K M

Ver voordat ik het echte 'kunstenaarsleven' in stapte, zo rond mijn 14e-15e levensjaar kwam 'Openbaar Kunstbezit' in huis. Pierre Jansen begon zijn 'verklarende' praatjes op de TV en ik nam een teken-proefles bij de LOI. Daarvoor al had ik bij mijn grootouders in een kastje op de logeerkamer de voorloper van dat 'het de leek verklarende' KUNSTSCHRIFT ontdekt; helaas ben ik vergeten hoe dat losbladige geval heette. Later kochten wij voor veel geld het Italiaanse blad DOMUS dat wij verslonden, maar waarvan wij ook ontdekten dat wij het niet echt nodig hadden. Er volgden jaren waarin wij geen kunstblad inkeken, totdat Metropolis M verscheen. De eerste nummers waren een verademing, maar al snel werd het een blad voor 'ons kent ons', de toppers van de maand kwamen van ver en waren een maand later al weer vergeten. Een abonnement op het blad heb ik nooit genomen, wel op kM dat jaren later verscheen. kM gaat niet over 'succesvolle' kunstenaars, maar over materialen die mensen in hun kust gebruiken en wat er met die materialen in de loop van de tijd gebeurt. Het eindresultaat is niet altijd voor de geschiedenisboekjes, maar de weg er naar toe en de ontdekkingen onderweg zijn meestal bijster interessant. In het laatste nummer staat op de omslag een foto van een man in een wonderlijke pose: hij lijkt te zweven, maar blijkt (bijna) vacuüm verpakt. Het is Lawerence Malstaf (1972), een Belgische kunstenaar waar ik nog nooit van had gehoord. Ooit probeerde ik een zwevend beeld te maken, ik denk dat het hem gelukt is! Het artikel in kM gaat niet zozeer om het eindresultaat, maar over de weg er naar toe en de problemen die je moet overwinnen. Video's van zijn werk zijn te zien op: www.fortlaan17.com. kM is een blad dat ik mee naar bed neem en meerdere malen van voor tot achter doorlees en dat nooit verveelt.