PANAMARENKO

*

Hij kwam vijf jaar eerder dan ik op deze wereld, Henri van Herwegen. Als kunstenaar later beter bekend onder de naam Panamarenko, een samenvoeging van "Pan American Airlines" en "Company". Ik weet niet precies meer wanneer ik voor het eerst werk van hem zag, maar het zal tijdens Sonsbeek '71 geweest zijn. Hij wilde daar zijn meest bekende werk, 'THE AEROMODELLER' naar toe vliegen. Helaas kwam het luchtschip nauwelijks van de grond maar het idee was fantastisch en mijn belangstelling voor deze Vlaming was gewekt. Hij is mijn derde voorbeeld in dit drieluik.

He came into this world five years earlier than I did, Henri van Herwgewen. Later to be known under his artist's name of Panamarenko, a combination of "Pan American Airlines" en "Company". I don't remember exactly when I first saw his work, but it was probably during Sonsbeek '71, to which he intended to fly his best known work, 'THE AEROMODELLER'. Unfortunately, the airship hardly left the ground but the idea was marvellous and my interest in this Fleming was awakened. He is my third example in this triptych.

Voor mij zijn vormgeving, techniek en wetenschap onlosmakelijk met elkaar verbonden. De kunstenaar bepaalt zelf de rangorde. Hij is baas over zijn eigen werk, tenminste als anderen hem/haar niet dwarsliggen. Bij PANAMARENKO stond vormgeving op een laag pitje en was het de techniek die hem interesseerde, althans dat proefde ik er uit. Het laten zien van die techniek is wat mij aantrok. De schoonheid van een motortje, kabeltje, buisje, knoopje, schroefje of juist de lulligheid van een met tape bijeengehouden luchtschip. Het is mij altijd blijven bekoren.

To me, design, technique and science are indissolubly linked. The artist himself decides on the order. He is the master of his own work, if there's no obstruction that is. Design wasn't so important with Panamarenko, it was the technique that interested him, at least that's what I saw. What attracted me was the way he made that technique visible. The beauty of a motor, cable, tube, joint, screw or even the idiocy of an airship held together by tape. It never ceased to delight me.

*
Art without flying

*

*

Zijn ettelijke pogingen echt de lucht in te gaan mislukten jammerlijk maar leverden prachtige foto's op. Eerlijk gezegd denk ik ook dat het daarom ging. Tegenwoordig noemen wij dat marketing. En die gave heb je of heb je niet.
Zijn wel of niet vliegende toestellen zijn perfect-, maar ook zeer knullig in elkaar gezet. Het is het gezicht van de kunstenaar, zijn uitstraling naar buiten. De restauratoren zitten nu met een probleem, materiaal vervangen of niet.

His many attempts to get airborne failed, but they did provide wonderful photos. To be honest, I think that's what it was really all about. Nowadays we call it marketing. And either you have that gift or you don't.
His objects, irrespective of whether they flew or not, are perfectly but also very poorly constructed. They're the representation of the artist, his official image. Now the restorers now have a problem, whether or not to replace material.

Henri heeft zijn hele leven bij zijn moeder gewoond voor zover ik weet. Een vrij rondvliegende papegaai was zijn huisgenoot. Erotiek komt in zijn werk nauwelijks voor, maar in 1966 maakte hij van 'piepschuim' twee vrouwenfiguren, ze doen mij denken aan de tekeningen van Moore maar ook aan Andy Warhol. Ik heb ze nooit in het echt gezien maar op deze foto is weinig erotiek te bespeuren. Ze passen ook totaal niet in de rest van zijn oeuvre. Ze lijken gemaakt om te laten zien dat hij ook dat aan kon. Henri 'trad op' als PANAMARENKO. Hij trok een uniform aan en poseerde bij zijn eigen werk of als vlieger bij een DC 3. Het 'fenomeen' kunstenaar is nog niet zo oud. Vroeger was een kunstenaar een ambachtsman, wiens werk gelijk stond aan dat van de timmerman, schilder en metselaar. Met 'fenomeen' bedoel ik dat de kunstenaar onderdeel van het werk wordt. Warhol ging veel verder dan Panamarenko. Henri trad zo nu en dan buiten zichzelf, Andrej Warhola leefde als zijn creatie ANDY WARHOL.

As far as I know, Henri has lived at home with his mother all his life. His flatmate was a parrot, free to fly around. Eroticism makes a minimal appearance in his work, but in 1966 he made two female figures from foam that remind me of Moore's drawings but also of Andy Warhol. I've never seen them for real, but there's little eroticism to be found in this photo. Nor do they fit in with the rest of his work. It looks as though he made them just to prove that he could. Henri 'performed' as PANAMARENKO. He put on a uniform and posed next to his work like an airman alongside a DC3. The 'phenomenon' of artist isn't all that old. The artist used to be a craftsman whose work was on a par with that of carpenter, painter or mason. By 'phenomenon' I mean that the artist became a part of the artwork. Warhol went much further than Panamarenko. Henri stepped outside of himself just now and then, whereas Andrej Warhola lived as his creation ANDY WARHOL.

Molly Peters en Feltra 1966 gemaakt van vilt, door......Hugo Heyrman voor een tentoonstelling in de White Wide Space Gallery.

Molly Peters and Feltra 1966 made from felt, by......Hugo Heyrman for an exhibition in the White Wide Space Gallery.

The First Mind Expansion in Colour (65—66)
Ten paintings of glamorous women and female filmstars. Together with Panamarenko, I made two 3D figures: styropor dolls covered with felt, "Feltra" (1966) and "Molly Peters" (1966).

V1 Barada Jet, 1991

Studies voor insectenvleugel.

Da Vinci achtige schetsen.

Studies for an insect wing.

Da Vinci-like sketches.

*

Mijn eerste kennismaking met het werk van Tajiri was in het park Sonsbeek in Arnhem. Het moet de tentoonstelling van 1966 geweest, de eerste Sonsbeek beeldententoonstelling die ik zag, waarin ik zijn werk als voor mij het meest aansprekend ervoer van wat er te zien was. Ik weet nog dat ik een paar keer opnieuw ging kijken. Wat er stond was het linker beeld op de derde foto, gemaakt van op dat moment voor mij onbekende nieuwe materialen. Aluminium en Perspex.

My first encounter with Tajiri's work was in Park Sonsbeek in Arnhem. It must have been the 1966 exhibition, the first Sonsbeek exhibition I saw, where I experienced his work as the most appealing there. I know that I went to see it a couple more times. The left sculpture on the third photo was shown there, made from new materials unknown to me at that time: aluminium and perspex.

Maar Tajiri begon het maken van beelden op de manier waarop ook Henry Moore dat deed, een draagconstructie met daarop gips. (Om daarna in brons te laten gieten.) Alleen gebruikte hij geen hout zoals Moore maar betonijzer. Later liet hij het gips weg en maakte gelaste beelden van staal of koper.
Tajiri geboren in de VS in 1923, kind van Japanse ouders, maakte zijn eerste beelden in de VS . Na de WO II ging hij naar Parijs en vervolgens naar Nederland waar hij nog steeds woont.

But Tajiri started making sculptures the same way as Moore, a carrying-construction covered in plaster (to be cast in bronze later). Only he didn't use wood as Moore did, but reinforcement rods. Later he stopped using plaster and made sculptures from welded steel or copper.
Tajiri, born in 1923 of Japanese parents in the U.S.A., made his first sculptures in the States. After World War ll he went to Paris and then to the Netherlands, where he still lives.

Een van de redenen waarom ik deze man zo waardeer is zijn veelzijdigheid. Hij is een duizendpoot genoemd en terecht. Hij maakt niet alleen beelden, maar ook foto's en films, ontwerpt behang en maakt prachtige boeken.
Veel van zijn werk ben ik in de loop van de jaren tegengekomen, de tentoonstelling in Nijmegen was een goede afronding. De meeste van zijn erotische foto's en films had ik nog nooit gezien. Ook hier weer erotiek met een glimlach, ik hou er van.

One of the reasons I have such admiration for this man is his versatility. It has been said that he can do anything he puts his hand to, and rightly so. He not only makes sculptures, but also photos and films, he designs wallpaper and makes beautiful books.
Over the years I've come across much of his work, and the exhibition in Nijmegen rounded it all off well. I had never seen most of his erotic photgraphs and films. Here too, eroticism with a smile, I like it.

*

Shinkichi Tajiri

*


HENRY MOORE

I wish I had met him.

2006

bp

*

In 1964 kocht ik mijn eerste boekje met werk van- en over Henry Moore. Het was een pocket uitgave uit 1959 van de Fischer Buecherei KG. In het Duits, dus echt gelezen heb ik het nooit want vreemde talen zijn nooit mijn sterkste kant geweest. Maar de plaatjes heb ik verslonden! Ik ben opgegroeid in een periode waarin conceptuele kunst, zeker in Nederland nog in de kinderschoenen stond. We hadden DaDa gehad en ZERO en Fluxus waren bezig zich te bewijzen. Een moeilijke periode voor een aankomend kunstenaar. We verslonden tentoonstellingen bij de vleet, maar zelf bleef ik bezig met het pure handwerk en aardse materialen waarmee ik probeerde VORM te maken. Alles draaide om vorm, er moest spanning in zitten, maar ook inhoud hebben. Moore maakte beelden waarin ik dat alles terug vond, dus keek ik goed naar zijn werk. In 1966 kreeg ik met kerst van Marion het tweede boek, iets groter en een ietsje meer kleurplaten. Belangrijker was dat er meer recent werk in stond. De zeer grote twee- en drie delige Reclining Figures. Maar ook betere reproducties van de tekeningen uit het Shelter Sketchbook. Die tekeningen zijn echte beeldhouwers tekeningen, de verbeelding van massa en vorm. Ze zijn nog steeds schitterend om te zien.

In 1964 I bought my first book on the work of Henry Moore. It was a paperback from 1959, from the Fischer Buecherei KG. In German, so I've never really read it, since foreign languages have never been my strong point. But I devoured the pictures! I grew up in the period when conceptual art was still in its infancy, certainly in the Netherlands. We had had DaDa, and ZERO and Fluxus were busy establishing themselves. It was a difficult period for an artist in the making. We devoured heaps of exhibitions, but I personally stuck to pure handwork and earthbound materials, with which I tried to create FORM. Form was what it was all about, it had to have tension, but content too. Moore made sculptures which had all of that, so I studied his work well. In 1966 Marion gave me the second book for Christmas, a bit bigger and with a few more colour plates. More importantly, it contained recent work: the very large two and three-part Reclining Figures, but also better reproductions of the drawings from the Shelter Sketchbook. The drawings are real sculptor's drawings, the depiction of mass and form. They are still wonderful to see.











Zijn vrouwen figuren stralen kracht en standvastigheid uit, erotiek is ver te zoeken. Behalve misschien in dit beeld. Hij noemt het 'Three Points', het is zeer suggestief. Voor mij bedekte erotiek uit het begin van de 40er jaren. Misschien heb ik het helemaal mis en had hij er een politieke bedoeling mee.

His women radiate strength and steadfastness, there's no hint of the erotic there. Except perhaps for this sculpture. He calls it 'Three Points', it's very suggestive. To me, it represents covert eroticism from the early forties. Though maybe I've got it completely wrong and he was making a political point.

Echt leuk en leerzaam worden voor mij kunstenaars boeken pas als ze laten zien hoe er gewerkt wordt. Hoe een beeld tot stand komt, hoe het letterlijk ontstaat, opgebouwd wordt. De ontwerpen voor dit beeld, 'Three-Way Piece No. 2' uit 1964, zien we niet. Wel de opbouw van het gipsen beeld op ware grootte. Wat hout, jute en gips omdat je dat makkelijk kan weghalen als het op de verkeerde plek zit. Staal is veel te hard en te weerbarstig. Het is hier niet te zien, maar Moore maakte ook zijn eigen gipsraspen uit oud blik. En dat in de tijd dat de fantastische Stanly Surformrasp zijn intrede deed. Het werk is er niet minder om.

For me, books on artists only really become interesting when they show how the actual takes place. How a sculpture comes about, literally how it comes into being, is built up. We don't get to see the designs for this sculpture, 'Three-Way Piece No. 2' from 1964, but the construction of the full-sized plaster sculpture is shown. Some wood, jute and plaster because that is easily removed if it's in the wrong place. Steel is much too hard and too unmanageable. What's not shown here is that Moore made his own plaster rasps from old tin. And to think that was at the same time that the fantastic Stanley Surformrasp was introduced. The work is none the lesser for it.

*

Lust.

LUST

*

In Rotterdam staat de Kunsthal aan de rand van het Museumpark. Wij gingen er heen omdat er een unieke tentoonstelling van het werk van Henry Moore te zien is. We namen de lift naar boven. Maar die lift stopt niet bij de tentoonstelling van Moore maar wel bij LUST van Peter van Straaten. Ik had er over gelezen maar was het totaal vergeten.

The Kunsthal in Rotterdam is situated at the edge of the Museum Park. We went there because there is a unique exhibition showing on of the work of Henry Moore. We took the lift up. Except the lift doesn't stop at the Moore exhibition but at Peter van Straaten's LUST. I had read about it but then had completely forgotten about it.

Veel bezoekers liepen er niet rond, een aantal echtparen van onze leeftijd en een enkele los lopende man. De vrouwen hadden hoorbaar de meeste lol, gniffelen, hardop lachen en zo van- kijk die eens, oh...
Er hingen een aantal prachtige ingekleurde tekeningen bij, soms ook met kleurpotlood gemaakt, dat zijn we niet van Peter gewend. Ook Moore heeft prachtige tekeningen en beelden van vrouwen gemaakt, maar dan gespeend van elke vorm van erotiek.

There weren't a lot of visitors, a few married couples of our age and the odd man alone. The women were audibly tickled pink: snickering and snorting, laughing out loud, making remarks like - "look at him, oh......."
A few of the drawings were beautifully coloured in, sometimes even drawn in coloured pencil, something we're not used to from Peter. Moore made beautiful drawings and sculptures of women too, but they are totally devoid of any kind of eroticism.

De prenten van van Straaten zijn zeker erotisch, lustopwekkend soms maar altijd met een glimlach. Pornografisch zijn ze wat mij betreft niet. Ik begrijp dan ook niet echt goed waarom een criticus het heeft over porno. De grens tussen erotiek en porno is niet vaststaand, een ieder trekt zijn eigen lijn. Maar deze man legt de lat wel heel laag. Door de eeuwen heen zijn er heel wat verschuivingen geweest. In de jaren vijftig van de vorige eeuw zat het blaadje 'De Lach' in menige leesportefuille. De zeer onschuldige plaatjes daarin werden door menigeen als pornografisch betiteld. Een eeuw eerder maakte een onbekende fotograaf de Daguerreotype die onderaan staat. Als je bedenkt dat er toen met lange sluitertijden gewerkt werd en de modellen dus lang stil moesten staan, mogen wij wel spreken van een knappe prestatie van het paar, maar vooral van de man. Het verklaart ook de wonderlijke houding van de man en het krampachtig steunen van de vrouw. Een plaat gemaakt om lust op te wekken bij liefhebbers en verzamelaars, voor mij pornografie. Hij komt uit het boek 'A History of1000 Nudes Erotic Photography from 1839-1939'. Erotische foto's dus, uit een verzameling erotiek, het maakt het er voor de leek niet makkelijker op. Maar laten we eerlijk zijn, maakt het iets uit? Beide tentoonstellingen zijn zeer de moeite waard.

Peter van Straaten's prints are definitely erotic, sometimes sexually exciting but always with a smile. As far as I'm concerned they're not pornographic, so I don't understand how a critic can use the word porno. The line between eroticism and porno isn't a firm thing of course, everyone draws his or her own line, but this particular man obviously has an exceptionally low threshhold. Over the centuries there have been quite some shifts. In the fifites of the previous century, the magazine 'Lach' (Laugh) was included in many a 'leesportefeuille' (a selection of magazines and books read in turn by members of a reading circle). The very innocent pictures in it were called pornographic by some. A century earlier, an unknown photographer made the daguerrotype shown below. Taking into consideration the long shutter times in those days, meaning the models had to stand still for minutes on end, we may speak of an admirable performance by the couple, most especially by the man. That also would explain the man's queer stance and the woman's tense position. A picture made for aficionados and collectors, with the purpose of exciting lust. It was taken from the book A History of1000 Nudes Erotic Photography from 1839-1939', which means that these are 'erotic' photos, from a collection of eroticism, which doesn't make things any easier for the layperson. But let's be honest, does it matter? Both exhibitions are worth visiting.

*

Matinus caninus II / Dog Stinkhorn II

*




Het begon toch wel heel erg te stinken in de tuin. Niet dat wij daar zelf veel last van hadden (een heel eind van het huis), maar de buren wel.
Alle zichtbare delen van de zwammen heb ik weggehaald en een paar van de bolletjes doorgesneden. Het ziet er binnenin fantastisch uit!
Goed te zien is dat de slijmlaag (waarin de sporen zitten) de jonge zwam geheel omsluit. Die bruin-grijze laag groeit niet zo te zien, de zwam wel. Het bolletje of eitje bevat vocht waarin het embryo als in vruchtwater lijkt te drijven. De rode kleur is om in te bijten.

It started really stinking in the garden. That didn't bother us much (being so far from the house), but it did bother the neighbours.
I removed all visible remains of the stinkhorn and cut several of the small balls in half. They look fantastic inside!
You can clearly see how the layer of slime (containing the spores) completely surrounds the young toadstool. This greyish-brown layer apparently doesn't grow further, although the toadstool does. The ball, or egg, holds moisture in which the embryo appears to float, as in amniotic fluid. The red colour looks worth biting into.

*

Madonna

*

Stel, je zit op de bank in de kamer en het vuurtje in de open haard brandt lekker. Op het haardhout staat een kistje met aanmaakhout. Op het kistje staat in olijfgroene letters op een glanzend bronskleurige achtergrond RAPHAEL. Het was mij nooit eerder opgevallen.
Je zit op de bank met een vuurtje en de TV aan te kijken naar Freek en Ayaan Hirsi Ali komt in beeld. Een vrouw die ik nog steeds niet weet te plaatsen.
Ik weet niet waarom, maar in mijn hoofd plakte ik Ayaan direct boven het kistje. Ik pakte de camera en maakte opnames van Ayaan en het kistje. Pas na het importeren van de foto zag ik het kruis tussen haar ogen. Het deed mij denken aan haar film Submission.

Raphael was een schilder van Madonna's en andere echte of verzonnen personages. De LINK is duidelijk denk ik.

Just imagine, you're sitting on the sofa in the living room with a log fire burning. On top of the firewood stands a box of kindling wood. On the box, against a shiny bronze-coloured background in olive green letters, the word RAPHAEL. It had never struck me before.
You're sitting on the sofa with a fire burning in the grate and the TV on, watching Freek, and Ayaan Hirsi Ali appears on the screen. A woman I still cannot place.
I don't know why, but in my mind I pasted Ayaan right above the box. I got the camera and took pictures of Ayaan and the box. Only after importing the photos did I see the cross between her eyes. It reminded me of the film Submission.
Raphael was a painter of Madonnas and other real and ficitious personages. I think the LINK is obvious.

Maar waarom maakte ik hem?
But why did I take it?

Draaikonten en Glibberalen. Tricky Dicks and Slippery Eels

*
In de jaren dat het woordspelletje LINGO voor het eerst op de buis kwam keken wij (Marion en ik) er regelmatig na en speelden driftig mee. Dat er ooit in de 'politiek' vragen over gesteld zouden worden konden wij toen niet bevroeden. Wat een afgang!

Ik heb al een tijdje stemrecht en van dat recht wil ik gebruik maken, maar soms verlang ik naar een dictatuur. En niet omdat ik ook maar een dictatuur kan opnoemen waar ik achter kan staan, maar om mijzelf niet langer te hoeven kwellen met de vraag: 'Welke draaikont of glibberaal zal ik mijn stem geven'? Bovendien blijkt het totaal onzeker of mijn stem ook komt daar waar ik hem wil. Rechts, maar ook Links wringt zich in alle bochten om mij te overtuigen van hun gelijk. Als het er echt op aan komt, komt de werkelijke politicus boven drijven. Voor mij nog meer reden om te verlangen naar een sprookjesland.

In the first years of the word-game Lingo appearing on the box we (Marion and I) used to watch regularly, joining in with enthusiasm. Who could have imagined then that one day questions would be asked in parliament on that subject. What a come-down! I've had the right to vote for a while now, and I wish to exercise that right, but sometimes I long for a dictatorship. And not because I can name so much as one dictatorship I believe in, but so that I don't have to torture myself with the question: which Tricky Dick or Slippery Eel should I give my vote to? In addition, it's entirely uncertain whether my vote will end up where I intend it. Not only right-wingers, but also left-wingers squirm in all directions to convince me that they're in the right. When it comes down to the nitty gritty, the true politician lets his mask drop. All the more reason for me to yearn for a fairytale world.

Ik ben er tegen het recht in eigen hand te nemen, tegen de doodstraf, tegen een leger, maar ben realistisch genoeg om te zien dat dat idee soms niet houdbaar is. De heer Saddam was een dictator in het zadel geholpen en gehouden -zolang het ze uitkwam- door 'democratische' presidenten. De man was een boef, moordenaar maar ook een held, hij had moeten sneuvelen in het gevecht, dan hadden J.P.en zijn mede glibberalen niet met hun kont hoeven draaien. Je kan niet zeggen: "ik ben tegen de doodstraf, maar nu even niet."
Ook ik niet.

I'm against taking the law into one's own hands, against the death penalty, against an army but I'm realistic enough to see that that isn't always viable. Saddam was a dictator, helped to power and kept there - as long as it suited them - by 'democratic' presidents. The man was a criminal, a murderer but also a hero, and he should have died fighting; then J.P. and his fellow slippery eels wouldn't have had to wriggle around so much. You can't say "I'm against the death penalty, but not right now."
Nor can I.

Maar dood is dood. Dat wil zeggen als het om een mens, dier of plant gaat, er zit geen leven meer in. En zonder leven geen besef, wel zo makkelijk. Een mens straf je dus meer door levenslange eenzame opsluiting dan door de strop of kogel. Of dat humaan is is van ondergeschikt belang wat mij betreft. Ook Humanisten kunnen te ver gaan.

Ik denk dat ik mijn stem geef aan de partij die eerlijk toegeeft z'n standpunt ten opzichte van vele zaken te hebben herzien. Die openheid en eerlijkheid zie ik bij geen een andere partij terug.
Voor mij weer de SP, ik hoop niet dat het een onbezonnen daad blijkt te zijn. Het blijft zaaien en oogsten.

But dead is dead. That means - whether human being, animal or plant - that there's no longer any life in it. And without life no comprehension, it's that simple. So you punish a person more by lifelong solitary confinement than by the noose or the bullet. As far as I'm concerned, the issue of whether it's humane or not is of lesser importance. Even Humanists can go too far.
I think I'll give my vote to the party that honestly admits to having revised its position on many points. I don't see that sort of openness and honesty in any other party.
For me the SP (Socialist Party) again. I hope it doesn't turn out to be an ill-advised move. In the end, it all comes down to sowing and reaping.

*


*

Een andere onbezonnen maar vruchtbare daad was het zaaien en opkweken van veel te veel peper plantjes. Nu zitten we met bakken vol en weten niet goed wat er mee te doen. Sambal hebben we nog genoeg van twee jaar geleden en de vriezers zitten bijna vol. Het zijn hete-, milde- en zoete pepers. Wie heeft een goed idee?

Another unconsidered but fruitful deed was the sowing and rearing of far too many pepper plants. Now we have loads of the things and don't know what to do with them all. We still have sambal over from last year and the freezers are almost full. They are hot, mild and sweet peppers. Who has a good suggestion?

Lindsey.


*

Mutinus caninus / Kleine Stinkzwam / Dog Stinkhorn

Bijna elk jaar ontdekken we wel een nieuwe soort van het één of ander in de tuin. Vanmorgen kwam buurman Gerard naar me toe met de vraag of ik soms een stinkende plant had staan in een hoek van de tuin waar hij vaak langs loopt. Het is een hoek met Bamboe en een paar andere beslist niet stinkende planten, misschien een dooie kat opperde ik. Een paar uur later kwam hij opgewonden naar ons toe met een wel zeer wonderlijke maar ook onwelriekende vondst. Ik was er even niet maar Lindsey dook meteen met hem het grote paddestoelen boek in. Na enig zoeken kwamen ze uit bij de Kleine Stinkzwam (Mutinus caninus). Deze zwam begint als een bolletje, in dat bolletje begint een phallus te groeien die op een gegeven moment uit z'n omhulsel knapt. De top kleurt dan rood/oranje waar later een bruine slijmlaag op ontstaat, in die slijmlaag zitten de sporen. De reuk is beslist niet aangenaam, maar ook weer niet overheersend sterk.

Almost every year we find a new sort of something in the garden. This morning my neighbour Gerard came to ask whether I had a smelly plant in a part of the garden that borders on his steps. It's a corner where bamboo and a couple of other - decidedly unsmelly - plants grow. My suggestion: a dead cat, maybe? A couple of hours later, all excitement, he brought along his very strange and stinking discovery to show me. I was away just then but he and Lindsey looked it up in the big book of Mushrooms. After a bit of a search they found the Dog Stinkhorn (Mutinus caninus). This toadstool starts off as an egg-like fruit body, in which a phallus starts to grow. At a certain moment the egg ruptures and the stinkhorn shoots up out of it. The top turns red/orange, later covered by a brown slime which contains the spores. The smell definitely isn't pleasant, but nor is it inordinately powerful.

Hij is beslist niet eetbaar, maar heeft een zekere schoonheid. Wij hopen hem volgend jaar terug te zien maar dan wel in een eerder stadium.

It's certainly not edible, but does have a certain beauty. We hope to see it again next year, at an earlier stage in its development.

Back again!

Het lijkt er op alsof ik de oude opmaak weer terug heb, door te kiezen voor een nieuwe TEMPLATE. Ik koos voor mijn oude template 'MINIMA'. Die kreeg ik terug ZONDER de door mij gemaakte veranderingen, o.a. koptekstformaat en kleur. Maar de Blogs zijn weer in volle glorie te zien. Alleen werkt de StatCounter niet onder beta. Daar moet ik nog wat op vinden.

It looks as though by choosing a new TEMPLATE I've got the old lay-out back. I had chosen 'MINIMA' for my old template, and that was restored albeit minus my changes, e.g. heading format and colour. But the blogs are there as of old. Only the StatCounter doesn't work under beta, so I'll have to work that one out.

We nemen er een stukje taart op! Bedankt Ochrid en Jolie voor jullie hulp.

We'll have a piece of cake to celebrate! Thanks for your help, Ochrid and Jolie.

Ford 17M - Volvo 850

De eerste auto van mijn vader was een 2cv met doorlopend linnen dak.
Mijn eerste auto was natuurlijk ook een 2cv, mijn tweede een Renault 4tje.

Naturally my first car was a 2CV, my second a Renault 4.

Mijn derde een echte auto en wel een Ford 17M Stationwagon, overgenomen van vriend en collega F. Als ballast lagen er een paar blokken staal achterin. Een achterbank was er niet. In die auto, de AN-41-66 heb ik een aantal nachten doorgebracht, alleen op Campings over de grens. Ik heb er nooit in gevreeën.

My third was a real car, a Ford 17M station wagon, which I took over from friend and colleague F. A couple of blocks of steel in the back served as ballast. There was no rear seat. I spent a few nights in that car, the AN-41-66, in camping grounds over the border. I never used it for doing a number in.

Na een aantal OPEL Kadetjes en een Nissan rij ik nu in een VOLVO en wel een 850 stationcar.
Volgens een Brits onderzoek staat die wagen bovenaan de Top 10 van meest geschikte auto's om de liefde in te bedrijven. Er staat echter niet bij of ze dat vóór of achterin doen. Dat zullen we dus zelf moeten uitzoeken.

After several Opel Kadetts and a Nissan I now drive in a VOLVO, an 850 station wagon. According to a British survey this car heads the Top 10 of most suitable cars for Doing the Deed in. They don't say whether in the front or the back though, so that we'll just have to find out for ourselves.

Ford 17M met F. ergens in Europa.
Ford 17M with F., somewhere in Europe.