PLUKTUIN...

Wij hebben een pluktuin, niet zo'n enge waar je na het betalen van een paar euro met een emmer bloemen naar huis mag, maar een tuin waar daadwerkelijk 'geplokken' wordt. Een tuin waar kennelijk genoeg rust heerst voor een rover om in alle rust een prooi te plukken. Een keer of wat per maand kom ik ergens in de tuin van die kransjes veren tegen. Meestal zijn ze licht grijs en afkomstig van een Turkse Tortel, deze zijn kleiner en donkerder.Het zal een merel geweest zijn. Het karkas is meestal verdwenen, meegenomen naar een nog veiliger plek.

Ditmaal vond ik een deel terug op een lang niet gebruikt betonnen tafeltje bij de datsja. Aan de staat van het kadaver te zien had de maaltijd niet lang daarvoor plaats gevonden. Het was achter in de tuin en wij waren er even niet. Rust dus voor de vogel. Het zal onze 'huis sperwer' geweest zijn, die is onverzadigbaar.

 GROETEN UIT VEEN

GEKKENWERK...

Ik realiseer mij heel goed, dat wat ik doe eigenlijk gekkenwerk is. Waarmee ik niets ten nadele van gekken wil zeggen, maar een niet gek zou er over het algemeen niet aan beginnen.
Bij de houthandel is voor veel geld allerlei hout te koop, op maat en geschaafd en als het goed is ook nog op een juiste manier gedroogd.

Gebruikte pallets kan ik (tot nu toe) gratis afhalen, ik haal ze bij mijn leverancier van tuinmachines een paar dorpen verder. Het aardige van die pallets is dat ze geen standaard maten hebben, maar meestal groter zijn dan Euro-pallets. Het bruikbare hout dat na demontage overblijft is over het algemeen langer en zwaarder en daarom voor mij interessanter.

Voordat je met dat hout iets kunt doen moeten die pallets dus eerst  zo gaaf als mogelijk uit elkaar gehaald worden, spijkervrij-gemaakt worden en op dikte en lengte gesorteerd. Daarna door de vandikte-bank om een vlak, geschaafd plankje met spijkergaten te krijgen.

Tussen haakjes:
Die pallets worden met spijkermachines in elkaar gezet, die spijkers zitten met een verkoperd draadje aan elkaar, zoals nietjes met lijm. Bij bijna elke spijker in het hout zit een restant van dat draadje. Ik had dat in het begin niet in de gaten, ik trok de spijkers eruit maar zag dat stukje draad over het hoofd. Het gevolg is een beschadiging in het schaafmes en daarmee een 'rug' op het hout. Het laten slijpen van die messen kost rond de twaalf euro. De messen zelf kosten boven de vijftig euro. Via Ebay heb ik nu bij een firma in voormalig Oost Duitsland messen besteld en ontvangen voor minder dan de helft van de prijs (incl.verzenden). Met die drie nieuwe sets kan ik jaren vooruit, behalve als ik te veel spijkerrestanten over het hoofd zie.

Het meest recente  wat ik met dat hout maakte zijn deze twee banken voor op het balkon van V. In de werkplaats lijken ze veel groter dan op het balkon!

ALBIZIA

Speciaal voor Joke...

Ik heb al meerdere malen een poging gedaan een Albizia groot te brengen. Ik kocht een potplant van bijna een meter hoog bij een kweker in Zeeland die zelf een prachtig volwassen exemplaar op het erf had staan en eigen zaailingen opkweekte. Zaad meegenomen uit Nieuw Zeeland en geplukt in een arboretum in Zuid Frankrijk. Ik zette ze in de koude grond of liet ze overwinteren in een pot, soms gingen ze twee jaar mee, maar uiteindelijk begaven ze het. Het was te koud, te nat of te veel schrale wind.

Vorig jaar kreeg ik een plantje van een centimeter of vijfentwintig hoog, een dus kwetsbaar exemplaar dat binnen mocht overwinteren. Toch leek het in het voorjaar totaal afgestorven, dood. Ik knipte het op vijf centimeter boven de grond af en wachtte af. Na een aantal weken verschenen er kleine groene puntjes en mijn hoop bloeide op.
Nu is het plantje weer een centimeter of twaalf hoog met veel te veel blad voor zo'n mormel, maar hoop geeft het wel.

Maar wat te doen al de kou weer toeslaat, in de pot buiten is uitgesloten. Binnen dus, maar verwarmd of niet?

Wie het weet mag het zeggen.

DESTIJDS...

De tand des tijds,

Een december gedicht, lichtelijk aangetast door de tand des tijds. Tand en gouden beugel (of heeft dat een andere naam?)  lijken voor eeuwig, maar het papier waarop het gedicht is getypt zal geen generaties meer meegaan.

Ik vond gedicht en tand terug in een la waar meer papier in ligt, niet alles is aangevreten.

Leuk het gedicht weer te lezen en het goud nog intact te zien.

EEN KIJKJE IN DE KEUKEN

Een stilleven,
een gedekte tafel zonder etensresten, maar wel duidelijk gebruikt. Ik denk dat ik iets gevonden heb. 

Ik ben voor vandaag tevreden.

Ik ga weer beelden maken, constructies waarvan ik vind dat het een beeld is. En als ik zeg dat het een beeld is, is het een beeld, hoewel sommigen daar anders over denken. Ik heb genoeg van dat gezeur van mensen die niets durven te zeggen omdat ze mijn werk niet kunnen plaatsen. Ik ga geen doodskisten meer maken maar verklaar de drie houten constructies op de foto tot een beeld. Een beeld waar ik tevreden mee ben, een beeld dat mij tot de orde roept. Tot hier en niet verder. Ik ga weer knutselen, bouwen, rangschikken, dingen maken die niemand wil hebben, maar waarmee ik gelukkig ben. Voor een groot deel zal het materiaal hetzelfde zijn als van deze kisten, maar dan wel anders gebruikt.

Als het goed gaat staat mijn 'Monument voor een verzonken Stad'  vóór de winter op zijn nieuwe lokatie, het zou leuk zijn die presentatie te kunnen omlijsten met mijn nieuwe werk. Ik doe mijn best, nu nog een galerie die mee wil werken.

TAALVOUTJES

TAALVOUTJES heeft een eigen site, een mooie vlotte site.

Als randpapa mag ik best een beetje trots zijn op Vellah die samen met Inger het toch maar mooi voor elkaar heeft gekregen; bijna 170.000 mensen die de Facebookpagina 'Taalvoutjes' leuk vinden en nu dus een eigen site met een winkel. Het kwartetspel komt pas tegen de winter uit, maar ik heb er vast eentje besteld voor de verzameling van L. Ik blijk de eerste koper te zijn.

Ik weet dat er nog meer in de pen zit, dus hou ze in de gaten!

EEN KIST VOOR EEN VRIEND II

Ik heb handgrepen aan de kist gemaakt. In eerste instantie dacht ik dat ze te grof zouden zijn, maar ze maken de kist compleet. De 'rug' op de deksel waar ik niet goed raad mee wist krijgt twee kleine ornamentjes waardoor het ineens allemaal klopt. Als laatste moet er iets komen om de kist mee te kunnen sluiten, dan is het houtwerk klaar.

EEN KIST VOOR EEN VRIEND

In opdracht iets voor iemand maken is nooit mijn sterkste kant geweest, maar als ik mijzelf de opdracht geef iets voor iemand te maken lijkt het een stuk makkelijker. De kist die ik voor mijzelf en lindsey maakte krijgt navolging. Mijn -in leeftijd- oudste vriend die veel werk van mij in huis heeft, woont niet meer in het huis waar zijn collectie staat, soms weet hij niet eens meer dat het zijn huis is, maar als hij er is voelt hij zich thuis. Voor deze vriend vind ik het een eer een mooie kist te mogen maken, ik heb het zelf voorgesteld. Zijn vrouw "had het mij niet durven vragen", maar geeft mij nu te kennen dat het best frivool mag zijn. Eigenlijk zou ik het hem zelf willen vragen, maar de laatste keer dat ik hem sprak duurde het een tijdje voordat hij wist wie ik was. Hij denkt waarschijnlijk ook helemaal niet aan de dood, laat staan aan een kist die nu al voor hem gemaakt zou worden. Maar we kunnen ons natuurlijk vergissen, misschien zou hij glunderen van plezier als hij zou weten dat er nu al aan 'zijn laatste kunstwerk' wordt gewerkt.

Met de ervaring die ik bij het maken van de vorige kisten heb opgedaan, probeer ik deze keer wat zorgvuldiger te werk te gaan. Langs de rand van de bodem heb ik een latten frame gemaakt, zodat ik exact de juiste omtrek heb. Dat frame heb ik met tijdelijke plankjes op de juiste hoogte gesteld.Voor en achterschot zitten dan al op hun plaats.

Met de kist op z'n kant is het een stuk makkelijker werken en beter te klemmen.

De deksel wil ik wat bollend maken, vandaar de ribben en de 'rug' als bij botenbouw. De 'bekleding' krijgt al werkende vorm.

De rug waar ik eerst zo blij mee was blijkt nu een storend element, ik weet nog niet hoe ik dat op ga lossen.

SLACHTOFFER

'Onze' Grote Bonte Specht horen we vaak, maar zagen hem slechts een enkele keer in de winter om te snoepen van al het lekkers dat buiten opgehangen wordt. Het is een schichtige vogel. De afgelopen maanden zagen we hem en haar steeds vaker en frequenter vlak voor onze neus op voedseljacht. Het paar leek aan ons te wennen, ze vlogen niet zo snel meer weg. Een paar dagen terug zag L. een trio, twee ouders en een jong in de dode kersenboom op nog geen vijf meter van haar vandaan. De ouders waren aan het voeren. Daarna zagen we vaker hem of haar met een volle snavel de bomen in verdwijnen, het jong hoorden ook wij roepen. 

Vandaag vond ik het jong dood onder een appelboom, ernaast lagen wat veren en restjes waar de vliegen al op zaten. Duidelijk gepakt door een rover, gedood, maar niet opgegeten. Jammer, hij was  bijna volwassen.