TUINLIEFHEBBERS

"King Rob regeert over het plantenrijk", stond er zaterdag in een bijlage van mijn streekcourant. Hij schijnt zelfs de goeroe van tuinierend Nederland te zijn. Van tv kijkend tuinierend Nederland dan denk ik. Ik heb die man nog nooit gezien in de 35 jaar dat hij, volgens het blad, uitgroeide tot een imperium. Ik hoef hem ook niet te zien; op de vier foto's die ter illustratie bij het artikel geplaatst zijn, laat hij trots zijn hagelwitte gebit zien en niet uit vier verschillende hoeken, maar altijd uit dezelfde hoek. Hij moet een goede PR-adviseur hebben. Maar alle gekheid op een stokje, de man is opgegroeid met tuincentra en de daar loslopende tuinliefhebbers. Hij zal het goed bedoelen, maar maakt pijnlijk het verschil duidelijk tussen de z'n eigen weg zoekende natuur en de onnatuurlijke tuin van de 'liefhebbers'.

Ik heb geen verstand van de natuur: niet van planten, bomen, dieren, insecten, mossen of schimmels. Ik ben ook zeer slecht in het onthouden van namen, maar met mijn visuele geheugen is minder loos. Ik neem veel waar en houd dat vast. Ik zie dat planten hun eigen 'plekkie' vinden, nooit daar waar jij ze wilt hebben, maar daar waar ze zich thuis voelen. De wilg die ik al meer dan twintig jaar knot heeft inwoners, op de restanten van een merelnest is een vlier ontsproten, even lager zit een zaailing van de Hedera. Daartussen nog iets anders.

Ik ben gek op mossen, ik heb ooit in mijn naïeve onschuld geprobeerd een 'mostuintje' te maken, maar mos groeit nooit waar jij het wilt, alleen daar waar het zich prettig voelt. Zo'n plekje heb ik in mijn tuin, bij de pomp aan de slootkant. Onze gasten zien het nooit, het is niet opgenomen in de route langs de sier- en moestuin. Maar ik geniet ervan, daar heb ik Rob niet voor nodig.

Overal waar zich een beetje grond verzamelt waarin een zaadje kan ontkiemen, ontstaat iets moois - mits je van de bezem afblijft.

(+)

EI EGG OEUF HUEVO.

HUEVO EI OEUF EGG.

Als gewone consument die zijn eieren koopt bij de supermarkt, melkboer of zelfs de aan huis verkopende boer, krijg je de 'misbaksels' nooit te zien.
In januari 2006 liet ik al een gekreukt ei zien, ik heb het nog steeds en maakte er een nieuwe foto van. Het lijkt of dat ei met heel veel moeite naar buiten is geperst (en persen doen die hennen, ze gaan er zelfs bij staan).

Het ei dat wij nu vonden is niet gekreukt, maar vertoont een wonderlijke kalkafzetting die je er overigens met de vinger zo afwrijft. Ook dit ei is door die gladde sluitspier naar buiten gekomen. Wanneer is die afzetting erop gekomen? Zijn er deskundigen onder ons die het weten?
(Voor de echte leken dit: een ei verlaat 'zacht' de hen en stijft pas in de buitenlucht op, maar dit gebeurt in een fractie van een seconde.)

+

A V O N T U R I E R

Hij moet via het vliegengordijn bij de voordeur binnengekomen zijn deze koolmees. Hij werd door L.voor het eerst waargenomen op het waterslot van een wijn in wording. Daarna was de deksel van de pan met vlierbloesemsiroop dé plek om naar buiten te kijken.

De avonturier vloog echter de woonkamer binnen toen ik de ramen wilde openzetten. Daar inspecteerde hij de leeslamp en nam een kijkje bij de L.P.'s.

Uiteindelijk vond hij een rustig plekje op de meterkast en kon ik de ramen daaronder openen en vloog hij naar buiten.

()

TOUMANI DIABATE

Een week geleden zaten we in de Willem Burger zaal van De Doelen, dat concert-en congresgebouw te Rotterdam, waar meer foyerruimte inzit als dat er zalen zijn, krijg je de indruk. Naar een bescheiden concertzaal moeten lopen door een verder bijna verlaten gebouw met drie etages is niet bepaald sfeerverhogend, maar wel sfeerbepalend. Gelukkig maakte de muziek veel goed. Ik had één cd van Toumani Diabaté een fantastische kora speler uit Mali, maar wat voor instrument die kora nou eigenlijk is was mij niet echt duidelijk en foto's zeggen dan ook niet altijd alles. Hij gaf na het optreden een verhelderende uitleg over het instrument en hoe erop te spelen. In de tekst hierboven (aanklikken) staat een precieze omschrijving.
Het spel is via de link te horen.

#

M E E R K O E T

Op 30 november 2007 schreef ik onder het kopje 'mosselen' over het vlotje dat ik maakte in de hoop dat een eend of watervogel er verder aan zou gaan bouwen. Ik vond er toen leeggehaalde mosselen op.
De afgelopen winter is het bouwsel een paar keer omgegaan, daarom heb ik er een extra drijver en meerdere takken aan toegevoegd. De oudere wilgentenen waren al aan het uitlopen, er zitten worteltjes en groene blaadjes aan. Gistermorgen zag ik voor het eerst dat er verder aan gebouwd wordt. Later op de dag zagen we er een meerkoet op staan die weg zwom toen wij naderbij kwamen. Voor ons de gelegenheid om snel op het bankje te gaan zitten en inderdaad kwam even later de koet weer terug en trok zich niets van ons aan en dat alles op drie meter van ons af! Er zit trouwens tussen het riet nog een nest, maar ik heb nog niet gezien of dat de zelfde is.

*

Een boek

Ik heb een boek gekocht,
geen literair meesterwerk maar een goed geschreven stuk vaderlandse geschiedenis. Ik vond het in de NRC in de rubriek 'Het onbesproken boek.' Het verhaal trok mij meteen. Ik zou het nooit gekocht hebben als ik er voor naar de boekhandel zou moeten gaan, maar internet maakt bestellen makkelijk.
De titel is: Bestemming New York. Het gaat over de Zaandam, een koopvaardijschip met passagiersaccomodatie dat in 1939 ingezet werd op de Holland Amerika Lijn en in 1942 voor de Braziliaansekust getorpedeerd werd en zonk. 134 opvarenden komen om, 59 anderen weten in een lekke reddingsboot in acht dagen de kust te bereiken. Drie anderen worden na 83 dagen op zee gered.
Een verhaal uit velen, maar zelden opgetekend.

W E R K P L E K

A F W E R K P L E K

Er staan veel krukjes, bankjes en stoelen in mijn atelier. Er is er slechts één die ik gebruik om op te zitten. Het is een namaak Thonet waarvan we er ooit op de Rozengracht in Amsterdam vier kochten als eettafelstoel. Veel geld hadden we toen niet en deze slecht in elkaar gezette stoelen konden we net behappen. De enig overlevende is mijn zetel aan 'mijn buro' in de werkplaats. Op die plek verzamel ik mijn inspiratiebronnen, houtmonsters en mijn dierbaren. Ik gooi er neer wat ik niet wil vergeten of kwijtraken. Deze plek moet ik zo nu en dan even doorlopen, schiften en schoonmaken. Vandaag heb ik daarmee een begin gemaakt, het buroblad laat weer lege plekken zien.
Aan de foto's aan de wand verander ik niets er komt hooguit wat bij.
Aan de muur hangen dingen die ooit behoorden aan mijn vader of Marion en haar moeder maar ook gewoon attributen die iets voor mij betekenden. Een foto van mijn moeder, Skyllas en Lindsey. En niet onbelangrijk, krantenfoto's die laten zien wat de ene mens de ander aan kan doen.
Een plek van en voor mijzelf.

*

H O N G E R !!

Aan de achtergevel van mijn werkplaats hangt een hele serie voorbeeldnestkastjes. Eén ervan hangt op borsthoogte, het is een oud kastje dat al jaren in een boom heeft gehangen. Het is bewoond door een pimpelmezen paar. Als ik er langs loop kan ik zó het vlieggat inkijken. Als pa of moe thuis zijn laten ze dat merken door hard te sissen of met de vleugels te slaan. Maar als ze op strooptocht zijn kijk ik recht in de geelgerande bekkies van de jongen. Het is een kleurrijk nest, veel veertjes en mos maar ook rode en gele wol.
Er hing een dekentje in de garage waarin die kleuren wol zaten, maar dat is al een tijdje terug. Misschien van de schapen aan de andere kant van de dijk, die werden rood en geel gemerkt. Als straks de jongen gevlogen zijn zal ik het nestmateriaal aan een nadere inspectie onderwerpen.

+

WATERRECHTBANK VALENCIA

Als tot toeristisch schouwspel verworden historisch tribunaal bij de Puerta de los Apostoles. Als ingelezen toerist zorg je ervoor ver vóór klokslag twaalf op het plein aanwezig te zijn. Als naïeve toerist denk je dat er een echte rechtspraak komt en druip je teleurgesteld af als anders blijkt. De gezichten van de omstanders spreken boekdelen, soms is er sprake van ontzag en bewondering maar ook ongeloof en hilariteit is te zien.
De rechters (?) zelf proberen hun rol serieus te nemen. Voor je het weet is het plein weer leeg.

#

OSSIP ZADKINE

Op de heenreis door Frankrijk ontdekte L. dat ze ooit op onze Franse kaart ergens had geschreven: Zadkine Museum. We zaten niet echt in de buurt maar besloten er op de terugweg een bezoek aan te brengen.
De Nederlanders die Zadkine kennen, kennen hem van 'De Verwoeste Stad', het monument in Rotterdam. Maar de man heeft veel meer beelden, maar ook tekeningen en grafiek gemaakt. Een deel daarvan is in Parijs te zien in het Musée Zadkine, maar ook het kleine museum in Les Arques, in de buurt van Cahors heeft een mooie collectie. Les Arques was voor Ossip en zijn vrouw een toevluchtsoord tijdens de Tweede Wereld Oorlog, hij was van Russisch joodse origine. Hij maakte er o.a. een aantal grote, houten beelden, die in dit museum te zien zijn.

Werkend aan Orphée, 1961

© D.Frasnay

Zadkine in zijn tuin in Les Arques 1962

© G.L.Marchal

Diane 1939

© J-L Nespoulous