OP ELK POTJE PAST EEN DEKSELTJE...

Door een paar 'paslatjes' past de deksel perfect op de kist, maar er is enige kracht nodig om de boel echt te sluiten. 

Ik heb lang zitten peinzen op een oplossing in hout, iets met 'aantrekkende wiggen'. Maar ik kwam er niet uit.  Maar waarom moeilijk doen als het simpel kan? (Heb ik dan toch wat van mijn vader geleerd?)

In mijn kistje 'touw, bandjes e.d.' vond ik twee nooit gebruikte spanbanden in een lekker kleurtje!

Mocht de lijm het niet houden, dan de bandjes wel en de 'oven mannen' kunnen de bandjes eventueel wegnemen voordat de vlammen hun werk gaan doen.

Eigenlijk is mijn doodskleed klaar, er moet nog wat schaafsel en een hoofdsteun in. En zeker niet te vergeten de handvatten, maar ik ben het een beetje beu. Ik laat het even rusten, de kist gaat in de opslag en ik ga aan een nieuw project beginnen.

NIET HET SLIMSTE JONGETJE VAN DE KLAS...

Te vaak doe ik dingen zonder er bij na te denken en dan kom ik later voor verrassingen te staan. De deksel van m'n kist was vandaag in zoverre klaar dat ik boven en onder uit elkaar kon halen. 

Een kwestie van optillen dacht ik, maar dat was minder simpel bleek al snel. Er zat geen beweging in! Ik begreep er echt helemaal niets van en ben 'subtiel' gaan breken. Toen ik met veel moeite de eerste kant los had openbaarde het probleem zich.

Het 'paslatje' van de deksel, waarin op de onderste foto de rode priem gestoken staat had ik over de volle breedte en lengte van lijm voorzien i.p.v. de helft. Ik lijmde en klemde het toen boven en beneden met tijdelijke latjes aan elkaar zaten en merkte er dus niets van. Ik had wel een streep getrokken maar die stond aan de verkeerde kant! Soms sta ik echt te dromen en ben achteraf blij dat ik nooit een 'serieus' vak heb gekozen.

BIJNA DICHT MAAR NOG LANG NIET KLAAR...

Een doodskist valt in Nederland onder het begrip “lijkomhulsel”.

In Nederland geldt het Lijkomhulselbesluit 1998 voor toepassing van materialen bij de vervaardiging van een lijkomhulsel. Het besluit geeft aan dat “Een kist of ander omhulsel mag niet zijn vervaardigd met toepassing van kunststoffen of metalen.” Deze aanwijzing geldt echter niet voor “kunststoffen of metalen die worden gebruikt voor handvatten, ornamenten en verbindingselementen als spijkers, schroeven, nieten of klemmen”.

Deze wetgeving is voornamelijk gericht op het milieu, waarbij toepassing van milieuonvriendelijke materialen en stoffen wordt geweerd.

(Uit Wikipedia)

KIST KRIJGT VORM

Mijn vader zei toen ik op de ULO zat: 'je kunt het wel maar zoekt altijd de moeilijkste weg'. Hij was een wijs man en had gelijk. Ik doe het nog steeds.
Deze kist heeft al heel wat gevloek opgeleverd omdat ik de verkeerde volgorde bewandel. Een normale meubelmaker zou eerst de kopschotten maken en daarna de zijkanten er tegenaan lijmen of spijkeren. Ik ben met die zijkanten begonnen, moeilijk hoeken zagen en proberen sluitend met LAMELLO'S te verlijmen en daarna trachten die kopschotten passend te maken.  Ik leer het nooit!
Maar ik ben een stukje verder gekomen en kan er best om lachen. M'n kist begint vorm te krijgen, binnenkort moet ik weer eens proefliggen.

The Cairngorms National Park

 

Je zou kunnen zeggen dat het  Cairngorms National Park het hart vormt van Schotland. In het park liggen de hoogste bergen van GB,  de Cairn Gorm met de top op 1245m. Als er sneeuw ligt is het een fantastisch wintersport gebied, het aantal skiliften is dan ook niet op twee handen te tellen. Met een 'funicular', twee treinwagons aan één kabel kan je naar het restaurant, winkel en een expositie over de berg en het treintje op 150m onder de top. Die twee wagons aan één kabel houden elkaar in balans. De wagon naar boven kan pas weg als de ander naar beneden gaat. Halverwege moeten ze elkaar passeren op het enige stukje dubbelspoor van de twee kilometer lange baan. De foto is van dat moment, maar ergens moet er speling in de kabel zitten want wij stonden stil toen de andere ons passeerde. Een paar winters geleden was dit spoortje bedolven onder een pak sneeuw van 7 meter dik! Nu was er alleen maar regen en behoorlijk wat wind, maar dat merkten we pas toen wij boven -tussen de buien door- het terras van het restaurant op stapten.

HALIFAX 2

We reden heuvel-op en moesten stoppen omdat er een bijzonder transport voor onze neus plaatsvond. De iPAD had ik niet bij de hand, maar Lindsey had haar SONY standby. Je hebt ook geen idee hoe lang zoiets gaat duren. Als de oplegger voor ons-uit was weggereden had het korter geduurd, maar hij ging keren en kwam dus weer op ons af.

Nu we weer thuis zijn kan ik de foto's plaatsen en het missen daarvan goedmaken.

Halifax

Er kwam een trein de hoek om, of eigenlijk een treinwagon. Een wagon uit de tijd dat er nog timmerwerk aan te pas kwam. Het historische gevaarte stond op een veelassige oplegger en blokkeerde onze weg.Vijf auto's vóór ons stopte een man in oranje overall het verkeer. Hij kwam van links, eerst de trekker met daarachter een lange, lage oplegger met wel zes of meer bestuurbare achterassen. De man in oranje regelde het verkeer en bestuurde de achterassen met een kastje op zijn buik. We stonden op een hellende weg aan de rand van de stad. De combinatie moest een krappe bocht helling óp maken, de man met het kastje dirigeerde de oplegger miraculeus langs obstakels en maakte de wachtende auto's duidelijk dat ze nog langer moesten wachten. Een meter of honderd naar boven boog de combinatie naar rechts om vervolgens een twintigtal meters achteruit te rijden. En dat alles om te kunnen keren!
We stonden erbij en keken erna. We maakten zelf's foto's want daarvoor stonden we lang genoeg stil. Om ze van de camera op de iPad te krijgen is een nieuw verhaal en daar ben ik nog niet an toe!

UNITED COLORS OF OBAMA

 

Wat kunnen mensen toch zeiken en politici in het bijzonder, zeker als ze niet tot de winnende partij behoren. 

De Amerikanen hebben voor het eerst in hun geschiedenis een niet eens echt zwarte president, maar een man die 'een lekker bruine teint heeft'. Hij is volgens eigen zeggen geboren Amerikaans staatsburger, maar zijn politieke tegenstanders vinden zijn afkomst 'onduidelijk'. Dat heb ik ze nooit over spierwitte presidenten horen zeggen.

Deze wijze 'colored man' heeft nu zijn geboorte akte op internet gezet om zijn tegenstanders voor eens en altijd de mond te snoeren. Ik ben benieuwd welke kleur en vorm stok 'The Trump Family' nu tevoorschijn tovert.

PALLETKIST

Bij mijn tuinbouwmechanistaiebedrijf zag ik een partijtje prachtig pallethout dat ik goed kan gebruiken om het tweede idee voor mijn kist dat al een tijdje in mijn bovenkamer rondspookt te realiseren.

Hij lijkt mij hoofdzakelijk Grenen (ruikt heerlijk en brandt goed) maar splijt snel bij het uit elkaar halen en ontspijkeren. Toch is het gelukt een behoorlijk aantal planken en plankjes over te houden. 

 

Na selectie door de vandiktebank en aanéén gelijmd tot 1.95m. Als laatste de planken in de lengterichting onder verschillende hoeken gezaagd en met Lamello's aan elkaar gezet. 

Wat een rot klus, dat doe ik nooit  meer op deze manier en ik ben nog lang niet klaar. Gelukkig is er geen haast bij.

 PROEFLIGGEN...

 

Ik had uitgerekend dat de kist vanbinnen 0.55m zou moeten zijn, hij is hier bij het 'proefliggen' krap 0.52m, ik lag echt klem. De twee bodemplanken zaten nog niet vast dus kon ik er aan beide kanten nog een paar centimeter toevoegen. Hij is nu 0.56m. en dat voelt prima. Ook de zijkanten mogen nog een plankje hoger. En dan nog een deksel, maar dat is voor een volgend verhaaltje.

Ministerie van Offensie

 Arme Wereld 1986

Het leven van een pacifist is verre van eenvoudig. (Behalve als oogkleppen onderdeel zijn van de dagelijkse uitrusting.) Een pacifist staat alleen zolang de rest van de wereld er anders over denkt.  Voor een echte pacifist zijn compromissen ondenkbaar. Voor een pacifist is een oorlog iets wat je verafschuwt en zeker niet begint.

Ooit weigerde ik de dienstplicht, omdat ik vond (en nog steeds vindt) dat niemand mij mag opdragen een ander mens van het leven te beroven. Niet als beul en zeker niet als soldaat. Als ik weloverwogen of in een vlaag van verstandsverbijstering een ander of mijzelf van kant maak is geen ander dan mijzelf dat kwalijk te nemen. De vraag van de hoge heren militairen van de commissie waarvoor ik moest verschijnen of ik de aanvaller van mijn moeder of vriendin mijn wang zou toekeren is dan ook de meest dwaze vraag ik ooit hoorde.
Natuurlijk verdedig je wat je lief is, maar niet omdat een ander je dat opdraagt. Mijn weigering werd dan ook niet gehonoreerd. Bleek later ook niet nodig, mijn voeten waren aan de platte kant.

Mijn vader was voordat ik hem leerde kennen soldaat, als dienstplichtige opgeroepen in de mobilisatietijd zo rond 1939. Als je toen weigerde, kreeg je de kogel. Bij de Duitse inval was hij één van de vele jonge jongens die het land moesten verdedigen. Hij was gelegerd in de buurt van de Grebbenberg, maar heeft het overleefd. Over die periode heeft hij mij nooit veel verteld. Slechts twee dingen zijn mij bijgebleven: dat hij de brieven die hij van zijn verloofde kreeg in een blik stopte en ergens op een boerenerf begroef (hij heeft ze nooit meer teruggevonden) en dat hij op patrouille met 'zijn' jongens (hij was sergeant dacht ik) links en rechts de 'moffen' in de greppel zag liggen (zij zagen hem ook) en hij alleen maar kon hopen dat géén van zijn soldaten in paniek het vuur zou openen.
De gevechtshandelingen begonnen op 10 mei (de geboortedag van mijn vader) en duurde slechts 10 dagen.
Over de vijf jaar die volgden is weinig gesproken, maar na de bezetting heeft het pacifisme, onder het motto 'dit nooit weer', zich ook in ons huis geworteld ondanks het rode gevaar uit het oosten. Een speldje met het 'gebroken geweertje' heb ik dan ook nog steeds in mijn bezit. De dreiging uit de SU waarvoor wij in het westen Amerikaanse atoomwapens moesten toelaten (die er nog steeds liggen) is over, zegt men. De ironie wil dat de enigen die dat allesvernietigende wapen ooit gebruikten diezelfde Amerikanen zijn.

Als de wereld bestond uit louter pacifisten zouden - het land verdedigende - legers echt overbodig zijn, maar de mensheid zit helaas anders in elkaar. Een wereld zonder oorlog is een wereld zonder wapenindustrie, een industrie waar economieën op drijven.
Als jonge socialist/pacifist wil je dat niet zien, maar als oudere met 'gespreide' belangen kan je er niet omheen.

'Ons'  Ministerie van Defensie (vroeger Ministerie van Oorlog, wat mij een betere titel lijkt) moet net als alle andere ministeries bezuinigen. De lijst van peperdure speeltjes waar de militairen jarenlang mee mochten oefenen wordt drastisch uitgedund. Speeltjes overigens die als ze al worden ingezet, ver van ons bed offensief worden ingezet onder welke noemer dan ook. Eerlijk gezegd ken ik geen ander wapen dan de valkuil dat alleen maar defensief kan worden gebruikt.
Met mijn achtergrond kan ik alleen maar blij zijn met die grote opruiming, maar mijn overtuiging wankelt wel. Zolang er machtswellustelingen op deze wereld rondlopen die 'hun' volk onder de duim willen houden of aan landjepik willen doen zullen wapens offensief gebruikt blijven worden. Ook een volk dat zich wil verlossen van zijn overheerser, lukt dat zelden zonder wapens.
Als Nederland in 1940 een echt sterke defensie had gehad - zo zeggen sommigen - hadden de Duitsers het land niet zo makkelijk ingenomen. Nee, niet zo makkelijk, maar uiteindelijk toch wel en dat ten koste van veel meer doden aan beide kanten. Tegen massale bombardementen kan geen enkele defensie op. Wakkere wapen-techneuten ontwikkelden 'slimme' bommen en raketten om de vijand te snel af te zijn, maar in Vietnam bleek al dat  dat trieste machtsvertoon voornamelijk burgerslachtoffers maakte.

Eénzijdige ontwapening is nog steeds een prachtig streven, maar alleen als je er vanuit gaat dat het totaal onbelangrijk is wie de scepter zwaait. Ik ben blij in een deel van de wereld te wonen waar het minstens één generatie gegeven is zonder oorlog op eigen bodem op te groeien. Dat geluk hebben duizenden anderen niet en soms niet eens zo heel ver van ons bed.