T I M B E R M A N

Onder deze naam ben ik vandaag een nieuw blog begonnen, waarom weet ik eigenlijk niet, het is al moeilijk genoeg HET WERK of MARION in te vullen, maar het is zo leuk om te doen! En de lange, donkere dagen zijn begonnen dus meer tijd voor achter het scherm. Overigens Thea ga ook ik overstappen naar de nieuwste iMac, ondanks mijn eerste negatieve reactie over LEOPARD, het maakt mij toch nieuwsgierig en mijn 'schemerlampje' is bijna vijf jaar oud.

#

DE STER VAN BETHLEHEM

Aangestoken door het kerstgeknipper van Joli en de al weer vroeger begonnen 'donkere dagen voor kerst' (de kerstbomen liggen al weer klaar) en het gevoel deze dag toch weer een blog te willen maken plus een nostalgische toer door m'n plakboek.........resulteert in het plaatsen van deze foto uit 1962.
Ik was 17, lid van de V.C.J.C. en mocht herder spelen in een kerstspel van Martinus Nijhoff onder regie van Nel Kars. De aangeplakte baard aan het einde van de gele streep zat op mijn kin. De tweede herder (rode streep) werd gespeeld door Joost Nuissl.
Voor zover ik mij kan herinneren voerden we het spel twee keer op, één keer in Amsterdam en één keer in Naarden. Wat ik toen niet wist, maar nu net gelezen heb is het volgende:

Verhalen over theater tijdens de bezetting,
Hoe is het mogelijk dat het kerstpel De ster van Bethlehem van de 'verboden schrijver' Martinus Nijhoff ieder oorlogsjaar werd gespeeld en een groot publiek wist te trekken. Hebben de beroemde 'zwarte avonden' echt plaatsgevonden en wie kwamen daar op af? Op deze - en nog veel meer vragen - krijgt u in Spelen onder spanning eindelijk een antwoord. Want reken maar dat het in die tijd spannend was om te spelen!

Ik denk dat Nel hier meer van weet, wij wisten het in ieder gaval niet. Wij speelden gewoon een spel met volle overgave, zwart/wit zoals de foto.

*

L E G O H U I S J E

Ik weet niet meer precies in welk jaar ik dit LEGO huisje maakte, we woonden net in de grote stad Amsterdam, het moet 1958-1959 geweest zijn. Mijn geliefde constructiemateriaal was MECCANO, ik kon er al mijn dromen mee verwezenlijken. Niet dat ik veel had, één grote doos met wat aanvullingen. LEGO was een nieuw bouwmateriaal waar ik eigenlijk niets van wilde weten, te simpel en je kon er alleen maar huisjes mee bouwen. Toch kreeg ik (ik denk met 5 december) een 'aanvangsdoosje'. Daar kon ik net een half huisje mee bouwen. Het nieuwe LEGO moest gepromoot worden, dus werden er wedstrijden uitgeschreven voor het mooiste bouwsel. Ik weet niet meer hoe ik daar achter kwam, maar ik dacht: daar ga ik iets voor maken. Ik bedacht een huisje tegen een berg geplakt, dat kon ik met dat kleine beginnersdoosje net behappen en bovendien vond ik het kliederen met stijfsel en oude kranten veel leuker dan het stomme stapelen van die steentjes. Ik maakte dus van kippengaas een berg, beplakte die met oude kranten en bouwde m'n halve huisje. Een bevriende fotograaf zette er een lamp op en maakte een foto, die ik inzond. Een aantal maanden later kreeg ik een brief, of ik maar naar De Bijenkorf aan de Dam wilde komen om mijn prijs in ontvangst te nemen. Mijn moeder ging mee naar de speelgoed afdeling alwaar ik van een verkoopster in een achterafhokje een GROTE doos LEGO kreeg, ik had niet de HOOFDPRIJS (dat was een trip naar LEGOLAND), maar wel een grote! Ik heb er niet veel mee gedaan, voor mij was de lol er af. Met Balsahout en papier vliegtuigen bouwen was veel leuker, lag meer in mijn lijn en lag dichter bij mijn uiteindelijke professie, het bouwen van beelden.

%

SCHOORSTEENVEGER

Hij komt al jaren, rond deze tijd van het jaar, na afspraak bij ons langs om de schoorsteen van aanslag en roet te ontdoen. Daarvoor deed ik het zelf met een touw, een gewicht en een bos wilgentenen, maar toen was het nog een oude schoorsteen, breed van onderen en smal bovenin. Het is een aardige man die zorgvuldig veegt en goede adviezen geeft en dat al die tijd voor ongeveer dezelfde prijs (fl.50.-/ € 25.-). Hij schrijft ook altijd een bon uit, voor de verzekering. Op die bon staat een veger in kostuum met hoge hoed, het is niet zijn vader. Ik vroeg hem ooit waar zijn hoed was. "Op m'n hoofd, maar hij is onzichtbaar" was zijn antwoord. Als goede schoorsteenveger houdt hij wel van een grap.

*

@ L

MEJILLONES EN ESCABECHE
FRESCOS DE GALICIA

Gisteravond mocht ik mijzelf verwennen, zin om te koken of zelfs het opwarmen van een pizza ambieerde ik niet. Niet dat de contrastvloeistof die ik moest drinken mij de lust ontnam, maar gewoon omdat ik er geen zin in had en lekker met het vorige blog bezig was.
Maar na een tijdje begon het toch te rommelen van binnen. In de kelder wist ik een blikje Gemarineerde mosselen te staan die wij scoorden bij de LIDL. Wij zijn geen vaste klanten van deze dozenwinkel, maar waren op restantenjacht gegaan nadat Wouter Klootwijk in een artikel had gewezen op de Spaanse,Franse,of Italiaanse weken van die winkel en dat dat veelal goede en lekkere spullen waren.
De Spaanse week was al voorbij, maar we hoopten toch nog wat te vinden. Veel was het niet, slechts wat blikjes waren over: inktvis en deze mosselen. Een crackertje eronder en m'n maaltijd stond klaar. Een feestmaaltijd was het niet, maar het rommelen was weg.

P I G S / V A R K E N S

Begin jaren vijftig woonden wij aan een uitvalsweg, ik meen de Dordtsestraatweg richting Barendrecht in Rotterdam Zuid (die plek is niet meer terug te vinden!). Het was een groot vrijstaand herenhuis op een in mijn kinderogen enorme lap grond. Onze ouders hadden de beschikking over de gehele begane grond, d.w.z. een meter boven de grond, in de stad noem je dat geloof ik beletage. Er zat een half ondergrondse kelder onder, waar Pa in theekisten witlof teelde.
Boven ons woonde een echtpaar dat in een schuurtje met uitloop in de tuin twee varkens vetmestte. Eens in de week (in mijn herinnering) kookte hij in een enorme pot boven een houtvuur een heerlijk ruikende, maar ook smakende (wij mochten proeven) brij. De varkens kregen dit in een trog met emmers vol toegediend. Ik hoor ze nog smakken! Overigens waren ze ook niet vies van strohoedjes en ander in onze ogen onverteerbaar materiaal.
We weten hoe we vijftig jaar later in Nederland met varkens omgaan - vrij buiten lopen mag niet meer - en hoe de 'varkensboeren' de toekomst zien!

In Schotland, in de schaduw van Tantallon Castle en Bass Rock passeerden wij dit veld met zeugen en biggen, zo kan het dus ook nog. Ik denk dat het een biggenfokkerij was als deel van een gemengd bedrijf. Helaas zullen naar alle waarschijnlijkheid ook deze rose moppies na een zorgeloze jeugd in alle vrijheid naar een flat verhuizen, waarna 'moeders' weer zaad ingespoten krijgt om de zoveelste generatie op de wereld te zetten.

Lief hè

@ L.

S N O E K I E

Een goede drie weken geleden stuurde onze VISVRIEND mij deze foto, hij was wezen 'snoeken'en had een tweetal exemplaren van ± 60 cm aan de haak geslagen. Niet echt om over naar huis te schrijven, maar toch....een foto waard!
Toch jammer dat hij zelf niet meer publiceert, hoewel......

+

Gomphocarpus symphocarpus

?

Gomphocarpus symphocarpus is de naam die K. doorgaf, de bevriende tuinder van wie ik zaailingen kreeg, toen ik hem vroeg hoe die plantjes ook al weer heten. Zijdeplant had hij eerder gezegd. Maar als ik op die naam ga zoeken is er niets te vinden, wel de Gomphocarpus psysocarpus. Hoe zit dat, K?
Nu de drie plantjes 1.70m groot zijn geworden en gebloeid hebben, zitten er een paar prachtige zaaddozen aan. Bij het zien daarvan riep L. meteen: dat is de Swan plant! de Gomphocarpus fruticosus, en inderdaad lijkt het erg op elkaar, het is ook de zelfde familie der Asclepiadaceae, de Zijdeplantfamilie!
Volgens de laatste, Belgische link ook wel Ballonplant, ballonkatoenstruik of zwanenplant (melkkruid) genoemd.
In Australië hebben ze het over de Narrow-leaf Cotton Bush (milkweed of wild cotton), hetgeen volgens L. niets met katoen te maken heeft.
Het verschil tussen de planten is duidelijk zichtbaar als je kijkt naar de vorm van de zaadbol.

Gomphocarpus fruticosus

@
K

H E R F S T A C H T I G

Het was zondag weer heerlijk wandelweer, het was nog niet echt een dik tapijt van bladeren om doorheen te waden, maar herfstachtig was het zeker. We kozen voor de Kooilaan, een fiets/wandelpad in de buurt van Elshout. Het gebied met natte graslanden is in bezit van Natuurmonumenten. Paarden en koeien begrazen de weiden, vogels zagen we bijna niet. Dit in tegenstelling met de beschrijving van de wandeling, zie link Natuurmonumenten. We zagen wel een wonderlijke vlinder, maar dat bleek een vuurwerkje te zijn.
Verder veel paddestoelen, de mooiste half vergaan hangend in een tros aan een boom. Maar dat is mijn persoonlijke mening.

*

LOQUAT

Een jaar of vier/vijf geleden kocht L. bij de Turk vruchten die ik nog nooit gezien, laat staan gegeten had. Er zaten intrigerende glanzende pitten in. Het bleken Loquat's te zijn, ook wel Japanse mispel genoemd. De botanische naam is Eriobotrya japonica. Een aantal van die glanzende zaden stopte ik in een potje en tot mijn grote verbazing ontkiemden ze bijna allemaal. Nu, ik denk vijf jaar later heb er een die al die tijd in een grote pot had gestaan op de leeggekomen plek tegen de gevel van mijn werkplaats geplant. Hij is nu manshoog (1.90m) Als de boom het volhoudt zal hij over een jaar of zes de hele gevel bedekken. Vruchten zal hij in ons klimaat wel niet geven, maar je weet het nooit.
De zaailing in het potje is van dit jaar, als er liefhebbers voor zijn dan hoor ik dat graag. Ik heb er twee.

Dit is een volgroeide Loquat die ik ontdekte toen ik in Auckland op Lindsey stond te wachten. Wij hadden ons campertje er precies naast geparkeerd. Ik dacht het blad te herkennen en vroeg aan de vrouw die het huis uit kwam of het een Loquat was. Zij antwoordde bevestigend en zei gek te worden van het vele fruit dat er af kwam. Het is de enige volwassen Loquat die we gezien hebben.

^