Halifax

Er kwam een trein de hoek om, of eigenlijk een treinwagon. Een wagon uit de tijd dat er nog timmerwerk aan te pas kwam. Het historische gevaarte stond op een veelassige oplegger en blokkeerde onze weg.Vijf auto's vóór ons stopte een man in oranje overall het verkeer. Hij kwam van links, eerst de trekker met daarachter een lange, lage oplegger met wel zes of meer bestuurbare achterassen. De man in oranje regelde het verkeer en bestuurde de achterassen met een kastje op zijn buik. We stonden op een hellende weg aan de rand van de stad. De combinatie moest een krappe bocht helling óp maken, de man met het kastje dirigeerde de oplegger miraculeus langs obstakels en maakte de wachtende auto's duidelijk dat ze nog langer moesten wachten. Een meter of honderd naar boven boog de combinatie naar rechts om vervolgens een twintigtal meters achteruit te rijden. En dat alles om te kunnen keren!
We stonden erbij en keken erna. We maakten zelf's foto's want daarvoor stonden we lang genoeg stil. Om ze van de camera op de iPad te krijgen is een nieuw verhaal en daar ben ik nog niet an toe!

UNITED COLORS OF OBAMA

 

Wat kunnen mensen toch zeiken en politici in het bijzonder, zeker als ze niet tot de winnende partij behoren. 

De Amerikanen hebben voor het eerst in hun geschiedenis een niet eens echt zwarte president, maar een man die 'een lekker bruine teint heeft'. Hij is volgens eigen zeggen geboren Amerikaans staatsburger, maar zijn politieke tegenstanders vinden zijn afkomst 'onduidelijk'. Dat heb ik ze nooit over spierwitte presidenten horen zeggen.

Deze wijze 'colored man' heeft nu zijn geboorte akte op internet gezet om zijn tegenstanders voor eens en altijd de mond te snoeren. Ik ben benieuwd welke kleur en vorm stok 'The Trump Family' nu tevoorschijn tovert.

PALLETKIST

Bij mijn tuinbouwmechanistaiebedrijf zag ik een partijtje prachtig pallethout dat ik goed kan gebruiken om het tweede idee voor mijn kist dat al een tijdje in mijn bovenkamer rondspookt te realiseren.

Hij lijkt mij hoofdzakelijk Grenen (ruikt heerlijk en brandt goed) maar splijt snel bij het uit elkaar halen en ontspijkeren. Toch is het gelukt een behoorlijk aantal planken en plankjes over te houden. 

 

Na selectie door de vandiktebank en aanéén gelijmd tot 1.95m. Als laatste de planken in de lengterichting onder verschillende hoeken gezaagd en met Lamello's aan elkaar gezet. 

Wat een rot klus, dat doe ik nooit  meer op deze manier en ik ben nog lang niet klaar. Gelukkig is er geen haast bij.

 PROEFLIGGEN...

 

Ik had uitgerekend dat de kist vanbinnen 0.55m zou moeten zijn, hij is hier bij het 'proefliggen' krap 0.52m, ik lag echt klem. De twee bodemplanken zaten nog niet vast dus kon ik er aan beide kanten nog een paar centimeter toevoegen. Hij is nu 0.56m. en dat voelt prima. Ook de zijkanten mogen nog een plankje hoger. En dan nog een deksel, maar dat is voor een volgend verhaaltje.

Ministerie van Offensie

 Arme Wereld 1986

Het leven van een pacifist is verre van eenvoudig. (Behalve als oogkleppen onderdeel zijn van de dagelijkse uitrusting.) Een pacifist staat alleen zolang de rest van de wereld er anders over denkt.  Voor een echte pacifist zijn compromissen ondenkbaar. Voor een pacifist is een oorlog iets wat je verafschuwt en zeker niet begint.

Ooit weigerde ik de dienstplicht, omdat ik vond (en nog steeds vindt) dat niemand mij mag opdragen een ander mens van het leven te beroven. Niet als beul en zeker niet als soldaat. Als ik weloverwogen of in een vlaag van verstandsverbijstering een ander of mijzelf van kant maak is geen ander dan mijzelf dat kwalijk te nemen. De vraag van de hoge heren militairen van de commissie waarvoor ik moest verschijnen of ik de aanvaller van mijn moeder of vriendin mijn wang zou toekeren is dan ook de meest dwaze vraag ik ooit hoorde.
Natuurlijk verdedig je wat je lief is, maar niet omdat een ander je dat opdraagt. Mijn weigering werd dan ook niet gehonoreerd. Bleek later ook niet nodig, mijn voeten waren aan de platte kant.

Mijn vader was voordat ik hem leerde kennen soldaat, als dienstplichtige opgeroepen in de mobilisatietijd zo rond 1939. Als je toen weigerde, kreeg je de kogel. Bij de Duitse inval was hij één van de vele jonge jongens die het land moesten verdedigen. Hij was gelegerd in de buurt van de Grebbenberg, maar heeft het overleefd. Over die periode heeft hij mij nooit veel verteld. Slechts twee dingen zijn mij bijgebleven: dat hij de brieven die hij van zijn verloofde kreeg in een blik stopte en ergens op een boerenerf begroef (hij heeft ze nooit meer teruggevonden) en dat hij op patrouille met 'zijn' jongens (hij was sergeant dacht ik) links en rechts de 'moffen' in de greppel zag liggen (zij zagen hem ook) en hij alleen maar kon hopen dat géén van zijn soldaten in paniek het vuur zou openen.
De gevechtshandelingen begonnen op 10 mei (de geboortedag van mijn vader) en duurde slechts 10 dagen.
Over de vijf jaar die volgden is weinig gesproken, maar na de bezetting heeft het pacifisme, onder het motto 'dit nooit weer', zich ook in ons huis geworteld ondanks het rode gevaar uit het oosten. Een speldje met het 'gebroken geweertje' heb ik dan ook nog steeds in mijn bezit. De dreiging uit de SU waarvoor wij in het westen Amerikaanse atoomwapens moesten toelaten (die er nog steeds liggen) is over, zegt men. De ironie wil dat de enigen die dat allesvernietigende wapen ooit gebruikten diezelfde Amerikanen zijn.

Als de wereld bestond uit louter pacifisten zouden - het land verdedigende - legers echt overbodig zijn, maar de mensheid zit helaas anders in elkaar. Een wereld zonder oorlog is een wereld zonder wapenindustrie, een industrie waar economieën op drijven.
Als jonge socialist/pacifist wil je dat niet zien, maar als oudere met 'gespreide' belangen kan je er niet omheen.

'Ons'  Ministerie van Defensie (vroeger Ministerie van Oorlog, wat mij een betere titel lijkt) moet net als alle andere ministeries bezuinigen. De lijst van peperdure speeltjes waar de militairen jarenlang mee mochten oefenen wordt drastisch uitgedund. Speeltjes overigens die als ze al worden ingezet, ver van ons bed offensief worden ingezet onder welke noemer dan ook. Eerlijk gezegd ken ik geen ander wapen dan de valkuil dat alleen maar defensief kan worden gebruikt.
Met mijn achtergrond kan ik alleen maar blij zijn met die grote opruiming, maar mijn overtuiging wankelt wel. Zolang er machtswellustelingen op deze wereld rondlopen die 'hun' volk onder de duim willen houden of aan landjepik willen doen zullen wapens offensief gebruikt blijven worden. Ook een volk dat zich wil verlossen van zijn overheerser, lukt dat zelden zonder wapens.
Als Nederland in 1940 een echt sterke defensie had gehad - zo zeggen sommigen - hadden de Duitsers het land niet zo makkelijk ingenomen. Nee, niet zo makkelijk, maar uiteindelijk toch wel en dat ten koste van veel meer doden aan beide kanten. Tegen massale bombardementen kan geen enkele defensie op. Wakkere wapen-techneuten ontwikkelden 'slimme' bommen en raketten om de vijand te snel af te zijn, maar in Vietnam bleek al dat  dat trieste machtsvertoon voornamelijk burgerslachtoffers maakte.

Eénzijdige ontwapening is nog steeds een prachtig streven, maar alleen als je er vanuit gaat dat het totaal onbelangrijk is wie de scepter zwaait. Ik ben blij in een deel van de wereld te wonen waar het minstens één generatie gegeven is zonder oorlog op eigen bodem op te groeien. Dat geluk hebben duizenden anderen niet en soms niet eens zo heel ver van ons bed.

DE GROTE BOODSCHAP

Toen ik een jaar of veertien was, zag ik dat als mijn vader thuis kwam van de school waar hij lesgaf vaak met de krant op het toilet ging zitten. Ik dacht dat hij dat deed omdat die ene vierkante meter in onze flat in Slotermeer het enige plekje in huis was waar hij ongestoord kon lezen.       
Nu ik zelf ouder wordt ontdek ik dat het veel simpeler geweest zal zijn; de stoelgang verloopt een stuk trager dan op jonge leeftijd en het is heerlijk om in alle rust te kunnen ontlasten.

Hij las Het Parool.
Aan de andere kant van het portaal werd heimelijk De Waarheid bezorgd bij de buurman die in 'noord' in de scheepsbouw zat. Het waren aardige mensen, communisten waar mijn PSP gezinde vader 'behoedzaam' mee omging. Parterre woonde een FNV bestuurder en boven ons een alcoholist met een oorlogstrauma. Zijn vrouw had een pistool in huis, ze was bij de vrijwillige politie. De rest van de acht gezinnen op de trap kende ik niet.
Mijn vader gaf natuur- en scheikunde en zo nodig een beetje wiskunde. Hij hield van schaken en had een viool, maar goed spelen kon hij niet. Een knutselaar was het wel en zo nu en dan vond hij wat uit. Zo bedacht hij een naar twee kanten werkende wc deur sluiting. Als het toilet vrij was stak er een ring uit de deur die je mee naar binnen draaide als je het hokje in ging. Aan de buitenkant was er dan op de ring te lezen 'bezet', een nogal overbodige mededeling want je kon de deur niet meer openen. De buurman van de andere kant maakte op zijn werk een prototype van massief staal. Verder dan dat is de vinding nooit gekomen. De communisten en de pacifisten hebben elkaar later in GroenLinks gevonden. Over dat verder samengaan heb ik mijn vader nooit gehoord, ik heb geen idee hoe hij daar over dacht.
Toen vond ik dat wel zo rustig, nu zou ik het graag willen weten.

LEO CAHN

Een week geleden had ik zoals lindsey het noemde een 'mannendag'. Met de L200 naar Nieuwegein, daar overgestapt in de V70 van vriend Frans die ik al veertig jaar ken maar soms jaren niet zie. We gaan richting Wolvega om Leo op te zoeken. Leo en Frans kennen elkaar van naam en blijken meerdere gezamenlijke vrienden te hebben maar hebben elkaar niet eerder serieus ontmoet. Ik ken Leo ook al meer dan veertig jaar, we waren bijna buren in Amsterdam maar vrienden waren we niet. Een jaar geleden is het contact hernieuwd. Leo maakte in de jaren zeventig samen met een vriend insect-achtige sieraden met ledjes als ogen. Zij verkochten ze onder de naam LEOMAT. Leo is altijd een man van techniek geweest en dat is precies wat ons tot elkaar brengt.

Leo, zo vertelde hij was er wat het computergebruik betreft al heel snel bij, begin jaren tachtig had hij z'n eerste. Nu schrijft hij zijn eigen programma's voor zijn machines. Frans laat dat deel van het werk liever aan andere over, e-mailen vindt hij al moeilijk genoeg. En ik vind het prachtig om te zien maar beperk mij liever tot machines die ik denk te begrijpen. Hout draaien is al moeilijk genoeg.

Als presentje kregen we een kandelaar mee, die Leo wel getekend maar niet zelf 'gesneden' heeft. Een bouwpakketje uit één aluminiumplaat, niet gefreesd maar water- of laser gesneden. Welke techniek gebruikt is ben ik vergeten maar Leo mag het zeggen.

De kandelaar wordt uiteindelijk bijeen gehouden door één wigje!

Hanengedrag...

Soms wordt na jaren duidelijk waarom een vriendschap verwatert.
Een aantal maanden terug zocht ik een oude klasgenoot op waarvan ik wist waar hij woonde en ook dat hij nog steeds met beeldende kunst bezig was.
Ik denk dat ik hem veertig jaar niet gezien heb, maar hij herkende mij meteen.
Heel even haalden we oude herinneringen op, maar al snel begon hij zijn eigen werk de hemel in te prijzen. Alle mappen en lades gingen open, zo ook het plakboek met recensies. Toen wist ik weer waarom wij elkaar hadden losgelaten.

Een andere bevriende collega waar ik jarenlang met enige regelmaat over de vloer kwam omdat wij buiten ons werk ook andere gezamenlijke interesses hadden, haakte af toen ik hem vroeg om ook eens wat over mijn werk te zeggen. Als hij mij belde kreeg ik een monoloog van soms een uur over zijn werk en bezigheden. Als ik hem belde had hij nooit tijd. Ik noem dat éénrichtingsverkeer en daar kan ik slecht tegen. Toen ik hem daar op wees vond hij mij grof en beledigend.

Gelukkig heb ik ook vrienden die laten zien wat vriendschap werkelijk is, vrienden overigens wiens werk op een hoger niveau ligt dan van voorgaande kunstenaars, het grote verschil is dat ze er niet mee pronken. We praten wel over het werk - niet over het resultaat - maar meer over de moeizame weg ernaar toe. We kunnen genieten van elkaars werkruimten, machines en materiaal. We leren van elkaar, ook van de fouten. Het is altijd een waardevolle wisselwerking waar we weer mee verder kunnen.

Iedereen maakt dit mee, dat kan niet anders. Maar onderwerp van gesprek is het zelden en dat is jammer. Het lijkt een taboe, noodzakelijk voor het voortbestaan van de soort.
Verstandig zou zijn als ik net als de rest mijn mond zou houden en gewoon zou accepteren dat de mens nou eenmaal zo in elkaar zit. Maar dat is net als het praten over 'koetjes en kalfjes', praten in gezelschap omdat dat nou eenmaal wordt verwacht. Iets zeggen omdat dat hoort, niet omdat je wat te vertellen hebt.

Ik wil niet 'verstandig' zijn, maar praten als ik iets te vertellen heb en zwijgen als dat dat niet zo is.
Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.

En oude honden leer je geen nieuwe trucjes!

25 maart 2011 iPAD2...

 

Mooier kunnen we het niet maken maar we proberen het wel. Ze zeggen het niet hardop, maar doen het gewoon. En niet alleen het product, maar ook de presentatie is om van te smullen.

Een iPod shuffle, -nano, -classic of -touch zou ik graag willen hebben, maar dan alleen vanwege de vormgeving van het ding want ik heb beslist geen behoefte aan de godganse dag muziek in mijn oren. Ook de iPhone zou ik graag willen bezitten omdat het een bloedmooi ding is en heel veel meer kan dan alleen maar bellen.

Maar ik ben een man zonder horloge, trouwring of portemonee. In mijn werkbroek zit in de linkerzak het sleuteltje van de brievenbus en rechts een stompje timmermanspotlood. Een trillend telefoontje past daar echt niet tussen. Bovendien is het heerlijk om zo nu en dan eens te moeten rennen om de telefoon op te nemen. Ik heb er wel een broekzak mobieltje, een simpel oubollig gevalletje te lelijk om aan te zien. Ik gebruik 'm  alleen in de auto en die auto rijdt nu ergens rond in Frankrijk! Zo belangrijk is die telefoon voor mij, ik ben gewoon vergeten dat ding eruit te halen voordat V. ermee wegreed. Ik heb 'm nog niet gemist.

De iPad is ook zo'n wonderschoon wondertje waarvan ik meteen dacht: "die wil ik hebben." Alleen kon ik maar niet bedenken wat ik er mee zou gaan doen. Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet, maar dat wist ik ook niet toen de eerste iMac in huis kwam.

Nu versie 2 is uitgebracht heb ik de knoop doorgehakt en er eentje besteld, een witte met een grijs Smart Cover omdat de zwarte uitvoering mij te veel aan die lelijke, zwartglimmende TV's doet denken. Het is de techniek - waar ik overigens niets van snap - die mij deels heeft doen besluiten. Het gefriemel met de vingers op het scherm is een goede gymnastische oefening voor mijn steeds stijver wordende handen.

Sinds gisteren is de iPad2 ook hier mondjesmaat leverbaar. Ik zal nog even geduld moeten hebben want mijn Mac man is weliswaar APPLE reseller, maar geen premium reseller, en een tentje bij hem voor de deur heeft dan ook geen enkele zin.

EXOTEN...

Bedreigde vriend

Het is een beetje vroeg voor een 1 april grap, maar het lijkt er wel op.

In het ornithonieuws van Nico de Haan dat ik elke vrijdag krijg stond vandaag dit stukje.

Donderdag 17 maart 

ALLE EXCOTEN TOT ONGEDIERTE VERKLAART.
Door een minieme wijziging in Verordening Ongediertebestrijding krijgt
binnenkort elk dorp, net als een paar eeuwen geleden, weer zijn eigen
Vogelaar.(oud woord voor vogelvanger) Wat is er aan de hand? Omdat bij
de laatste vaststelling van de nieuwe lijst, ook alle exoten zijn
opgenomen, vallen met ingang van de volgende maand ook alle exotische
vogels onder deze aanwijzing. Onder exotische vogels, worden die vogels
verstaan die hier niet op eigen kracht gekomen zijn. Dat betekent dat
niet alleen de nijlgans en canadese gans vogelvrij zijn verklaart, maar
ook de knobbelzwaan, de zwarte zwaan, de fazant, de halsbandparkiet, de
carolina eend en nog vele anderen. Over de ooievaar en de raaf is nog
discussie, omdat die ook door mensen uitgezet zijn, maar de verwachting
is dat die wel buiten schot zullen blijven. 

Dieren zijn net mensen of is het andersom?

Mensen die hier niet thuis horen sluit je op of stuur je weg, afmaken mag nog net niet maar zou volgens sommigen de meest beste oplossing zijn.

Met beesten, vogels ligt dat kennelijk anders. De genoemde soorten voelen zich hier kennelijk thuis, anders zouden ze onze winters niet overleven, maar mogen als 'ongewenste vreemdeling' worden gevangen en 'diervriendelijk' worden afgemaakt. De mensen die dat werk willen doen mogen rekenen op een onkostenvergoeding van 543,-- euro p/m. Volgens het stukje is het een initiatief van de PVV gesteund door het CDA. Aan meneer Nico de Haan is gevraagd in de begeleidingscommissie plaats te nemen en hij reageert zoals 70 jaar geleden ook door vele ambtenaren gereageerd is met te zeggen: Als het toch gebeurt, moet het natuurlijk zo deskundig mogelijk gebeuren, maar ik heb mijn twijfels of deze aanpak wel succesvol is en heb nog niet toegezegd. 

Ik denk dat ik het met Nico wel gehad heb. Waar blijft de Partij voor de Dieren in deze?

Spiral Bowl Jim Partridge 1988

 

Zo'n twintig jaar geleden kochten wij een prachtige eikenhouten schaal van Jim Partridge, een voor ons toen onbekende Engelse kunstenaar. Ik vond het een fantastisch ontwerp en de uitvoering perfect. De schaal is met een lintzaag gezaagd uit een plak Eiken van zo'n 3,5 cm dik en daarna 'opgetrokken' tot 16 cm hoog. Elke omgang is met een messing spijkertje vastgezet. Alleen de bodem is 'los-gezaagd' om de schaal recht te laten staan. Iedereen die wel eens met een lintzaag gewerkt heeft weet hoe moeilijk het zagen van een dergelijke spiraal is.

Nooit weer heb ik werk van van de man gezien, tot ik een boek over hem en z'n werk onder ogen kreeg en onze schaal herkende. De schaal in het boek heeft een doorsnede van 50 cm, die van ons meet 36 cm. Veel zal hij er niet van gemaakt hebben in de jaren tachtig, daarvoor is de schaal veel te arbeidsintensief.