Bijna 30 jaar later

Nog een dag of twee werk voor de schilders en de klus zit er op. In 1978 kochten Marion en ik deze puinhoop. -Wat moet je met dat kippenhok?- vroeg één van onze vrienden mij. -Iets moois van maken- was ons antwoord.

$

R E G E N Z U I L

Ik behoor tot het type mens dat het liefs alles zelf doet. Ik bedoel dan niet alleen het maken van beelden, maar ook de werkzaamheden in en rond het huis. Soms gaat het dan sneller/beter maar in het algemeen kom ik niet aan de afronding toe. Er moet altijd 'iets te doen' blijven! 'Af' kan niet goed zijn, een werk is nooit af. Ik kan daar goed mee leven, maar anderen stoort het. En soms is het goed dat het stoort, dat gebeurt er tenminste wat! Na de stukadoor kwamen de schilders, zij hebben al het houtwerk rondom te pakken genomen, het ziet er weer prima uit. De muren wilde ik zelf doen, maar ik mag toekijken! Ik moet toegeven, zij pakken het grondiger aan dan ik ooit gedaan zou hebben. En nu zijn ze - op bevel van hogerhand - ook nog begonnen aan mijn werkplaats! Slechts één gevel blijft er voor mijzelf over, die aan de slootkant, ziet toch niemand!
Wat een schat! Het geeft mij rust en ruimte.

Het houten vat op de hoek van het huis dat tien jaar dienst deed als regenton was aan vervanging toe.
In de zomereditie van 'De kleine aarde' kwamen wij een 'regenzuil' tegen, vanmiddag zijn we er een gaan halen. Als het schilderwerk klaar is mag IK hem plaatsen! Hij is van kunststof maar ziet er steenachtig uit, het is een Nederlands ontwerp dat door KILIAN WATER op de markt werd gezet.

Uit De Kleine Aarde:

Kilian water is een adviesbureau in waterbesparing, afvalwaterzuivering en infiltratie van hemelwater in de bodem. René Kilian, de oprichter, is in 1997 begonnen. Later kwam Caspar Bosma en nog wat later Gerrit Box. René Kilian is intussen actief in Denemarken: www.kilianwater.com. Allen zijn afgestudeerd aan de Universiteit in Wageningen in milieuhygiëne en allen met een zware nadruk op waterzuivering.

De duurzaamheidsoverweging in het werk is altijd groot, we zijn geen club van dozenschuivers maar streven naar perfectie in milieurendement van de geleverde systemen. Zonder betrokkenheid van de gebruiker is de kans op succes voor bijvoorbeeld hemelwaterbenutting klein en zullen wij erg terughoudend zijn om deel te nemen aan een project. Het energieverbruik van onze systemen houden wij scherp in de gaten, uiteindelijk zijn milieutechnisch en economisch rendement gebaat bij een laag energieverbruik.

Wij leveren zelf, afgezien van de regenzuil, geen producten. Dit garandeert dat wij vanuit uw situatie naar de markt kijken en niet andersom. Daar vaart de keuze uit systeemonderdelen wel bij want we lopen dus altijd voorop. Voorop inzake duurzaamheid en rendement van uw systeem!

Orso Design

De Orso Regenzuil kreeg in 1998 de ICSD Excellence Award, een internationale prijs voor industriële vormgeving. De Orso Regenzuil werd uitgekozen omdat het product het resultaat is van een unieke samenwerking tussen industrie en designer.

Ontwerper Marc de Jonghe: 'De Orso Regenzuil zet de gebruiker aan tot gebruik van hemelwater. Daardoor heeft ze een grote ecologische waarde'. De Regenzuil is gemaakt uit hoogwaardig PE (polyethyleen), een grondstof die het milieu weinig belast.

Klik hier voor Orso Design.

*

Z E L F P O R T R E T

Het is waar, de problemen komen bij het ouder worden als vanzelf, je hoeft er niets voor te doen. Het behoort bij de cyclus van geboorte en dood. We mogen even meedoen, maar eens loopt het af. We zijn ons ervan bewust maar willen het niet weten.
Het zelfportret van de jonge Rembrandt straalt voor mij die wetenschap uit. Anderen noemen het een verbaasde blik.
Als ik naar mijzelf kijk zie ik een man die wel wil, maar niet meer kan wat hij vijf jaar geleden nog kon. Op zich niet vreemd, een ouder lichaam kan minder dan een jong lichaam, maar het gaat veel te snel!
De middag voordat ik naar het ziekenhuis moest sprak ik mijn buurman Frank, ik moest iets aan hun tafel doen. Hij vertelde dat hij een paar TIA'S had gehad, de volgende morgen zou onderzoek naar de oorzaak volgen.
Terwijl ik in het ziekenhuis lag voor mijn poliepen kreeg hij de klap die hij niet had verwacht. Hij is nu half verlamd, als hij er al bovenop komt duurt dat maanden. Zijn overbuurman, een huisschilder, aangetast door de oplosmiddelen is voor de laatste keer thuisgekomen. Onze buurman-over de sloot-die al jaren 'spoelt' krijgt vandaag een nier van een naamgenoot uit het dorp. Voor beiden een riskante onderneming!
Ik heb jarenlang met asbest en andere rotzooi gewerkt, Lindsey idem dito, misschien hebben we geluk. We zien wel waar het schip strandt.
Tot dan is ons motto: 'geniet zo lang je kan.' Het is afgezaagd, maar oh zo waar!

+

B A R C O D E

Tien jaar geleden kreeg je als patiënt een armbandje met je naam en afdeling erop, nu staan er ook nog twee maal twee barcodes op.
Een aatal keren per dag komen ze langs met een medicijnkarretje waarop een laptop. Met een scanner -mijnheer mag ik even- pakken ze de code en lezen op het scherm af of je wel dan niet iets moet of mag hebben.
Je voelt je als een worst bij de kassa, maar efficiënt is het wel.

*

Er zijn van die momenten....

...... dat je wel zou willen, maar niet kan.

Vrijdagmorgen moest ik naar Tilburg, naar het ziekenhuis om de poliep uit m'n blaas te laten halen. De volgende morgen zou ik naar huis mogen gaan. Mooi niet dus. Pas vanmorgen, na twee nachten en een verlossend telefoontje van de (niet mijn) uroloog mocht ik naar huis.
Ik had wel eens in een ziekenhuis gelegen, maar niet in deze moderne tijd. (Behalve nog geen dag voor een meniscuskijkoperatie.) Ik mocht kiezen tussen gemengd en niet gemengd op zaal. Ik koos voor gemengd, twee mannen en twee vrouwen. De vrouwen lagen 1e klas (aan het raam), zoals mijn lotgenoot mij fijntjes mededeelde, die grap zou hij nog meerdere malen herhalen. Toen hij het vanmorgen tegen de verpleegster had over taartjes en/of vlaaitjes die hij had geprobeerd te produceren de afgelopen nacht, en mij toevertrouwde dat hij in zijn snikkel ook een slangetje had zoals ik, en zijn vrouw als 'vrouwtje' betitelde, dacht ik: nu wil ik naar huis. Ondertussen had ik de Vogelgids van Hans Dorrestijn (ISBN 978 90 388 1451 3) helemaal doorgewerkt en heb me rot gelachen. Ik was het ziekenhuis ingegaan in de veronderstelling dat ik slechts één nacht hoefde te blijven, ik had daarom alleen een tandenborstel en Dorrestijn meegenomen. Een volgende keer hoop ik wijzer te zijn.
Gisterenavond ontdekte ik (het boek was uit en je moet wat) de aan/uit knop van het schermpje dat je naar je toe kan trekken. Geluid had ik niet, daarvoor moest de verpleging een head-setje geven, maar dat waren ze vergeten. (En ik vroeg er niet om, omdat ik dacht dat je daar voor moest betalen, net als voor de telefoon die naast het schermpje zit.) Een ramp was het niet, de dingen die ik de moeite waard vind om te zien zijn ondertiteld. Mijn buurvrouw dacht daar anders over, zij had wel zo'n setje en gebruikte het gelukkig ook. Na het 'uit-hebben' van de LIBELLE ging ze over op SBS6. Toen ik Dorrestijn uit- en zij niets meer te lezen had, bood ik het haar aan. Zij heeft er in gekeken en er zelfs in gelezen, maar kopen zal ze het niet.
De andere vrouw 'op zaal' was in de negentig, een oud-boerin die in haar verzorgingstehuis 'onderuit' was gegaan, met als gevolg diverse botbreuken. Eén van haar bezoekers, waarvan ik eerst dacht dat het haar zoon was, zei OMA tegen haar. Hij heeft vee, begreep ik, koeien in alle leeftijden. "Stal genoeg, maar ik heb ze toch maar naar buiten geschopt", vertelde hij OMA en dus ook mij. Dat koeien gezond zijn als ze een warme, natte neus hebben wist ik, maar dat je bij koude oren op moest passen niet. Zo leer je nog eens wat.

Oh ja,
Mijn poliepen (het waren er meer dan één) zijn er uit, het deed geen pijn, maar dat doet het nu wel bij het plassen. Dat gaat over, is mij verteld. Ik heb het kunnen volgen op het scherm, de 'kaasschaafmethode', het wegbranden van de poliepen, prachtig om te zien. Maar ik ben bang dat er meer is, dat was al een beetje te zien op het scherm, na de dertigste weet ik meer.

Er zijn ergere dingen op de wereld.

^

SHEEP DON'T KNOW....

+

EEN GEVAL VAN PECH

De dag voor de bruiloft kwamen wij in Killin stil te staan. We waren net over een lange, prachtige stenen brug gereden waarop twee grote auto's elkaar niet konden passeren. Een autobus kwam ons tegemoet, waarvoor ik even aan de kant ging staan. Toen ik weer wilde optrekken gebeurde er niets! De motor liep als een zonnetje, maar de auto kwam niet in beweging. Met behulp van omstanders konden wij het Huuske op wielen een paar meter naar achteren, uit de bocht duwen. Op verzoek van Lindsey belde de vrouw van het winkeltje waarvoor wij stonden de garage. Een kwartiertje later kwam er redding. Eerst versleepte hij ons uit de gevaarlijke bocht naar een bushalte vijftig meter verderop, waarna hij de combinatie op zijn wagen trok. Iets met de clutch, was hij met ons eens. Het voelde vreemd, ons vervoer en huisje op een auto ambulance te zien staan.

De garage waar hij ons naar toe bracht was ons al twee keer opgevallen vanwege de wonderlijke voor in de sneeuw bestemde voertuigen die er buiten stonden. Het was een in Land Rovers en andere 4WD auto's gespecialiseerd bedrijf. Reparatie zou minstens 2 dagen duren. We moesten onze spullen pakken en zorgen dat we in Dundee konden komen. Het gebeurde rond drie uur, pas om zeven in de avond konden we op de bus stappen. Daar met een taxi naar een B&B en de volgende ochtend een Clio gehuurd. Dat reed weer even totaal anders, maar wij kwamen op tijd bij het huwelijk.

Het was inderdaad de koppelingsplaat, finaal afgebroken, goed te zien in het midden van de foto! Het schijnt vaker voor te komen.

Een paar dagen later konden we hem ophalen en bij het Transport Museum van Glasgow naast z'n kleine broertje zetten, een wonderlijk bouwsel van onbekende afkomst van waaruit ijs wordt verkocht.

+

F E E S T

Muziek en Champagne in de tent op het land.

Dan het grote feest in het dorpshuis met de getuige als ceremoniemeester en oude rockers met oorverdovende muziek. Maar leuk was het wel.

*

WED-
DING

(Zo stond het op één van de bordjes die verwezen naar het veld.)

Onder het spel van deze violiste liepen de vrouwen over het kortgemaaide pad naar boven. Het was zonnig, maar ook ijskoud. Desondanks liepen de bruidsmeisjes/dochters in flinterdunne zomerkleding, om te rillen!

Laatste overleg tussen de getuige, bruidegom en de dominee.

De man begon met een preek en bijbelteksten, maar ging gelukkig snel over tot het vragen om het ja-woord. Later hoorden wij dat hij, wat de preek en gebeden betrof veel verder was gegaan dan afgesproken. Zie ook Vellah's blog.

De ontspanning.



*

L O N G D R O P

Het huis op de achtergrond is het huidige woonhuis van Simon en Kirsty met haar vier dochters in Ruthven. (Ten noorden van Dundee.) Het is een huur woning die hoort bij het verder leeg staande boerenbedrijf. Een huis kopen is geen optie, er is niets te koop. Maar land is er volop te koop, dat heeft Simon dan ook gedaan. Een hectare of vier/vijf waarvan een klein deel (langs de weg) bebouwd mag worden.
Op dat stuk land wilden ze de trouwceremonie houden. Om de gasten onderdak te kunnen bieden bouwde Simon een shed en voor de hoge nood een dubbele 'longdrop'.

Een paar uur voor de plechtigheid verlieten de mannen het huis om de vrouwen de gelegenheid te geven zich om te kleden. Een half uur vóór de ceremonie sjouwden de heren stoelen en een tafel naar een kom in de heuvel alwaar een dominee het huwelijk zou voltrekken.
(Hij was bevoegd het paar te laten tekenen, kennen wij dat hier ook?)

*