SLEUTELS

Van de auto en het Huuske hebben wij allebei een set sleutels, dat is niet alleen handig maar eigenlijk ook wel noodzakelijk. Dat is één sleutel voor de deuren en het contact en een kleintje voor de tankdop (omdat die later, vanwege het afnemen van de pick-up bak  op een andere plaats in de carrosserie is gezet), één sleutel voor alle door BIMOBIL gemonteerde sloten in het Huuske en een laatste voor de door ons aangeschafte 'veiligheidsbeugel'.

Op onze trip door Schotland en England was het setje van L. ineens zoek. We konden het nergens meer vinden en ik meende zelfs iets te hebben horen vallen toen L. ergens uitstapte, maar waar? Alle denkbare 'verstopplekjes' in auto en Huuske hebben we doorzocht, maar vonden niets. Voor ons korte uitstapje naar De vrienden van Mali hebben we toch maar nieuwe sleutels laten maken bij een schoenmaker/stomerij/sleutelmaker een paar dorpen verder. Wij bleken aan het goede adres want hij kon autosleutels 'lezen' en programmeren en dat kan niet elke sleutelboer zo vertelde hij! Wat ik/wij niet wisten was dat de autosleutel voorzien was van een chip (als startonderbreker). Ik heb altijd gedacht dat dat iets was voor nieuwere, dure auto's. Maar hij had gelijk, er zit een chip in de sleutel er zit zelfs een chip in het C'eentje! Daardoor werd het setje nieuwe sleutels een duur grapje, maar we hebben het toch maar gedaan.

Drie dagen later stonden we op een camperplek bij de watersporthaven van Venlo (foto), het was prachtig zonnig weer dus besloten we de achterklep open te doen...en direct zag ik de sleutels, gevallen in de spleet tussen zitbank en achterklep, hadden we die maar eerder opengedaan!

Nu hebben we echt een reserveset!

LEUKE DINGEN VOOR DE MENS...

Toen ik jaren geleden een collega beeldenmaker vroeg waar hij nou mee bezig was, wat hem bezielde was zijn antwoord: "Ach, ik maak leuke dingen voor de mens". Aan inhoud of diepzinnige achtergronden deed hij niet. Hij verkocht zijn werk, in kleur gespoten stalen beelden en 'snelle' schilderijen vrij goed want handelen en onderhandelen had hij in een vorig leven als taxichauffeur  geleerd.

Na meer dan dertig jaar in het zeer enge kunstenaarswereldje rondgezworven te hebben besloot ik een paar jaar terug geen beeld meer te maken. Maar vorm en compositie zitten kennelijk in mij vastgeroest. Schuiven en stapelen met materiaal is voor mij het leukste wat er is. Ik kocht recent een houtdraaibankje zonder echt goed te weten wat ik er mee wilde. Ik wist wel dat ik niet de zoveelste kommendraaier wilde zijn, die zijn er genoeg en sommigen maken prachtige dingen. Maar een schaal draaien is leuk en spannend werk. Ik heb er al een paar gemaakt, maar ook verpest. Deze is onderdeel geworden van een stapeling waar ik al eens eerder aan begonnen was. Er zitten vijf gedraaide onderdelen aan. Vooraf had ik geen idee welke kant het op zou gaan, maar achteraf blijkt het te gaan om aarde, onderdak en voedsel. Daar kwam ik achter toen ik deze uitnodiging van de Stichting vrienden van de Sahel kreeg en wij het jubileumfeest bezochten.

Mali was eens een rijk en welvarend land maar is nu een van de armste landen ter wereld waar het maar niet voldoende wil regenen.

Ik zou dit werkje aan de hoogste bieder willen verkopen en de opbrengst aan de stichting doneren. De sluiting is 19 augustus, mijn verjaardag. Het zou een prachtig kado zijn. 

Het minimum bedrag is € 500.-

Apollolaan / Amsterdam Zuid

Op en rond de Apollolaan in Amsterdam staan dit jaar weer beelden in het kader van ArtZuid. Grote beelden meestal van brons, kunststof, hout en diverse metalen. Er staat b.v. een mooie grote krijger van Tajiri in cortèn staal en vijf minuten per uur komt een kolos uit de vorige eeuw van Tinguely in beweging. Aan het begin hangt een vliegtoestel van Joost Conijn, het lijkt of dat toestel de rest van de tentoonstelling achter zich aan trekt. (Het is overigens niet het vliegtuigje waarmee hij naar Afrika vloog.) Met deze maakte hij korte sprongetjes in Marocco. 

Voor mij is zo'n presentatie altijd gedeeld geluk en vraag ik mij af of het de reis waard was. Meestal is het zo dat slechts een paar werken voldoening geven. Soms zijn dat oude bekenden, een enkele keer een nieuwlichter. Van de bijna zestig werken die te zien zijn moet ik helaas zeggen dat de 'oudjes' mij het meest kunnen bekoren en van de nieuwkomers heb ik de meeste affiniteit met de mensen die met vorm bezig zijn. De 'verhalenvertellers' kunnen mij gestolen worden. Zo staat er ergens een lekkende acryl vitrinekast met gekleurde plasticine frummels. Ik denk, maar weet het niet zeker dat dat het werk "Portrets" van Wataru Nakamura is. Ik begrijp niet waarom het er staat. Om de hoek, in de Minervalaan staat een werk dat mij zeer aanspreekt. Het is van iemand waar ik nog nooit van gehoord had, Riyas Komu. Het werk heet: "My Father's balcony". Het is van hout gemaakt en je mag het beklimmen.

Ik zou eindeloos door kunnen gaan over de beelden, sculptuur of geconstueerde maaksels, maar de plek kent meer geschiedenis en emotie. "Het gebouw waar Lennon op keek is eindelijk weer te huur", zag ik staan. Het staat tegenover het Hilton waar Herman ruim tien jaar terug zijn dood te gemoed sprong. Het is ook het gebouw waar ik als uitzendkracht voor een verhuizer de laatste meubeltjes naar buiten sjouwde. Het is meer dan veertig jaar geleden, maar de niettang die ik toen ergens in een hoekje vond, heb ik nog steeds.

Lennon, Brood en een niettang, daar kan geen beeld tegenop!

GEKRAAGDE ROODSTAAART

Gekraagde roodstaart, hoe verzin je zo'n naam! Wij hadden er nog nooit van gehoord, laat staan er één gezien. Tot dit weekeinde dan.

We waren bij vrienden ergens achter Deventer die vol trots vertelden dat ze op een kast, onder de warandaluifel een nest met wel zes jongen van de Gekraagde roodstaart hadden. "Kijk, daar vliegt er eentje met een snavel vol voedsel" riepen ze opeens. "Dat is een mannetje want hij heeft een wit petje" was de conclusie. "En kijk, daar is het vrouwtje". De prachtig gekleurde vogels vlogen druk heen en weer tussen bomen, grasveld en het nest. De rode staart was soms goed te zien, maar waar die kraag nou zit?

Met een beetje moeite was het nest goed te zien en waren de jongen te fotograferen. Voor het nest waren ze al te groot geworden, gelukkig was er bovenop de kast ruimte genoeg. Zoals de jongen er nu uitzien doen ze mij denken aan jonge pimpelmezen. Het zal niet lang meer duren voor ze uitvliegen.

OP ELK POTJE PAST EEN DEKSELTJE...

Door een paar 'paslatjes' past de deksel perfect op de kist, maar er is enige kracht nodig om de boel echt te sluiten. 

Ik heb lang zitten peinzen op een oplossing in hout, iets met 'aantrekkende wiggen'. Maar ik kwam er niet uit.  Maar waarom moeilijk doen als het simpel kan? (Heb ik dan toch wat van mijn vader geleerd?)

In mijn kistje 'touw, bandjes e.d.' vond ik twee nooit gebruikte spanbanden in een lekker kleurtje!

Mocht de lijm het niet houden, dan de bandjes wel en de 'oven mannen' kunnen de bandjes eventueel wegnemen voordat de vlammen hun werk gaan doen.

Eigenlijk is mijn doodskleed klaar, er moet nog wat schaafsel en een hoofdsteun in. En zeker niet te vergeten de handvatten, maar ik ben het een beetje beu. Ik laat het even rusten, de kist gaat in de opslag en ik ga aan een nieuw project beginnen.

NIET HET SLIMSTE JONGETJE VAN DE KLAS...

Te vaak doe ik dingen zonder er bij na te denken en dan kom ik later voor verrassingen te staan. De deksel van m'n kist was vandaag in zoverre klaar dat ik boven en onder uit elkaar kon halen. 

Een kwestie van optillen dacht ik, maar dat was minder simpel bleek al snel. Er zat geen beweging in! Ik begreep er echt helemaal niets van en ben 'subtiel' gaan breken. Toen ik met veel moeite de eerste kant los had openbaarde het probleem zich.

Het 'paslatje' van de deksel, waarin op de onderste foto de rode priem gestoken staat had ik over de volle breedte en lengte van lijm voorzien i.p.v. de helft. Ik lijmde en klemde het toen boven en beneden met tijdelijke latjes aan elkaar zaten en merkte er dus niets van. Ik had wel een streep getrokken maar die stond aan de verkeerde kant! Soms sta ik echt te dromen en ben achteraf blij dat ik nooit een 'serieus' vak heb gekozen.

BIJNA DICHT MAAR NOG LANG NIET KLAAR...

Een doodskist valt in Nederland onder het begrip “lijkomhulsel”.

In Nederland geldt het Lijkomhulselbesluit 1998 voor toepassing van materialen bij de vervaardiging van een lijkomhulsel. Het besluit geeft aan dat “Een kist of ander omhulsel mag niet zijn vervaardigd met toepassing van kunststoffen of metalen.” Deze aanwijzing geldt echter niet voor “kunststoffen of metalen die worden gebruikt voor handvatten, ornamenten en verbindingselementen als spijkers, schroeven, nieten of klemmen”.

Deze wetgeving is voornamelijk gericht op het milieu, waarbij toepassing van milieuonvriendelijke materialen en stoffen wordt geweerd.

(Uit Wikipedia)

KIST KRIJGT VORM

Mijn vader zei toen ik op de ULO zat: 'je kunt het wel maar zoekt altijd de moeilijkste weg'. Hij was een wijs man en had gelijk. Ik doe het nog steeds.
Deze kist heeft al heel wat gevloek opgeleverd omdat ik de verkeerde volgorde bewandel. Een normale meubelmaker zou eerst de kopschotten maken en daarna de zijkanten er tegenaan lijmen of spijkeren. Ik ben met die zijkanten begonnen, moeilijk hoeken zagen en proberen sluitend met LAMELLO'S te verlijmen en daarna trachten die kopschotten passend te maken.  Ik leer het nooit!
Maar ik ben een stukje verder gekomen en kan er best om lachen. M'n kist begint vorm te krijgen, binnenkort moet ik weer eens proefliggen.

The Cairngorms National Park

 

Je zou kunnen zeggen dat het  Cairngorms National Park het hart vormt van Schotland. In het park liggen de hoogste bergen van GB,  de Cairn Gorm met de top op 1245m. Als er sneeuw ligt is het een fantastisch wintersport gebied, het aantal skiliften is dan ook niet op twee handen te tellen. Met een 'funicular', twee treinwagons aan één kabel kan je naar het restaurant, winkel en een expositie over de berg en het treintje op 150m onder de top. Die twee wagons aan één kabel houden elkaar in balans. De wagon naar boven kan pas weg als de ander naar beneden gaat. Halverwege moeten ze elkaar passeren op het enige stukje dubbelspoor van de twee kilometer lange baan. De foto is van dat moment, maar ergens moet er speling in de kabel zitten want wij stonden stil toen de andere ons passeerde. Een paar winters geleden was dit spoortje bedolven onder een pak sneeuw van 7 meter dik! Nu was er alleen maar regen en behoorlijk wat wind, maar dat merkten we pas toen wij boven -tussen de buien door- het terras van het restaurant op stapten.

HALIFAX 2

We reden heuvel-op en moesten stoppen omdat er een bijzonder transport voor onze neus plaatsvond. De iPAD had ik niet bij de hand, maar Lindsey had haar SONY standby. Je hebt ook geen idee hoe lang zoiets gaat duren. Als de oplegger voor ons-uit was weggereden had het korter geduurd, maar hij ging keren en kwam dus weer op ons af.

Nu we weer thuis zijn kan ik de foto's plaatsen en het missen daarvan goedmaken.