LEO CAHN

Een week geleden had ik zoals lindsey het noemde een 'mannendag'. Met de L200 naar Nieuwegein, daar overgestapt in de V70 van vriend Frans die ik al veertig jaar ken maar soms jaren niet zie. We gaan richting Wolvega om Leo op te zoeken. Leo en Frans kennen elkaar van naam en blijken meerdere gezamenlijke vrienden te hebben maar hebben elkaar niet eerder serieus ontmoet. Ik ken Leo ook al meer dan veertig jaar, we waren bijna buren in Amsterdam maar vrienden waren we niet. Een jaar geleden is het contact hernieuwd. Leo maakte in de jaren zeventig samen met een vriend insect-achtige sieraden met ledjes als ogen. Zij verkochten ze onder de naam LEOMAT. Leo is altijd een man van techniek geweest en dat is precies wat ons tot elkaar brengt.

Leo, zo vertelde hij was er wat het computergebruik betreft al heel snel bij, begin jaren tachtig had hij z'n eerste. Nu schrijft hij zijn eigen programma's voor zijn machines. Frans laat dat deel van het werk liever aan andere over, e-mailen vindt hij al moeilijk genoeg. En ik vind het prachtig om te zien maar beperk mij liever tot machines die ik denk te begrijpen. Hout draaien is al moeilijk genoeg.

Als presentje kregen we een kandelaar mee, die Leo wel getekend maar niet zelf 'gesneden' heeft. Een bouwpakketje uit één aluminiumplaat, niet gefreesd maar water- of laser gesneden. Welke techniek gebruikt is ben ik vergeten maar Leo mag het zeggen.

De kandelaar wordt uiteindelijk bijeen gehouden door één wigje!

Hanengedrag...

Soms wordt na jaren duidelijk waarom een vriendschap verwatert.
Een aantal maanden terug zocht ik een oude klasgenoot op waarvan ik wist waar hij woonde en ook dat hij nog steeds met beeldende kunst bezig was.
Ik denk dat ik hem veertig jaar niet gezien heb, maar hij herkende mij meteen.
Heel even haalden we oude herinneringen op, maar al snel begon hij zijn eigen werk de hemel in te prijzen. Alle mappen en lades gingen open, zo ook het plakboek met recensies. Toen wist ik weer waarom wij elkaar hadden losgelaten.

Een andere bevriende collega waar ik jarenlang met enige regelmaat over de vloer kwam omdat wij buiten ons werk ook andere gezamenlijke interesses hadden, haakte af toen ik hem vroeg om ook eens wat over mijn werk te zeggen. Als hij mij belde kreeg ik een monoloog van soms een uur over zijn werk en bezigheden. Als ik hem belde had hij nooit tijd. Ik noem dat éénrichtingsverkeer en daar kan ik slecht tegen. Toen ik hem daar op wees vond hij mij grof en beledigend.

Gelukkig heb ik ook vrienden die laten zien wat vriendschap werkelijk is, vrienden overigens wiens werk op een hoger niveau ligt dan van voorgaande kunstenaars, het grote verschil is dat ze er niet mee pronken. We praten wel over het werk - niet over het resultaat - maar meer over de moeizame weg ernaar toe. We kunnen genieten van elkaars werkruimten, machines en materiaal. We leren van elkaar, ook van de fouten. Het is altijd een waardevolle wisselwerking waar we weer mee verder kunnen.

Iedereen maakt dit mee, dat kan niet anders. Maar onderwerp van gesprek is het zelden en dat is jammer. Het lijkt een taboe, noodzakelijk voor het voortbestaan van de soort.
Verstandig zou zijn als ik net als de rest mijn mond zou houden en gewoon zou accepteren dat de mens nou eenmaal zo in elkaar zit. Maar dat is net als het praten over 'koetjes en kalfjes', praten in gezelschap omdat dat nou eenmaal wordt verwacht. Iets zeggen omdat dat hoort, niet omdat je wat te vertellen hebt.

Ik wil niet 'verstandig' zijn, maar praten als ik iets te vertellen heb en zwijgen als dat dat niet zo is.
Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.

En oude honden leer je geen nieuwe trucjes!

25 maart 2011 iPAD2...

 

Mooier kunnen we het niet maken maar we proberen het wel. Ze zeggen het niet hardop, maar doen het gewoon. En niet alleen het product, maar ook de presentatie is om van te smullen.

Een iPod shuffle, -nano, -classic of -touch zou ik graag willen hebben, maar dan alleen vanwege de vormgeving van het ding want ik heb beslist geen behoefte aan de godganse dag muziek in mijn oren. Ook de iPhone zou ik graag willen bezitten omdat het een bloedmooi ding is en heel veel meer kan dan alleen maar bellen.

Maar ik ben een man zonder horloge, trouwring of portemonee. In mijn werkbroek zit in de linkerzak het sleuteltje van de brievenbus en rechts een stompje timmermanspotlood. Een trillend telefoontje past daar echt niet tussen. Bovendien is het heerlijk om zo nu en dan eens te moeten rennen om de telefoon op te nemen. Ik heb er wel een broekzak mobieltje, een simpel oubollig gevalletje te lelijk om aan te zien. Ik gebruik 'm  alleen in de auto en die auto rijdt nu ergens rond in Frankrijk! Zo belangrijk is die telefoon voor mij, ik ben gewoon vergeten dat ding eruit te halen voordat V. ermee wegreed. Ik heb 'm nog niet gemist.

De iPad is ook zo'n wonderschoon wondertje waarvan ik meteen dacht: "die wil ik hebben." Alleen kon ik maar niet bedenken wat ik er mee zou gaan doen. Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet, maar dat wist ik ook niet toen de eerste iMac in huis kwam.

Nu versie 2 is uitgebracht heb ik de knoop doorgehakt en er eentje besteld, een witte met een grijs Smart Cover omdat de zwarte uitvoering mij te veel aan die lelijke, zwartglimmende TV's doet denken. Het is de techniek - waar ik overigens niets van snap - die mij deels heeft doen besluiten. Het gefriemel met de vingers op het scherm is een goede gymnastische oefening voor mijn steeds stijver wordende handen.

Sinds gisteren is de iPad2 ook hier mondjesmaat leverbaar. Ik zal nog even geduld moeten hebben want mijn Mac man is weliswaar APPLE reseller, maar geen premium reseller, en een tentje bij hem voor de deur heeft dan ook geen enkele zin.

EXOTEN...

Bedreigde vriend

Het is een beetje vroeg voor een 1 april grap, maar het lijkt er wel op.

In het ornithonieuws van Nico de Haan dat ik elke vrijdag krijg stond vandaag dit stukje.

Donderdag 17 maart 

ALLE EXCOTEN TOT ONGEDIERTE VERKLAART.
Door een minieme wijziging in Verordening Ongediertebestrijding krijgt
binnenkort elk dorp, net als een paar eeuwen geleden, weer zijn eigen
Vogelaar.(oud woord voor vogelvanger) Wat is er aan de hand? Omdat bij
de laatste vaststelling van de nieuwe lijst, ook alle exoten zijn
opgenomen, vallen met ingang van de volgende maand ook alle exotische
vogels onder deze aanwijzing. Onder exotische vogels, worden die vogels
verstaan die hier niet op eigen kracht gekomen zijn. Dat betekent dat
niet alleen de nijlgans en canadese gans vogelvrij zijn verklaart, maar
ook de knobbelzwaan, de zwarte zwaan, de fazant, de halsbandparkiet, de
carolina eend en nog vele anderen. Over de ooievaar en de raaf is nog
discussie, omdat die ook door mensen uitgezet zijn, maar de verwachting
is dat die wel buiten schot zullen blijven. 

Dieren zijn net mensen of is het andersom?

Mensen die hier niet thuis horen sluit je op of stuur je weg, afmaken mag nog net niet maar zou volgens sommigen de meest beste oplossing zijn.

Met beesten, vogels ligt dat kennelijk anders. De genoemde soorten voelen zich hier kennelijk thuis, anders zouden ze onze winters niet overleven, maar mogen als 'ongewenste vreemdeling' worden gevangen en 'diervriendelijk' worden afgemaakt. De mensen die dat werk willen doen mogen rekenen op een onkostenvergoeding van 543,-- euro p/m. Volgens het stukje is het een initiatief van de PVV gesteund door het CDA. Aan meneer Nico de Haan is gevraagd in de begeleidingscommissie plaats te nemen en hij reageert zoals 70 jaar geleden ook door vele ambtenaren gereageerd is met te zeggen: Als het toch gebeurt, moet het natuurlijk zo deskundig mogelijk gebeuren, maar ik heb mijn twijfels of deze aanpak wel succesvol is en heb nog niet toegezegd. 

Ik denk dat ik het met Nico wel gehad heb. Waar blijft de Partij voor de Dieren in deze?

Spiral Bowl Jim Partridge 1988

 

Zo'n twintig jaar geleden kochten wij een prachtige eikenhouten schaal van Jim Partridge, een voor ons toen onbekende Engelse kunstenaar. Ik vond het een fantastisch ontwerp en de uitvoering perfect. De schaal is met een lintzaag gezaagd uit een plak Eiken van zo'n 3,5 cm dik en daarna 'opgetrokken' tot 16 cm hoog. Elke omgang is met een messing spijkertje vastgezet. Alleen de bodem is 'los-gezaagd' om de schaal recht te laten staan. Iedereen die wel eens met een lintzaag gewerkt heeft weet hoe moeilijk het zagen van een dergelijke spiraal is.

Nooit weer heb ik werk van van de man gezien, tot ik een boek over hem en z'n werk onder ogen kreeg en onze schaal herkende. De schaal in het boek heeft een doorsnede van 50 cm, die van ons meet 36 cm. Veel zal hij er niet van gemaakt hebben in de jaren tachtig, daarvoor is de schaal veel te arbeidsintensief.

WONDERLIJK GROEISEL

 

Drie maal raden wat dit wonderlijke groeisel is, het groen is een beetje aangedikt, maar niet ver van de eigenlijke kleur.

Wie weet het?

RIJKSDAALDER 1984

Je stapt uit de auto en doet een vondst, een 'riks' van Bruno uit 1984.

Een jaar of wat geleden heeft het asfalt op onze dijk een nieuwe slijtlaag gekregen, waardoor onze 'stoep' wat opgehoogd moest worden. Dat heeft de gemeente gedaan met gebroken puin met 'schoon verklaring'. Dat wil zeggen dat er dan geen 'verkeerde' (giftige) ongeregeldheden in mogen zitten.

Maar wat er allemaal wel in zit is niet te geloven: restanten elektrapijp, installatiedraad, montagezadels, pluggen, schroeven en bouten en heel veel glas. Al dat materiaal is zoveel door de mangel gehaald dat de scherpe kantjes er af zijn, voor een lekke band hoef je niet bang te zijn.

Maar geld, munten had ik er nog nooit in gevonden, totdat deze riks zich liet zien. Hij zit een beetje vastgebakken in een onduidelijke substantie, het zou asfalt maar ook beton kunnen zijn.

Het is een leuke vondst, die twee en een halve gulden uit 1984 die ik niet schoonmaak, maar bewaar zoals ik hem gevonden heb.

MONDIALE VOETAFDRUK

Omdat ik het niet kan laten.

 

Het is een flinterdun boekje geworden, 32 pagina's dun om precies te zijn. Ik heb zeker gemengde gevoelens over het resultaat, maar toch ben ik een beetje trots op m'n eersteling!

Fotoboeken heb ik al eerder gemaakt via APPLE en de HEMA, maar een z/w tekstboekje had ik nog nooit gemaakt. De tekst is niet niet nieuw, maar het verhaal is volgens sommigen de moeite waard om in gedrukte vorm te verschijnen en ik vind het héél leuk om te doen. Ik heb het via blurb.com gemaakt en laten drukken. Een Amerikaanse organisatie die het heel leuk brengt.

Wat ik mij totaal niet realiseerde toen ik er aan begon, was dat het ook daadwerkelijk in de USA gedrukt wordt!

Als ik via Apple's iPhoto een boek bestel, zie ik alleen maar dat het via Tilburg naar mij komt, maar niet waar het gedrukt is. Toch wel iets dat ik zou willen weten. Ook van de HEMA boeken weet ik niet waar de drukpers staat.

Maar van blurb weet ik het nu: het komt van onbehoorlijk ver! Ik heb 10 boekjes besteld, die kosten met verzendkosten erbij nog geen vijftig euro en deze middag werden ze gebracht. Zes dagen geleden werden ze in California in een doos gestopt en vervolgens zijn ze de halve wereldbol rondgevlogen. En dat allemaal voor nog geen drie euro per boekje.

Mag ik daar nu trots op zijn of moet ik mij schamen?

Eerlijk gezegd weet ik niet meer.

Wat ik wel weet is dat ik het leuk vind om boekjes te maken, net zo leuk als mijn boekjesmakende vrienden het nu leuk vinden om hout te draaien, te schilderen of te verbouwen.

Waar Maas en Waal tezamen komen...

Iedereen met een beetje historisch en geografisch besef kan weten dat bij Loevestein Maas en Waal tezamen komen. Maar er is nog een plek waar de meanderende rivieren elkaar bijna raken en door toedoen van de mens de verbinding ook tot stand is gekomen, dat is even ten noord-oosten van Rossum. Daarvoor is een klein kanaaltje gegraven waarin een sluis is aangebracht, de sluis van St. Andries. Als je van Zaltbommel via de van Heemstrabaan naar Nijmegen rijdt kom je erover heen.

Wij gingen zondag niet zover, bij Rossum  sloegen wij af en reden naar de dijk, omdat wij van een eerdere fietstocht wisten dat daar een grote kolonie ooievaars zit. Ondanks de zon was het een koude middag, de wandeling reikte niet eens tot de uitspanning waar we twee jaar geleden een ijsje kochten.

Maar de nesten met ooievaars die we toen zagen waren ook nu al weer bezet. In de hoogspannigsmast pal langs de dijk zaten op alle nesten vogels en in de lucht cirkelden er vele rond. Het is overigens dezelfde plek waar in 2007 een Apache-helikopter tegen een hoogspanninsmast aanvloog.

Een dijk heeft twee kanten, binnen- en buitendijks en over wat nou wat is valt te twisten. Op de grote rivieren en zeker op de Waal is het erg druk. Voor je het in de gaten hebt, zijn stroomopwaarts en -afwaarts vele schepen gepasseerd.  Eén scheepje viel op door z'n maat, geluid en armoedig ogende opbouw. Het was ook één van de weinige passerende schepen zonder auto op het achterdek. Bij nader onderzoek bleek het een Tsjechisch schip te zijn, de CͮSPL Labe 17, een oude langzaamloper met zo te zien erts als lading. Het scheepje viel in het niet bij alle containerreuzen en zesbaks-duwers met veel zwaardere motoren. De schipper voer akelig dicht onder de wal om passanten de ruimte geven en minder last van de hekgolven te hebben.

GELUKT!!!

 

De temperatuur is vandaag in m'n atelier niet boven de vijf graden uitgestegen, dus het lijmen heb ik maar achterwege gelaten. Maar omdat ik weer kan zagen ben ik toch een stapje verder gekomen. Onder het hakblok komt een lade en daaronder een plateau voor een doos waar het oude papier in kan. Daarvoor kon ik vandaag de plankjes zagen en op dikte schaven. Op de foto zitten ze slechts geklemd, bij de laatste lijmronde (de achterste rij blokken met poten zitten wel aan elkaar, maar nog niet aan de rest van het blok) worden ze met LAMELLO'S en lijm aan de poten verbonden. Dat moet in één keer gebeuren om een hecht geheel te krijgen.

Een hakblok moet 'body' hebben, het moet niet meeveren als er met een flink hakmes op geslagen wordt en het mag ook niet splinteren. Een echt slagersblok weegt een paar honderd kilo.

Die 'body', dat draagvlak krijg je door 'kops' hout te gebruiken. De meeste hakblokken worden gemaakt van beukenhout, een houtsoort die na goede droging niet veel vervormt. De reden dat zo'n blok opgebouwd wordt door kleinere blokken aan elkaar te verbinden is (denk ik) tweeledig. Ten eerste zijn die blokken doorgaans groter dan de doorsnede van een stam, je kunt het dan niet uit één plak van de stam halen en ten tweede is het gewoon sterker en praktischer. Bij de samenstelling van het blok is het zaak de nerf van het hout 'haaks' op elkaar te krijgen, dat vangt niet alleen éénzijdige vervorming op, maar voorkomt ook dat het hakmes 'zich in het hout vastzet'. Sla maar eens met een scherp mes op de kopse kant van een plank, in de ene richting kom je er nauwelijks in en in de andere klief je het hout bijna.

Vroeger werden de blokken van slagershakblokken onderling verbonden door middel van een 'zwaluwstaart' verbinding, ik weet niet eens of ze toen ook verlijmd werden. In plaats van die zwaluwstaarten heb ik nu 'veren' gebruikt van een precies passend latje van kersenhout.

Voor zo'n zwaluwstaartverbinding heb je nog meer materiaal nodig, wat het blok alleen maar duurder maakt.

Omdat ik met het hakblok niet verder kon heb ik het tweede kommetje afgemaakt! Ook bij deze ging het mis toen ik het omdraaide en in de klauwplaat vastzette om de onderkant af te draaien. Gelukkig viel de beschadiging deze keer mee en kon ik het proces afronden. Ik heb het meteen in de olie gezet.

De wand dorst ik niet dunner te maken, want zoals te zien is, treden er ook hier al scheuren op.

Maar toch een leuk resultaat voor een eerste poging, of niet soms?