Na Zandvoort, Roterdam en Arnhem kwamen wij, ik dacht in 1958 in Amsterdam te wonen. Voor het eerst in 'nieuwbouw', een flat op de derde etage in Slotermeer, een woonvorm die ons onbekend was. Daarvoor woonden wij altijd 'begane grond' en hadden een tuin of iets wat daar op leek. In Rotterdam was die tuin zo groot dat papa er ook groente teelde. In Arnhem al een stuk kleiner maar Sonsbeek was naast de deur.Pas veel later besef je wat zo'n overgang in jouw leven en dat van broers, zus en ouders betekend moet hebben. Jaren later besef je pas, omdat de herinneringen aan zo'n periode zeer uiteen kunnen lopen, dat jouw herinnering anders is dan die van broers of zus. De periode was dezelfde maar de beleving totaal anders.Voor mij was het het laatste station voor zelfstandigheid, toch heb ik daar 10 jaar gewoond voordat die zelfstandigheid ook werkelijk kwam. Maar van die 10 jaar weet ik mij maar bitter weinig te herinneren. Ik haalde natte voeten bij het vlotje varen, had een hekel aan welke school dan ook, maar was gelukkig als ik met Solex of tram de tuinstad mocht verlaten. M'n redding was de VCJC,(de vrijzinnig christelijke tegenhanger van de AJC) daar leerde ik andere mensen en een andere mentaliteit kennen dan ik in Slotermeer tegenkwam.
Ik ben dit verhaaltje begonnen omdat wij zaterdag een klant/vriend van Lindsey over de vloer hadden,die vroeg wat mijn achternaam was, toen ik dat vertelde bleek hij met Arjen op de HBS gezeten te hebben en Arjen stuurde mij de foto van de van Leeuwenlaan.
De cirkel blijkt weer rond!
Vandaag is het 4 juni, de zomer is begonnen. Bijna twee weken geleden kochten wij een nieuwe b.b.motor, een wat stillere 4pk 4 takt dan deze 5pk 2 takt . Pas gisteren heb ik 'm eraan gehangen en vandaag hebben we een rondje gevaren. Het was net te doen met een trui aan. Over twee weken is het 19 juni, de datum waarop wij vorig jaar in korte broek onder een parasol beschutting zochten op ons bootje en echt gingen zwemmen tussen de koeien. In twee weken kan veel veranderen, niet alleen in de politiek maar ook het weer. Even geen Rita of andere storende factoren, maar gewoon een lekker zonnetje, in huis en daar buiten.
Deze tuintroon is m'n laatste timmerwerkje. Een stoel om lekker in weg te mijmeren.
Hij staat sinds gisteren aan de dijk en trekt al de nodige belangstelling.
Als het maandag mooi weer is en er veel volk langskomt raak ik hem misschien al kwijt.
Met Pinksteren is het 'koeiemelken' in Veen, de laatste jaren betekende dat brievenbussen opblazen en auto's in de fik steken of andere 'lol' trappen.
Ik haal m'n spulletjes naar binnen, je weet maar nooit.
Na de sla is snijbiet de eerste bladgroente uit de tuin dit jaar. Met wat ui en een pepertje in de wok is het de aanzet voor een verrukkelijke omelet. Zes eitjes geklopt, wat peper en zout er bij en smullen maar. Zo simpel dat ik het zelf had moeten maken. Heerlijk.
BLOGGER doet niet helemaal wat ik wil, ik krijg de foto's niet in de juiste volgorde, excuus.In mei 1995 was ik met vrienden op Bali. Die boek uitgevende vrienden en fotograaf waren daar al tig keer geweest omdat ze bezig waren met meerdere boeken over traditionele en nieuwe kunst op Bali. Door hun contacten kwamen wij op plekken waar de gewone toerist niet komt. Deze crematie kwamen we toevallig tegen, Putti onze chauffeur vroeg of wij het wilden meemaken, de familie had geen bezwaar. Men vertelde ons dat het ging om de crematie van een 44jarige vrouw die een besmettelijke ziekte had en daarom 'snel' gecremeert moest worden.
Op de 2e foto is te zien hoe het lijk, vanaf het dorp gedragen door familie, het veld op wordt gebracht. De driepoot links op de foto is een hijs installatie met een vat benzine.
De derde foto laat zien hoe de vrouw op de gereedstaande brandstapel wordt gelegd.
Dan gaat het vat benzine omhoog (om druk op te bouwen denk ik)en gaat de fik erin.
De familie en andere dorpelingen hebben drank en voedsel meegebracht, ze kijken nauwelijks naar de verbranding maar nemen de laatste roddels door.
Twee jongens blijven bij het vuur en porren het zo nu en dan op. Zo'n totaal open verbranding drukt je met de neus op de feiten. Het doek waarin het lijk is gewikkeld is zo verbrand, dan zie je de contouren van het lichaam, hoor je de plofjes van het kokende lichaamsvocht en ervaart de laatste samentrekkiningen van de spieren als een afscheidsgroet.
Op de laatste twee foto's is goed te zien dat die twee jongens hun vak verstaan, met een stok schuiven ze de laatste resten in het vuur, zodat de familie niet te klagen heeft.
Dan begint het feest pas echt.
Deze plaatjes maakte ik met een geleend analoog cameraatje, onze fotograaf had een betere.
Het WERK was vandaag aan het einde van de werkdag op werkbezoek bij een goede vriendin en oud leerling op het Europees Keramisch Werk Centrumte Den Bosch alwaar zij een eindpresentatie hield van haar werk onstaan in de twee maanden die zij daar werkte. Die tijd is veel te kort om als niet keramist de mogelijkheden van het materiaal te doorgronden. Maar RIAN's werk was zeer de moeite waard, niet alleen de sieraden, nu eens in keramiek en niet in hout, maar zeker ook de wat grotere stukken vragen om aandacht.
(WERKbezoek zei ik toch?)
HET WERK IS OVERWERKT en MOET GERESET WORDEN.
Vanmorgen snel even met de zitmaaier in de weer geweest voordat de druilregen weer toesloeg. Lindsey met regenjas aan in de weer 'van alles elders te zetten.' En heel veel rukken aan woekeraars die we ooit kochten.
Daarna vier bankjes afgemaakt en nieuwe in elkaar gezet. Dit alles in de hoop op beter weer zodat ik weer aan de dijk kan verkopen. In oktober hoop ik 'los' te zijn, (Prachtig toch zo'n kreet.) om weer opnieuw te kunnen produceren.
Gisteren hebben we de Shiitakes in een roerbakschotel verwerkt, prachtige stevige paddo's, zo koop je ze zelden in de winkel. Vandaag heb ik een dubbele portie van het stammetje gehaald, slechts een enkele was door een slak aangetast, de slak heb ik gevonden en aan de kippen gegeven. Zijn we beiden blij.
Een paar jaar geleden kocht ik in wageningen een viertal geprepareerde stammetjes
en twee zakjes beschimmelde duvels. Sindsdien staan een tiental stammetjes op schaduw plekjes in de tuin en wacht ik op Shiitake en Oesterzwam. Van beide soorten hebben we wel eens geoogst, maar veel was het niet.
Ondanks mijn bijna dagelijkse inspectie was het Lindsey die gisteren ineens een stam vol Shiitake vond. Werkelijk prachtexemplaren! Vanavond gaan de eersten de pan in.
We zijn benieuwd hoe lang we kunnen blijven oogsten.
Prachtige Chinese beelden, een collage van Kurt Switters en kleurige doeken van een mij onbekende schilder. (Er staan geen namen en /of titels bij het tentoon gestelde werk.)
Eén van de vele velden met wilde bloemen toont de weidsheid van het terrein.
Deze ruimte is een deel van de bovenverdieping van het Tadeusz Pavillon, te bereiken via trappen en een loopbrug. Het enige wat er nu instaat zijn twee confortabele fauteuils om in alle rust, door de glazen wand over het terrein uit te kijken.
