D R O O M H O T E L

Op de valreep van het oude jaar nog een hotel met vele kamers gemaakt, bestemd voor bijen en andere kleine insecten. Het was oorspronkelijk een open driehoek bedoeld als voederhuisje, maar er kwam geen vogel in! Ik denk dat het te besloten was. Gevuld met vele meters bamboe zal het menig insect tot onderkomen kunnen dienen.

EEN VROLIJK UITEINDE!

EN EEN WARME START!

W A R - S T A M P

Wat een paar vergeelde postzegeltjes los kunnen maken!

De zegels komen uit een 'geheim' doosje van L. Op het stukje enveloppe is te zien dat de brief die daar inzat bestemd was voor haar grootvader.
Nieuw Zeeland behoorde net als Australië tot de Britse koloniën en nu tot the Commonwealth of Nations. Zowel in de Boerenoorlog als WO I en WO II vochten honderdduizenden Kiwi's aan geallieerde zijde mee. Alleen al in de Eerste Wereldoorlog waren dat er 100.000 waarvan er 17.000 omkwamen. Waaronder een aantal broers van L.'s grootvader. Het wonderlijke is dat de zegel met als opdruk 'WAR STAMP' op deze site niet onder het kopje 'War Stamps' te vinden is maar wel bij Kings and Queens en dan zonder opdruk.

De zegels zijn er nog, de soldaten niet meer.

DE JONGE ONDERZOEKER

Mijn randdochter was voor een korte vakantie op Cuba. Ze nam twee blikken speeltjes mee omdat ze weet dat ik die leuk vind. Een auto en een vliegtuig. Voor mij zijn ze meer dan alleen een speeltje, omdat ze duidelijk anders gemaakt zijn (en deels van ander materiaal) dan de bekende Afrikaanse modellen. In deze twee zit hout waarop het zeer dunne aluminium met een spijkertje vastzit. Ook de wieltjes zijn van hout en het 'draad materiaal' is veel dikker (de koperen kern van elektra installatie draad) dan in Afrika gebruikelijk, wat mij betreft doet het de vormgeving geweld aan. De 'auto' lijkt een archetype, 'rechttoe rechtaan' nog erger dan een Humvee en het vliegtuigje is van elke luchtigheid gespeend. Maar het zijn schatjes en ik ben er blij mee.

Cuba.... aluminium 'blikjes', spijkertjes en hout.

Afrika....aluminium met lipjes en gevouwen, plastic wieltjes.

Voor het eerst sinds een aantal jaren waren we met de kerst niet thuis, maar in de grote stad. We hebben er zelfs enkele uren in een echte buurtkroeg doorgebracht. De tent hing vol met slingers, takken en kerstballen. Aan de muziek waren we snel gewend. Na een kleine drie kwartier parkeerde er een ambulance nogal ruw op voet- en fietspad. Vijf minuten later stoof een politieauto achter onze tafel de stoep op.
Het leek alsof er in de - zeker niet volle - kroeg wat aan de hand was, maar enkele gasten stonden van hun kaartspel op om buiten te kijken. Even later wist een nogal onvast op zijn benen staande stamgast te vertellen dat er iemand op het fietspad nogal ongelukkig onderuit was gegaan. Na een kwartiertje was alles weer voorbij en kon de tombola beginnen.

Amsterdam om in te bijten!

A A N G R O E I V O R K

Een stille getuige na de sneeuw van Lindsey's noeste arbeid vóór de sneeuw.

G L A S D R U P P E L S

Op 1 december schreef ik over de steen op Marion's graf en de verdwenen glasdruppels. Die druppels zaten, dacht ik, lekker met siliconenrubber vast in de (22 mm) messing buisjes die ik daarvoor van een kraagje voorzag. Ze zouden losgevroren kunnen zijn, of door een overenthousiaste tuinman met de bladblazer samen met blad weggeblazen kunnen zijn, zoals op Jolie's weblog geopperd staat. Maar bij twee buisjes is ook het rubber weg, dat lijkt op peuteren.Ik heb nog wel een tiental druppels, maar die zijn heel onregelmatig van vorm en maat en daardoor niet goed bruikbaar. Op internet zijn die stukjes glas wel te vinden en kan je ze per kilo bestellen. Maar beter is ze eerst te zien en te voelen. Weet iemand een winkel waar ze te krijgen zijn?

De vraag of iets kunst is is niet interessant omdat het een vraag is die pas de vorige eeuw is ontstaan. Daarvoor was het criterium: is het 'vakwerk' (is hij zijn geld waard?) niet meer dan dat. Sommige ambachtslieden wilden net iets meer dan hun opdrachtgevers van hen verlangden. Ze gingen iets toevoegen of juist weglaten. Zo werd ambacht kunst. Al snel kwamen er kunstenaars die een ambachtsman nodig hadden om hun kunst uit te voeren. Zo ontstonden de ateliers met 'leerlingen' en nu de 'kunstfabrieken' die onder de naam van de oprichter werk produceren dat gretig werd en wordt afgenomen. Een aantal jaren geleden was er een kunststroming waarbij het 'concept' c.q. verhaaltje het belangrijkste was. Als er al iets gemaakt werd, zat dat vaak erbarmelijk in elkaar. Op academies werd door bepaalde docenten totaal geen aandacht meer geschonken aan de ambachtelijke kant van het 'kunstenaarschap'. Wel goed hakkende, schilderende, timmerende, lassende en gietende collega's werden genegeerd of weggepest. Als ik het goed begrepen heb, is het tij de laatste tijd enigszins gekeerd. En niet omdat de docenten ermee kwamen maar omdat de studenten erom vroegen. En dan de hamvraag: 'wat is goede kunst en wat niet?' Ook die vraag is eigenlijk niet interessant, eenvoudigweg omdat er geen eensluidend antwoord is. Wat de één goed vindt, noemt de ander onder de maat. Wat ik goed vind kan een collega tot rommel bestempelen. Maar soms moet je oordelen of beoordelen, als je in een situatie zit die daarom vraagt. In het onderwijs doe je dat en als adviseur binnen de kunsten doe je ook niet anders. Maar het is zeker niet het leukste om te doen, het is meer een noodzakelijk kwaad om te kunnen selecteren.

HOEZO.....GEEN MUSSEN?

De (huis)mussen mogen dan wel uit de steden verdwenen zijn, hier zitten ze tussen de Ring- en Hegge mussen, vinken, Kool-en Pimpelmezen, merels, spreeuwen een enkele Groenling en het Roodborstje.

F A M I L Y M A T T E R S

Op 17 november schreef ik over de uitnodiging die ik ontving van vader en dochter om te komen naar een kleine tentoonstelling die ze zouden samenstellen van beider werk. Het leuke, maar ook het emotionele aan de uitnodiging is de locatie. Het is het voormalige atelier van pa in het huis waar de dochter opgroeide en haar moeder nog tot een paar jaar terug woonde. Pa was er totdat zijn dochter het kocht nooit meer geweest. Zijn zware werkbank, boetseer bokken, takels aan de balken en andere in de loop der jaren aangebrachte, 'beeldhouwers-hulpjes' zijn voor zover ze niet in de weg zaten blijven zitten.
Voor mij is het zeker 45 jaar geleden dat ik deze ruimte betrad, een mooi en emotioneel moment.