ALLEEN VOOR LIEFHEBBERS

De kleur en geur van hout.

Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar voor 'pallets' worden soms de mooiste houtsoorten gebruikt! Natuurlijk is het 'resthout' maar daarom niet minder mooi. Purperhart is zo'n houtsoort, ik kan het niet over mijn hart krijgen dat zomaar in de haard te gooien. Twee keer eerder al heb ik het over dit prachtige hout gehad en dit zal niet de laatste keer zijn.
Ik heb nog een aantal van die grijs/paarse pallet balkjes met spijkergaten liggen en weet eigenlijk niet goed wat ik er mee moet.
Omdat de dag vandaag met regen begon en tuinwerk geen optie was heb ik zo'n balkje doormidden gezaagd en op de vlakbank bewerkt tot een handzaam stuk voor op de draaibank.
Ik heb geen houtdraaibank, maar een zeer oude metaaldraaibank waarop ik tegen alle regels in ook hout en andere materialen draai.
Tot nu toe zonder noemenswaardige problemen.
Voor het draaien gebruik ik dan ook rustig de beitels die voor metaal bedoeld zijn en laat de 'automaat' z'n werk doen!
Het geluid dat op dit korte filmpje te horen is lijkt op dat van een oude stoommachine of zelfs een trapnaaimachine en juist dat is wat het voor mij zo leuk maakt! Ik weet echt nog niet wat ik met de twee gedraaide rondhouten ga doen, maar ik denk aan een kinderstoeltje voor opa's met kleinkinderen die zo'n stoeltje al lang ontgroeid zijn.

W R I N G V L E U G E L

Het is wonderlijk hoe woorden 'linken'. Voor mij als geïnteresseerde in de luchtvaart is een 'Wringvleugel' een vroege methode om een vliegtuig bestuurbaar te maken. De gebr. Wright maakten er gebruik van, aan oesters zou ik niet zo snel denken.
Chefkok Marcel Schouwenaar is de ontwerper van het oestermes met wringvleugel waar Wouter Klootwijk op 9 oktober in de NRC over schreef.

Onze (APPLE) CHEF van KOOKSTUDIO HEERLIJK & EERLIJK was er snel bij. Hij stuurde de 15e een mailing rond met een speciale aanbieding: het mes + 6 heerlijke oesters. Het mes stond al op mijn verlanglijstje, maar de oesters gaven de doorslag.
Het mes doet wat je er van verwacht: dankzij de wringvleugel is er zonder moeite goed kracht te zetten. De oester gaat snel open, sneller dan ik met andere messen gewend was. Alleen heb ik er spijt van dat ik niet voor de CHEF heb gekozen met het aan twee kanten geslepen mes omdat je nu het mes moet omdraaien om met een gebaar naar rechts de spier door te snijden. Ik begrijp die twee uitvoeringen niet, maar dat zal wel met marketing te maken hebben en daarvan heb ik geen kaas gegeten. Oesterliefhebbers kan ik het zeker aanbevelen!

Volgens dit boek is wringen het 'met een draaiende beweging samen persen'. Dat is niet wat het mes doet en ook de vleugel van de Wright Flyer ook niet. Het gaat dus om 'openwringen', maar we kennen ook de schoen die 'wringt' en dat is juist het tegenovergestelde.

Het zal beide CHEFS worst wezen, als het mes maar verkoopt.

Wat is taal toch leuk!

En, oh ja de oesters (Creuses) waren heerlijk!

WULPSE GEDACHTEN
Of hoe de minderheid een meerderheid dicteert.



Uit het Nieuwsblad Land van Altena

Buitendijks B O U W E N

In de volksmond heet het dat wij binnendijks wonen beschermd door de dijk, dat is de kant van de dijk waar niet het water is. Maar onze dorpsdiender vertelde ons een paar jaar terug dat dat een misverstand was, wij woonden buitendijks! De rivier loopt tussen de dijken, dus binnendijks en als je aan de andere kant van de dijk woont, woon je buitendijks! Het is een interessante vraag waar meerdere antwoorden op mogelijk lijken.

De vraag is dus of de titel van dit stukje juist is. Volgens Wikipedia wel!

Hoe dan ook, we hebben een nieuwe buurman die een prachtig stuk grond gekocht heeft met daarop een veredelde 'stacaravan' die hij gesloopt heeft. Nu is hij bezig met een race tegen de klok, want na 15 oktober mag er niet meer in of aan de dijk gerommeld worden, zeker niet gebouwd.
Vandaag is het de 15e en het laatste beton voor de 'keerwand' is vanmiddag gestort en waarschijnlijk gaat er morgen grond tegenaan zodat het dijklichaam weer intact is.

Het verkeer op onze dijk is de laatste dagen een aantal keren de doorgang totaal ontnomen. Voor het storten van de vloer waren drie betonmixers nodig plus een betonpompwagen. Samen met de busjes plus aanhanger van de aannemer blokkeerden ze de weg totaal, maar tot een claxonconcert zoals ik die ken van Amsterdam is het nooit gekomen.

De man in de kraan, Rudi, heeft sinds begin 2008 een eigen bedrijf en dus ook een website: rdaandelsverhuur.nl
Toen hij zag dat ik foto's maakte vroeg hij mij vooral de naam te laten zien, misschien zag hij mij aan voor een persfotograaf. Zijn site kan wel wat fotomateriaal gebruiken, dus stuurde ik hem een setje, want onder de kop 'projecten' staan slechts drie foto's en bij hulpstukken kan er ook nog wel wat bij.

KNOFLOOK/GARLIC SOFTNECK

Gisteren ben ik even naar Vreeken's Zaden in Dordrecht gereden om knofjes te halen. Een heerlijke winkel om in rond te neuzen. Ik ben met drie soorten thuisgekomen. Thai, Sprint en Vallalado. Bij Vreeken staan 46 soorten knoflook op de zaadlijst dus drie soorten is niets.
Wat ik kocht zijn deze:

UI-ACHTIGEN
306130 KNOFLOOK 'Thai'
(Eng: Garlic Softneck)
(Allium sativum var sativum ssp artichoke subvar turban)
Een grote variëteit, die al vrij vroeg na de oogst goed op smaak is. De tenen groeien over elkaar heen (als een artisjok) en zijn decoratief roze gestreept. Milde smaak, dus ook ideaal voor rauwe consumptie.

UI-ACHTIGEN
306124 KNOFLOOK 'Sprint'
(Eng: Garlic Softneck)
(Allium sativum var sativum ssp artichoke subvar turban)
Eén van de grootste

UI-ACHTIGEN
306150 KNOFLOOK 'Vallalado' / 'Valverde'
(Eng: Garlic Softneck)
(Allium sativum var sativum ssp artichoke)
Vallalado en Valverde zijn grote types met een zeer gezonde groei, voor alle gebruiksdoeleinden: zowel in bak- en kookgerechten als in salades en ander rauw gebruik.

Alleen de laatste heb ik al eens eerder gehad, die deed het prima op onze zware klei.
Van knoflook kan je niet genoeg zetten, wij komen altijd te kort. Nu gaan er zo'n honderd tenen de grond in, als het goed gaat hebben we volgend seizoen honderd knoflook knollen, dat zijn tien strengen van tien knollen, dat moet genoeg zijn. Als we een te natte winter krijgen is er in het voorjaar nog maar de helft over, maar ook dat moet voldoende zijn.

L o n g t e s t 2009

Twee dagen voor mijn verjaardag in 1999 ben ik gestopt met roken. Wanneer ik precies met roken begonnen ben weet ik niet.
Het viel niet mee van die verslaving af te komen, ik las 'Stoppen met roken' van Allen Carr anderhalf keer, gebruikte nicotinepleisters en deed meerdere pogingen van mijn peuk af te blijven. Mijn eerste maatje rookte tot vlak voor haar dood, ze kon maar wilde het ook niet opgeven. Mijn tweede vrouw heeft wel eens een sigaret tussen haar lippen gehad, maar echt gerookt heeft ze niet. Ook voor haar, maar vooral voor mijzelf wilde ik stoppen. De laatste weken rookte ik mij letterlijk ziek, ik werd misselijk van mijzelf en stopte resoluut. Nooit meer heb ik tabak aangeraakt.

Op de foto uit 1963, waar ik in onze hut op de Zuiderkerk een meloen uitlepel, is op de tafel mijn rookgerij te zien. Ik rookte pijp en draaide sjekkies van Zware Van Nelle, de meest teer bevattende shag. Voor een papieren pakje 'Export Quality' betaalden we aan boord 25 cent! (Nu meer dan zes euro in de tabakszaak!) Het blik sigaretten dat ook op tafel staat is van een hutgenoot.

Een half jaar geleden heb ik bij de huisarts een longtest gedaan omdat ik voor mijn gevoel te snel kortademig werd. Er was enige ruis te horen en de blaastest gaf aan dat mijn longen niet optimaal functioneerden. Maar na zesendertig jaar roken is dat niet zo vreemd. Gisteren deed ik de test opnieuw en dit keer met een positiever resultaat. Niet dat ik minder snel kortademig ben, dat heeft ook met het ouder worden te maken, maar kennelijk klopt de tien jaar die er voor staat . De longen van een stevige roker zullen nooit helemaal schoon worden, zeker de mijne niet omdat er ook de nodige glas- en asbestvezels in zitten.
In ieder geval ben ik blij met de uitkomst, het had ook anders gekund.

1964 Hand in hand met peuk, kaarsje en een glas wijn in mijn keldertje waar ik werkte en ook een tijdje woonde.

1964 Onder een brug in Lyon met pijp, canvas rugzak en stokbrood. Het was mijn eerste en enige liftvakantie.

GELOVEN STAAT VRIJ
maar niet altijd



Hill of Crosses, Litouwen.
Door de Russen meerdere malen met de grond gelijk gemaakt.
Er komen dagelijks kruisen bij.

Ik geloof in het leven, de vrijheid van leven, het ongedwongen geloven en het mogen loslaten van het geloof in een oppermacht, welke dan ook. Ik verafschuw gelovigen die wel dan niet met dwang anderen, dus ook hun eigen kinderen, hun leer opleggen of hen 'in naam van' een wapen in de handen duwen. Kinderen van religieuze ouders wordt zelden gevraagd om deel te nemen aan godsdienstige sessies maar worden als vanzelfsprekend meegezogen, vaak al op een leeftijd waarop zij nog niet kunnen beseffen waaraan zij deelnemen. Een kind van gelovigen ontdekt niet dat er zoiets als een God zou kunnen zijn, maar wordt geïndoctrineerd met het idee dat zoiets bestaat. Geconfronteerd met een voor de ouders vaststaand feit.

Ik heb medelijden met die kinderen die elke zondag urenlang speelgenot moeten missen omdat ze met hun ouders mee moeten naar de kerk, maar ook daarna de straat niet op mogen, blij mogen zijn. Ik beticht de ouders die hun kleine kinderen 'onder de hoede van de Heer' op de druk bereden weg laten spelen, van asociaal gedrag.
Ik beschuldig vele prekers van het zaaien van angst, haat en venijn.
Ik zie nog de dominee die tijdens het gebed het zaaltje van het Hervormd Centrum rondspiedde om te zien of alle rouwenden hun ogen wel vroom gesloten hadden. Ik zag zijn kille blik en hoorde zijn nietszeggende, automatisch geprevel en voelde zijn klamme hand, die wij na afloop verplicht moesten schudden. De familie van de buurvrouw waar het om ging stond als onbelangrijk terzijde.
Op de zwartomrande rouwkaarten die door de man met het te vaak gewassen zwarte pak, de zwarte hoed en witte handschoenen in de brievenbus worden gestopt, staat altijd: 'geen bloemen'.

De kerkhoven in onze gemeente zijn beslist geen lust voor het oog, de één is nog troostelozer dan de ander. Maarten 't Hart heeft het in de bijlage van de NRC van 3 oktober over de vruchtbare grond van dodenakkers: begraafplaatsen en voormalige slagvelden. Voor hem een reden om te spreken over zijn wens, na zijn dood 't liefst in stukjes gehakt door zijn composthoop te worden gewerkt. "De doden laten duizend bloemen bloeien". In onze gemeente is van die vruchtbaarheid op de begraafplaatsen weinig te zien, het lijkt of al het nieuwe leven dat het lef heeft z'n kop boven het maaiveld uit te steken, teruggetrapt wordt. Niet omdat het er niet kán groeien maar omdat het er niet mág groeien, laat staan bloeien! Ik geloof niet in een leven na de dood in de zin van wederopstanding, maar wel in de zin van bemesting. Ikzelf wil graag na mijn dood de oven in, het koektrommeltje as dat overblijft mag over de moestuin. De simpele maar doeltreffende crematie die ik ooit op Bali mee mocht maken, heeft zeker tot die overtuiging meegedragen. Ook Maarten kan mij daar niet van weerhouden.

Ik geloof, want geloven in iets hoort bij het leven, maar geloof vooral in de zichtbare cyclus van alles op het land om mij heen. Een kerk/moskee/synagoge is voor mij een gebouw voor gelovigen waar ik niets te zoeken heb. Een kerk kan als gebouw bijzonder mooi zijn, en als niet gelovige kan ik genieten van de buitenkant, zeker als het kleine robuuste witgekalkte gebouwtjes zijn. De pracht en praal van de

katholieke godshuizen doet mij weinig of juist heel veel - maar dan heb ik het over de eeuwenlange uitbuiting van gelovigen. Toch ga ik er wel eens binnen, meegesleurd maar niet van harte, om al het moois vooral niet te missen. In korte broek zal ik dat nimmer doen, maar dat heeft met beschaving te maken.

RESTANTTURKSETORTEL

Streptopelia decaocto

Laatst vond ik in de tuin een hoopje grijze veren duidelijk van een Turkse tortel afkomstig, geplukt door de (denk ik) Sperwer. Wat je niet zo vaak als restant van een plukpartij tegenkomt is de kop van het slachtoffer. Deze keer lag het er met doffe ogen wel bij met restjes vlees en aangekoekte blaadjes. De slachtpartij moet minstens een dag eerder plaatsgevonden hebben. Ik denk dat de rover, ongestoord, op z'n gemak de duif geplukt heeft. Ik hoop dat hij/zij er van genoten heeft.

VOGELFLUGLINIE

Op de terugweg ben ik met de ferry van Lolland overgestoken naar Duitsland, een overtocht van drie kwartier tussen Rodbyhavn en Puttgarden. Wat ik nog niet eerder had meegemaakt was dat de trein ook de boot opreed om er aan de andere kant weer vandoor te gaan! Gek genoeg laat het grote ANWB autoboek wel een spoorlijn zien tot Rodbyhavn, maar aan de Duitse kant niet! Hier is te lezen dat er een brug gaat komen die in 2018 de veerdienst moet gaan vervangen. Vreemd is wel dat er staat geschreven dat met de brug de overtocht een UUR korter zal zijn terwijl die maar 45 minuten duurt. Ze zullen inclusief de wachttijden bedoelen, maar met om elk half uur een boot zal dat alleen in de ' zomerse top dagen' zijn.

De volgende dag rij ik over de Lüneburger Heide, koop Heidekartoffeln om mee naar huis te nemen en zie tot mijn verrassing meerdere akkers vol met Afrikaantjes. Zou dat voor een zeer winstgevende tinctuur van Dr. A. Vogel zijn of gewoon om zaad te winnen? Op deze plek vond ik nog een andere reden om een akker vol Afrikaantjes te zetten. Dat Afrikaantjes op kleine schaal ingezet worden om ongedierte te bestrijden wist ik wel, maar dat akkerbouwers het ook op grote schaal gebruiken wist ik niet. Voor het oog is het een lust, voor de neus een must. Wist u overigens dat Afrikaantjes door meerdere landen ook op postzegels afgebeeld zijn?

Skaw Prawn Skagen S.158

Ik denk altijd dat ik wel onthou waar ik plaatjes schiet of dat ik aan de hand van m'n aantekeningen in mijn agenda (is die ook nog ergens goed voor) de plek wel terug kan vinden. Vaak lukt dat ook wel, maar bij deze hektrawlers ben ik echt de kluts kwijt. Het was in Jutland op weg naar Skagen, maar welke haven?
Schepen op het droge blijven mij boeien vanwege de techniek en constructie maar vooral omdat dan pas goed te zien is hoe de totale vorm -ooit op een tekentafel tot stand gekomen- tot z'n recht komt.
De ronde 'kont' van de S.158 heeft al heel wat klappen te verduren gehad van de 'scheerborden' , de spanten tekenen zich duidelijk af. De scheerborden zelf zijn zo te zien nieuw en in de washprimer gespoten, althans daar doet de kleur mij aan denken.
Op Your Boat Photos kwam ik dezelfde trawler tegen, maar dan in het water. Een jaar jonger en een stuk minder imposant.

Het houten bootje op de voorgrond was ook ooit van een trotse visser maar lijkt nu meer een hangplek.........of een dumpplaats voor oud meubilair.

© Peter Langsdale