DE DODE VROUW
Aan een groep mensen iets vertellen, een lezing geven of een tentoonstelling openen is niets voor mij. Toch heb ik het één keer gedaan. In de zomer van 1997 belde Petra Hartman mij op met de vraag of ik haar tentoonstelling zou willen openen. De tekst die ik toen uitsprak, vond ik onlangs terug. Het is beslist geen hoogstandje, maar voor mij een belangrijke momentopname die ik met andere wil delen. Het kleine aantal bezoekers van de opening was voor Petra en de galerie een teleurstelling maar maakte het voor mij makkelijker.
De tekst zoals ik hem voorlas:
De tekst zoals ik hem voorlas:
"Petra belde mij twee maanden geleden op met de vraag of ik haar tentoonstelling bij RA zou willen openen; mijn eerste reactie was nee.
Dat heb ik nooit gedaan, dat kan ik niet, dat durf ik niet!
Zij begon mij voorzichtig uit te leggen waar het werk over ging en hoe zij tot het thema 'De Dode Vrouw' was gekomen.
Ik opperde nog een andere mogelijkheid, maar voelde aan dat ik mijn angst zou moeten overwinnen.
Ik zei nogmaals nee. "Petra, het spijt mij, ik hou het niet droog, de gedachte alleen al blokkeert mijn keel."
We beëindigden ons gesprek.
Een half uur en twee pilsjes later was het er: het gedicht waarmee ik de tentoonstelling 'De Dode Vrouw' tot leven hoop te wekken.
HET HOORBAAR ZWIJGEN.
GVD, mag IK nog wat zeggen, IK ben er nog, Ik ben er toch!
Jij bent er.
Aanwezig in mijn dromen, heb je nooit een afkeuring laten horen,
je keurt nog steeds: goed zo jochie.
Je tekent zelfs een kompleet nieuwe serie.
Ik zie het, maar wil, kan en mag het niet vertalen.
Het is jouw werk, jouw werk dat er nooit zal komen.
Jouw handen, kort en dik, vooral de laatste weken van jouw leven,
waren prachtig in de kist. Als was.
Als was je er nog, alsof je maakt wat alleen ik nog mag zien in m'n dromen.
Je was en bent een deel van mijn leven dat ik niet kan,
maar misschien wel wil vergeten.
Lieve Petra,
De Vieze Vrouw, De Dode Vrouw en Het Ontsierde Lichaam zijn thema's die wij maar al te graag ontlopen.
Als titel van een tentoonstelling stoten ze af of trekken juist aan. Als de balans niet doorslaat gebeurt er niets.
De Vieze Vrouw heb ik dus niet gezien.
Het Ontsierde Lichaam wil ik niet zien, mijn vrouw had het.
Vies vond ik het niet, ontsierd wel en oh zo dood.
'Mag het iets meer zijn?' was de titel van Marion's laatste tentoonstelling.
Dat het iets meer kan zijn laat jij ons zien."
Dat heb ik nooit gedaan, dat kan ik niet, dat durf ik niet!
Zij begon mij voorzichtig uit te leggen waar het werk over ging en hoe zij tot het thema 'De Dode Vrouw' was gekomen.
Ik opperde nog een andere mogelijkheid, maar voelde aan dat ik mijn angst zou moeten overwinnen.
Ik zei nogmaals nee. "Petra, het spijt mij, ik hou het niet droog, de gedachte alleen al blokkeert mijn keel."
We beëindigden ons gesprek.
Een half uur en twee pilsjes later was het er: het gedicht waarmee ik de tentoonstelling 'De Dode Vrouw' tot leven hoop te wekken.
HET HOORBAAR ZWIJGEN.
GVD, mag IK nog wat zeggen, IK ben er nog, Ik ben er toch!
Jij bent er.
Aanwezig in mijn dromen, heb je nooit een afkeuring laten horen,
je keurt nog steeds: goed zo jochie.
Je tekent zelfs een kompleet nieuwe serie.
Ik zie het, maar wil, kan en mag het niet vertalen.
Het is jouw werk, jouw werk dat er nooit zal komen.
Jouw handen, kort en dik, vooral de laatste weken van jouw leven,
waren prachtig in de kist. Als was.
Als was je er nog, alsof je maakt wat alleen ik nog mag zien in m'n dromen.
Je was en bent een deel van mijn leven dat ik niet kan,
maar misschien wel wil vergeten.
Lieve Petra,
De Vieze Vrouw, De Dode Vrouw en Het Ontsierde Lichaam zijn thema's die wij maar al te graag ontlopen.
Als titel van een tentoonstelling stoten ze af of trekken juist aan. Als de balans niet doorslaat gebeurt er niets.
De Vieze Vrouw heb ik dus niet gezien.
Het Ontsierde Lichaam wil ik niet zien, mijn vrouw had het.
Vies vond ik het niet, ontsierd wel en oh zo dood.
'Mag het iets meer zijn?' was de titel van Marion's laatste tentoonstelling.
Dat het iets meer kan zijn laat jij ons zien."
*****
