OEUVREPRIJS Körmeling

Ruim een jaar geleden schreef ik twee keer over het draaiende huis van John Kormeling op een Tilburgse rotonde. Over de problemen bij de realisering en de commotie die ontstond onder een deel van de Tilburgse bevolking nadat het opgeleverd was. Eén brievenschrijver had het zelfs over een wanprestatie. Wij vonden en vinden het prachtig. Wat ik de afgelopen maanden vergeten ben te vertellen is dat het huis korte tijd bewoond is geweest, gekraakt door een bekende Tilburgse thuisloze. Hij heeft er enige dagen mogen vertoeven. Ik denk dat John daar best mee in zijn nopjes was.
Nu heeft hij dus de Wilhemina-ring gekregen voor zijn gehele oeuvre, mijnsinziens een terrechte prijs. Toch mooi als ook 'wanprestaties' in de prijzen kunnen vallen.

S T E E N U I L

Begin dit jaar schreef ik over het maken van een nestkast voor steenuiltjes:

-berendpeter.blogspot.com/2009/02-
Die kast kreeg wel bewoning, helaas niet van uiltjes maar van een spreeuwenpaar! Die spreeuwen heb ik uit het huisje gezet en een paar dagen de ingang met een steen gedicht, omdat ze zodra ik mijn hielen gelicht had weer kwamen bouwen.

Voor zover ik weet is de kast nu onbewoond, maar steenuiltjes zijn er wel! Buurman Gerard riep L. om met de camera te komen kijken naar een jong uiltje in de heg. Later riep hij mij omdat het uiltje beter zichtbaar was om een goede foto te kunnen maken. Hij zat eerst op het pad maar dook onder de heg toen hij mij hoorde en zag. Later zat hij in de bijna droge sloot verscholen onder een groot blad van de smeerwortel en kon ik deze opname maken. Hij hield mij goed in de gaten.
En nu maar hopen dat het beestje in de buurt blijft en mijn nestkast ontdekt!

Heeft iemand ervaring met steenuilen?

K M

Ver voordat ik het echte 'kunstenaarsleven' in stapte, zo rond mijn 14e-15e levensjaar kwam 'Openbaar Kunstbezit' in huis. Pierre Jansen begon zijn 'verklarende' praatjes op de TV en ik nam een teken-proefles bij de LOI. Daarvoor al had ik bij mijn grootouders in een kastje op de logeerkamer de voorloper van dat 'het de leek verklarende' KUNSTSCHRIFT ontdekt; helaas ben ik vergeten hoe dat losbladige geval heette. Later kochten wij voor veel geld het Italiaanse blad DOMUS dat wij verslonden, maar waarvan wij ook ontdekten dat wij het niet echt nodig hadden. Er volgden jaren waarin wij geen kunstblad inkeken, totdat Metropolis M verscheen. De eerste nummers waren een verademing, maar al snel werd het een blad voor 'ons kent ons', de toppers van de maand kwamen van ver en waren een maand later al weer vergeten. Een abonnement op het blad heb ik nooit genomen, wel op kM dat jaren later verscheen. kM gaat niet over 'succesvolle' kunstenaars, maar over materialen die mensen in hun kust gebruiken en wat er met die materialen in de loop van de tijd gebeurt. Het eindresultaat is niet altijd voor de geschiedenisboekjes, maar de weg er naar toe en de ontdekkingen onderweg zijn meestal bijster interessant. In het laatste nummer staat op de omslag een foto van een man in een wonderlijke pose: hij lijkt te zweven, maar blijkt (bijna) vacuüm verpakt. Het is Lawerence Malstaf (1972), een Belgische kunstenaar waar ik nog nooit van had gehoord. Ooit probeerde ik een zwevend beeld te maken, ik denk dat het hem gelukt is! Het artikel in kM gaat niet zozeer om het eindresultaat, maar over de weg er naar toe en de problemen die je moet overwinnen. Video's van zijn werk zijn te zien op: www.fortlaan17.com. kM is een blad dat ik mee naar bed neem en meerdere malen van voor tot achter doorlees en dat nooit verveelt.

RWE Braunkohle Kraftwerk Grevenbroich

Op weg naar onze laatste overnachtingsplaats zagen wij opeens een monster boven het groen. We passeerden iets waarbij ik dacht "weg in aanbouw" en zagen mensen nieuwsgierig over een planken schutting kijken. In een flits zag ik een machine die ik alleen van National Geographic of Discovery kende. Een machine waarbij mensen nietig zijn. Een paar kilometer verderop konden we draaien en bleek dat we vlakbij de schutting konden parkeren. De weg in aanbouw bleek het tracé van een dertig kilometer lange lopende band te zijn, die het afval van een bruinkoolmijn naar 'het monster' transsporteerde. Het bedrijf RWE had een viaduct gebouwd over de lopende band en daar meteen een fiets/wandelpad met uitkijkpunt onder gelegd. Bij navraag door L. bij een autochtoon hoorden wij dat het ging om een tijdelijk project, het 'monster' zou rond augustus klaar zijn met het vullen van een voormalige mijnlocatie en dan weer afgebroken worden. De put waar hij nu zijn afval in spuugt zal over een paar maanden met een laag teelaarde afgedekt worden en binnen een paar jaar net zo groen ogen als de rest van de omgeving die al gedaan is. De vraag of RWE ons schone energie brengt laat ik even hangen, zelfs de deskundigen zijn daar nog lang niet uit.

Bij thuiskomst moest ik maaien en andere achterstallige tuinzaken inhalen en kon L. frambozen en tuinbonen plukken. De frambozen zijn op 'de plaat' ingevroren, de ruim 4 kilo gedopte tuinbonen volgen weldra.

E E N W E R E L D A P A R T
Bad Kissingen 2009

De vorige eigenaar van ons HUUSKE attendeerde ons op een MESSE in Duitsland, waar wij zeker heen moesten omdat daar de meest wonderlijke, mooie, goede of minder goede 'off the road' oplossingen te zien zouden zijn.
Nou zijn wij niet van die beursgangers, en meetings van gelijkgezinden laten we meestal ook links liggen, maar dit 'Abenteuer' wilden we wel meemaken.
We besloten de dag voor de opening naar de speciaal ingerichte camping af te reizen om van een staanplaats verzekerd te zijn. Het bleek een goede keuze: het hoofdveld met de tijdelijke douches en toiletten stond al barstensvol (dachten we; later werd het nog voller), maar andere grasveldjes leken nog heerlijk rustig. We vonden een leuk plekje en gingen aan het welverdiende pilsje. Tegenover ons ging een jonge man staan die na enig gezwengel een bedtent uit een doosje toverde! Het vreemde was, dat hij daarna op een matrasje in het gras ging liggen en steeds zenuwachtig om zich heen keek. Een uur later was het raadsel opgelost: zijn wonderlijk gedrag diende slechts tot het claimen van de grond. Na enig 'gebel' hadden zijn kennissen de plek gevonden en ingenomen!

Ook wij stonden een paar uur later niet meer alleen; op de plek waar ik hierboven nog lekker in mijn stoeltje zit, stonden rond middernacht twee 'bevriende' auto's met vijftigers die met zeiltjes de tussenruimte overkapten en aan een tafeltje daaronder tot diep in de nacht zaten te kletsen. Het is dat wij onze luifel hadden uitgezet, anders hadden ze nog dichterbij gestaan. Aan de andere zijkant kregen wij gezelschap van een drietal afzetunits waaronder twee BIMOBIL's. Ons kent ons dus, hoewel we ze niet meer gesproken hebben nadat L. opmerkte dat we wel erg intiem stonden, zo neus aan neus. Als laatste kwam achter ons een een hoog op de wielen staande truck waarop een omgebouwde en bewoonbaar gemaakte container geplaatst was. Eruit kwam een echtpaar - zeker laat in de veertig - met zoon(tje). De man was een kettingroker en duidelijk trots op z'n bezit. De manier waarop hij er mee omging gaf mij het idee dat hij er nog niet echt veel mee op pad was geweest, maar het zag er goed uit.

Terwijl ik in de laatste zonnestralen van mijn pilsje zit te genieten horen we een luid gebrul en komt dit monster voorbij! Achter het stuur zit een kordate vrouw die met grote vaart haar 'ros' over voet- en fietspad naar de andere kant voert om daar achter een rood-wit lint te parkeren en vervolgens van alles uit haar laadruimte begint te gooien. De zon schijnt dan nog steeds. Het blijken pick-nick tafels, parasols en banken te zijn met de bijbehorende barbeque-sets om de dan nog niet aanwezige 'teamleden' te voorzien van een centrale, gezellige plek. Helaas is het die nacht danig gaan spoken en is er van een gezellig samenzijn weinig terecht gekomen.

Vanaf de camping reed een groot aantal (gratis) bussen naar het hoog gelegen Messe terrein, een rit van dik tien minuten door mooi groen landschap. Met een privéauto kon (mocht) je er niet naar toe. Ondanks het zeer slechte weer was het ongelooflijk druk; als de regen (of hagel!) te gek werd, en dat kwam meerdere malen voor, vluchtte men onder het tentdoek van de meer vermogende standhouders. Wij hebben het er een uur of vier/ vijf volgehouden voordat wij besloten genoeg gezien te hebben en de bus weer opzochten om vóór de grote meute weer op de camping te kunnen zijn.

Wat ons opviel was het aantal oplossingen voor op of naast of achter de auto; vooral voor de Land Rover waren er veel aanbiedingen. Maar het blijft kamperen en aardig wat werk om die bouwsels aan en in elkaar te zetten. Leuk voor droog en zonnig weer, maar er komt een moment dat je dat niet meer wilt en uitkijkt naar een 'cocon' voorzien van enige luxe, waarin je kunt slapen zonder je bed op te hoeven maken, kunt koken zolang de gasfles niet leeg is en midden in de nacht je behoeften kunt doen op je eigen toiletje zonder in de regen naar buiten te hoeven, en dat zo vaak als nodig.

Die cocon kan groot en duur zijn, maar hoeft geen rib uit het lijf te zijn. Ook met een LADA, zagen wij ooit, valt goed te genieten van het buitenleven. Met enig begrip, liefde en verstand van oude (vracht)auto's valt daar heel wat van te maken. Heb je dat niet maar geld genoeg, blijf er dan af en investeer in in één van de vele oplossingen die anderen voor jou bedacht hebben. Maar leer er ook mee om te gaan. De modderpoel op de laatste foto was de in- en uitgang van het hoofdveld,. Die was volkomen droog toen wij aankwamen maar een ramp voor de luxecamper van een meter of tien (geen 4x4) die er tig keer heen en weer moest om vaste grond te bereiken.

Wat ons verbaast is dat er geen één moment, laat staan een stand was, die aandacht schonk aan wat al dat gedoe met brandstofverslindende en terreinverwoestende geweld te weeg brengt! Je kon een 'avontuurlijke' rit maken met een HUMMER (!) of kijken naar een pikzwarte afrikaanse man die een beeldje zat te hakken, maar dat alles ter meerdere glorie van het ter ziele gegane merk en een reisbureau! Eén keer was best leuk, maar dan ook nooit meer.

S L O P E N

Enkele decennia geleden zag je bij de sloop van een viaduct als dit een man of zes met pneumatische sloophamers aan het werk. Niet ver van het werk stond dan een compressor op dieselolie veel stank en lawaai te maken. Dat werk was geen lolletje, vooral niet met de oudere hamers, die het hele lijf deden schudden. Vele slopers droegen toen een breukband. Het los gebikte puin ging dan met staal en al naar grote kraakinstallaties om beton en staal te scheiden. Nu doen één man en een hydraulische kraan het zelfde werk. Als eerste haakt hij een hydraulische sloophamer aan de kraanarm om scheuren en gaten in het beton te maken.Vervolgens monteert hij een soort 'krokodillenbek', een ongelooflijk krachtige hydraulische kraakbek die 360˚ kan draaien (denk ik). Met die bek breekt en trekt hij het sloopwerk uit elkaar en gooit dat op een hoop. Als er onverhoopt nog een stuk beton rond het staal zit breekt hij dat met één hap los. Rondom de kraan ligt dan ook staal en beton keurig gescheiden. De dieselmoter van de kraan maakt een aangenaam geluid, ik denk dat de machinist in zijn gesloten cabine het niet eens hoort.

E e n v e r h a a l.

Vorige week las ik in een bericht naar aanleiding van de trieste uitslag van de in 'ons vrije landje' gehouden Europese verkiezingen dat JP het Hazenpad kiest als de door de winnaar gepropageerde 'zuivering' ooit plaats zou vinden. Vrijheid van godsdienst is hem het verlaten van have en goed waard, zo liet hij optekenen. Ik moet zeggen dat ik het één van zijn beste uitspraken vind die ik ooit van hem las.
Helaas is deze ex hoogleraar christelijk sociaal denken zo zeer besmet met het politieke gesjoemel dat hij de hand van een ander gelovig mens, de Dalai Lama niet eens durft te schudden, bang om een groot ongelovig regime tegen zich in het harnas te jagen.
Wat een lafheid en gemiste kans om GW van repliek te dienen.
Ook ik denk regelmatig te willen vluchten naar een plek op deze aarde waar 'normen en waarden' als vanzelfsprekend aanwezig zijn, maar ik ben realistisch genoeg te beseffen dat die er niet of nauwelijks zijn. Bovendien ben ik waarschijnlijk 'verleerd' er mee om te gaan.
Ik zal mijn tegengas elders moeten geven, het stemlokaal voldoet niet meer.

*
Ik heb geen idee waarom, of eigenlijk toch wel, maar tijdens onze vakantie dwaalden mijn gedachten steeds af, ik zag de mooiste landschappen maar mijn hoofd was vaak elders. In mijn brein ontspon zich een verhaal dat mij sindsdien niet meer loslaat. Ongeveer op de plek waar Lindsey mij vereeuwigde had ik de titel. Fragmenten duiken op maar verdwijnen weer even snel, het lijkt wel een droom die in de mist verdwijnt.
Ik hoop dat het mij lukt er iets van te maken, als dat zo is zullen de lezers van dit blog het als eerste weten.

DE DAG VAN DE BOUW 2009

Soms doen er zich mogelijkheden voor om op plekken te komen waar je normaal niet mag of kan komen. Vandaag was zo'n moment, onder de kop 'De dag van de bouw' waren een aantal grote bouwprojecten voor één keer open voor het publiek. Bij ons in de buurt waren dat de nieuwbouw van het Jeroen Bosch Ziekenhuis (een complex groter dan het AMC) en de ombouw van de A2 rond Den Bosch. Wij kozen voor de A2 omdat je het ziekenhuis al dan niet als patiënt altijd nog binnen kunt, hoewel je dan waarschijnlijk niet meer overal mag komen.
Maar lopen over een fly-over of het wegdek van de A2 doe je onder normale omstandigheden nooit meer, laat staan foto's maken van details die interessant kunnen zijn. Wat mij verbaasde was dat ook zeer jonge kinderen met helm op en hesje om mee mochten lopen over het niet altijd even veilige terrein.

Dit stukje 'kunstwerk' op de voorgrond, waar het verkeer richting Eindhoven onderdoor raasde bleef onbereikbaar, maar daarachter ligt een stuk waar we wel op mogen. Als je goed kijkt zie je een aantal mensen met oranje hesjes een trap afdalen. Dat stuk 'fly-over' zien wij straks, maar eerst het gedeelte dat er onderdoor gaat. Het verkeer dat over ruim een jaar vanuit de richting Nijmegen/Oss vloeiend de A2 op kan draaien richting Vught/Eindhoven/Tilburg doet dat door deze 'tunnelbak'. Wegdek en wanden staan er voor het grootste deel al, maar met het 'dak' waar het verkeer op de A2 straks overheen moet zijn ze nog druk doende. Leuk om te zien is dat het vogel-motief dat overal in de geluidsschermen te zien is ook in de onderdoorgangen terugkomt. Simpel is dat niet omdat de schermen pre-fab zijn en de wanden hier ter plekke gestort worden. Behalve het patroon moet alles dus op maat afgewerkt worden. Het steigerwerk op de foto hieronder ondersteunt de bekisting van het 'dak' en daarmee het wegdek van de toekomstige doorgaande -binnenste- banen van de A2.

De volgende foto laat dezelfde situatie zien maar dan van boven. De paralelbanen maken al gebruik van een stukje 'nieuw dak'.

De extreem dunne/smalle kolommen die de fly-overs dragen worden ter plekke gemaakt, daarop wordt een T-profiel gestort waarin later de geprefabriceerde liggers komen te rusten. Die liggers zijn recht, om een bocht te maken worden ze onder een hoek gelegd. De zichtbare vloeiende ronding wordt met 'passtukken' verkregen.

Voor we de eerdergenoemde trap afdalen zie je dit; het verkeer raast door en vraagt zich af wat al die mensen in die oranje hesjes doen. Een enkele chauffeur reageerde met de toeter, waaronder die van de trailer van de SLIGRO; een oplettende man, maar je moet er niet aan denken dat hij door de middenbermbeveiliging heen zou razen en zo'n groepje plat zou walsen!

Bovenop de fly-over was er nog een ander gevaar: de wind! Van één van de bezoekers woei de helm af; je moet er niet aan denken dat die over de reling gaat, dan komt 'ie als een baksteen door de voorruit!

St-Vaast Normandië

Dit is nou zo'n plek waar ik met moeite vandaan te slepen ben. Een kleine werf direct aan het water, waar de voorraad hout zo voor het grijpen ligt. Prachtige stukken voornamelijk (denk ik) Frans-eiken in alle diktes en krommingen voor spanten en delen van de te repareren vissersboten. Helaas denk ik dat er ook hier in de nabije toekomst een hek omheen zal komen. Dat hout is letterlijk het kapitaal van de werf.

Heel bijzonder aan het scheepje waar ze mee bezig waren was dat er een aluminium 'kont' aan was gezet! Voor de rest was de romp van hout. Dat achterstuk moet elders gemaakt zijn want deze werkplaats was uitsluitend voor houtbewerking ingericht.

In die werkplaats waren twee man bezig plankdelen voor de romp op dikte en maat te schaven, om ze daarna buiten met vereende krachten op hun plaats te krijgen.
Eigenlijk had ik wel willen zien hoe dat aluminium deel aan de oude houten romp bevestigd was en hoe ze dat waterdicht hebben gekregen. Helaas ben ik daarvoor niet communicatief genoeg ingesteld.

THE DAY BEFORE

Rechts van de streep neonlicht van het restaurant waar we een heerlijke 'Fruits de mer' aten is de camping, ergens tussen die bomen stonden wij. Dit is het strand van de sulky, de bloterikken en de parapenters, maar ook van de vader die in het zand lijnen trok om met zijn zoons een balspel te spelen.