MAKKE SCHAPEN
Vriendin TRUI houdt mij in de gaten en schreef:
You did it again man!!
Gaat het een beetje?
Ik doe helemaal niets behalve wachten! De afspraak is om negen uur, 'het toxische spul' (staat op de transportbox) is er dan meestal nog niet, het moet uit Tilburg komen en ik wacht in Waalwijk omdat dat voor mij dichterbij is. Laat het over mij heen komen, trek mijn broek uit en ga liggen op het lege bed, de dienstdoende verpleegster sluit de gordijnen, haalt de ingrediënten uit de verpakking, vraagt of ik ben wie ik ben maakt mijn eikel schoon en laat dan het slangetje in mijn blaas afdalen. Dat geeft bij het passeren van de prostaat en de sluitspier van de blaas een vervelend gevoel maar doet beslist geen pijn. Dan sluit ze de koker met Mitomycine op het slangetje aan en spuit dat in de blaas. Daarna mag ik naar huis en op mijn eigen bed elk kwartier op een andere kant gaan liggen. Na het uitplassen moet ik twee keer doortrekken om het gif extra verdund het riool in te sturen.
Je stelt jezelf voor mondig te zijn, maar er zijn situaties dat 'het systeem' ons onmondig maakt: het tekort aan verplegend personeel is de hoofdoorzaak van het wachten, zij rennen zich te pletter, doen hun best maar hebben ook maat twee handen!
Je denkt mondig te zijn, wilt weten van de hoed en de rand, maar een echt duidelijk antwoord op een vraag is moeilijk te krijgen. De specialisten hebben het beste met je voor (mag je verwachten) maar geven vaak onduidelijke soms ook tegenstrijdige berichten aan de patiënt. Ik heb te maken met twee urologen die meestal wel hetzelfde bedoelen maar het anders formuleren. Een voorbeeld: de ene zegt dat ik zes keer achtereen moet spoelen, de ander laat het schema zien waaruit blijkt dat er slechts vier keer achtereen (met een week ertussen) wordt gespoeld en daarna nog twee keer met elk 22 dagen ertussen! En dat er mij totaal 11 spoelingen te wachten staan met steeds grotere tussenpozen. Dat schema lag pas afgelopen maandag (de derde spoeling) op de afdeling en als ik er vorige week bij de uroloog niet op had aangedrongen had het er nog niet gelegen en had ik, maar ook de verpleging niet geweten hoe vaak en wanneer er gespoeld moet worden. (En ik ben heus niet de eerste.)
En toch voel ik mij een beetje een mak schaap dat naar de slager gaat, want echte invloed op je eigen toekomst heb je niet.
You did it again man!!
Gaat het een beetje?
Ik doe helemaal niets behalve wachten! De afspraak is om negen uur, 'het toxische spul' (staat op de transportbox) is er dan meestal nog niet, het moet uit Tilburg komen en ik wacht in Waalwijk omdat dat voor mij dichterbij is. Laat het over mij heen komen, trek mijn broek uit en ga liggen op het lege bed, de dienstdoende verpleegster sluit de gordijnen, haalt de ingrediënten uit de verpakking, vraagt of ik ben wie ik ben maakt mijn eikel schoon en laat dan het slangetje in mijn blaas afdalen. Dat geeft bij het passeren van de prostaat en de sluitspier van de blaas een vervelend gevoel maar doet beslist geen pijn. Dan sluit ze de koker met Mitomycine op het slangetje aan en spuit dat in de blaas. Daarna mag ik naar huis en op mijn eigen bed elk kwartier op een andere kant gaan liggen. Na het uitplassen moet ik twee keer doortrekken om het gif extra verdund het riool in te sturen.
Je stelt jezelf voor mondig te zijn, maar er zijn situaties dat 'het systeem' ons onmondig maakt: het tekort aan verplegend personeel is de hoofdoorzaak van het wachten, zij rennen zich te pletter, doen hun best maar hebben ook maat twee handen!
Je denkt mondig te zijn, wilt weten van de hoed en de rand, maar een echt duidelijk antwoord op een vraag is moeilijk te krijgen. De specialisten hebben het beste met je voor (mag je verwachten) maar geven vaak onduidelijke soms ook tegenstrijdige berichten aan de patiënt. Ik heb te maken met twee urologen die meestal wel hetzelfde bedoelen maar het anders formuleren. Een voorbeeld: de ene zegt dat ik zes keer achtereen moet spoelen, de ander laat het schema zien waaruit blijkt dat er slechts vier keer achtereen (met een week ertussen) wordt gespoeld en daarna nog twee keer met elk 22 dagen ertussen! En dat er mij totaal 11 spoelingen te wachten staan met steeds grotere tussenpozen. Dat schema lag pas afgelopen maandag (de derde spoeling) op de afdeling en als ik er vorige week bij de uroloog niet op had aangedrongen had het er nog niet gelegen en had ik, maar ook de verpleging niet geweten hoe vaak en wanneer er gespoeld moet worden. (En ik ben heus niet de eerste.)
En toch voel ik mij een beetje een mak schaap dat naar de slager gaat, want echte invloed op je eigen toekomst heb je niet.
...................................................................................................................................