TOUMANI DIABATE
Een week geleden zaten we in de Willem Burger zaal van De Doelen, dat concert-en congresgebouw te Rotterdam, waar meer foyerruimte inzit als dat er zalen zijn, krijg je de indruk. Naar een bescheiden concertzaal moeten lopen door een verder bijna verlaten gebouw met drie etages is niet bepaald sfeerverhogend, maar wel sfeerbepalend. Gelukkig maakte de muziek veel goed. Ik had één cd van Toumani Diabaté een fantastische kora speler uit Mali, maar wat voor instrument die kora nou eigenlijk is was mij niet echt duidelijk en foto's zeggen dan ook niet altijd alles. Hij gaf na het optreden een verhelderende uitleg over het instrument en hoe erop te spelen. In de tekst hierboven (aanklikken) staat een precieze omschrijving.
Het spel is via de link te horen.
#
M E E R K O E T
Op 30 november 2007 schreef ik onder het kopje 'mosselen' over het vlotje dat ik maakte in de hoop dat een eend of watervogel er verder aan zou gaan bouwen. Ik vond er toen leeggehaalde mosselen op.
De afgelopen winter is het bouwsel een paar keer omgegaan, daarom heb ik er een extra drijver en meerdere takken aan toegevoegd. De oudere wilgentenen waren al aan het uitlopen, er zitten worteltjes en groene blaadjes aan. Gistermorgen zag ik voor het eerst dat er verder aan gebouwd wordt. Later op de dag zagen we er een meerkoet op staan die weg zwom toen wij naderbij kwamen. Voor ons de gelegenheid om snel op het bankje te gaan zitten en inderdaad kwam even later de koet weer terug en trok zich niets van ons aan en dat alles op drie meter van ons af! Er zit trouwens tussen het riet nog een nest, maar ik heb nog niet gezien of dat de zelfde is.
*
Een boek
Ik heb een boek gekocht,
geen literair meesterwerk maar een goed geschreven stuk vaderlandse geschiedenis. Ik vond het in de NRC in de rubriek 'Het onbesproken boek.' Het verhaal trok mij meteen. Ik zou het nooit gekocht hebben als ik er voor naar de boekhandel zou moeten gaan, maar internet maakt bestellen makkelijk.
De titel is: Bestemming New York. Het gaat over de Zaandam, een koopvaardijschip met passagiersaccomodatie dat in 1939 ingezet werd op de Holland Amerika Lijn en in 1942 voor de Braziliaansekust getorpedeerd werd en zonk. 134 opvarenden komen om, 59 anderen weten in een lekke reddingsboot in acht dagen de kust te bereiken. Drie anderen worden na 83 dagen op zee gered.
Een verhaal uit velen, maar zelden opgetekend.
W E R K P L E K
Er staan veel krukjes, bankjes en stoelen in mijn atelier. Er is er slechts één die ik gebruik om op te zitten. Het is een namaak Thonet waarvan we er ooit op de Rozengracht in Amsterdam vier kochten als eettafelstoel. Veel geld hadden we toen niet en deze slecht in elkaar gezette stoelen konden we net behappen. De enig overlevende is mijn zetel aan 'mijn buro' in de werkplaats. Op die plek verzamel ik mijn inspiratiebronnen, houtmonsters en mijn dierbaren. Ik gooi er neer wat ik niet wil vergeten of kwijtraken. Deze plek moet ik zo nu en dan even doorlopen, schiften en schoonmaken. Vandaag heb ik daarmee een begin gemaakt, het buroblad laat weer lege plekken zien.
Aan de foto's aan de wand verander ik niets er komt hooguit wat bij.
Aan de muur hangen dingen die ooit behoorden aan mijn vader of Marion en haar moeder maar ook gewoon attributen die iets voor mij betekenden. Een foto van mijn moeder, Skyllas en Lindsey. En niet onbelangrijk, krantenfoto's die laten zien wat de ene mens de ander aan kan doen.
Een plek van en voor mijzelf.
*
H O N G E R !!
Aan de achtergevel van mijn werkplaats hangt een hele serie voorbeeldnestkastjes. Eén ervan hangt op borsthoogte, het is een oud kastje dat al jaren in een boom heeft gehangen. Het is bewoond door een pimpelmezen paar. Als ik er langs loop kan ik zó het vlieggat inkijken. Als pa of moe thuis zijn laten ze dat merken door hard te sissen of met de vleugels te slaan. Maar als ze op strooptocht zijn kijk ik recht in de geelgerande bekkies van de jongen. Het is een kleurrijk nest, veel veertjes en mos maar ook rode en gele wol.
Er hing een dekentje in de garage waarin die kleuren wol zaten, maar dat is al een tijdje terug. Misschien van de schapen aan de andere kant van de dijk, die werden rood en geel gemerkt. Als straks de jongen gevlogen zijn zal ik het nestmateriaal aan een nadere inspectie onderwerpen.
+
Anfang und Ende
Onze reis begon in Brussel, Jubelpark 10. We moesten wel want de tentoonstelling die we wilden zien liep tot 20 april en op die datum hoopten wij nog in Spanje te zitten. Het ging om 'Onder dak in China', oude architectuurmodellen uit het Henan Museum in Zhengzhou, China. Eén van die modellen heb ik gebruikt als inspiratiebron voor mijn China Towers. Het was een fantastische tentoonstelling (mijn reis was al goed) als die ooit naar Nederland komt moet u gaan kijken. Fotograferen was uit den boze en ook niet nodig, de bijna 300 pagina's dikke catalogus is een weldaad voor het oog en een rijk bezit.
Bij het na de overdadige lunch verlaten van het museum bleek het te miezeren. Voor ons uit liep deze man, net als wij zonder regenjas of paraplu. Hij was wat te zwaar en zijn blazer iets te krap, zijn loop was schommelend waarbij zijn bovenbenen schuurden. Een rijke bos haar had hij niet, waarom dan die krant? Waar was hij bang voor?
Als brildrager weet ik dat regen op het glas de blik vertroebelt, maar deze man droeg geen bril, slechts ijdelheid?
De laatste camping waar wij stonden was heel groot en mooi, maar ook dusdanig strategisch gelegen dat wij ter plekke besloten er vaker gebruik van te maken en niet in de laatste plaatst vanwege het werkelijk zeer goede sanitair. Voor het eerst in bijna een maand tijd douches met echt heet water en een behoorlijke druk. Bij de 'heren' hing een automaat met condooms, dat hebben we nergens anders gezien.
Ikzelf heb die rubberen monsters niet veel gebruikt maar dacht te weten na tien jaar wonen op de 'Wallen' en de Sextant met de paplepel ingegoten gekregen te hebben wat er zoal te koop is. Aardbeiensmaak en stimulerende 'frutsels' zijn mij bekend, maar met titels als 'Hot Toys', Mix, X-tra en Special ben ik niet familiair. Ik had ze eigenlijk uit de automaat moeten bevrijden om te weten te komen wat die titels voorstellen.
Het kopen van voorbehoedsmiddelen is mij nooit gladjes verlopen, de allereerste poging vond plaats bij een drogist in de Rozemarijnsteeg, 'die verkocht ze'! Ik ging met drop de deur uit. Op bezoek in Oost Berlin rukte ik ooit een pakje uit de muur, de in grijze stofjas gehulde toiletmevrouw keek zo streng dat ik het pakje meteen bij buitenkomen in een prullenbak deponeerde. Ik kocht ze slechts uit nieuwsgierigheid, om de kwaliteit te controleren zullen we maar zeggen maar dorst ze simpelweg niet op zak te houden.De geheime dienst zag alles.
De laatste keer dat ik ze kocht pakte ik het meteen goed aan,ik kocht een grootverpakking bij het Kruidvat, met rode wangen rekende ik af. Een kassakoopje. Ik was net weer alleen en had mij voorgenomen 'het er van te nemen'. Dat is niet gebeurd ik heb er slechts één gebruikt. De rest heb ik weggeven aan iemand waarvan ik dacht dat zij er meer plezier aan zou hebben. Overigens waren 'kapotjes' vlak na de oorlog een rijk bezit, ze werden 'hergebruikt', getuige het verslag van een familielid die die vreemde dingen aan de waslijn zag hangen. Dat was overigens wel in de wat minder bekende Amsterdamse hoerenbuurt rond de Spuistraat waar hij een atelier had.
&
Hij moet via het vliegengordijn bij de voordeur binnengekomen zijn deze koolmees. Hij werd door L.voor het eerst waargenomen op het waterslot van een wijn in wording. Daarna was de deksel van de pan met vlierbloesemsiroop dé plek om naar buiten te kijken.
De avonturier vloog echter de woonkamer binnen toen ik de ramen wilde openzetten. Daar inspecteerde hij de leeslamp en nam een kijkje bij de L.P.'s.
Uiteindelijk vond hij een rustig plekje op de meterkast en kon ik de ramen daaronder openen en vloog hij naar buiten.
