PUIN RUIMEN

Al het puin dat de afgelopen jaren bij mondjesmaat uit ons huis, atelier en erf kwam heb ik zover mogelijk opnieuw gebruikt. Niet al het hergebruik heeft tot een bevredigend resultaat geleid.  Mijn pogingen om 'Ecokathedralen a la Louis le Roy' te creëren zijn mede door onze kippen en mijn onkunde mislukt. Al een poos had ik het gevoel dat ik eens puin zou moeten ruimen, maar waar laat je dat spul. Her en der had ik al gaten langs het wegdek van de dijk gedicht, maar die gaten zijn niet groot genoeg om al mijn puin in kwijt te raken. 

Het laten komen van een puincontainer leek mij altijd een financiële brug te ver, maar die kosten blijken verre van onoverkomelijk! Voor nog geen tachtig euro heb je een 4 kuub bak voor de deur, die je helemaal vol mag gooien in de tijd die je zelf bepaalt. Wijn hopen 'm eind volgende week op ons dooie gemak gevuld te hebben, maar we mogen er ook veel langer over doen.

De chauffeur die de bak kwam brengen dacht even een paar meter van de (nieuwe) stoep bij de buren te kunnen benutten om de container goed op z'n plaats te zetten, maar hij kwam niet meer naar boven. Zijn aangedreven wielen begonnen te 'spinnen' en groeven een kuil in de stoep van de buurman. Op mijn advies heeft hij de ....tonner(?) verder naar beneden laten zakken en kon toen in één keer met een beetje vaart boven komen.

Boven gekomen keek ik mijn ogen uit, die auto's van vandaag kunnen zoveel meer dan die eenvoudige 'bakken' van tig jaar geleden. Alles is in- en uit schuifbaar waardoor het op de juiste plaats zetten van een container zoveel eenvoudiger is geworden en de chauffeur lol in z'n werk houdt. We moesten natuurlijk even napraten over hetgeen hem overkwam. Ik wist niet dat Lindsey ondertussen foto's had gemaakt.

DOOSJE MET T-RING

Zoekend op de naam van een goede vriendin en collega van Marion kwam ik op de site van een museum dat ik niet kende. Ik zag werk uit 1982 van die vriendin dat ik niet eerder had gezien; drie donkere ringen van perspex met een lichte doorsnijding. Ik vroeg haar of zij van dat museum afwist. Dat was zo, maar ze vertelde ook dat dat museum werk van Marion had, waarschijnlijk gekocht via Galerie RA. Dat wist ik niet en daar heb ik Marion ook nooit over gehoord.

Het Powerhouse Museum, Sydney Australië, blijkt naast deze drie T-ringen in doosjes nog drie andere werken van Marion te hebben.

Het wonderlijke is dat ik mij de ringen wel, maar de doosjes niet herinner! Toch weer een leuke opfrisser dankzij internet.

EXOTEN RUKKEN OP

Sinds een aantal weken komt deze Australische Prachtrosella bij vrienden van ons meesnoepen van het wintervoer. Hij/zij flirt met de Halsbandparkieten die al jaren de vetbollen wisten te vinden. Wie weet komt uit die liefde een Hollandse variant. Bij ons in de buurt heb ik nog geen exoten in vrijheid gezien, deze vrienden wonen dan ook onder de rook van Amsterdam. Van buren hebben ze gehoord dat weer andere buren hun volière hadden opengezet. Deze Australische Prachtrosella komt daar bijna zeker vandaan. Meestal overleven volièrevogels hun vrijlating niet, maar misschien is dit een uitzondering en vliegen er volgend jaar vrolijk gekleurde bastaards rond en wie weet zien wij ze ook nog eens in de tuin.

1 gram TE VEEL...

Als je als automobilist een bon krijgt omdat je harder reed dan toegestaan, wordt er een correctie toegepast omdat er rekening wordt gehouden met afwijkingen in de meetapparatuur.

Die correctie kent Post NL niet. Vijftig gram is vijftig gram en geen gram meer.

L. maakte een enveloppe met P's klaar voor Tsjechië; haar digitale keukenweegschaal gaf aan dat het geheel 50 gram woog incluis postzegels en ik deed de zending op de bus. Een paar dagen later valt er een kaart in de bus waarop staat dat er €2.50 betaald moet worden omdat er een poststuk niet voldoende gefrankeerd zou zijn. Via de site van Post NL valt te achterhalen dat het om de zending naar Tjechië gaat en ook dat het één gram 'overgewicht' betreft. Op die pagina staat ook dat je je poststuk op een keukenweegschaal moet wegen! Het is dus geheel volgens de regels gegaan.

Als je op 'onvoldoende gefrankeerd' gaat zoeken, vallen er heel wat ervaringen te delen. De meeste mensen adviseren niet te betalen, dan komt er een herinnering maar daarna niets meer. Maar L. had al zegels geplakt en en haar boosheid opgeschreven. Een beetje te braaf misschien, maar de kaart gaat op weg naar de Afdeling Porten Innen...

PETIT PAQUET

Dankzij het wereldwijde web is het overschrijden van grenzen voor verzamelaars een fluitje van een cent. De beurzen voor verzamelaars zullen er altijd blijven, maar de (ruil)handel via het internet gaat veel sneller en is voor 'tante post' soms moeilijk bij te houden.

Lindsey is dertig jaar geleden begonnen met het verzamelen van sinaasappelpapiertjes, d.w.z. als ze er eentje tegenkwam die ze nog niet had kwam die bovenop een stapel in een doos. Ruilen met anderen of naar beurzen gaan deed ze niet. Een jaar of wat geleden kwam daar verandering in omdat ze via het web ontdekte dat ze beslist niet de enige was die die vaak prachtige fruitwikkels verzamelde. Ze ruilt nu met mensen in Nederland, België, Frankrijk, Spanje, Italië, Tjechië, Duitsland en sinds kort ook Rusland. Het verzenden van het ruilmateriaal gaat niet altijd vlekkeloos, tot twee keer toe is een zending niet aangekomen (hier en/of daar) of is het heel lang onderweg.

Dit in zeer stevig bruin papier ingepakte postpakket, nergens tape maar wel een touwtje heeft er een maand over gedaan om van Rusland naar hier te komen. Lindsey heeft op de zelfde dag een enveloppe op de bus gedaan met bestemming Rusland, maar voor zover we weten is dat nog niet aangekomen.

Overigens heeft het zetten van een advertentie op 'Marktplaats' ook al de nodige plastic zakken en dozen P's opgeleverd met als voorlopig hoogtepunt tien ordners waarin de verzameling van een meneer die direct na de oorlog zijn eerste 'vondsten' inplakte.

Voor iemand die sinaasappelen verkoopt en achteloos die 'bederf-verhullende' papiertjes onder zijn kraam gooit is het moeilijk voor te stellen dat er verzamelaars zijn met duizenden verschillende papiertjes. Lindsey is de vijfduizend gepasseerd, maar daarmee is ze nog een kleintje.

POMELOHOOFD

Bij tijd en wijle rolt er een Pomelo ons huis binnen, je weet wel zo'n groot uitgevallen grapefruit in een netje. Het ding is een ramp om te slopen, De Gezonde Apotheker geeft deze aanwijzingen:

(Het pellen van een pomelo is een intensief karwei. Met een klein mesje kunt u de dikke schil inkerven, daarna trekt u zoveel mogelijk de witte vliezen eraf (deze zijn wel eetbaar maar erg bitter van smaak). Trek met beide duimen de parten van elkaar. U kunt nu makkelijk part voor part de taaie vliezen lostrekken. De parten kunt u nu zo eten of met wat suiker bestrooien.)

Ik vind het een mooie, interessante vrucht in een fraaie verpakking, maar echt lekker... nee. Het netje blijkt voor hergebruik geschikt. Het past mij precies en geeft meer warmte dan je van een netje op een kaal hoofd zou verwachten.

POPPEN

"Als ik een pop, of het restant daarvan vind, bewaar ik het. Zo ligt er al jaren ergens in de tuin een half gezichtje met een plukje haar. Het kwam boven met het 'uithalen van de sloot'. Het heeft er niets mee te maken, maar als ik het zie moet ik denken aan de beelden van Bergen-Belsen die ik ken."

 

Bovenstaande tekst is een deel uit een reactie die ik gaf op Jolie's weblog. Toen ik het nalas schrok ik er van, maar toen ik het hoofdje vandaag terugvond had ik weer dezelfde associatie. Het blijkt overigens geen half, maar een heel gezichtje te zijn. Ik denk dat ik van twee vondsten er één heb gemaakt, ik ga op zoek naar de ander.

Zolang poppen intact zijn, lief, schattig en gekleed als echte mensen, zijn het troetels met een hoog aaibaarheidsgehalte. Maar kinderen kunnen wreed zijn en een pop verminken of zelfs vermoorden net als in de grote mensenwereld.  Een pop kan ook zoek- of verloren raken, begraven of verbrand. Met een beetje geluk komen de restanten na jaren weer tevoorschijn. Ze kunnen dan alsnog de KLIKO in verdwijnen of zoals bij mij op een plek bewaard worden waar ze, met een beetje geluk, weer terug te vinden zijn.

Dit slechts drie centimeter groot porseleinen torsje is, als ik het mij goed herinner door Marion gevonden in een stroompje in de buurt van een porseleinfabriek aan de rand van Erfurt, toen nog DDR. Ze vond daar meer en gebruikte het voor haar werk. Maar deze tors is gewoon op de plank blijven liggen, te mooi om te verwerken.

Op de achterkant staat een nummer en bij de schouders zitten gaatjes om de armen te bevestigen. maar de benen zitten (voor een resterend deel) vast aan de romp. Het ziet er ook niet uit als een 'baby-popje', het zou leuk zijn te achterhalen waarvoor het ooit gemaakt is. 

Misschien dat de nieuwe site van Jolie uitkomst kan bieden.

WATERKEFIR

Dit vriendelijk ogend mondje is de opening van een fistel in mijn lijf. Het slangetje van 20 cm voor het inbrengen van de  contrastvloeistof  om de fistel op de scan zichtbaar te maken verdween er helemaal in. Door die contrastvloeistof was goed te zien hoe grillig het verloop van de fistel is/was, het leek op de vertakkingen van een oude perenboom. (Zie ook foto bij link.) Via de fistel is maandenlang vuil van een ontsteking afgevoerd. De ontsteking was ontstaan in het gebied waar anderhalf jaar geleden een nier en ureter is weggehaald. De laatste weken is gebleken dat de bron aan het opdrogen is, er komt steeds minder vuil uit. Er is even sprake geweest van een (letterlijke) schoonmaakoperatie, maar die is afgeblazen omdat het middel in dit geval erger zou kunnen zijn dan de kwaal.

Volgens de deskundigen kan een fistel een leven lang open blijven, maar ook uit zichzelf weer dichtgroeien. Ik hoop dat dat laatste bij mij nu aan de gang is.

Ik geloof niet in sprookjes of 'toverdrankjes', alternatieve geneeskunde bekijk ik met argusogen. Ik sta er op z'n minst zeer sceptisch tegenover.

Begin december vorig jaar kwam onze buurvrouw met een uitgeprint verhaal en een schaaltje met een glibberige substantie; "dit is waterkefir en goed voor Berend, probeer het maar eens" zei ze. Ik had er nog nooit van gehoord, maar Lindsey kende het wel.

Sindsdien is L. druk doende de pot met kefir aan de praat te houden en te verversen en mij er elke dag minstens één glas van voor te zetten. Ik moet zeggen dat de smaak niet tegenvalt.

Maar de vraag is nu natuurlijk wel of het opdrogen van mijn fistel het gevolg is van het drinken van de kefir of dat dat ook gebeurd zou zijn zonder het wonderdrankje. Als ik een gelovig man zou zijn, lag het antwoord voor de hand. Maar voor een eigenwijs als ik blijft het een onopgeloste vraag.

Soms maakt 'het ergens in geloven' het leven een stuk eenvoudiger.

Sportauto

Deze nonchalant geparkeerde witte sportauto voor het grootouderlijke huis in Bentveld was de trots van de man met de pet in Montycoat.

Hij hoorde ergens in de familie thuis, maar echt plaatsen kan ik hem niet. Ik denk dat de foto van begin jaren zestig is maar ook daar ben ik niet zeker van. Wat ik wel weet is dat deze man lang voordat ik met polyester ging stoeien zijn eigen 'cabrio' creëerde. Op het chassis van een niet al te snelle fabrieksauto monteerde hij een eigen ontworpen en gemaakte polyester carrosserie. Hij is er een aantal jaren mee bezig geweest. Of hij er veel mee gereden heeft weet ik niet.

Hij moet een positief model gemaakt hebben van, daarna mallen (negatief) en uiteindelijk daarin het positieve polyester eindresultaat.

Ik meen mij te herinneren dat ik de auto één keer gezien heb, misschien wel toen deze foto gemaakt werd, maar in de jaren zestig was ik ouder dan de twee jongetjes op de foto. Het zouden mijn broers kunnen zijn of neefjes. Wie het weet mag het zeggen.

Auto's met een kunststof carrosserie zag je in die jaren nog niet zoveel, die waren altijd van plaatijzer en meestal zwart gespoten. Een autofreak ben ik nooit geweest, maar nu heb ik er toch wel spijt van dat ik dat ding niet beter heb bekeken. Ik zou graag willen weten hoe hij 'm gemaakt heeft en hoe de carrosserie aan het chassis bevestigd was.

Maar de man met de pet in Montycoat zal hoogst waarschijnlijk niet meer in leven zijn, ik kan het hem niet meer vragen.

De foto straalt een ongekende rust uit, een auto zo parkeren kan niet meer, de Zandvoortselaan is een belangrijke verkeersader geworden met alle drukte van dien.

SCHAATSEN

Zonder sneeuw en ijs geen echte Hollandse winter, ook ik denk er zo over. Een groot schaatsliefhebber ben ik echter nooit geweest, laat staan een fanaat. Tochten heb ik nooit gereden, verder dan rondjes 'krabbelen' ben ik nooit gekomen. Een 'overstap' maken was in mijn ogen een zeer gevaarlijke onderneming, daar begon ik gewoon niet aan. Op het ijs was ik een gevaar voor mijn omgeving en mijzelf.

Kortom: geen sportman maar een houten Klaas die beter toe kon kijken dan zelf de ijzers onder binden. Toch kocht ik een aantal jaren terug een 2e hands paar Noren omdat ik geen geschikte schoenen meer had om de ooit van mijn vader gekregen kunstrijschaatsen onder te kunnen klemmen. Van die schaatsen die je net als de 'rolschaatsen' van die tijd met een klemsysteem aan de zool van stevige schoenen kon klemmen.

Achteraf gezien niet zo raar dat ik alleen maar rondjes kon draaien!

Die Noren heb ik twee keer aangehad, de eerste keer was op de gracht van Heusden. Het aan-en uitdoen van die dingen nam meer tijd in beslag dan de paar honderd meter die ik er in een rechte lijn mee aflegde. De tweede maal was toen de Veense put dichtgevroren was en wij voor het eerst vanaf onze eigen steiger het ijs op konden, dat was een paar jaar terug. 

Ik was nog nooit zo bang als toen, voelde me onzeker, bang om te vallen (en dus iets te breken) en vertrouwde het ijs niet. Eigenlijk dorst ik (wij) geen stap meer te verzetten.

De afgelopen vries-periode kwam er ijs op de put en zelfs de rivier groeide dicht. De put is in het midden meer dan veertig meter diep en de rivier is altijd in beweging. Je moet dus echt goed weten wat je doet voor er een schaats op te zetten.

In de week dat het ijs groeide kon ik bij onze steiger en het riet zien dat er behoorlijke verschillen in waterhoogte waren en hoorde ik het ijs zingen en (poing) knappen.

Toch probeerden vanaf vrijdagmiddag mensen of het ijs sterk genoeg was. Op zaterdag waren dat er al meer en zondagmiddag gingen er voor onze deur hele families het ijs op. De foto van de schaatsers maakte Lindsey op zaterdag iets verder langs de dijk richting Andel. Het ijs ziet er goed uit, maar de vaargeul is nog open. Dat gaat goed zolang er niet te veel mensen 'op een kluitje' langs gaan.

Vandaag merkte buurman Gerard laconiek op dat er een groot wak aan het einde van zijn steiger was, of ik iets gezien of gehoord had. Nee dus, maar diep is het daar ook niet. Een nat pak meer niet.

Wij geven de pijp aan Maarten en bieden onze schaatsen te koop aan, maar tot nu toe is er nog geen echte belangstelling geweest, ze gaan gewoon weer terug naar zolder.