H E T D E R D E O O G

Of dit een echte opname is wens ik te betwijfelen, maar hij doet mij denken aan een film die ik ooit in Centre Pompidou zag: Picasso die een schildering achter glas maakt. Hij vóór de glasplaat en de cameraman erachter. Pablo deed dat razend knap, het leek niet ingestudeerd maar moet het bijna wel geweest zijn. De volgorde waarin je werkt staat averechts op het schilderen op doek.
In de beeldhouwkunst, maar meer nog in de siersmeedkunst, was het werken vanaf de achterkant van de plaat in de beginjaren van de vorige eeuw een veelgebruikte techniek. Men noemt dat drijven of siceleren. In beide gevallen is er sprake van het forceren van het oppervlak.
Je slaat met een hamer rechtstreeks of via een pons op een plaat, dan krijg je een deuk. Maar als je de plaat omdraait heb je een bobbel en om die bobbel gaat het. In de jaren zestig zijn er beeldendkunstenaars geweest die met die spanning van het oppervlak bezig waren. Luciano Fontana is het bekendste voorbeeld, maar er zijn er veel meer.

Otto Künzli, een Zwitserse sieradenmaker maakte in 1980 een armband van rubber waarin een kogel van goud voor de spanning van binnen uit zorgde. Ik weet dat hij overwoog zo'n gouden kogel van 1,2 cm onder de huid van zijn linkerarm te laten plaatsen om zodoende de ultieme spanning toonbaar te maken, maar of hij het uiteindelijk ook gedaan heeft weet ik niet.

Het kind in de buik van deze moeder zou betiteld kunnen worden als een performance kunstenaar, of het plaatje nou echt is of niet!.

SAMENWERKING

De vlo springt vlugger dan de vlieg vliegt.
Niet als hij zich vast bijt en vol zuigt in
het warme vlees van zijn broodheer.
De vlieg volgt de vlo en legt sneller eitjes
in het boorgat van de vlo dan vlieg en vlo ooit hadden kunnen bevroeden.

Zo gaat het jaar in jaar uit,
in de grote- en kleine wereld.

OOO

BUITENBEELDINBEELD.NL

De fotograaf wordt niet genoemd, jammer want het is de eerste foto die ik onder ogen krijg waarbij de door mij verfoeide 'ramp' iets toevoegt aan/in het totaalbeeld. Het blijft natuurlijk een onding dat veel te dicht op mijn werk staat, maar vanuit dit camerastandpunt versterkt het de lijnen en is het ondergeschikt aan het beeld.
De foto staat op een pagina die ik nog niet kende: www.buitenbeeldinbeeld.nl , de tekst bij deze foto is van mijn eigen site overgenomen. Nergens kan ik vinden wie de opdrachtgevers tot het maken van deze (niet complete) inventarisatie zijn. Het lijkt mij een particulier initiatief.
Ik weet niet of ik wel dan niet blij moet zijn met deze vorm van inventariseren, omdat er gebruikt gemaakt wordt van bronnen die betrouwbaar kunnen- maar niet behoeven te zijn.
Beelden, maar ook woorden gaan een eigen leven leiden. Bij mijn werk staat bijvoorbeeld: "Monument voor een verzonken stad door Berend Peter Hogen Esch, 1982 uit de serie Dwazen denken te beschermen".
Ik heb nooit een serie gemaakt, slechts twee beelden met die (sub)titel, meer niet.
Maar dat er iets op een rij gezet wordt juich ik toe, de gemeente Amsterdam heeft dat in het verleden nooit gedaan.

≤≤≤≤≤≥≥≥≥≥

LINKS

Als je als Hollander voor het eerst met de auto Het Kanaal oversteekt weet je dat die Engelsen de maffe gewoonte hebben aan de verkeerde kant van de weg te rijden. Vrienden, familie maar ook de geraadpleegde ANWB komen woorden te kort om je op dat wonderlijke gebruik te wijzen. Je bent dus gewaarschuwd en volgt de goed gemeende raad op om in het begin vooral achter auto's aan te rijden met een GB kenteken. Zolang je dat doet kan er bijna niets mis gaan, totdat het een door Hollanders gehuurde auto blijkt te zijn. Een echt probleem kan het worden als je ogenschijnlijk de enige op de weg bent. Zo overkwam het mijzelf één van de eerste keren dat ik LINKS moest rijden op het Engelse platteland, wij (Onno en ik) hadden Fish and Chips gegeten bij een snackbar langs een typische 'holle' landweg en vanaf het parkeerterrein draaide ik naar rechts de weg zonder verkeer weer op. Dat ging een kilometer goed totdat ik bijna op een auto met caravan klapte waarvan ik mij afvroeg wat die daar deed! De verschrikt, verbaasde ogen van die man zal ik nooit vergeten, mijn uitdrukking zal niet anders geweest zijn. Maar de man reed aan de goede kant en ik niet! Gelukkig week niet hij, maar ik uit en kwamen we er zonder kleerscheuren vanaf.

Maar het zijn niet alleen de verkeersregels die je als 'groentje' overvallen, ook de teksten op verkeersborden kunnen voor de niet dagelijks Engels sprekende Hollander voor verrassingen zorgen. De laatste keer dat ik op Engels/Schotse bodem rondtoerde heb ik menige 'roundabout' meerdere malen 'genomen' alsvorens te ontdekken welke afslag we moesten nemen.

Rechts afslaan om naar Links te gaan is even wennen maar voor menig politicus misschien aan te raden, wij kijken nergens meer vreemd van op.

Met dank aan NIELS.

MEEGROEI HEKKIE

Een bevriende slotenmaker stuurde dit prentje met het verzoek er eens goed naar te kijken en er iets over te noteren. Wat ik zie is een stukje Beukenhaag aan het eind van de winter met een kleine variant van de Hedera aan de voet. Beiden voelen zich kennelijk prettig in de kalkrijke grond. Het lijkt er op dat de haag ooit bedoeld is geweest om vee binnen dan wel buiten te houden. De haagbeuk-loten blijken ooit geplant langs een nogal forse afrastering waarvan de restanten met de struik meegegroeid zijn. Ik vermoed dat de paal uit een eik komt en het stuk staal een kwart van z'n gewicht verloren heeft. Verder zit er nog een geheimzinnig kort stukje hout aan waarvan de bedoeling mij ontgaat. Wonderlijk is ook dat de restanten op hun kop lijken te staan!

Misschien is het helemaal geen 'meegroei hekkie', maar een door 'afvaltoeristen' gedumpt stuk oude afrastering op het erf van een 'bijklussende ex van SITA' in het vertrouwen dat het ooit weer bij Corus in de kroes verdwijnt en er nieuwe sloten of sleutels van gemaakt kunnen worden.

N E T B O O T J E

Ons oude vertrouwde bootje kan het leven niet meer aan, er vallen gaten in, niet een paar maar een heleboel. Het is een bootje van plaatstaal, tien jaar terug zou ik enthousiast aan het lassen geslagen zijn en nog jaren plezier van het ding gehad kunnen hebben. Nu zakt de moed mij in de schoenen, bij de aanblik alleen al springen de tranen mij in de ogen. Niet omdat de ramp zo groot is, maar omdat ik de lust niet heb er aan te beginnen.
Ik ben dus op zoek naar iets anders waar onze twee jaar terug aangeschafte 4takt aan kan hangen. Op MARKTPLAATS is heel wat te vinden, maar de bootjes die ik echt leuk vind zijn meestal voor ons te fors van prijs. De eigenaar van het leuke houten bootje boven vraagt € 600.--incl. de trailer, op zich een schappelijke prijs denk ik, maar hout heeft zo z'n eigen onderhoudsproblemen. Ik heb hem gevraagd om de maten en de verdere staat van het hout want het is een leuk ding. Om te gaan kijken moet ik 108 km rijden.

De man van de advertentie hieronder woont bij ons aan de overkant van de rivier, in het Gelderse Aalst.
Ik denk er zo het mijne van, maar kennelijk slaat zijn taal aan: hij heeft al zes keer een bod gehad tegen geen één op het houten bootje!

En wat wil hij nou hebben, €345.-- of €375.--?

Damn Printer!!!

W I T T E N

Je kunt er voor weglopen maar dat heeft weinig zin. Er breekt een moment aan dat het echt moet gebeuren, dat je er niet meer omheen kunt en dat moment is traditioneel in het voorjaar. Het 'grijs' van de winter moet verdwijnen onder een vers laagje wit. Vroeger haalde je bij de schilder of drogist een paar kilo kalk, mengde dat met water en smeerde het op de muur. Zo'n gekalkte muur gaf altijd wit af. Tegenwoordig koop je een emmer LATEX van welk merk dan ook, keuze te over. De goed dekkende zijn zeker niet goedkoop en er wordt niet meer gesproken van 'witten' maar van 'texen' !
Bovendien hanteren we de 'blokkwast' niet meer maar rollen de witte brei op de muur. Wit is ook allang geen wit meer, er zijn honderden kleuren wit. Een paar jaar terug nog, ging ik naar de winkel en kocht een emmer 'wit', nu ga ik op zoek naar een wit dat eigenlijk geen wit meer is, d.w.z. een wit waar wat doorheen zit. De meest gangbare tint wit is nu de RAL kleur 9010 en ik moet zeggen dat die wat warmer oogt dan het koele, pure wit dat ik voorheen altijd kocht. Soms is vooruitgang werkelijk verbetering!
De volgende stap is het werk te laten doen, zoals ik dat bij de buitengevel ook al heb toegelaten maar voorlopig is dat onze eer nog te na!

GOLDONI 600 serie

Th. heeft wel een beetje gelijk met haar opmerking op het blog van 22 maart over mijn frees, het doet wat simpel, Oostblokachtig aan, zo zonder motorkapje! Het plastic kapje zoals te zien is op de originele gebruiksaanwijzing zat er nog op toen ik de machine kocht! Met kap ziet het er aanzienlijk minder Oostblokkerig uit maar het motortje is echt hetzelfde! Het is een oerdegelijk Italiaans product, bijna niet kapot te krijgen. Die plastic kap is er alleen maar voor de sier, om het ding een smoel te geven.
Het model bovenin is wat moderner van lijn, maar aan de techniek zal ook nu weinig veranderd zijn, omdat ook de boeren hoog in de Italiaanse heuvels en bergen net als ik vaak zelf moeten kunnen repareren.

O::O