Sant Pere Pescador

Ik heb in mijn jonge jaren wel eens een hengel vastgehouden, maar ik ben geen visser. Ik heb er het geduld niet voor. Maar een vis vangen omdat je anders niet te eten hebt, heb ik in Nieuw Zeeland nog gedaan. Vis eten doe ik wel, net als schelpdieren en inktvis.
Maar het kijken naar vissers en vissersbootjes doe ik met plezier. De ogenschijnlijke wanorde die op die scheepjes heerst is door de kleurrijkdom een lust voor het oog. En reken maar dat de schipper precies weet waar alles ligt.
Deze lagen aan de kade in Sant Pere Pescador, een klein dorp aan de 'Bay of Roses'. Het was er koud en nat maar daarom niet minder mooi.

D E T A I L S

De Grieken zijn er ooit aan begonnen, de Romeinen hebben het later overgenomen. Nu is het eens deels opgegraven en gerestaureerde ruïne aan de Costa Brava. Een bijzondere toeristische attractie die ook in het voorseizoen al bussen vol vakantiegangers trekt.
Ik heb het over Empuries, bij het schilderachtige dorp Sant Marti D'Empuries, even ten noord-oosten van Girona.

Ik ben reiziger van A naar B en zie ontzettend veel onderweg, maar ik ben een slechte toerist. Ik bereid mij nooit voor en mis daardoor vele bezienswaardigheden. Echt rouwig kan ik daarover niet zijn want er blijft genoeg over. Als ik dan eens op tijd op de rem trap om een bezienswaardigheid te 'nemen' is dat een hele overwinning. Achteraf ben ik meestal blij het gedaan te hebben (er toe overgehaald te zijn).
Bij deze Romeins, Griekse ruïne waar je werkelijk uren zou kunnen doorbrengen, heb ik zes foto's gemaakt. Eén van keramische pijpen in een cirkel, de restanten van wat eens een waterfilter was. Een prachtig detail afwijkend van vorm tussen al die rechte muurtjes. De tweede foto die ik laat zien is helemaal niet spectaculair maar wel representatief voor de rust die het park en de ruïnes uitstralen. twee Agaves met oude bloemstengel in de schaduw van een naaldboom.

In Sant Carles de Rapita, waar wij twee nachten stonden hebben we de fietsen gebruikt om van de camping naar het stadje en een natuurreservaat te gaan. Het werkelijke reservaat (waar niet veel te zien was) hebben wij pas later per auto doorkruist omdat het met de fiets voor ons veel te ver was.
Maar bij de vissershaven zag ik deze keramische 'potten' die mij deden denken aan het waterfilter in de ruïne. Zo'n vondst maakt mijn dag weer goed. Ik denk dat ze gebruikt worden bij de kreeftenvangst, maar zeker ben ik daar niet van.

@
L

G I R O N A

Volgens kenners is Girona bijna 'net zo'n leuke stad' als Barcelona. Wij vonden zeker de oude stad zeer de moeite waard. Vooral de Joodse buurt, met zijn smalle steile straatjes tussen de Kathedraal en oude wal ingeperst maakte grote indruk op ons. Bij een volgend bezoek zullen we het 'Arabic' badhuis overslaan maar zeker een bezoek brengen aan het Joods museum.
Er blijken ook veel kunstenaars en studenten te wonen en te werken in dat oude deel, net als elders in de wereld het geval is. Ik weet niet of die groep mensen ooit geprotesteerd heeft tegen de aanleg van 'het monster van Girona' (dit is mijn betiteling), zoals de 'Nieuwmarkt' deed tegen de aanleg van de Amsterdamse metro.
Van de metro zelf zie je in Amsterdam niet veel, des te meer is de spoorlijn in Girona zichtbaar als een betonnen sabel die de buurt deelt. Het enige positieve wat mij betreft is de koelte die de schaduw van het monster geeft. Een fraaie oplossing is het zeker niet.

+

V e r m e n t o n

BOURGOGNE II

Mijn doden leven in mijn hoofd, soms ben ik ze even kwijt, maar dat is niet erg.
Een plek als deze doet mij herinneren, daar heb ik geen herdenking voor nodig. Een plek als dit doet mij beseffen dat stilstaan goed is als het maar niet te lang duurt. Leven is vreugde en verdriet, maar vooral voortgang en zonder dat is er slechts stilstand en dat schiet echt niet op.

De weg van de dodenakker naar de camping voert lang het oude stationnetje tot ver over het spoor. Het station lijkt ook dood. De deuren zitten op slot, je kan niet meer dóór het gebouw naar het perron maar er wel omheen, de hekken zijn gesloopt.In de hal groeien planten en nestelen duiven en lijken ontheemden zo nu en dan door te dringen gezien de hoopjes kranten, peuken en lege blikjes.
Het bord met aankomst- en vertrektijden is van ver voor de euro, de klok mist zijn wijzers, de tijd staat stil.

De rails krult niet op, maar zal zeker eindig zijn. Goederentreinen doen het staal niet glimmen maar horen doen we ze wel.

4 mei 2008



>.<

V E R M E N T O N

BOURGOGNE

Voor onze eerste Franse overnachting hadden we in het camperboek een staanplaats aan de kade midden in Auxerre gevonden, die ons wel wat leek. In de stad aangekomen bleek er op die plek een grote kermis te zijn, geen staanplaats te vinden en bovendien als we er al eentje zouden vinden zou er van slapen niet veel komen. Dankzij de Tom-Tom en een ander boekje kwamen we zeer vlot de stad uit en op een grote, doch zeer rustige camping in Vermenton terecht. De eerste nacht stonden er nog twee passanten, de tweede nacht waren wij de enigste gasten.
Aan veel was te zien dat de camping en het dorp in het seizoen druk bevolkt zouden worden maar nu was het er heerlijk rustig. Voor de koeien (Limousin) waren wij de eerste bezienswaardigheid.

Begraafplaatsen blijven ons trekken en zeker de zeer oude ingezakte, overgroeide of afbrokkelende monumentjes. In tegenstelling tot de begraafplaats van de Gereformeerden in ons dorp (waar geen plantje, bloemetje of andere kleur op te vinden is) zijn de dodenakkers van onze Katholieke zuiderburen rijkelijk voorzien van kruizen, portretten, plastic bloemen en gedichten. Maar er zijn ook sobere graven waar je snel aan voorbij loopt.
De steen hieronder trekt de aandacht; deze mensen zijn (vermoedelijk)nog niet dood maar hebben wel vast iets laten maken en waarschijnlijk ook al betaald voor het hakken van de laatste data.

+

SAGRADA FAMILIA

Vanaf één van de hoogste plekken van Barcelona is de hele stad te overzien. Ik meen dat het het Parc de Montjuic is, waar je met een kabelbaan naar boven kunt.
Vanaf die plaats zag ik voor het eerst de torens van de Sagrada Familia boven alle andere bebouwing uitsteken. Ik kende het bouwwerk tot dan alleen van plaatjes. Het was een imposant gezicht.
Later op de dag zijn we er omheen gelopen, de stap naar binnen hebben we aan busladingen andere toeristen overgelaten. Het viel ons eigenlijk tegen, de kerk is dusdanig 'ingebouwd' dat je nergens behoorlijk afstand kan nemen om eens goed naar het totaal te kijken. De overmatige detaillering die vaak op grote hoogte zit en zeer verschillend van karakter is lijkt dat gemis goed te moeten maken.
Voor mij is deze kerk net als alle andere katholieke Godshuizen een rijk versierde bijoudoos waar ik niets te zoeken heb, maar nu nog interessant omdat het een bouwplaats is met alle hijskranen en rommel die daar bijhoren.

(In 1972 ben ik met een groepje bouwkunde studenten naar het in aanbouw zijnde Olympiastadion in München gereden om de spraakmakende constructie van het dak te bekijken. Met alle hulpmiddelen en bouwvakkers eromheen was het fantastisch om te zien; toen het klaar was zag het zwaar en lomp uit. De beloofde transparantie was ver te zoeken.)

Gaudi heeft mooiere zaken nagelaten, de meer simpele woonblokken zijn daar een voorbeeld van. Ik las ergens dat de torens oorspronkelijk drie keer zo hoog waren getekend als dat ze nu zijn geworden. Dat zou de waanzin ten top geweest zijn en bovendien buiten alle proporties.
Aan het begin van de vorige eeuw gingen er in links-intellectuele kringen stemmen op om 'dat bombastische gebouw' te slopen. Het is gelukkig niet gebeurd, maar ik kan mij wel voorstellen dat sommigen er zo over dachten.

Als het stadsbestuur de bestaande plannen voor de ondertunneling van de fundamenten van de Sagrada Familia t.b.v. de hogesnelheidslijn niet wijzigt, is de kans niet ondenkbeeldig dat de kerk het niet overleeft en instort. Maar als het gebouw alleen maar 'a la Pisa' een beetje scheef zakt, heeft het bestuur er een inkomstenbron bij.

Volgens de bouwers kunnen de kranen in 2025 weg en is de Sagrada klaar, 100 jaar na de dood van Gaudi. Statistisch gezien moet ik dat nog mee kunnen maken, maar ik denk niet dat ik ga kijken.

+

W E R E L D B E E L D

M'n camerageheugen zit vol met beelden. Wel of niet te wissen beelden van de afgelopen maand. Mijn eigen geheugen daarentegen wist voortdurend, soms bewust selectief, maar vaak ook omdat ik 'vol zit'. Ik heb meer gezien (maar niet vastgehouden) dan wat het geheugen van mijn camera kan hebben. Snelle, kleine ontmoetingen zijn het, altijd als de camera 'elders' ligt. Een enkele keer lacht het geluk je tegemoet, de camera is stand-by vanwege de toeristische attractie. Aan de voet van de Sagrada Familia zit een echtpaar hun tijd te doden met het voeren van duifjes, net als in Amsterdam, Londen, Parijs, Moskou, Peking en de rest van de wereld. Dit soort 'momenten' heb ik veel gezien maar te weinig vastgelegd, het lukte me ook pas na de tweede keer omdraaien de lens te richten zonder dat het echtpaar mij aankeek. Voor mij is dit plaatje een dierbare herinnering én herkenning van dat wat ons misschien te wachten staat.

*

Zo kan het dus ook!

foto Arjen

Igor, de vorige eigenaar van de BIMOBIL vertelde mij toen ik het over wiggen had dat zij die nooit gebruikten, met stenen ging het ook prima! Maar goed voor de banden kan dat nooit zijn. Bovendien moeten er dan ook bruikbare stenen in de buurt zijn. En wiggen zijn er in vele maten, voor smalle en brede banden. Die van ons zijn eigenlijk te smal voor die joekels van terreinbanden die onder de auto zitten, maar bleken goed te voldoen.

*

K N U T S E L M O M E N T

Volgende maand gaan wij met ons HUUSKE op pad, de oppassers verheugen zich al op ons vertrek. Na Schotland is dit de eerste echte grote tocht, ruim vier weken is de BIMOBIL ons huis. De afgelopen weken heb ik allerlei kleine aanpassingen binnen het huisje aangebracht en vandaag heb ik het hele 'natte deel' ontsmet en doorgespoeld.
In Newcastle kochten we op de camping een paar wiggen, bijna elke camperaar heeft ze omdat een sta-plek zelden vlak is. Tot dan toe hadden wij ze niet echt nodig, maar als de pan van het gas glijdt, het glas bier naar de andere kant van de tafel en er geen stenen in de buurt liggen, moet je wel.
Tot nu toe slingerden die wiggen door de cabine van de auto of over de vloer van het HUUSKE. Op campings zag ik andere camperaars die dingen 'ergens van onder' pakken (ze kunnen goed smerig worden).
Vandaag heb ook ik een plek gecreëerd ergens onder het HUUSKE en langs het chassis. Het ziet er goed uit, ik ben tevreden, nu maar hopen dat het blijft zitten!

><

BOEKVERBRANDING

Dit bundeltje gedichten werd in 1970 uitgegeven door Thomas Rap, het is vormgegeven door Guus Ros. Ik denk dat Marion het vrij snel na uitgave gekocht heeft, zij hield van het werk van Judith Herzberg.

Helaas gaat het leven van een boek niet altijd zoals schrijfster, ontwerper en uitgever het bedoeld hebben. Soms gebeuren er vreselijke dingen mee, het kan 'stukgelezen' worden, in de sloot belanden (zoals laatst een Statenbijbel in Babyloniënbroek) of nat worden door een omgevallen glas bier. Het ergste voor een boek lijkt mij het moedwillig verbranden, een eeuwenoud gebruik om het intellect te onderdrukken, het toont de onmacht van de onderdrukkers en de kracht van het geschreven woord.

Deze bundel is behoorlijk nat geworden en ook nog aangebrand, maar is er zoals Marion in 1985 schrijft mooier op geworden! Het kwam weer tevoorschijn bij het schoonmaken van de boekenkast en gaat gewoon weer terug naar z'n plek.
Het doet goed het zo nu en dan weer tegen te komen.

^
.