KLOTEWEER / NOTENWEER!

Vorig jaar waren de noten die wij raapten van onze bomen zeker voor de helft niet bruikbaar. Helaas weet je dat pas na het openbreken van een noot. Onze van origine Turkse afnemers kraken en proeven dan ook altijd een aantal noten voordat zij tot aankoop overgaan. En gelijk hebben ze. En het zijn echt niet alleen zij: eigenlijk kun je zeggen dat alleen wij als rijke, verwende westerlingen klakkeloos kopen wat ons aangeboden wordt, vele andere consumenten keuren eerst zelf. Wij westerlingen vertrouwen op de keurmeesters van de groothandel en komen dan vaak voor vervelende verrassingen te staan. Met grote regelmaat kom ik thuis met verpakte (hartstikke groene) 'bleek'selderij die na openen van de verpakking door L. wordt afgekeurd en soms voor de helft direct de compostbak in verdwijnt. In de winkel was niet te zien dat er iets aan mankeerde. Te veel 'verse waar' verblijft te lang in koelcellen, waardoor het alleen direct na aankoop consumeerbaar is; na een dag te lang buiten de koeling gaat het mis.

Wij koelen onze noten niet, dat is ook niet nodig maar een beetje drogen kan geen kwaad. Ik doe dat op grote zeven gemaakt van kippengaas. De wind kan er doorheen en het vuil valt er door. 'Natte', maar schone noten verkopen beter.

Het natte, stormachtige weer van het afgelopen weekeinde heeft de bomen bijna leeg geranseld, de noten vielen met honderden zo niet duizenden op de grond. Emmers vol hebben we de laatste dagen geraapt, het nadeel van het natte weer is dat er allerlei rotzooi - blad, zand en grond - mee de zeef in gaat. Het drogen en schonen van de noten duurt daardoor langer. En als de noten te lang in de nattigheid zitten gaan ze schimmelen en zijn ze niet lekker meer.

Mijn notenkarretje heeft nog maar één keer bovenaan de dijk gestaan met zes netjes noten waarvan ik er ééntje a 1 1/2 KG verkocht heb. Toch heb ik al meer dan zestig kilo noten verkocht, in grootverpakking (haardhout-netjes van de sista) aan mijn Turkse afnemers. En volgende week gaat er weer zo'n twintig kilo de deur uit.

Als ik een handelaar zou zijn, zou ik blij zijn met zulke grootafnemers. Maar ik ben geen handelaar, voor mij zat en zit de lol en de spanning in het antwoord op de vraag: "hoeveel heb ik er vandaag verkocht", en het tellen van de munten. Ik heb geprobeerd dat aan mijn grootafnemers duidelijk te maken, maar daar begrijpen zij helemaal niets van, mijn buurman trouwens ook niet.

Vandaag lag ik op mijn knieën om de noten uit het bijeen geharkte blad te verzamelen. Aan het einde van de dag kroop een vrouw onder de rood/witte afzetting door om onze laatste noten te jatten, ze vond dat ze daar recht op had. Ik ben in tijden niet zo kwaad geweest. Dat zijn dingen waar ik me kwaad over kan maken: het gemis aan respect en de brutaliteit van sommige mensen. De noten die ze had geraapt gooide ze op mij af, vervolgens ging ze rapen onder de enige boom die direct aan het wegdek staat. Dat was een regelrechte provocatie. Haar man, die aan de andere kant van de dijk liep, riep dat zij 'als belastingbetalers' recht hadden om te rapen langs de openbare weg. Dat het onze grond, bomen en dus ook noten zijn, deed volgens hem niet ter zake! Tja, waar maak ik mij druk om.

Vorig jaar stopte er een busje langs de dijk bij de buren, er kwam een groot gezin uit met plastic tasjes in de hand, binnen 8 minuten waren alle noten geraapt en het busje verdwenen. Weg zakcentje!

De bomen waar wij van rapen heb ik zelf in de grond gezet en gekoesterd, over een paar jaar zal ik de eerste moeten kappen, in de tussentijd wil ik er van genieten en oogsten. Het bos is niet van iedereen, het heeft één eigenaar die plant, oogst en rooit. Niet iedereen wil dat begrijpen.