TAALVOUTJES

Ruim een week geleden stond de teller op 240.000 fans, nu al bijna 305.000!
Taal is leuk, zeker als er foutjes gemaakt worden! (Waar vervolgens weer van geleerd kan worden).

De meiden kwamen goed uit de verf in deze uitzending: http://gemi.st/POW_00684701   

Een programma van MAX, en wil je niet alles zien, kijk dan na 43.57

HET GRAF VAN MIJN MOEDER...en andere zaken.

Vrijdag 18 oktober 2013 was zo'n dag waarvan wij 's-avonds zeiden: "het was een heerlijke dag".

Wij wilden om half zeven in Amsterdam zijn om met anderen het uitkomen van het boek TAALVOUTJES te vieren. Al langer wilde ik weer eens langs het strand bij Zandvoort wandelen, in de zomermaanden kom ik daar nooit. Hoewel geboren in Bentveld, maar aangegeven in Zandvoort en er als baby slechts drie maanden gewoond te hebben, voel ik mij er soms wel 'thuis'. Op de Algemene Begraafplaats ligt mijn moeder, samen met haar ouders. Ik kom niet zo vaak op die plek. Ik was in de veronderstelling dat ik er al met L. was geweest, maar zij beweerde dat dat niet zo was. Op weg naar het strand zijn we even bij die heerlijke plek gestopt en op zoek gegaan naar het graf. Ik wist dat het 'links uit de flank was' in het oude gedeelte, maar het was verder in de hoek dan ik gedacht had. Het graf staat vol met 'Lelietjes-van-dalen', de stenen zijn nog maar net te zien. De grote steen aan de kopkant is gemaakt door Chris, de zoon van Bram die daar begraven is. Zijn vader, mijn opa overleed in 1961. Op de steen staat (helaas op de foto niet te zien) 'T Lis, (het leven is strijden), de naam van het huis in Bentveld dat mijn grootouders lieten bouwen en dat altijd 'ons' huis zal blijven. De steen aan het voeteneind herinnerd aan mijn moeder Adrie, zij overleed in 1965, 47 jaar oud aan kanker. Als twintigjarige nog niet afgestudeerde 'beeldhouwer' mocht ik de steen maken. De chamotte klei die ik gebruikte was dezelfde die mijn oom Chris gebruikte voor de eerste steen, klei gemengd door pottenbakkerij ZAALBERG in Leiderdorp (nu Zoeterwoude)  en ook in hun ovens gestookt. Het was de eerste keer dat ik iets met letters deed. Tussen de twee stenen in ligt nog een steen die ik maakte, die voor mijn oma, de moeder van Chris. Als je heel goed kijkt zie je een oranje vlakje met daarop COOB en haar geboorte en sterfdatum. De klei was niet meer de klei van de eerste twee 'stenen', het voelde anders aan en na het bakken leek de kleur nergens op. 

Het graf zou eigenlijk geruimd worden, maar neef Bram jr  heeft het stokje overgenomen van de broer van Chris, een oom die wij nooit meer zien. En als het graf er niet meer is, is er een mooi plekje minder om aan je geliefde te laten zien, maar de doden zullen nooit uit mijn leven verdwijnen.

Ik ging altijd in de herfst en winter naar het strand omdat je er dan ook gratis kon parkeren, maar dat kunnen we nu dus wel vergeten. De Boulevard ligt totaal overhoop en wordt opnieuw ingericht. En daar waar je kan staan, staan parkeermeters waar je het hele jaar door geld in kwijt kan. Ik begrijp het Gemeentebestuur van Zandvoort wel (en alle andere badplaatsen langs onze kust) maar vindt ook dat ze doordraven. Die prachtige parkeerplaatsen die ze nu aan het aanleggen zijn zijn nodig om het parkeerprobleem in de zomermaanden op te vangen, maar nu en zeker in de winter staan er maar een paar auto's. De controle van het parkeerkaartje zal meer kosten dan dat het parkeren oplevert. 

De sfeer op het strand was geheimzinnig heerlijk, ter hoogte van de Zeeweg waren de contouren van Zandvoort nog net te zien, nog vager die van IJmuiden. Op zee geen schip in zicht en een vliegtuig dat je wel hoorde maar niet zag. Achter de boulevard het geluid van scheurende auto's op het circuit. Na de wandeling een visje bij FLOOR.

Voor TAALVOUTJES waren we nog te vroeg, ik stelde voor om via Haarlemmerliede richting Amsterdam te gaan. Op de zolder van een schoolgebouwtje in Haarlemmerliede had de familie Elffers een tijdje gewoond omdat het huis in Bentveld van de Duitsers tijdens de laatste jaren van de bezetting ontruimd moest worden. De Duitsers dachten toen nog dat er op de Hollandse stranden een invasie plaats zou vinden, die invasie kwam er, maar wel van de andere kant! Elk jaar zijn ze er weer die horden oosterburen die elke vrije kamer in het dorp en de kuilen in het strand bezetten.

Van dat schooltje en de zolder had ik al eerder gehoord, maar na een recent bezoek aan Chris waar het ter sprake kwam, was ik toch benieuwd of die plek nog terug te vinden was. Er staat een oud schoolgebouwtje vlak bij het kerkje, dat moet het zijn. Toch leuk om dat eens gezien te hebben, al reden we er alleen maar langs.

Langs het Spaarne en het Noordzeekanaal op weg naar de 'Buurtboerderij' aan de Spaarndammerdijk in Amsterdam waar de meiden van TAALVOUTJES in kleine kring het uitkomen van het boek wilden vieren. Het boek en de al eerder verschenen kalender zijn een lust voor het oog en staan garant voor veel lees- en kijk plezier. Rond een uur of acht bereikte FB pagina de 240.000 likes, nu nog geen drie dagen later zijn het er bijna 260.000 !!!

KLOTEWEER / NOTENWEER!

Vorig jaar waren de noten die wij raapten van onze bomen zeker voor de helft niet bruikbaar. Helaas weet je dat pas na het openbreken van een noot. Onze van origine Turkse afnemers kraken en proeven dan ook altijd een aantal noten voordat zij tot aankoop overgaan. En gelijk hebben ze. En het zijn echt niet alleen zij: eigenlijk kun je zeggen dat alleen wij als rijke, verwende westerlingen klakkeloos kopen wat ons aangeboden wordt, vele andere consumenten keuren eerst zelf. Wij westerlingen vertrouwen op de keurmeesters van de groothandel en komen dan vaak voor vervelende verrassingen te staan. Met grote regelmaat kom ik thuis met verpakte (hartstikke groene) 'bleek'selderij die na openen van de verpakking door L. wordt afgekeurd en soms voor de helft direct de compostbak in verdwijnt. In de winkel was niet te zien dat er iets aan mankeerde. Te veel 'verse waar' verblijft te lang in koelcellen, waardoor het alleen direct na aankoop consumeerbaar is; na een dag te lang buiten de koeling gaat het mis.

Wij koelen onze noten niet, dat is ook niet nodig maar een beetje drogen kan geen kwaad. Ik doe dat op grote zeven gemaakt van kippengaas. De wind kan er doorheen en het vuil valt er door. 'Natte', maar schone noten verkopen beter.

Het natte, stormachtige weer van het afgelopen weekeinde heeft de bomen bijna leeg geranseld, de noten vielen met honderden zo niet duizenden op de grond. Emmers vol hebben we de laatste dagen geraapt, het nadeel van het natte weer is dat er allerlei rotzooi - blad, zand en grond - mee de zeef in gaat. Het drogen en schonen van de noten duurt daardoor langer. En als de noten te lang in de nattigheid zitten gaan ze schimmelen en zijn ze niet lekker meer.

Mijn notenkarretje heeft nog maar één keer bovenaan de dijk gestaan met zes netjes noten waarvan ik er ééntje a 1 1/2 KG verkocht heb. Toch heb ik al meer dan zestig kilo noten verkocht, in grootverpakking (haardhout-netjes van de sista) aan mijn Turkse afnemers. En volgende week gaat er weer zo'n twintig kilo de deur uit.

Als ik een handelaar zou zijn, zou ik blij zijn met zulke grootafnemers. Maar ik ben geen handelaar, voor mij zat en zit de lol en de spanning in het antwoord op de vraag: "hoeveel heb ik er vandaag verkocht", en het tellen van de munten. Ik heb geprobeerd dat aan mijn grootafnemers duidelijk te maken, maar daar begrijpen zij helemaal niets van, mijn buurman trouwens ook niet.

Vandaag lag ik op mijn knieën om de noten uit het bijeen geharkte blad te verzamelen. Aan het einde van de dag kroop een vrouw onder de rood/witte afzetting door om onze laatste noten te jatten, ze vond dat ze daar recht op had. Ik ben in tijden niet zo kwaad geweest. Dat zijn dingen waar ik me kwaad over kan maken: het gemis aan respect en de brutaliteit van sommige mensen. De noten die ze had geraapt gooide ze op mij af, vervolgens ging ze rapen onder de enige boom die direct aan het wegdek staat. Dat was een regelrechte provocatie. Haar man, die aan de andere kant van de dijk liep, riep dat zij 'als belastingbetalers' recht hadden om te rapen langs de openbare weg. Dat het onze grond, bomen en dus ook noten zijn, deed volgens hem niet ter zake! Tja, waar maak ik mij druk om.

Vorig jaar stopte er een busje langs de dijk bij de buren, er kwam een groot gezin uit met plastic tasjes in de hand, binnen 8 minuten waren alle noten geraapt en het busje verdwenen. Weg zakcentje!

De bomen waar wij van rapen heb ik zelf in de grond gezet en gekoesterd, over een paar jaar zal ik de eerste moeten kappen, in de tussentijd wil ik er van genieten en oogsten. Het bos is niet van iedereen, het heeft één eigenaar die plant, oogst en rooit. Niet iedereen wil dat begrijpen.

SCHOONMAAK / REPARATIE DAK ATELIER

Een rietkap moet bijgehouden worden. Op z'n tijd schoongemaakt en indien nodig 'gestopt'. De noordkant droogt veel langzamer dan de zuidkant waar de zon op staat. Aan de noordkant verschijnt vaak mos en in bepaalde perioden in het jaar staat het vol met mini-pasddestoeltjes. Bij ons staan er  bomen aan die natte kant waardoor er ook nog algengroei ontstaat. Die bomen ga ik deze winter 'kandelaberen', misschien wel zeer fors korter maken, zodat de takken ver van m'n dak blijven.

Als blad op riet blijft liggen in een kil of op een platter stuk boven een kapel vormt het humus en dat is weer een goede voedingsbodem voor groei. 

Op sommige rietdaken zie je dan ook wel eens een boompje groeien, ook omdat b.v. eksters hun wintervoorraad tussen het riet verstoppen. Bij het schoonmaken rolden er eikels, wal- en hazelnoten naar beneden. Bij het weer opsporen van hun wintervoorraad kunnen de vogels heel wat schade aan het dak toebrengen.

Bij het aan- en in vormkloppen van het riet gebruikt de rietdekker een 'drijfbord', meestal van 'eigen fabrikaat'. Vroeger altijd van hout gemaakt, eikenhout waarin gaten werden geboord. Het bovenste bord is eigenlijk nog van hout, maar daaromheen is een aluminium plaat 'gevouwen' waarop aluminium ringen (afgezaagde stukjes buis) met krammen zijn bevestigd. Met dit drijfbord ben ik op een van de foto's bezig het mos van het riet los te 'rollen'.
Het bord wat Frans nu gebruikt is gemaakt van een oude nylon snijplank, aaneen gelaste aluminium ringen en een houten steel. Vervorming en slijtage van de ringen treedt nu al op. Het apparaat waarmee Frans het riet op lengte snijdt is nog van zijn vader, het is vele malen gerepareerd en nog gammel, maar hij wil geen ander.

Frans is nu zeventig en gestopt met werken, maar voor oude klanten wil hij nog wel eens het dak op. Ik ken hem al meer dan dertig jaar, hij heeft ons 'oude dak' volgens eigen zeggen een paar keer 'gestopt' en -in z'n eentje- de twee nieuwe daken gemaakt. Hij leerde het vak van z'n vader, die in de winter ook nog zelf riet ging snijden en griendhout kapte. Met de dunne twijgen (tenen) van de wilgen werd het riet op het dak gebonden, de dikkere werden gebruikt om het riet op z'n plaats te houden. Tegenwoordig gaat dat met 5mm dik gegalvaniseerd gestrekt draad en rvs om te binden.

Aan alles is te zien dat Frans zich thuis voelt op het dak, hij weet precies wat hij doet en hoe ver hij kan gaan. Hij is dan ook als rietdekker door heel Europa aan het werk geweest, van zuid tot noord en een beetje in het oosten. Hij vertelde mij vorig jaar dat die traditionele, prachtig begroeide 'nokken' die wij op vakantie zagen door een Nederlandse kweker 'aan de meter' worden geleverd. 

De eigenlijk haakse hoek waaronder twee daken elkaar ontmoeten heet de 'kil', het 'rietpakket' is daar bijna dubbel dik, maar ook extra kwetsbaar omdat daar veel rotzooi (blad en vuil) blijft liggen en bij een hoosbui is het net een beek. De kil op de foto onder was dan ook behoorlijk ingesleten, op sommige plekken wel 15 cm diep. Stom genoeg ben ik vergeten daar een foto van te maken. Voor Frans was het een halve dag werk om het weer op te knappen. Ik moest hem beloven het bij te houden, d.w.z. elk jaar even met de bezem erover heen om het vuil te verwijderen. Als ik er niet goed bij kan kan ik 'stoeltjes' bij hem lenen.

Het meest groene deel van het dak mocht ik zelf schoonmaken, dat kon ik doen vanaf de ladder, een stuk veiliger voor mijn gevoel dat aapje spelen via de stoeltjes. Maar evengoed was ik daar een paar uur mee bezig met behulp van het oudste  drijfbord, mijn vingers en een bezem. Op een paar kleine gaatjes stoppen na hoefde Frans daar niets meer aan te doen.

Aan de andere kant van het dak waren de problemen groter, Frans had al eerder opgemerkt dat er waarschijnlijk schimmel in het dak zit. Een schimmel die zich pas sinds de laatste tien jaar laat zien, vroeger kwam het dus nooit voor! En geen wetenschapper die kan vertellen waar het vandaan komt, uit de lucht, de regen of zit het al in het riet voordat het op een dak komt? 
Je kunt zien waar schimmel zit omdat het riet 'opbolt' en voelen omdat het geen weerstand biedt als je er gewicht op zet. Als je het riet naar buiten trekt zit het aan elkaar gekleefd zoals op de foto hierboven en schimmel is dan duidelijk te zien.

Toen Frans bijna klaar was met zijn werk mocht ik weer helpen opruimen, al de losse troep van het dak vegen en afvoeren. Echt zeker voel ik mij daarbij niet, hoewel de stoeltjes echt niet weg kunnen glijden. Twee grote 'tanden' bijten zich vast in het dak en blijven hangen aan de dikke draad waaraan het riet gebonden wordt. Verder dan twintig centimeter kan je nooit zakken.
Volgend jaar het andere dak.

aa

MAGNOLIA KOBUS zaden

Op 26 april schreef ik vol trots over de bloemen in mijn zelf gezaaide Magnolia Kobus. Eén van die bloemen is overgegaan tot zaadvorming, het cirkeltje is bijna rond. Nog even en die prachtige, glanzend rode zaden zakken aan een slijmerig draadje naar de grond. Ik hoop dat moment ook te kunnen laten zien.

TAALVOUTJES 'WIE IS ER NU WEER JARIG' KALENDER...

De verjaardagskalender van TAALVOUTJES bestaat nu echt en ziet er fantastisch uit! 
Vrijdag waren wij voor totaal iets anders op 'Taalfoutjes Headquarters' op het moment dat de pallet met dozen vol kalenders door de drukker werd gebracht. De wachtende dozen met enveloppen en de rollen met uitgedraaide adresstikkers moesten nu ingezet worden, het echte edele handwerk kon beginnen. Gelukkig zouden de meiden die avond versterking krijgen. Als trotse ouders kregen wij een presentexemplaar, waarvan er eentje de kalender met blote musici op ons toilet gaat vervangen. Het kwartet en het boek zijn bij de drukker, rond de presentatie van het boek -toch het grootste en zwaarste onderdeel- wordt een feestje gebouwd. Wij zullen daar bij zijn.

Hou het in de gaten via de social media.

slim, dom blond koppie, hoe lang nog?

Wilders "went niet aan Arib"

Soms zou ik wapensmid willen zijn, m'n gebroken geweer weer bruikbaar kunnen maken. 

Soms zou ik lak aan mijn opvoeding willen hebben en de trekker overhalen.

Soms zou ik kapper willen zijn en de pot peroxide oneigenlijk gebruiken.

Soms zou ik rapper willen zijn en de man met taal onthoofden.

Soms ben ik blij dat ik ben wie ik ben en nooit zal wennen aan mannetjes als hij.

PAALTJE PLAATSEN...

Met ruim een maand vertraging hebben we dan vandaag eindelijk onze paal gekregen. Onze drijvende steiger heeft jaren aan twee lijnen naar het land (bomen) en één lijn naar de diepte (blok beton) gelegen. Dat was tot nu toe afdoende, maar begin deze zomer heb ik het drijvende deel vijf meter meer naar buiten getrokken. Wind, water en golven krijgen daardoor meer vat op de steiger. Een vast punt (paal) zou een oplossing zijn. Bij toeval kwam ik er achter dat er op meerdere plaatsen in de Veense put, maar ook elders in de buurt palen geslagen zouden worden. Gelukkig konden wij ons nog aansluiten bij de groep en een paal bestellen.
Rond half tien vanmorgen kwam het ponton met kraan, geduwd door een slepertje,  tot op een meter van de plek waar ik de paal wilde hebben.

Na het merken op vier meter van de top kon de twaalf meter lange pijp de bodem in. De plaats had ik gemarkeerd met een tak . Die tak zal er nog voor jaren staan, de pijp zakte er keurig overheen.

In nog geen uur was het karwei geklaard en kon het trilblok terug naar zijn rustplaats op dek. De pijp heeft een doorsnede van 21 cm en een wanddikte van 6,5 mm, die moet toch tegen een stootje kunnen.

VADER en ZOON

Als ik naar een tentoonstelling, manifestatie, show of een andere bijeenkomst met veel mensen ga, let ik meer op de mensen dan op het gebodene. Deze foto's nam ik in 2005 op een vliegshow in België, ze zijn uit een serie van 28 foto's hier te zien. Ik nam ze met de net nieuwe camera van L. Juist toen ik de smaak te pakken krijg was de batterij leeg en een reserve had ik niet. Jammer want er was nog veel meer te zien en vast te leggen.
Het was een warme Augustusdag, luchtige zomerkleding alom. Soms vraag je je af of mensen in de gaten hebben hoe ze er uit zien of hoe ze zich manifesteren.
Het is frappant te zien hoe gelijk vaders en zonen zich roeren of liever hoe de zoon de vader nadoet. De mannen op de bovenste foto heb ik een tijdje gevolgd, het zouden ook grootvader en kleinzoon kunnen zijn, ik kwam er niet achter of ze nou voor de vliegtuigen waren gekomen of gewoon voor een leuk dagje uit.
De vader met het geruite hemd was serieus met zijn mobieltje bezig, zijn zoon (?) nam in exact dezelfde houding een afwachtende pose aan.
Van het echtpaar hieronder keek hij naar de vliegtuigen en zij naar al het andere om hun heen. Ze zaten als een van de weinigen op een handdoek te genieten van de zon en het spektakel.

SCHEIKUNDE LES, MONTESSORI ULO AMSTERDAM.

Er bestaan niet zo gek veel foto's van mijn vader 'in functie' op school. Ik heb ook geen idee wie deze prent gemaakt heeft, maar hij zit wel in een album dat ik heb. Ik heb 'm al een tijdje geleden in iPhoto gezet om ooit te gebruiken. Hij is duidelijk bezig met een scheikunde les, wie de leerling is weet ik niet. Het zal op de Montessori ULO geweest zijn in Amsterdam zo ergens eind jaren zestig. Het handschrift is van mijn moeder. Ze noemt haar man meneer of meester (Mr, Mn) maar 'meester' was in het Montessorionderwijs niet gebruikelijk. 
Wat ik zo leuk vind aan de foto is het kijken van beiden: de leerling kijkt nieuwsgierig en pa of het wel goed gaat.
Zo 'priemend' als hij hier kijkt kregen wij thuis gelukkig maar zelden te zien. Maar met het onderwijzen was hij altijd bezig, gelukkig was hij geduldiger dan ik.