RABOtak deel3

De man die de 7 eieren uit messing staf zou draaien kwam maar niet over de brug, vandaag bleek waarom. Hij wilde ze maken met een CC (CadCam) draaibank omdat een ei uit de hand draaien niet te doen is. Daarvoor moest hij wachten tot een collega draaier die zo'n bank heeft daar tijd voor had. Als hij dat nou gewoon tegen mij gezegd had..... Maar goed ze zijn klaar en morgen gaan we ze aan het takje monteren.
Vandaag heb ik de grote tak met appel en bloem onder handen genomen, schoongemaakt en opgepoetst. Dat ziet er meteen al beter uit en is lekker werken met dit zonnetje.
Morgen de eitjes in beeld.

Frituur

Gisteren weer eens Vlierbloesem gefrituurd. Een struik aan de slootkant heeft dit jaar bijzonder grote bloemen.
Acht bloemen heb ik geplukt, wat genoeg bleek voor een maaltijd.
Een simpel beslagje van bloem, ei, melk, zout en peper. Niet te dun gemaakt. De bloem onderdompelen, uit laten druipen en dan de frituurpan in. Lekker knapperig bruin laten worden .Glaasje witte wijn erbij en genieten maar.

Van de bloemen kan je ook een heerlijke siroop maken.

Toch nog niet vergeten.

Op een enkele kleine presentatie na is het 10 jaar stil geweest rond Marion's werk, ik dacht al dat ze was vergeten.

Reiger

Uit het Brabants Dagblad van 6 juni.

Onderschrift Foto

Dat een blauwe reiger kikkers, mollen en ratten eet is bekend, maar natuurfotograaf Ad Sprang uit Vianen keek zijn ogen uit toen hij onlangs een reiger behoedzaam een jong konijn zag benaderen. De reiger haalde, toen het konijntje binnen stootsafstand was gekomen, krachtig uit waarna het luid krijsend en spartelend aan een oor hing te bungelen in de dolkvormige reigersnavel.
De vogel vloog vervolgens met het konijntje 50 meter verderop naar een slootkant waar hij het konijntje verdronk en tegen alle gevoel van proportie in, met weinig moeite naar binnen liet glijden.

Foto Ad Spang

Stiftung Insel Hombroich

Prachtige Chinese beelden, een collage van Kurt Switters en kleurige doeken van een mij onbekende schilder. (Er staan geen namen en /of titels bij het tentoon gestelde werk.)

Eén van de vele velden met wilde bloemen toont de weidsheid van het terrein.

Deze ruimte is een deel van de bovenverdieping van het Tadeusz Pavillon, te bereiken via trappen en een loopbrug. Het enige wat er nu instaat zijn twee confortabele fauteuils om in alle rust, door de glazen wand over het terrein uit te kijken.

Het Insel omvat een 16 tal gebouwen, de meeste zijn zeer strakke schitterend uitgevoerde ontwerpen van Erwin Heerich. Het bijzondere aan het museum is dat alle deuren openstaan en het weer dus vrij spel heeft, in de herfst waaien de bladeren naar binnen. Suppoosten zijn er niet. De toegang is € 15.00 incluis een lunch.

Toen ik er de eerste keer kwam was het terrein nog kaal en overzichtelijk, nog niet alle gebouwen stonden er. Nu zie je de gebouwen pas als je er voor staat. De kans om te verdwalen is dan ook zeker aanwezig. Als je er heen gaat neem dan bij de kassa een plattegrond mee.

A'DAM-SLOTERMEER

Na Zandvoort, Roterdam en Arnhem kwamen wij, ik dacht in 1958 in Amsterdam te wonen. Voor het eerst in 'nieuwbouw', een flat op de derde etage in Slotermeer, een woonvorm die ons onbekend was. Daarvoor woonden wij altijd 'begane grond' en hadden een tuin of iets wat daar op leek. In Rotterdam was die tuin zo groot dat papa er ook groente teelde. In Arnhem al een stuk kleiner maar Sonsbeek was naast de deur.
Pas veel later besef je wat zo'n overgang in jouw leven en dat van broers, zus en ouders betekend moet hebben. Jaren later besef je pas, omdat de herinneringen aan zo'n periode zeer uiteen kunnen lopen, dat jouw herinnering anders is dan die van broers of zus. De periode was dezelfde maar de beleving totaal anders.Voor mij was het het laatste station voor zelfstandigheid, toch heb ik daar 10 jaar gewoond voordat die zelfstandigheid ook werkelijk kwam. Maar van die 10 jaar weet ik mij maar bitter weinig te herinneren. Ik haalde natte voeten bij het vlotje varen, had een hekel aan welke school dan ook, maar was gelukkig als ik met Solex of tram de tuinstad mocht verlaten. M'n redding was de VCJC,(de vrijzinnig christelijke tegenhanger van de AJC) daar leerde ik andere mensen en een andere mentaliteit kennen dan ik in Slotermeer tegenkwam.
Ik ben dit verhaaltje begonnen omdat wij zaterdag een klant/vriend van Lindsey over de vloer hadden,die vroeg wat mijn achternaam was, toen ik dat vertelde bleek hij met Arjen op de HBS gezeten te hebben en Arjen stuurde mij de foto van de van Leeuwenlaan.
De cirkel blijkt weer rond!

19 juni 2005

Vandaag is het 4 juni, de zomer is begonnen. Bijna twee weken geleden kochten wij een nieuwe b.b.motor, een wat stillere 4pk 4 takt dan deze 5pk 2 takt . Pas gisteren heb ik 'm eraan gehangen en vandaag hebben we een rondje gevaren. Het was net te doen met een trui aan. Over twee weken is het 19 juni, de datum waarop wij vorig jaar in korte broek onder een parasol beschutting zochten op ons bootje en echt gingen zwemmen tussen de koeien. In twee weken kan veel veranderen, niet alleen in de politiek maar ook het weer. Even geen Rita of andere storende factoren, maar gewoon een lekker zonnetje, in huis en daar buiten.

TUINTROON

Deze tuintroon is m'n laatste timmerwerkje. Een stoel om lekker in weg te mijmeren.
Hij staat sinds gisteren aan de dijk en trekt al de nodige belangstelling.
Als het maandag mooi weer is en er veel volk langskomt raak ik hem misschien al kwijt.

Met Pinksteren is het 'koeiemelken' in Veen, de laatste jaren betekende dat brievenbussen opblazen en auto's in de fik steken of andere 'lol' trappen.

Ik haal m'n spulletjes naar binnen, je weet maar nooit.

Snijbietomelet.

Na de sla is snijbiet de eerste bladgroente uit de tuin dit jaar. Met wat ui en een pepertje in de wok is het de aanzet voor een verrukkelijke omelet. Zes eitjes geklopt, wat peper en zout er bij en smullen maar. Zo simpel dat ik het zelf had moeten maken. Heerlijk.

CREMATIE BALI

BLOGGER doet niet helemaal wat ik wil, ik krijg de foto's niet in de juiste volgorde, excuus.
In mei 1995 was ik met vrienden op Bali. Die boek uitgevende vrienden en fotograaf waren daar al tig keer geweest omdat ze bezig waren met meerdere boeken over traditionele en nieuwe kunst op Bali. Door hun contacten kwamen wij op plekken waar de gewone toerist niet komt. Deze crematie kwamen we toevallig tegen, Putti onze chauffeur vroeg of wij het wilden meemaken, de familie had geen bezwaar. Men vertelde ons dat het ging om de crematie van een 44jarige vrouw die een besmettelijke ziekte had en daarom 'snel' gecremeert moest worden.
Op de 2e foto is te zien hoe het lijk, vanaf het dorp gedragen door familie, het veld op wordt gebracht. De driepoot links op de foto is een hijs installatie met een vat benzine.
De derde foto laat zien hoe de vrouw op de gereedstaande brandstapel wordt gelegd.
Dan gaat het vat benzine omhoog (om druk op te bouwen denk ik)en gaat de fik erin.
De familie en andere dorpelingen hebben drank en voedsel meegebracht, ze kijken nauwelijks naar de verbranding maar nemen de laatste roddels door.
Twee jongens blijven bij het vuur en porren het zo nu en dan op. Zo'n totaal open verbranding drukt je met de neus op de feiten. Het doek waarin het lijk is gewikkeld is zo verbrand, dan zie je de contouren van het lichaam, hoor je de plofjes van het kokende lichaamsvocht en ervaart de laatste samentrekkiningen van de spieren als een afscheidsgroet.
Op de laatste twee foto's is goed te zien dat die twee jongens hun vak verstaan, met een stok schuiven ze de laatste resten in het vuur, zodat de familie niet te klagen heeft.
Dan begint het feest pas echt.
Deze plaatjes maakte ik met een geleend analoog cameraatje, onze fotograaf had een betere.