VERKADEFABRIEK

De VERKADEFABRIEK staat in Den Bosch, koekjes worden er niet meer gemaakt. Het is prachtig verbouwd tot een multi functioneel gebouw waarin film-, theater- en congreszalen een plaats hebben gekregen. Het bevat ook een heel ruim opgezet caférestaurant waar het goed tafelen is. Vanavond gaan wij naar The Wind That Shakes The Barley, het moet een prachtige film zijn.

KOGA MIYATA

Enthousiast begon ik vanmorgen aan de uitgestelde wekelijkse maaiklus, het boomgaartje had ik net gedaan toen het alweer begon te zeiken. Regen kan je het niet meer noemen. Het gras groeit nog steeds. Vandaag was de lunch in het SM's, waar ik het een maand of drie terug over had. De tentoonstelling van Marion hebben we intussen meerdere malen met gasten bekeken, dat hoefde niet meer. De lunch was heerlijk. Van deze half zakelijk, half privé ontmoeting heb ik gebruik gemaakt om het museum een broche van O.B. te koop aan te bieden. Als de broche in de collectie past en het museum wil betalen wat ik wil hebben, ga ik voor de tweede keer in mijn leven een goede fiets kopen. De eerste was een Peugeot sport met race stuur, gekocht bij een zaak die niet meer bestaat geloof ik, op de hoek van de Dam en Damrak. Dat moet 1968/69 geweest zijn. Acht jaar terug kochten wij hier in de buurt twee MATRA fietsen voor de prijs van één goede fiets, die dingen rotten onder onze kont vandaan. Nooit meer doen dus.

Binnenkort in dit Theater: MARION's BLOG.

TOMATENKETCHUP

Wat een weer vandaag, regen en nog eens regen, tijd voor de keuken.


In het kasje 5 kg tomaten geplukt, waarvan 3 kg verwerkt tot een heerlijk pittige ketchup. Vorig jaar heb ik het zelfde recept gebruikt, daarvan hebben we nog één fles .Van die 3 kg hou je ruim twee flessen ketchup over, dat is 1 1/2 liter. In het vergiet de nog resterende 2 kg tomaten, daarvan maakt L. soep die de diepvries ingaat. Het kleine potje naast de flessen bevat een verrukkelijke tomaten-soep van 2005, fabrikaat L.B. In verhouding tot die twee flessen is het veel werk, een halve dag. Maar het is een ongekend genot het te kunnen doen en vooral het te mogen consumeren.

NAAKT-BLOEIENDE JASMIJN.

Een weekje geleden kreeg ik een paar boeken waaronder twee dikke pillen van rond de 500 pagina's. De dikste telt er 575 en heeft als titel 1000 Nudes A History of Erotic Photography from 1839-1939. Ik kreeg 1 foto extra vanwege mijn 61e, maar die bewaar ik voor mijzelf. Het is een prachtig plaatjes boek waarvan de eerste editie snel was uitverkocht.

The human figure, unmasked This book offers a cross-section of the history of nude photography, ranging from the earliest nude daguerrotypes and ethnographic nude photographs to experimental nude photography. All the pictures shown are taken from the late Uwe Scheid’s collection, which was one of the world’s largest and most important collections of erotic photography. The collector: Uwe Scheid (1944–2000) collected artistic and erotic photographs of nudes, dating mainly from photography’s early days and from the 1920s and ‘30s. Scheid was a member of the German Photographic Society, the European Society for the History of Photography, the Club Daguerre, and the Daguerreian Society. The author: Hans-Michael Koetzle is a Munich-based freelance author and journalist, focusing mainly on history and the aesthetics of photography. He has published numerous books on photography and has been editor-inchief of the magazine Leica World since 1996.

De tweede pil bevat een jaar rond gedichten, Zonder verbeelding geen tuin, samengesteld door Paul Geerts. Op 20 augustus publiceerde ik het gedicht van die dag. Hoewel op de Back cover staat dat de poëzie wellicht gelijk met de tuin is ontstaan zou ik de titel toch graag om willen draaien: Zonder tuin geen verbeelding. In ieder geval geen poëzie over tuinen.



12 februari

ANONIEM

NAAKT-BLOEIENDE JASMIJN

Naakt-bloeiende jasmijn, ge biedt
voor Maarte-zon warm openschiet
Ons geele bloemkes, als de brom,
Gereesemd alle takjes om!

Het vastenavondzotje lonkt
Naar hooge-staande zus, die pronkt
Op ranke tak en wijd-uit blekt,
Daar niet een bladeken haar dekt!

Ik bind ze saam in een bouquet.
De winkende Jasmijn, gezet
Bij sneeuwklok op licht-groene steel,
Wint fijn sieraad bij 't naakte geel!

BURENHULP

Buurman Gerard heeft ook een stuk grond aan het water, hij heeft er zelfs een houten huisje op. Op dat landje had hij een voorraad steen liggen die hij met z'n aanhanger op wilde halen.

Dat 'bakkie' had hij zo vol gegooid en het gras was zo drassig, dat hij zich volkomen vast reed.

Nu is mijn 3 cyl. twee-wiel aangedreven Mitsu, echt geen krachtpatser, maar in z'n laagste versnelling en het diff.lock ingeschakeld lukte het toch buurman Gerard voorruit te krijgen.

Hij gaf gas bij, maar gezien het spoor wat hij trok heeft dat niet veel geholpen!

Dit was de tweede keer dat ik hem kon helpen, een jaar geleden moest Mitsu inspringen om zijn slippende auto te vervangen bij het uit het water halen van zijn boot en trailer. Voor mij is dit leuk om te doen, heb ik m'n trekkertje niet voor niets gekocht.

MOLEST

Het toegangshek tot ons landje aan het water is niet meer wat het was.

Bij thuiskomst stond er een kort berichtje op ons antw. app. - Berend, het hek naar jullie landje is in elkaar getrapt, groet Frank.- Bij zo een bericht ga ik meteen kijken en jawel, het hek was niet meer wat het moet zijn. Bij het rechterdeel was ook de paal in de grond gebroken, daar moet behoorlijk wat geweld bij gebruikt zijn. Nou weet ik bijna zeker en ik niet alleen, wie de daders zijn, dat vermoeden wordt nog versterkt door de reactie van de beoogde daders en de resp. ouders in het dorpse roddelcircuit. Maar bewijs het maar eens! Bij een vorig akkefietje, waarbij ik de -wijk agent- betrok en ik ook niets kon bewijzen adviseerde hij mij min of meer het recht in eigen hand te nemen, (als er maar geen getuigen zijn!) Pa doet in bootjes, ik denk dat ik mijn legertje kabouters in moet schakelen en ze des-nachts met een boormachientje op pad moet sturen om hele kleine venijnige mottige gaatjes te laten boren, of een fikse pot STROOP leeg te laten lopen op hun stoep. Het hek heb ik vandaag kunnen herstellen. Dit had een klein, opvallend berichtje in de krant kunnen zijn, maar is het gelukkig niet.

Even weg....

Een prachtig aangegroeide oester.

Lekker vliegeren aan het strand.



De gepekelde forel hangt te drogen.

De gerookte forel.

Soms wil je er even uit, soms moet je. Deze afspraak stond al maanden vast, maar kwam zeer goed uit omdat wij er even uit moesten. Slechts 4 uur rijden en dan in een prachtige omgeving en heerlijk eten. Een lieve vriendin die koken als hobby heeft, de Normandische oesters en kleine mosseltjes in hun eigen vocht met een beetje gember en een uitje, verrukkelijk.
Op het strand nog even uit de bol met m'n vlieger, paarden die aan de zilte zee ruiken en natuurlijk jutten. Drie met wier vergroeide plastic kratten zijn mijn buit. Goed voor onze eigen oogst.
Onze kokende vriendin had een rookdoosje aangeschaft. Voor haar hadden we een boek mee genomen over conserveren, vriezen, wecken en roken. Ergens in de delta kocht zij bij een forelvisvijver 4 forellen. Die visjes gingen levend mee in een plastic zakje achterin de auto. Het duurde minstens een half uur voor ze stil waren. In het boek stond dat het verstandig was de vis een uur in de pekel te leggen en dan te drogen te hangen. Zo geschiedde. Daarna in het rookdoosje op het gaspitje. Het resultaat was heerlijk.

20 AUGUSTUS

Terug/back op/on 25 augustus.

KABOUTERS deel II

Een paar van die polyester paddestoelen heb ik nog, ze verhuizen regelmatig van de ene hoek naar de andere in de kippenren. Zo nu en dan maak ik ze schoon.De mallen heb ik ook gebruikt om gipsen exemplaren te maken voor Marions tentoonstelling * Mag het iets' meer zijn?* in 1993.



Marion had bedacht dat het leuk zou zijn om haar werk door kabouters te laten presenteren. Op een Poolse markt kochten we voor weinig geld drie prachtige tuinkabouters, waarvan wij er twee voor de tentoonstelling gebruikten. Een vissende-en jagende tuinkabouter. Daarvan heb ik mallen getrokken en een hele reeks in gips gegoten. De visser kreeg in plaats van een hengel een stok met een er aan bungelende lampion. In die lampion kwam een sierraad te liggen. Het jagertje kreeg een taak als wachter.

KABOUTERS deel I

Geloven in Kabouters is net zoiets als geloven in God, je doet het of je doet het niet. Een tastbare God maken kan ik niet, een Kabouter wel. Er zijn gelovigen die door Hem het licht zien, mijn Kabouter geeft mij licht. Daar heb ik meer aan.
Als je er van uit gaat dat kabouters klein zijn (wat niet altijd zo is, denk maar aan Roel van Duijn en volgelingen) is de koppeling met paddestoelen te begrijpen. Op afbeeldingen zijn kabouters te vinden die op paddestoelen zitten, maar een Kabouter-stoel staat niet in het boek, wel een Elfenbankje. Meestal wonen kabouters in een paddestoel, maar die geheimzinnige, kleine grijze paddestoeltjes in onze tuin zijn zelfs te klein voor de kleinste kabouter! Maar ongelovig als ik ben, de paddestoelen en kabouters passeren al jaren mijn pad. Het begon in 1979 toen wij heel brutaal de stap vanuit Amsterdam naar het Land van Heusden en Altena maakten. Ik zocht naar een product dat ik makkelijk zou kunnen maken en verkopen om de hoge kosten te kunnen dekken. Ik maakte een polyester paddestoel van meer dan een halve meter hoog voor in de tuin, rood met witte stippen en zette die aan de dijk te koop. Behalve voor mensen die een puzzelrit deden (zij moesten invullen hoeveel paddestoelen er stonden) was het niet bepaald een succes. Een van Veens succesvolle jonge ondernemers zei mij: 'dat moet je niet zelf doen maar laten doen door die polyesterjongens van de werf aan de overkant'.Hij had zeker gelijk, maar ik ben eigenwijs en wil het altijd zelf doen. De polyestermallen heb ik nog steeds. Een paar jaar later kreeg ik een tekening van een echt 'kabouterpaddestoelenhuis'. Zo perfect dat ik vond dat ik dat ding moest gaan maken. Voor mensen met veel geld, verwende kindjes en een grote tuin. De schetsjes ervoor staan nog steeds in mijn geheime-notitie-boekje. Alleen de kabouters weten er van. Ik wil hem nog steeds graag maken.