KUNSTENAAR EET EIGEN ORGAAN

Ik ben een echte carnivoor, wat echter niet wil zeggen dat ik zonder vlees niet kan leven. Er gaan soms dagen voorbij zonder één stukje vlees op m'n bord en vaak heb ik dat niet eens in de gaten. Er is weinig dat mij tegen staat, van orgaanvlees kan ik net zo genieten als van een kogelbiefstukje of een goed gemaakte bloedworst. Ik at ooit geitenogen (nee geen ballen, hartjes, long, en eet vaker hersenen, niertjes, lever, zwezerik en tong. Helaas koos ik in de jaren zeventig in een Frans hotel/restaurant voor 'tripes', gewoon omdat ik nieuwsgierig was. Het is één van de weinige maaltijden die ik heb laten staan en dat niet eens omdat het niet smaakte, maar de geur die eraf kwam ontnam mij elke moed een hap te nemen. Jarenlang heb ik alleen maar pens gekocht voor de hond die wij hadden, grote verse lappen pens die best lekker roken. Geen enkele herinnering aan die ene maaltijd in Frankrijk. Vorig jaar kwamen we bij een super in Frankrijk potten ingemaakte tripes tegen, die we - althans wat mij betreft - na enige overwinning kochten. Het was heerlijk! Sindsdien geloof ik weer in pens. Op ons laatste uitje kochten we ergens kalfsniertjes die er vers en zeer aantrekkelijk uitzagen. Voor de grap zei ik: 'zou die van mij er ook zo sappig uitzien'? In de wetenschap dat ik één van de twee exemplaren in mijn lijf binnenkort zou moeten missen. Eigenlijk zou ik best willen weten of die van mij, goed klaargemaakt net zo lekker is. Maar menselijke organen eten is in het geciviliseerde westen verboden, zelfs die van slachtdieren zijn niet overal vrij verkrijgbaar. Mijn links liggende nier gaat er volgende week uit, samen met de urether die de urine van de nier naar de blaas moet transporteren. Niet omdat de nier problemen geeft, maar omdat de urether verstopt dreigt te raken door de welig groeiende poliepen. Er is mij verzekerd dat met één nier goed te leven is, dus ga ik de operatie met een gerust gevoel tegemoet. Als ik mijn uroloog nou zou vragen de verwijderde nier voor mij te bewaren, opdat ik die thuis samen met mijn geliefde zou kunnen klaarmaken en vervolgens verorberen, en dat vast zou leggen op een houdbaar medium, is dat dan kunst?

Een 'happening' pur sang?

C o n i j n vliegt...

(Wanneer kunst weer leuk is).

Er zijn maar weinig hedendaagse Nederlandse kunstenaars die bij leven de voorpagina van de NRC halen.
JOOST CONIJN is het vandaag (4/06/10) gelukt.
Met zijn zelfgebouwde OSCAR KILO - NUL 43 is hij van Lelystad vertrokken naar Afrika (hoe krijg je die registratie bij elkaar?).
CONIJN gaat verder dan PANAMARENKO, LEONARDO, (FLIP) of BP, hij bouwt niet alleen tuig om mee te vliegen, hij gaat ook daadwerkelijk de lucht in met zijn bouwsel.
Volgens dit bericht in de NRC heeft hij slechts 65 liter brandstof in zijn tank, waarmee hij vijf uur in de lucht zou kunnen blijven; het lijkt mij aan de krappe kant. Hij moet heel wat sprongen maken om zijn doel te bereiken.

Hij bouwde eerder een auto van hout, die voortgedreven werd door het verbranden van hout en reed daarmee door voormalig oost Europa. Na thuiskomst wil hij een huis gaan bouwen, geïnspireerd door Körmeling, maar dan beter.

Ik hoop dat hij dit avontuur overleeft en niet als zijn illustere voorgangers in het niet verdwijnt, maar als held het NOS journaal haalt.
En als de argeloze verslaggever dan vraagt "Is dit KUNST?" hoop ik dat hij zegt: "Het feit dat u mij dit vraagt laat zien dat u het antwoord niet heeft. Ik kan u geruststellen, ik heb het ook niet. Maar ik heb plezier in het leven, u ook?"

L I E V E O P A

Het gezicht van de oorlog.

Tot mijn schande moet ik erkennen dat ik nog nooit van Martha Gellhorn had gehoord. Ik heb de Rainbow Pocket dan ook niet gekocht, maar in ons huis aangetroffen samen met een ander boek van een mij onbekende schrijver, achtergelaten door huisoppassers.
Ik ben van vlak na de laatste grote oorlog in Europa, en delen van Azië en Afrika. Daar kan ik niet rouwig om zijn, maar soms zou ik willen dat ik iets van die oorlog had meegemaakt. En dan bedoel ik niet slechts onderdrukt zijn door een bezetter, maar het ondergaan en meedoen aan gevechtshandelingen: het vechten aan het front, zoals dat heet, het schieten op en het doden van je buurman, in opdracht van een gek die zich nooit aan het front laat zien. In een hij of jij situatie blijkt de mens tot verschrikkelijke dingen in staat. Dat is geen nieuws, maar blijkt al eeuwen. Om dat werkelijk te begrijpen, moet je het lijfelijk ondergaan hebben. En de mens als intelligent wezen is niet in staat er iets van te leren.

Waar je zelden over leest zijn de grote en kleine menselijke problemen: al die soldaten moeten vervoerd worden, zij moeten eten, poepen en ook nog een onderkomen hebben en aangeschoten of dood 'verwerkt' worden.
Martha Gellhorn heeft vele fronten bezocht, haar belevenissen opgeschreven en heeft al die ellende ook nog overleefd. Van de 'Gotische linie' had ik nooit gehoord, maar toen ik erover las, toeval of niet, reden wij er doorheen. De Apennijnen waren ondanks de regen prachtig; moeilijk om je voor te stellen dat daar berg voor berg, dorp om dorp gevochten is door jongens die daar niets te zoeken hadden. Canadezen, Polen en anderen probeerden de Duitsers terug te dringen. Dat lukte uiteindelijk wel, maar ten koste van vele verliezen aan beide kanten.

Oorlog is afschuwelijk, maar 'we' lijken er niet buiten te kunnen. De lemmingen lopen de zee in en verdrinken als ze voelen met te veel te zijn, wij mensen doden elkaar om de soort voor 'overtalligheid' te behoeden. Over oorlog is veel geschreven, zeker over winnaars en verliezers, maar de duizenden mannen en vrouwen die hun leven gaven voor winst of verlies worden voor het gemak vaak vergeten.
Martha Gellhorn is voor mij na Hemingway ('For Whom the Bell Tolls') de tweede schrijver die dat wel verhaalt.

C A M P I N G G A S T

Wij wilden rustig meanderen door zonnig noord Italië, veel fietsen en vooral niet veel auto rijden. Het is anders verlopen.
Regen, het kwam bij bakken uit de hemel. vVrzopen campings en gevaarlijke plassen op de wegen waren ons deel. Van lekker slenteren door mooie steden of dorpen is niet veel gekomen. Binnen zitten en lezen (ik las 'Het gezicht van de oorlog' van Martha Gellhorn), dan toch weer verder rijden op zoek naar droog en zonnig weer. We kregen de tip naar Ceriale aan de kust te gaan, daar zou het fraaier weer zijn. Het bleek waar, we hebben er vier nachten gestaan. Daarvoor stonden we op een camping in Deiva Marina, die ons al eerder was aangeraden als uitvalbasis voor een bezoek aan de Cinque Terre, de vijf (zeer toeristische) dorpjes die door een wandelpad met elkaar verbonden zijn. Maar ook daar bleek de regen spelbreker, er was maar één kort stukje pad begaanbaar, de rest was afgesloten zo hoorden wij. Wij namen de trein (de dag ervoor met grote vertraging wegens aardverschuivingen) en liepen omhoog naar Corniglia, het enige dorpje van de vijf dat niet direct aan zee ligt, dus van landbouw leeft.
Tijdens het wachten in Deiva Marina kregen wij leuke gasten, namelijk vinken die - zeer nadrukkelijk - voer verzamelden voor hun jongen. Net zo brutaal als mussen kunnen zijn, pikten ze bijna de rijst van ons bord. Daarna hebben we ze maar een eigen bordje gegeven.

Ondanks het minder prettige weer was het lekker om er even tussenuit te zijn, maar zoals gewoonlijk ook heerlijk om weer thuis te komen.

EUVEL,WELK EUVEL?

"En, hebben jullie al wat gevonden?" vroeg ik de Mitsubishi dealer waar ik de L 200 naartoe had gebracht en m'n verhaal had verteld over de niet opgeloste start-ellende.
"Jazeker", zei de chef van de werkplaats. "Drie kapotte gloeispiralen en een afgebroken pijlstok."

"Uh...!"

Van die pijlstok wist ik, die was bij mij afgebroken, maar die zou door hetzelfde in diesel gespecialiseerde bedrijf dat naar de startproblemen zou kijken uit de motor gehaald worden.
Dat bedrijf heeft dus helemaal niet gedaan wat ze hadden moeten doen! Ik kwaad, maar mijn garage ook.
Door deze nalatigheden gaan we nu ruim tien dagen later weg dan de bedoeling was, mét het busje Start Pilot dat ik vorig jaar in Duitsland kocht en met behulp waarvan ik toen thuis kon komen.
Ik hoop het niet nodig te hebben.

Nu kunnen onze oppassers, die net als wij hebben moeten wachten, ook opgelucht in de auto stappen.

ONGEMAK & ONGEDULD

"Ga maar even een weblog maken jongen, dat zal je goed doen, dat verzet de zinnen!"

Het zal je maar gezegd worden, bijna als een 'moeten' opgelegd, maar je gehoorzaamt omdat het inderdaad de zinnen verzet en je het nog leuk vindt ook!

Na het schillen van een kilo asperges valt er voor mij in de keuken niets zinnigs meer te doen en vertrek ik met een glas rode wijn naar mijn bureau en begin met schrijven.

Het object van mijn zorgen staat nu bij een garage in Waalwijk, alwaar ze morgen de koude start gaan beproeven. Ze hebben mij bijna plechtig beloofd (?) het euvel op te lossen.

Nooit eerder heb ik een automobiel zo gemist, niet eerder heeft een auto mij zo bezig gehouden en dat alleen omdat het ons 'vakantie-middel' is! Niet zomaar inruilbaar voor een ander 'vehikel', maar aangepast voor ons 'Huuske'. Bovendien is het ook ons dagelijks vervoermiddel, we kunnen niet zonder.

Vóór het einde van deze week hopen wij alsnog op pad te kunnen en zondag ergens in het zuiden van Europa alsnog dat glas wijn te kunnen heffen op 'een heerlijke vakantie'!

IEWAT OVERMOEDIG...

We hadden nu ergens in noord Italië onder de luifel van 'ons huuske' een boek moeten lezen en van een glas wijn moeten genieten, maar we zijn nog steeds thuis. De auto start niet zoals het hoort, zelfs zo slecht dat ik er niet mee op pad durfde. Dan heb ik het over de koude start in de morgen, daarna als de motor eenmaal gelopen heeft gaat het prima. Het is de onzekerheid die ons dwarszit. Morgen ga ik er mee naar een nieuwe garage, een Mitsubishi dealer in Waalwijk in de hoop dat zij het werkelijke probleem vinden en kunnen oplossen.
Ondertussen help ik buurman Frank met het kloven van zijn oude, door zijn zoon omgehaalde walnotenboom.
Het liep minder makkelijk dan ik had gedacht, maar klein heb ik 'm gekregen!

Rond het middaguur hebben we onze fietsen opgeladen en konden we na zes keer voorgloeien op pad. Bij Zaltbommel hebben we de auto neergezet en hebben genoten van het prachtige weer.

Vóór Zaltbommel is een bedrijf dat aan glasrecyling doet, er ligt een geweldige berg 'platglas', waarschijnlijk uit de glastuinbouw afkomstig. Ik zocht al tijden naar een moment om er een foto van te maken, vandaag is dat min of gelukt. (De glinstering is soms nog heftiger.)

DIE MUIZEN TOCH...

Onder een afdakje staan al de hele winter een aantal kistjes met aanmaakhout. De kistjes staan op balkhout om niet te nat te worden. Vorige week nam ik een van de onderste op om mee naar binnen te nemen. Onder het kistje was het een waar muizenparadijs, een wintervoorraad wal- en hazelnoten, het merendeel al opgegeten. Wonderlijk is, dat er ook een klein aantal lege slakkenhuisjes tussen ligt. Onduidelijk of die slakken op de noten afkwamen of dat ze ook prooi van de muizen zijn.

Weet iemand of muizen ook slakken eten?

W I L G E N H O U T R U P S

Bij het kloven van wat weerbarstige stukken wilg kwamen prachtige boorgangen bloot te liggen van de Wilgenhoutrups (Cossus cossus). De gangen zijn 1 1/2 - 2 cm in doorsnee. Sommige delen zaten vol met houtrasp. De rups of larve was al gevlogen.
Voor zover ik weet is het de grootste inheemse boorgangen graver.

©Janny den Engelsman