MITOMYCINE




Leuker kunnen we het voor u niet maken.

Ben je voor de derde keer verlost van een aantal tumoren in de blaas, moet de blaas gedurende zes opeenvolgende maandagen gespoeld worden om verdere groei te remmen!

Voor de eerste keer wordt een afspraak gemaakt op een kladblokje van 3M, waarop reclame voor 'Tagaderm Family' en een teddybeer. Normaal krijg je voor een afspraak met de specialist een 'afsprakenkaart' mee, waarop een afdruk van je ponskaart en vele regels om in te vullen met data. Maar als het afwijkt van het reguliere, het bezoek aan de specialist, krijg je een krabbel. Dat gebeurt bij opname op de kaft van de brochure die je mee krijgt en nu dus voor de spoeling op een reclame kladblokje. Het lijkt wel zoiets als: 'hoe serieuzer hoe simpeler'. Ook moet je je tegenwoordig kunnen legitimeren in het ziekenhuis, maar daarom wordt zelden gevraagd.
Alleen voor de operatie en bij het uit de verpakking halen van het spoelmiddel 'Mitomycine' vlak voor het toedienen, wordt er gevraagd of je de meneer bent wiens naam op de verpakking staat, maar gecontroleerd wordt dat niet. Voor de volgende keren heb ik niets op papier, vergeten zal je het toch niet en een vreemde zal zich niet snel in mijn plaats melden, hoewel je dat nooit zeker kan weten.

#

R E C E S S I E

Op zoek naar de laatste noten op de dijkhelling zag ik een rond schijfje liggen, schoongespoeld door de regen van de laatste dagen. Ik zie wel vaker schijfjes liggen, maar meestal heeft het niets met geld te maken. Vandaag schemerde door het laagje klei een mij bekend portret, Wilhelmina de grootmoeder van onze Beatrix op een cent uit 1948. Een muntje van slechts 60 jaar geleden, voor beginnende pubers van een onbekende eenheid, de gulden, oftewel de Hlf. De Hollandse florijn, of Fl. Dat soort mooie afkortingen ben ik voor de Euro nog niet tegengekomen. Ik hoop dat deze vondst een voorbode is, een geluksmuntje dat laat weten dat leeggezogen potjes weer gevuld zullen worden en dat de financieële wereld tot inkeer komt.

$$$$mist u iets?$$$$


.

SHII TAKE II

Een jaar of wat geleden kocht ik bij 'Groene Takken' een aantal geënte stammetjes om zelf Oesterzwammen en Shii Take te kunnen kweken. Een echt groot succes was dat niet, maar dat is mijn eigen schuld ik heb ze te veel links laten liggen. In 2006 haalde ik de eerste Shii Take oogst van het stammetje, daar is het ook bij gebleven. De Oesterzwammen idem dito. Uit frustratie gooide ik de stammetjes bij de kippen. De meeste zijn daarna in de haard verdwenen! Eén stam lag er nog en daar verschenen tot onze grote verbazing alsnog paddenstoeltjes op, de overheerlijke Shii Take was terug! Vanmorgen heb ik de grootste eraf gesneden en daarvan heeft L. samen met een paar field mushrooms, uien, spek , tomaatjes en eieren een heerlijk ontbijt gemaakt.
Het is verbazend om te zien met welk een kracht de paddenstoelen de bast van de stam wegdrukken! Het wit is de schimmel (mycelium) waaruit de knopjes, de latere paddenstoel groeit.

Het vruchtvlees is prachtig wit en stevig, om zo in te bijten!

...

WAT IS DIT NU WEER ?

Tijdens het neerzetten van een leeggedronken glas appelsap op een bankje buiten zag ik een wonderlijk gestreepte 'vlieg' zitten, precies op de hoek van de plank. Hij bleef netjes zitten, dus haalde ik de camera maar. De foto is van bovenaf genomen, hij 'valt' er dus bijna af!
Maar het beestje kon niet meer vallen, het bleek morsdood. Ik kon het aan een vleugel oppakken en op de plank neerleggen.
Het was en is mij niet duidelijk of ik met een vlieg te maken heb of iets anders, tot nu toe heb ik hem niet terug kunnen vinden, niet in mijn 'insectenbijbel' noch op het net.
Het bijzondere van het beestje zit 'm in de witte strepen, die lijken van was en als een band erop gelegd. Klik de foto's maar eens aan en verbaas u!

Eigenlijk is de kleine wereld vele malen interessanter dan de grote wereld.

WIE WEET WAT HET IS MAG HET ZEGGEN.

Graag zelfs.


...

DE MOOISTE BOOM OP AARDE

Van deze prachtige boom die we zagen in de Jardin Thuret op Cap d'Antibes nam ik tegen alle verboden in wat zaden mee, maar ik heb ze te goed verstopt ik kan ze niet meer vinden! Ik wist niet dat deze boom door kenners 'de mooiste boom op aarde' genoemd wordt. Ik dacht dat hij met de Acacia te maken had, maar hij blijkt van de familie van de Bignoniaceae / Magnoliophyta te zijn.
Als ik de zaden vind gaan ze nog voor de winter een pot in, in de hoop volgend voorjaar wat zaailingen te hebben.

De Albizia's die ik zaaide en nu manshoog staan, hebben ook dat geverderde blad maar een totaal andere bloem. Ik hoop dat beiden de Hollandse winter aan kunnen.

Gefeliciteerd met uw Aspergersyndroom
(Titel van een artikel in de NRC)

Ik heb moeite met sociale contacten en vind het lastig om over koetjes en kalfjes te praten of liever gezegd ik kan het niet. Ik kan maar één opdracht tegelijk aan en ben vaak veel te precies wat mij heel wat extra werk kost. Mijn vader was leraar wis-en natuurkunde en had een meer dan normale belangstelling voor de natuurwetenschappelijke sector en ik had beter 'iets' met techniek kunnen doen dan mij te storten in de kunst. Maar dat dan tussen haakjes en achteraf gezien. Ik was ook zeer in mij zelf gekeerd en stond nauwelijks open voor anderen. Ik kan ook slecht omgaan met veranderingen.

Volgens een prachtig artikel van Julie Wevers in de NRC van afgelopen weekeinde (18 okt. 2008) zou ik wel eens een Autist kunnen zijn, het zou heel wat problemen met mijn medemens, die ik met hen heb of zij met mij hebben, kunnen verklaren.
In veel van wat daar besproken wordt herken ik mij. Wat ik mis is, omdat ik denk dat het er bij hoort, 'het moeilijk doen als het makkelijk kan geval' , zo'n geval ben ik.
Mijn vader zei ooit tegen mij: 'je weet het best, maar waarom neem je niet de kortste weg?' Dat was in een periode dat hij probeerde mij bepaalde wiskundige, maar ook rekenkundige problemen uit te leggen. Ik zat dan op de leuning van de door hem in de oorlog zelfgemaakte stoel om te trachten de vier die ik voor mijn proefwerk had gekregen omhoog te tillen. Zijn inspanningen kwamen te laat, maar ik ben ze nooit vergeten en heb er dagelijks wat aan.

Dat ik anders (hoezo anders?) ben hoor ik al heel lang van vrienden en familie, ik ben er mij niet altijd van bewust en wil het eigenlijk niet horen omdat ik mijzelf niet 'zo anders' vind en ben er zeker niet blij mee. Ik weet niet of mijn ouders mij 'anders dan anderen' vonden, wat ik wel meen te weten (gehoord van mijn moeder) is dat ene prof. Knappert over mij als baby zei: " die wordt nog wel eens professor", maar waaraan zij dat aflas is mij onbekend.
Professor ben ik nooit geworden, zelfs geen verstrooide. Hoewel, als ik in Duitsland of Zwitserland les had gegeven had ik die titel wel gekregen!

In de tijd dat ik van mijn vader wijsheden toegeschoven kreeg bestond er voor hem geen Autist en van Aspergersyndroom of Gilles de la Tourette had hij waarschijnlijk nooit gehoord, daar ga ik tenminste van uit. En als dat wel zo mocht zijn, betrok hij dat niet op zijn eigen kinderen.

Ik denk niet dat ik Autistisch ben, want bij 1,16 % van de Nederlandse bevolking komt het voor en waarom zou ik tot die kleine minderheid behoren?
Een aantal kenmerken heb ik zeker.

....

PRACHTIGE KLEINE WEZENS

Op de laatste camping in de Camargue ontdekte ik een prachtig groen klein boomkikkertje, althans ik denk dat het dat was. Ik vond hem in een wasbak bij de afwasplek van de camping en nam hem mee om aan L.te laten zien. Ze had hem even op de arm tot hij in de plas sprong die die nacht rond de camper was onstaan. Al snel verloren we hem uit het oog en maakten ons klaar om verder te gaan.

Op de volgende camping bij Sommieres sprong het beestje ineens weer tevoorschijn! Hij bleek een paar honderd kilometer meegereisd te zijn op een wel heel wonderlijk plekje!
Ons Huuske heeft, zoals bijna alle campers een 220 volt aansluiting, dat is een klein plastic kastje in de buitenwand waar een contrasteker scharnierend inzit zodat je daar makkelijk een verlengsnoer in kunt steken.
Toen wij in die plas stonden hing het snoer daarin, het kikkertje zag dat zwarte snoer aan voor een tak en is naar boven geklommen en vond een heerlijk warm en droog plekje. Lindsey (want zij doet het snoer) trok de steker eruit een deed het klepje dicht. Veel ruimte blijft er dan niet over.
Bij Sommieres sprong hij er weer uit!
Hij was wat versuft van de reis, ik kon hem zo weer oppakken en op een tak zetten, maar al snel klom hij de tak verder in.
De volgende morgen hebben wij hem niet meer teruggezien.

Op diezelfde plek zag ik ineens een insect dat ik nog nooit gezien had. Zo groot als een potloodpunt en met iets dat er uitzag als een paardenkop.

Toen we het beestje een beetje prikkelden door met een vinger in de buurt te komen, bleek het niet te gaan om een 'paardenkop', maar om de voorpoten die wel heel wonderlijk dicht bij het hoofd zitten. En niet alleen dat, het lijken klauwen als van een kreeft mooi opgevouwen langs de hals. Je vraagt je af waar ze voor bedoeld zijn, wat is zijn prooi? En dan die transparante vleugels en de typische bolle ogen van een vlieg, wat is dit?
Schuw was hij/zij niet, eerder niewsgierig we moesten echt ons best doen om het beestje kwijt te raken.
In de boeken maar ook op internet heb ik hem niet kunnen achterhalen, heeft iemand enig idee wat het kan zijn?

TRUI en de RUI

Trui was één van de huisoppassers in september. Ze wees ons op een wel héél zielige kip met kale plekken en nogal mottig. We konden haar geruststellen, de kip was niet ziek doch slechts in de rui, een jaarlijks terugkerend proces van vernieuwing.

Bijna alle kippen ruien nu, maar bij de één valt het meer op dan bij de ander. De oude veren vallen er uit, soms is er dan tijdelijk een kale plek. Vrij snel verschijnen er dan 'kokertjes' waaruit kleine 'kwastjes' steken, dat is het begin van nieuwe veren. Op deze detailfoto is dat goed te zien. Wie ooit een kip geslacht heeft weet dat er bij het plukken vaak van die kokertjes uit het vel steken.

Die witte kippen ruien ook, dat weet ik omdat er veel witte veertjes in de ren liggen, maar je kan het niet goed aan de dames zien.

0000000


.

VERBRANDINGSOVEN
JARDIN THURET

Op Cap d'Antibes fietsten we van de boulevard waar we de auto gratis achter konden laten, naar de botanische tuin bij de villa Thuret. Een niet zo grote tuin maar wel voorzien van prachtige bomen en struiken, veel exoten die het hier in het noorden voorlopig niet zullen doen. Het bijzondere van deze tuin vond ik dat ze gevallen zaden ter plekke lieten ontkiemen, een simpel touw moest het publiek uit de buurt houden. Ook bijzonder was dat ze naast een zeer grote compostkuil een verbrandingsoven hadden, die zie je niet veel in publieke tuinen. Aan de rooksporen te zien staat deze oven er nog niet zo lang, vroeger ging het 'restmateriaal' waarschijnlijk zoals overal op een hoop en hup de fik erin! Maar een open vuur mag in heel Europa niet meer en niet omdat vrijkomende vonken de omgeving in lichtlaaie zouden kunnen zetten, maar vanwege het milieu! Maar wat is 'open vuur' ? Als je in Nederland in een open vuurkorf van de GAMMA of MOOOI een lekker fikkie stookt of het restmateriaal uit de tuin in een oude oliedrum opstookt, mag geen diender daar wat van zeggen! Over de openhaarden maar helemaal niet gesproken. In deze tuin, die in het zeer droge zuidelijk Frankrijk ligt, lijkt mij het met verstand van zaken verbranden van overtollig materiaal een noodzaak, dat mag nu kennelijk in een oven, een bouwsel zonder vonkenvanger, maar wel met een mooie schoorsteen!
Sommige regels zijn te dwaas om serieus te nemen. Al meer dan 10.000 jaar (of meer) maken mensen vuur, 'open vuur'; de aarde is er niet slechter van geworden, sterker nog de aarde wordt er vruchtbaarder van. De grote bosbranden zoals nu in Calnifornia zijn geen pretje voor de betrokkenen, zijn ook door geen wettelijke regel tegen te houden en zeker niet door brandweerlieden.

Open vuur, hoe bedoelt u?

....

S P R O O K J E

Ik geloof niet in sprookjes en hou er ook niet van, maar soms wordt dat ongeloof aan het wankelen gebracht. Een deel van de gipsen tuinkabouters die ik 15 jaar geleden voor Marion's tentoonstelling maakte en waarvan nog steeds een aantal op ons erf rondzwerft, heeft mij aan het denken gezet. Een zestal van die blauwe jongens staat al een aantal jaren naast de Datsja in de boomgaard. In augustus verschenen er opeens Horse Mushrooms naast de Datsja aan de voet van de kabouters.

Nu twee maanden later, zijn ze er weer, nog niet zoveel als de eerste keer, maar genoeg voor weer een heerlijke maaltijd! En dit keer staan ze dichterbij en zelfs onder de kabouters! De kabouters waar langzaam maar zeker gaten in vallen zijn bijna aan het einde van hun loopbaan, dat was ook mijn bedoeling, ze langzaam in de aarde terug laten zakken. Vandaag tilde ik één van die kabouters op en ja hoor daar was weer een paddenstoel, maar er was meer! Er lag een laag bladeren waarvan ik dacht: 'dat is een muizennest', maar ook een toren. Die toren leek ook van bladeren gemaakt te zijn, maar was het niet. Deze fascinerende structuur bleek opgebouwd uit zandkorrels! Ik denk dat ook dit een hommelnest is geweest, fabelachtig knap gemaakt en in de holle kabouter beschermd tegen van buiten komend onheil.
Kabouters en paddenstoelen, ik begin er bijna in te geloven.

...

NASCHRIFT:

In 'de wonderwereld van de Insekten' vond ik de bouwers van dit nest, helemaal geen hommels, maar mieren!

........