Soms zou ik weer een kind willen zijn, een kind van deze tijd om te kunnen bouwen en spelen met 'spullen' waar wij vroeger niet eens van droomden omdat ze niet bestonden. Natuurlijk had ik Meccano en later Lego, maar het leukste is iets te kunnen bouwen waar je in of op kunt zitten. Deze trike bijvoorbeeld van de firma Berg Toys kwam ik bij toeval tegen, ik kende Berg van de robuuste stalen, skelters die je veel op het platteland ziet. Een skelter die 'meegroeit' en vele aanbouwmogelijkheden kent. Maar de MOOV had ik nog nooit gezien! Je koopt een doos met houten, stalen en kunststof onderdelen waarmee je zonder gereedschap niet alleen de trike maar ook nog drie andere voorbeelden kunt bouwen. Natuurlijk mag je zelf ook improviseren, wat veel leuker is. Als ik zie waarmee Meccano en Lego nu bezig zijn, ben ik blij dat er een MOOV bestaat, een vrij simpel, maar goed doordacht ontwerp met veel hout.
Soms had ik ook vader willen zijn of een grootvader met een kleinzoon, dan had ik mee kunnen bouwen of misschien wel zelf zo'n bouwdoos kunnen ontwerpen.

1954

'Afscheid'

Ik was negen jaar oud toen deze foto werd gemaakt, mijn ouders staan erop samen met de broer van mijn vader en zijn vrouw vlak voor hun vertrek naar Californië. Er moet nog een vijfde persoon aanwezig zijn geweest om de sluiter in te drukken of het is een camera met timer geweest, hoewel ik mij niet kan voorstellen dat één van de aanwezigen daarover beschikte. Het afscheid kan ik mij niet herinneren, wel de 'platte buis', de familie in gips, de litho, de groene wijnkan, het raffia lampenkapje, de Keulse pot met mais, het niet klimmende klimplantje, het koperen schaaltje, de 'moderne'kopjes, de boekenkast met de 'Winkler Prins' en de stoelen. Ik denk niet dat het een doorsnee 50er jaren interieur is geweest, daarvoor staan er te veel persoonlijke dingen in. Maar het 'gemoedelijk' rond de kachel zitten is kenmerkend voor die jaren. Het is op de foto niet te zien, maar de kachel had een breed onderstuk waar je lekker de voeten op kon warmen. Mijn vader heeft daarop zijn linkervoet gezet, ook mijn moeder verdenk ik ervan haar voeten op dat warme gedeelte te hebben gezien de hoogte van haar handen. Als de kachel toen warmte gaf zouden zij ongetwijfeld hun gasten die plek hebben gegeven, althans dat hoop ik. De kleding die het gezelschap draagt is niet echt winters, maar ook niet zomers. Misschien was de kachel gewoon het middelpunt van de kamer, de plek waar je gaat zitten. De twee broers en onze moeder leven niet meer, de woonkamer bestaat niet meer , het huis is gesloopt, maar het blijft een prachtig 'kiekje 'waar ik met plezier naar kijk.

>>>@<<<

X I N G B A O G U

© B.P.

Op 2 november schreef ik onder de titel 'Goudkopje' dat ik weer begonnen was met de kweek van paddenstoeltjes. De eerste Shii Take, gegroeid uit het als vulling meegestuurde baaltje, hebben we ondertussen al gegeten. Op de Goudkopjes is het nog wachten, maar de King Oysters groeien als kool.
Het vreemde is alleen , dat wat er bij mij op het baaltje groeit totaal niet lijkt op de zwammen van de foto van Casa Foresta, het bedrijf waar ik de paddenstoelen bestelde.
Maar als je gaat zoeken op Pleurotus eryngii (de Latijnse naam voor Koningsoesterzwam) kom je een aantal afbeeldingen tegen die er meer op lijken. Een lange dikke stam met kleine hoed.
Maar mijn paddo's zijn nog niet volgroeid, het kan nog vele kanten op, maar dikke stelen zullen nooit meer dun worden! We komen er zeker op terug. Het levert in ieder geval een prachtig plaatje op.

Foto Casa Foresta

Foto van Wikipedia


...
.

Het zal je maar gebeuren!

Twee weken geleden waren we op de feestelijke opening van de nieuwe, volledig geautomatiseerde stal van De lange Hoeve in Genderen, de boerderij waar wij onze kaas kopen. Ik heb er verbaasd staan kijken naar alle technische ontwikkelingen die in deze stal te zien waren, o.a. een automatisch voedersysteem van het merk Triomatic. Het systeem is zo groot dat het niet in één foto te pakken is. De volgende twee foto's zijn onderdeel van deze voedermachine!
Juist in dat verregaand geautomatiseerde bedrijfsonderdeel zou de brand ontstaan zijn. Het lijkt een installatiefoutje, nu maar hopen dat de verzekering uitkeert!

Ook deze computergestuurde 'melkcarrousel', waarvan dit maar een klein deel is, was fantastisch om te zien. Ik hoop 'm ook nog eens in vol gebruik te mogen aanschouwen.

.....

P I A N O

Deze piano kocht L ooit toen ze in Ierland woonde en nam hem in 1978 mee naar Amsterdam. Het is het enige grote 'meubelstuk' dat bij de verkoop van haar huis niet naar de nieuwe eigenaar is overgaan, maar tijdelijk ondergebracht bij een vriendin wier dochter aan pianoles toe was. De pianostemmer (tevens -restaurator) constateerde echter optredende schade wegens een te lage luchtvochtigheid in huis; de piano moest daar dus voor de winter (centraalverwarming!) weg. Het zwart gepolitoerde Jugendstiel instrument met koperen kaarsenhouders en goed geluid moest weer op transport, maar waar naartoe? Voor L behoort de piano tot het verleden, ze zal er geen muziek meer op maken bovendien wil ze nu liever 'buiten spelen'. Maar voor dochter V is het de laatste herinnering uit het huis waar zij opgroeide, zij wil het klavier behouden maar heeft de ruimte niet. Verkopen is daarmee voorlopig geen optie en opslagruimte is duur. Hier in huis is er geen plek, dus maakte ik een hoekje vrij in mijn werkruimte. Dat is een mooie koele, voldoende vochtige ruimte waar hij zal staan, keurig afgedekt met een laken tegen het stof, tot V een geschikte woonruimte heeft of anders tot ik er genoeg van heb. Hij is dus niet te koop, maar als iemand een betere oplossing weet, horen wij dat graag.

$$$$$


.

WEER ZO IETS

Dit ronde houten geval is een hoedenvorm, een mal van Lindehout waar het materiaal van de te maken hoed, in dit geval een rand, omheen getrokken wordt. Het heeft jaren bij mij in het atelier aan de muur gehangen tot ik het gisteren genoeg vond en in de emmer met afvalhout gooide om te verbranden.
Toen het aan de beurt was liet ik het L zien en die vroeg wat het was.

Mijn schoonmoeder was modiste, op haar voordeur zat een klein bordje geschroefd met daarop:
Edith Herbst Chapeaux. Zij werkte keihard voor een schamel inkomen voor haar en haar dochter. Zij maakte o.a. de showhoeden voor Max Heijmans en maakte en vermaakte vele hoeden van vooral Joodse klanten. Sommige van die dames presteerden het om met een op de Cuyp gekocht hoedje bij haar langs te komen met het verzoek er een etiketje van Maison de Bonneterie in te naaien! Bij een bonthandelaar kocht zij voor een luttel bedrag snippers en naaide die met de hand aan elkaar, zo kon ze toch wat verdienen!
Na haar dood vonden we dozen vol klein materiaal; bont, voile, stofjes, vogelveertjes, naalden, spelden en scheermesjes en natuurlijk de vele houten vormen.
Een paar van die vormen hebben we aan een bevriende, net beginnende hoedenmaakster kunnen geven, de rest is al jaren terug in het vuur verdwenen (want hoeden en dus ook vormen zijn aan modegrillen onderhevig en bovendien zat er worm in). Alleen deze ring heeft langer mee mogen gaan en dan alleen omdat de vorm mij intrigeerde.

Maar wat nu, moet ik 'm weer in het atelier hangen en er nog langer tegenaan kijken of toch het vuur in?

....

MAKKE SCHAPEN

Vriendin TRUI houdt mij in de gaten en schreef:

You did it again man!!
Gaat het een beetje?

Ik doe helemaal niets behalve wachten! De afspraak is om negen uur, 'het toxische spul' (staat op de transportbox) is er dan meestal nog niet, het moet uit Tilburg komen en ik wacht in Waalwijk omdat dat voor mij dichterbij is. Laat het over mij heen komen, trek mijn broek uit en ga liggen op het lege bed, de dienstdoende verpleegster sluit de gordijnen, haalt de ingrediënten uit de verpakking, vraagt of ik ben wie ik ben maakt mijn eikel schoon en laat dan het slangetje in mijn blaas afdalen. Dat geeft bij het passeren van de prostaat en de sluitspier van de blaas een vervelend gevoel maar doet beslist geen pijn. Dan sluit ze de koker met Mitomycine op het slangetje aan en spuit dat in de blaas. Daarna mag ik naar huis en op mijn eigen bed elk kwartier op een andere kant gaan liggen. Na het uitplassen moet ik twee keer doortrekken om het gif extra verdund het riool in te sturen.
Je stelt jezelf voor mondig te zijn, maar er zijn situaties dat 'het systeem' ons onmondig maakt: het tekort aan verplegend personeel is de hoofdoorzaak van het wachten, zij rennen zich te pletter, doen hun best maar hebben ook maat twee handen!
Je denkt mondig te zijn, wilt weten van de hoed en de rand, maar een echt duidelijk antwoord op een vraag is moeilijk te krijgen. De specialisten hebben het beste met je voor (mag je verwachten) maar geven vaak onduidelijke soms ook tegenstrijdige berichten aan de patiënt. Ik heb te maken met twee urologen die meestal wel hetzelfde bedoelen maar het anders formuleren. Een voorbeeld: de ene zegt dat ik zes keer achtereen moet spoelen, de ander laat het schema zien waaruit blijkt dat er slechts vier keer achtereen (met een week ertussen) wordt gespoeld en daarna nog twee keer met elk 22 dagen ertussen! En dat er mij totaal 11 spoelingen te wachten staan met steeds grotere tussenpozen. Dat schema lag pas afgelopen maandag (de derde spoeling) op de afdeling en als ik er vorige week bij de uroloog niet op had aangedrongen had het er nog niet gelegen en had ik, maar ook de verpleging niet geweten hoe vaak en wanneer er gespoeld moet worden. (En ik ben heus niet de eerste.)
En toch voel ik mij een beetje een mak schaap dat naar de slager gaat, want echte invloed op je eigen toekomst heb je niet.

...................................................................................................................................

O B L A M A


\


R A M B O

De avond ervoor hebben wij nog even gekeken, 'de nacht' hebben we overgeslagen en de ochtend erna was ik niet eens nieuwsgierig, het kon niet missen. -Wie heeft er gewonnen-, vroeg ik buurman Gerard, 'O.., OBLAMA met een ruime meerderheid'. Ik heb het maar zo gelaten, hij zit meer voor de buis dan wij.
Hoewel alles natuurlijk beter is dan de blanke aap die nu het ambt vervult ben ik blij met Obama, ik hoop dat hij zijn idealen en beloftes waar kan maken. Ik hoop voor hem, zijn vrouw en dochters dat hij die kans ook krijgt en niet voortijdig door een maniak met welke achtergrond dan ook overhoop geschoten wordt.
Hij zit nog niet eens in het Witte Huis, hij is nog geen president maar wel een schietschijf.
Ik heb nooit een RAMBO film gezien, het is niet echt mijn soort film, maar ik denk dat bovenstaande still er uit gehaald zou kunnen zijn.
Ik hoop dat Barak stilstaat bij dat waar hij zijn gezin en zichzelf mee opzadelt en zich afvraagt of dat de moeite waard is.
De geschiedenis zal zal het ons leren.

>>>>>>>>>>>><<<<<<<<

*

P U L P ?

Soms zie ik onderweg in een flits iets wat ik herken, wat niet wil zeggen dat ik stop om het nader te beschouwen, meestal kan dat ook niet omdat het verkeer het niet toelaat. Deze keer kon ik stoppen en zelfs op m'n spiegels achteruit rijden, er was geen verkeer! Het was ergens ten noorden van de Camargue, we hadden de route nationale verlaten en kwamen via zeer kleine landwegen op een kruising zonder borden, op mijn richtingsgevoel vertrouwende sloegen wij links af en toen zag ik het: een container vol met een rood goedje. De bak stond voor een Cave Coopérative, de plek waar de streekboeren hun druiven naar toe brengen om te laten persen. Als die druiven uitgeperst zijn blijft er onderin een rose plak pulp over. Als ik appels, druiven of ander fruit pers is het residu minimaal, dat gaat dan naar de kippen maar meestal lusten ze het niet.
In de wijnlanden verzamelen ze het kennelijk, ik kan mij niet voorstellen dat er geen bestemming voor is, bijvoorbeeld verwerkt in veevoer maar zeker weten doe ik dat niet,
Suggesties?

Vlinder,eitjes,rups,pop,vlinder.

Bij het plukken van peterselie ontdekte L deze pop, het is een donkere, bijna zwarte pop. Ik dacht eerst dat het van een Koolwitje zou zijn omdat die veelvuldig in de groentetuin voorkomen. Maar op deze site kwam ik erachter dat het dat niet kan zijn, de kleur maar ook de vorm is totaal anders. Een andere vlinder die hier veel voorkomt is de Atalanta en als ik die opzoek en naar de pop kijk denk ik dat het hem inderdaad is! Helaas zit er geen leven meer in, dus zeker weten zal ik het nooit!

Het is jammer dat veel van die prachtige rupsen zo vraatzuchtig zijn, onze kolen worden meestal behoorlijk aangetast om over de Broccoli maar te zwijgen. Maar te begrijpen is het wel als je beseft wat een energie er nodig is om telkens weer van gedaante te moeten wisselen.

>>>(:)<<<