Z O R G V L I E D


+

Marion wilde begraven worden op Zorgvlied, daar ligt ze nu ruim twaalf jaar in een graf voor twee. Een graf voor één persoon bestaat niet voor een haalbare prijs, behalve als jijzelf kiest of de nabestaanden kiezen om samen met een vreemde in één graf te gaan. Vreemdgaan na de dood zou Youp zeggen.
Als rechthebbende krijg ik sinds een jaar het 'bulletin Zorgvlied', een periodiek dat er steeds beter uit gaat zien, maar ook steeds meer gaat lijken op een blad voor volkstuinders.
Aanbiedingen voor vaste beplanting: randbeplanting haag of liggend, drie vaste planten-arrangementen: Dordogne,Bordeaux en Provence. Zomer- en winterwisselgoed. Ook kan je je opgeven voor dauwtrappen op hemelvaartdag of je aanmelden voor de 'Dag van ons park Zorgvlied'.
Ik denk dat het een goede zaak is dat een begraafplaats zichzelf etaleert en meer wil zijn dan alleen een dodenakker. Voor veel mensen is het bezoeken van een graf het bezoeken van een dierbare, anderen doen het uit plichtsbesef of omdat de omgeving dat verwacht. Een prettige, goed verzorgde omgeving kan dan helpen.
Ik ben niet zo'n graf bezoeker, voor mij is de dood een logisch gevolg van het leven, al komt het vaak te vroeg. Mijn dierbaren zitten in mijn hoofd en komen zo nu en dan boven borrelen, dat zijn belangrijke momenten. Als ik van de A2 de Ring-West oprij zeg ik Marion altijd even gedag, daarvoor hoef ik niet af te dalen naar Zorgvlied.
Dat graf voor twee personen is gehuurd voor twintig jaar, daarvan liggen er al twaalf achter ons. Over acht jaar moet ik beslissen of ik de rechten wil behouden. Dat is geen simpele beslissing. Ikzelf kies voor crematie dan is dat graf niet nodig, tenzij anderen vinden dat Marion's graf in stand gehouden moet worden, zal het geruimd worden.
Overigens liggen er al twee personen, want ik heb de urn met de as van Marion's moeder in de kist gelegd voordat die definitief dicht ging.
Op de steen staat een geheimzinnige E die dat aangeeft.

Ik besef dat dit een gevoelig onderwerp is, maar schroom niet je uit te spreken.
Zeker in dit geval stel ik commentaar zeer op prijs.

+

R E G I S T E R

Er zit nog meer geschiedenis in mijn documentenmap, o.a. deze kopie van de kaart van het bevolkingsregister. (Overigens naar mijn weten het enige document dat met ons, verhuizende burgers mee verhuist.) Ik ben een keer of zeven van adres veranderd, waarvan drie met Marion. Van die drie staat er maar één op deze kaart. Het kan dus zijn dat Marion en haar moeder op nog veel meer adressen hebben gewoond.
Marion is in 1944 geboren in Lingen a/d Ems, Dld. Dat was toeval, haar moeder was op advies van haar vader (Marion's grootvader) op weg van Berlijn naar Amsterdam, omdat de kansen voor een moeder en kind in Amsterdam beter leken dan in Berlijn. Maar de trein kwam onder vuur van de geallieerden tot stilstand en Marion kwam te vroeg in een Duits klooster ter wereld, maar de aangifte gebeurde op Nederlands grondgebied. Ze was dus Nederlandse met een Duitse moeder.
Dat laatste is de reden waarom het eerste adres pas in 1948 genoteerd wordt. Een deel van de tussenliggende jaren brachten ze door in interneringskampen in het noorden van het land. De resterende tijd is voor mij een raadsel en zal dat blijven ook.

Het is vandaag 10 mei, de verjaardag van mijn vader en - hoe toevallig - ook die van Lindsey's vader. Maar ook de dag dat in 1940 de Nazis Nederland binnen vielen.

Gelukkig beseft men nu, na zestig jaar dat er een verschil is tussen Nazis en Duitsers.

Tussen volk en machthebbers.

$

M A R I O N

1944-1995

Mijn kartonnen 'harmonica map' uit de jaren 70 van de vorige eeuw, waarin ik al mijn belangrijke papieren bewaar was echt aan vervanging toe. Office Centre had niet wat ik zocht, maar de HEMA wel. Ik kocht daar vandaag twee moderne transparante 12 vaks documenten mappen.
Bij het overhevelen en sorteren van de paperassen kwam ik in een zorgvuldig gevouwen bruin papiertje een blonde haarlok en melktandjes tegen van Marion, ooit door haar moeder verzameld en na haar overlijden door ons gevonden. Ik had het eerder gezien maar was het totaal vergeten. Naast het bruine pakje lag een minuscuul blauw envelopje, voor MAMA, met daarin een uitgeknipt hartje waarop de tekst: dit is een zoen! Moeder en dochter zijn er niet meer, maar deze kleine herinneringen gaan weer terug in de map.

Voor later.


*
PS

Ik maakte de foto op de omslag van het blad KM (kunstenaarsmaterialen) .

B O L D E R K A R

Weet u het nog, de laadbak van de Pick-Up? Hij staat nog steeds op de aanhanger voor de deur bij L. Een plek om 'm te stallen (naast het Huuske) heb ik inmiddels vrijgemaakt. Maar hij moet van de aanhanger af en naar die plek gereden en later van de Pick-Up erop- en eraf gereden kunnen worden. Dat wil zeggen dat er een kar en een hijs gemaakt moeten worden. Igor de verkoper van ons huuske opperde iets te maken in de trant van een bolderkar.
Die kar heb ik vandaag gemaakt....van hout! En wel van het laatste hout dat ik nog had van het kinderbed van m'n randdochter! De wielen en de winch (voor de hijs) kocht ik voor niet meer dan € 55.- bij van Cranenbroek in Dongen, zo'n zaak waar je eigenlijk NIET moet kopen omdat de kwaliteit van de spullen niet zo best is. Maar voor zoiets als deze kar en de hijs die maar sporadisch gebruikt gaan worden, moet het kunnen.

*

± 28 jaar geleden.

Deze foto zal gemaakt zijn ergens tussen 1977 en 1978. Het is de dochter van een goede vriend die helaas niet meer leeft. Een maand geleden kreeg ik een mailtje van haar, ze is nu 32. Via mijn site Timbertreats waarin ik vertel over haar vader Willem, had ze hem en mij gevonden. Ik dacht dat ze geschrokken zou zijn van mijn verhaal, maar zij schrijft later:

Ik vond het trouwens niet erg om bepaalde dingen over het karakter van

mijn vader te lezen hoor, dat klopt gewoon. Ik was meer geraakt door het
feit dat iemand die hem goed gekend heeft zoiets ontroerends en waars over
hem schrijft.

Zij was nog jong toen hij stierf en zoals zo vaak voorkomt als volwassene op zoek naar haar wortels.
Toch leuk dat ik via TIMBERTREATS een klein puzzel stukje heb kunnen leveren.

()

+

Wij stonden met ons huuske bij vrienden voor de deur, in een zijstraat van de Amstel aan de rand van Ouderkerk. Wij hadden fantastisch gegeten; kwartel, kwarteleitjes en nog meer heerlijkheden. Na een korte wandeling langs de Amstel, zochten wij ons nieuwe bed op. Het slapen in ons nieuwe onderkomen ging beter dan we verwacht hadden. We hadden het zelfs veel te warm. Maar om zes uur brak de hel los, niet de straat waar wij stonden maar de Amsteldijk moest juist die morgen van nieuw asfalt voorzien worden! Om zeven uur zijn we maar opgestaan, en om half acht weggereden. Een half uur later hebben we in de vroege ochtendzon ergens bij Nes a/d Amstel langs het water koffie gezet en een boterham gegeten. Heerlijk! Daarna binnendoor via Gouda en Schoonhoven naar huis. Een gevoel van ongekende luxe en vrijheid.
Ik hoop dat we dat gevoel vast kunnen houden.

+

OPIUM & K S

Ons 'Huuske' staat al bijna een week werkloos op het erf. Tijd om er wat mee te ondernemen. Twee tentoonstellingen in Rotterdam wilden we graag zien. Opium in de Kunsthal en Kurt Schwitters in Boymans.
In Amsterdam wilden wij vrienden bezoeken, een prima gelegenheid om ons nieuwe kampeerbed uit te proberen.
Opium is een tentoonstelling/boek gemaakt door een bevriende klant van L. Op de dag van de opening gingen wij onze Bimobil halen, anders waren wij daar zeker heen gegaan. Het is een prachtige tentoonstelling over de geschiedenis en het gebruik van Opium. Foto's, tekeningen en prenten van gebruikers in Opiumkitten. Tientallen opiumpijpen en pijpenkoppen van diverse materialen. En niet te vergeten de prachtig gemaakte naalden, pijpenreinigers, lepels, mesjes en reiskabinetjes uit vervlogen jaren. Een kleine maar fijne tentoonstelling.

KS en de avant garde

Is van geheel andere orde, maar dat wist u al. Het is een overzichtstentoonstelling waar tijdgenoten van Kurt Schwitters bijgesleept zijn. Het genereert publiek maar voor mij hoeft het niet. Eerlijk gezegd geniet ik meer van de paar Merzbilder te zien in Hombroich dan dit spektakel. Het is mooi gedaan, te mooi.
Maar wel een 'must' die je niet mag missen.

*

+

+ NO BLOG TODAY... +

+

Dat was gisteren, vandaag stroomt er weer gewoon rood bloed door onze aderen.

In Amsterdam woont een verzamelaar van Citrusfruit-kist-frontjes met opdruk, maar dan alleen als ze van hout zijn. Dus geen board of karton. Zijn huis schijnt er vol mee te staan. De gangen zijn niet meer om door te komen. Ik ben toch wel blij dat L. zich vooralsnog weet in te houden, hoewel na de papiertjes nu ook al de stikkers op het fruit er aan moeten geloven. Ik denk dat ik professionele hulp moet inroepen als de stempels op het fruit als verzamelobject worden ontdekt. Dan zijn we bijna bij het verzamelen van tatoeages, ooit las ik een boek over een verzamelaar die om aan de tatoeage te komen de drager liet vermoorden.

Ik verzamel kistjes om er aanmaakhout in te bewaren en ook ik heb liever die van hout, maar dan omdat die langer mee gaan.

+

+


NO BLOG TODAY...


+

Boerenvernuft of jongenswerk?

Je komt het over de hele wereld tegen, kisten, kratten, bakken of andere zaken 'waar iets in kan' met wielen, wieltjes of iets wat daar voor door moet gaan eronder. Over de hele wereld werden en worden soms nog 'kogellagerkarretjes' gemaakt. Ooit zag ik op T.V. een reportage over jongens ergens in Zuid Amerikaans land, die met ware doodsverachting op zo'n plank met kogellagers tegen het verkeer in de berg afraasden. Ze deden dat pas na de nodige hoeveelheid lijm gesnoven te hebben. Als ze het niet overleefden hadden ze in ieder geval een spannend maar kort leven gehad.
Ik woonde rond mijn achtste levensjaar in Arnhem, mijn ouders hadden een huis aan de Amsterdamsestraatweg, een weg die redelijk stijl naar beneden loopt (althans in onze kinderogen). Mijn vader had aan een autoped een kistje en een derde wiel gemaakt. Het was dus een autoped met zijspan geworden. Met dat ding en mijn jongste broertje in het bakkie suisde ik de weg af. Dat waren spannende ritjes. Helaas moesten wij daarna naar boven lopen. Zo'n plank met kogellagers (sturen met een touwtje) heb ik ook gehad, maar die lol was van korte duur, de gammele constructie was niet bestand tegen het te schielijk nemen van bochten.
Een zware last is te verplaatsen mits er wielen onder zitten. Bij boeren op het erf zijn daar talloze voorbeelden van te zien. Soms bij een 'mechanisatie bedrijf' gekocht of laten maken, maar vaak ook zelf in elkaar geknutseld.
De wieltjes onder de kar op de foto zijn in verhouding tot de bak veel te klein, toch zal de maker zijn doel bereikt hebben: het kunnen verplaatsen van een last.
De kar stond ergens in Nieuw Zeeland.

+