FOTOBOEK

Druilweer vandaag, een perfecte dag om plaatjes in te plakken. Je ziet er altijd tegen op, maar eenmaal bezig is het best leuk. Wat het moeilijk maakt is dat wij deze keer te maken hebben met analoge en digitale plaatjes. Vorig jaar bezochten wij de Baltische Staten, Estland, Letland en Litouwen en reden terug door Polen. Van Vellah kregen wij een kleine digitale camera te leen, naast mijn analoge IXUS.
Achteraf hebben we er toch spijt van dat we de SONY DSC-717 thuis hebben gelaten. Die camera heeft toch veel meer mogelijkheden, maar we waren bang 'm kwijt te raken, tenslotte is dat de'werkcamera' van Lindsey's bedrijfje, de PS.
Het was een fantastische reis, voor ons beiden onbekend terrein en nieuwe talen. De mooiste momenten vergeet of durf je niet vast te leggen. Een probleem waar we pas later achter kwamen was dat vele (oudere) mensen ons aanzagen voor duitsers, jaren lang de onderdrukkers. In Litouwen was dat nog het beste te zien, het bord 'Genocide Situ' kom je regelmatig tegen. Eerst begrepen we het niet echt goed omdat we zo weinig van de geschiedenis weten, omdat het gebied zo lang voor ons westerlingen afgesloten was. Als je naar zo'n plek toe gaat ontdek je de ernst van onderdrukking en bezetting; duitsers, russen, duitsers en weer russen. En elke keer weer moesten burgers het ontgelden.
Maar de Staten komen boven, Letland heeft de meeste moeite, Estland gaat heel snel en Litouwen lijkt het verst maar wordt belemmerd door z'n eigen burocratie.
Het was goed er geweest te zijn voordat de totale 'verwestelijking' toegeslagen heeft.
Misschien in een later stadium meer over deze trip.

RABOplaat

Het begin is er of liever gezegd de afsluiting.
De RABOtak zelf is nog lang niet klaar, maar de tekstplaat wel.
Een messing plaat ter grootte van een A4, met zeer beknopt
de geschiedenis van het pand en waarom de tak daar ooit is gekomen.

AFSCHEID

Opeens waren ze er weer vandaag, Moe Eend en haar Jongen, na weken afwezigheid, ik denk om afscheid te nemen want ze zijn bijna volwassen. Deze Moeder deed vorig jaar ook een poging op de zelfde plek zie: http://www.flickr.com/photos/lindsey_bogle/12727892/in/set-72057594056892941/
Toen was ze binnen de kortste keren al haar kroost kwijt en probeerde het nog een keer maar ook dat liep niet goed af.
Dit voorjaar sprongen 13 jongen letterlijk in het diepe, vanaf een meter of 2 (het nest lag op het golfplatenafdak waaronder m'n tuinmachines staan), slechts een jong heeft die sprong niet overleefd, de rest kwam weken lang samen met Moe kruimels halen. Daarna zagen wij ze niet meer. Of slechts bij toeval ergens langs de dijk.
Vandaag was ze er weer, met negen bijna volwassen jongen. Dat is knap want meestal blijft er niets of slechts een enkele over.

Het Werk: Inca-pruim

Het Werk: Inca-pruim

JAN SIERHUIS

Afgelopen weekeinde kochten wij in bij De Mof en logeerden bij een vriendin in de Jordaan. Op de ontbijttafel lag het PAROOL van die zaterdag. Als niet meer in Amsterdam wonende kom ik die krant niet zo vaak meer tegen.
In PS stond een stukje over Jan Sierhuis omdat er een tentoonstelling en boek over hem komt. Net als Carel Kneulman mijn oude docent, is hij een echte Amsterdamse Kunstenaar. Recht voor z'n raap en niet blase, maar hard werken.
Ik heb hem leren kennen door m'n advieswerk en De Rietveld. Tien jaar terug kocht ik in Tilburg een serie van drie werken op papier van hem. Flamenco danseressen. Prachtig, maar ze staan in de opslag omdat er geen plaats is. Zo gaat dat met aankopen.
Jan is nu bijna 80, 8 jaar jonger dan Appel, maar met dezelfde power aan het werk als Karel tot het laatst liet zien. Mensen om met respect tegenop te zien of om op terug te kijken. Van hun werk kunnen we nog lang genieten.
Het boek wil ik hebben en verslinden.

Voor de liefhebber

Op 25 nov. 2005 had ik zoals u heeft kunnen lezen een gesprek met deze Veense grootgrutter en stuurde ik hem alle relevante gegevens omtrent de RABOTAK. Ik maakte hem zeer duidelijk dat ik aan zijn winkelpand geen plek zag voor de RABOTAK. We zijn nu 6 maanden verder, ik heb in die tijd nooit iets van hem vernomen, niet eens een bedankje voor de hem toegezonden kopieen. Nu, na mijn aanmelding voor de DORPSRAAD weet hij mij ineens weer te vinden. Hij denkt nog steeds dat hij de tak aan de gevel krijgt. Hij is bestuurder van De Bank maar weet niet dat de TAK naar de huisarts op het oude gebouw gaat.
Maar wat ik altijd al dacht, beaamt hij nu zelf.Het gaat hem om PUBLICITEIT.

De kleurtjes, cursieven en andere fratsels zijn van mij, de tekst van Gerrit, voorzitter van de Dorpsraad.


Geachte heer Barend-Peter,

Enige tijd geleden spraken we over een herplaatsing van het Veense Rabo kunstwerk bij onze zaak.
Zijn er vorderingen voor wat betreft de restauratie van het kunstwerk?
Kunnen we een afspraak maken om een goede locatie te bepalen?
Kunnen we dit aan een gelegenheid verbinden, zodat we daar de publiciteit mee behalen?
Graag hierover je reactie.

Met vriendelijke groet,



P.s. Je E-mail adres heb ik van je aanmelding als lid voor de dorpsraad.
Bedankt voor je aanmelding, wij willen wat betekenen voor Veen en hebben leden nodig.

DORPSRAAD

Veen voor allen , allen voor Veen.
Sinds anderhalf jaar heeft Veen een echte, officiele Dorpsraad. In het bestuur zitten 9 mensen waaronder bovenstaande heren. De middelste is de grootgrutter die zo graag de RABOTAK aan z'n gevel wilde en z'n zaak op de 'biddag voor het gewas' vroegtijdig sluit. De rechter meneer heeft z'n schadeherstelbedrijf verkocht en baat nu het enige echte cafe in Veen uit. Het cafe heet, 'Cafe het ?'alwaar de maandelijkse raadsvergaderingen plaatsvinden. Het brilletje links zie ik dagelijks, hij zal ook in de bloemen zitten of gezeten hebben, dan doen bijna alle Timmermansen in Veen. De Veensen (zoals zij zichzelf noemen)houden niet van verenigingen (wat is de kerk dan?)maar zijn vrije mensen, vaak met een eenmans(vrouw)zaak en kom daar niet aan!
In anderhalf jaar tijd hebben zich dan ook maar slechts 40 mensen aangemeld als lid van de Dorpsraad. Vorig jaar al viel er een flyer in de bus met een oproep, nu dan dit artikeltje.Zal ik dan toch maar?
Toen ik de eerste 'agenda punten' zag zonk de moed mij in de schoenen. Maar ik ga mij toch maar opgeven; het is gratis en je bent niet verplicht naar de vergaderingen te komen.
Het getal maakt sterk.
Misschien kan ik ze helpen met de site:
http://www.dorpsraadveen.nl/
Hoewel...ik zou het alleen maar verpesten.
Voelt u behoefte als Sponsor toe te treden...ruimte zat.

STUDIEVERLOF

Het Werk op studieverlof.
Zo klein, piepschuim, 2 mini electromotortjes en een mini ontvangertje. En een kleine zender in de hand met 2 knuppeltjes,toerental en links/rechts.
Alleen met een vers opgeladen celletje wil hij wel naar boven. Anders alleen rondjes naar beneden. Een paar maanden terug besprak Wouter Klootwijk dit vliegding en was vol lof. Met kerst kreeg ik het van m'n randdochter, haar beurt komt nog.
Veel wind kan het niet hebben, erg veel vlieguren zullen we dus niet maken.
Maar lol zullen we hebben.

Ebbehout en Wispelwey

Gister'avond waren wij in het Muziekgebouw aan't IJ, voor ons de eerste keer sinds het bestaan. We kenden het natuurlijk van 'langs rijden' maar waren er nog nooit in geweest. Een half jaar terug bestelde L. kaartjes voor een concert en reserveerde een tafeltje in het restaurant Star*Ferry, genoemd naar een van de boten waarmnee je in Honkong van het vaste land naar Honkong Island gaat. Wij deden dat in 1997 op de terugweg van N.Z. De maaltijd beviel ons goed en is zeker voor herhaling vatbaar. Het gebouw is een juweel maar zeer on Hollands en dat is maar goed ook. Prachtig van maat, openheid, kleur en materiaalgebruik.
Het concert georganiseerd door Channel Classics was om te genieten, Pieter wispelwey violoncello en Dejan Lazic piano, zij speelden Schumann en Brahms. zelden zie je klassieke musici zo acteren, lekker om te zien.
Voordat wij naar de grote stad togen moest ik nog een klusje klaren. Een goede klant van L.had het door haar gerestaureerde beeldeje weer meegenomen met de vraag of zij/wij er niet een 'stukkie hout' onder konden maken zodat het weer kon staan.
Ik heb toevallig enkele 'stukkies' liggen, waaronder een stuk Ebbehout van Ome Bram waaruit ik een pracht sokkel kan maken. Bij navraag bij de Fa. Fijnhout blijkt dat stukkie van 10x10x3 cm een eurot'je of 20 te kosten. Het uit de hand fraisen van zo'n gat is zenuwen werk, met de draad van het hout mee is geen probleem maar zodra je 'kops' moet werken is het gevaarlijk, het hout slaat dan voor je het weet uit je handen.
Maar het is gelukt en het past.
Al met al een geslaagde dag.

RABO takje

De aannemer die de bronzen tak van de gevel haalde heeft de tak daarbij gebroken. Die breuk is buiten mijn medeweten om'gerepareerd'door de zelfde bronsgieter die de tak ooit goot. Een aantal jaren terug is het zijtakje met de eieren verdwenen, daarvoor heb ik een nieuw takje laten gieten en worden nieuwe eieren gedraaid.
Hiernaast het takje zoals ik het van de gieter kreeg.Voor de duidelijkheid heb ik de foto op z'n kop gezet. Als je een echt takje invormt in vormmassa (een gipsmengsel)maakt de bronsgieter daar van boetseerwas een trechter op,de giettap. En waar nodig een luchtkanaal en onderaan een vuilopvang.Die vorm met tak gaat de uitstookoven in, dan verbrandt de tak met de was en ontstaat er een holle ruimte,soms met krimpscheuren.
In die holle ruimte wordt vloeibaar brons gegoten. Na afkoeling wordt de vormmassa kapot geslagen en komt het brons te voorschijn.























Na het 'ciseleren'(schoonmaken) al het overbodige er af halen, komt het eigenlijke takje te voorschijn. Als de metaaldraaier de messing eieren heeft gemaakt monteer ik ze samen met hem op het takje d.m.v. een messing 'draadeind' (schroefdraad.) Dan ga ik met grote en kleine tak opnieuw naar de gieter die ze aan elkaar last. Om er zeker van te zijn dat dat in de goede stand gebeurt ben ik daar bij aanwezig. De bronsgieter slijpt de lasnaad en patineert (kleurt) de las.
Als alles er dan naar tevredenheid uitziet ga ik samen met 'mijn' aannemer de RABOTAK weer aan de gevel bevestigen.