W A L N O T E N

De week voordat wij vertrokken begonnen de noten te vallen. Die eerste noten zijn nooit de beste maar goed te eten, een buurman die er veel van weet laat ze gewoon liggen. Onze huisoppassers hebben een paar emmers geraapt en in de zeven te drogen gelegd, maar ik vond het ongepast ze ook nog te vragen de noten te verkopen. En zoveel bleek er in die maand ook niet gevallen. Nu pas, na veel wind en regen zijn ze naar beneden gekomen en hebben we al meer dan zestig kilo geraapt. Vandaag heb ik de eerste netjes met anderhalve kilo noten aan de dijk te koop gezet. De eerste afnemer was een Turkse meneer met (volgens eigen zeggen) slechts vijf tanden in de mond die in Brakel woont, hier niet ver vandaan. Hij had al zakken vol met noten in de auto staan. Zijn broekzak zat vol met bundels euro's waaruit hij een briefje van vijf haalde om de twee netjes die hij kocht te kunnen betalen. Hij zat(zit) in de auto-branche.
Ik vroeg wat hij met al die noten ging doen, zijn antwoord was simpel en voorspelbaar: 'opeten'.
'Ja dat doen wij ook, in brood, taart, sla bij de borrel en gewoon als tussendoortje', zei ik. Maar hij had nog een ander recept: noten pellen, op een bakplaat in een dun laagje water met wat zout over de noten. Volgens hem een heerlijke lekkernij om je vingers bij af te likken.
We gaan het maar eens proberen.

In de grote zak op de foto zit 15 kilo, de kleintjes bevatten anderhalve kilo.

>.<

Vanmorgen kreeg ik een inlegkruisje in mijn handen gedrukt nadat er weer een cystoscopie had plaatsgevonden. Bij zo'n onderzoekje wordt er een verdovend glijmiddel en een waterachtige substantie in de pisbuis en blaas binnengebracht. Dat moet er ook weer uit, deels door de uroloog eruit gezogen, de rest druppelt in het kruisje. Het onderzoek zelf is niet echt pijnlijk te noemen, het plassen daarna soms wel.
Het aardige van zo'n cystoscopie is dat je mee kan kijken, je ziet dan ook meteen of er wat aan de hand is of niet. De weg naar de blaas zag er prachtig schoon uit, maar in de blaas waren weer tumoren zichtbaar, niet echt joekels, maar groot genoeg om onrust te brengen. Ze behoren er doodeenvoudig niet te zijn. Ik moet dus weer 'schoongeschraapt' worden en vervolgens een chemospoeling ondergaan.
Ik dacht dat ik er af was, niet dus.
Ik zal profesioneel en met zorg omringd worden als ik mij de 21e op de afdeling drie van het ziekenhuis in Waalwijk zal melden. Ik durf niet meer te zeggen dat ik hoop dat het de laatste keer is, mijn uroloog merkte fijntjes op dat hij een patient heeft die al tweeentwintig keer mocht terugkomen, voor mij is het slechts de vierde keer.
Maar we hebben vandaag ook nog iets leuks gedaan, de brillen die we voor de vakantie bestelden hebben we opgehaald. Voor het eerst heb ik nu een randloos montuur, dat is best wennen, maar men zegt dat het me goed staat. Volgende week weet ik niet meer beter.

***

FRUITS DE MER

Nooit eerder zag ik L.als een stipje aan de horizon. Alleen met de verrekijker kon ik haar vinden en om deze foto te maken moest ze een stuk dichterbij komen. Ze was met een emmer en mes op pad gegaan om een maaltje schelpdiertjes te zoeken. De oogst van twee uur op blote voeten door het zand en water van het Pertuis D'antioche had beter gekund maar was zeer gevarieerd.

We hebben de schelpen in schoon water weggezet en later nogmaals gewassen en nagekeken op ongeregeldheden. Daarna gekookt en de diertjes uit de schelpen gehaald en in de koelkast tot de volgende dag bewaard. We hebben ze gegeten met een pasta en een sausje. De mosselen hadden smaak maar de anderen vielen wat tegen, de kombinatie met de pasta was heerlijk.

.

O P R U I M E N

Op de meeste campings kom je achtergelaten of vergeten waslijnen tegen. Dunne draadjes of echte waslijn gespannen tussen twee bomen of aan één kant loshangend. Dit setje hing keurig aan een tak. Zo achtergelaten door de vorige eigenaar of bijeen geraapt en opgebonden door een latere gast? Wij hebben het niet gebruikt en gewoon laten hangen. Misschien dat de beheerder van de camping het tijdens de winteropruiming weghaalt.
Mieren zijn echte opruimers, zelfs deze gevallen, gepofte maiskorrel was de volgende dag niet meer terug te vinden.

.

Niet uitbundig bruin, maar toch ...

In april wilden wij een treinreisje maken waar L. ooit over las. Een trip van vele uren per smalspoor van Digne-les-Bains naar Nice. In het voorjaar kozen we er voor om door te gaan naar Spanje, maar nu hebben wij de rit gemaakt, d.w.z. meer dan de helft. Het eerste stuk vanaf Digne moest per bus worden afgelegd wegens werkzaamheden aan het spoor , dat leek ons niet aantrekkelijk en bovendien vonden we een camping in Barreme op drie minuten lopen van het stationnetje. Barreme ligt op dertg kilometer van Digne. De rit bleek minder spectaculair dan wij dachten maar was zeer de moeite waard. Om acht uur 's-morgens het treintje in, twee uur voor Nice en dan om vijf uur weer terug. Je kunt later teruggaan, maar dan is het donker en zie je niet veel.

Nice was lekker rustig, wel toeristen maar niet te veel, soms wat koude wind maar verder zonnig. We hadden net de tijd om van het station naar het bewaakte strand te lopen en weer terug. Ik ken toiletten met bauw licht, maar onder een viaduct zoals hier had ik het nog niet gezien. Feestverlichting zal het niet zijn.

@ Jan

.

Jeruzalemartisjok 2

Bijna alle planten zijn er nu uit en afgevoerd naar de kippen. Daar klop ik de grond van de kluit en verzamel de bruikbare delen zoals die witte knol op het plaatje. Uiteindelijk haalde ik er nog twee kilo bruikbare topinamboer uit.

Uit de inboedel van mijn schoonmoeder haalde ik jaren geleden een mini wasmachientje en bewaarde het in de schuur. Ooit gebruikte ik het om nieuwe krieltjes te wassen, wat wonderwel lukte. Het ding is op de elektramotor na geheel van plastic en totaal uiteen te halen. Het schoonmaak probleem waarover ik het in het vorig blog had is hiermee van de baan. De puree die we er van maakten is verrukkelijk.

>>>......................<<<

Jeruzalemartisjok

Je vergeet zo snel wanneer je iets voor het eerst in de grond stopte en hoe je er aan kwam. Ik denk dat ik de eerste knolletjes van de Helianthus tuberosus, oftewel Topinamboer, Aardpeer of Jeruzalemartisjok genoemd een jaar of tien geleden aan de rand van de moestuin plantte. De plant wordt meer dan manshoog en krijgt heel laat een kleine zonnebloem achtige bloem. Zo ver laat ik het meestal niet komen omdat de planten dan de lage middagzon tegenhouden. De knollen blijven in onze klei aan de kleine kant en zijn dan nogal grillig van vorm. Lastig schoonmaken dus, een van de redenen waarom we ze niet zo veel eten. Vandaag ben ik rigoreus gaan rooien, de helft van de wortelstokken is er uit en naar de kippen, toch haalde ik er nog ruim anderhalve kilo bruikbare knollen uit. Misschien genoeg om een puree van te maken.

(>>>>><<<<<<)

V R O U W E N

Onze rietdekker kreeg een paar dagen hulp van een collega, een nogal stuurs kijkende man tegen wie ik een opmerking maakte over een viertal vernieuwde nokvorsten. Ja, net als vrouwen zei hij, allemaal hetzelfde en na vijf jaar heb je het wel gezien. Dat is nou zo'n typische opmerking van mannen onder elkaar. Daar behoor je om te lachen en een antwoord op klaar te hebben. Ik kan er niet om lachen en mijn eventuele reactie zou hij niet begrijpen. O.a. daarom ben ik geen mannen man.
Ik weet ze slecht te beminnen, maar ik val op vrouwen, vrouwen met pit en een eigen mening, vrouwen waar je niet omheen kunt, vrouwen die aanwezig zijn omdat ze iets uitstralen. Vrouwen die iets kunnen, zingen bijvoorbeeld. Ik hield niet van de zingende zusjes de Selvera's of de zangeres zonder naam, maar wel van Barbra Streisand en Barbara. Later Tina Turner en Kate & Anna Mc Garrigle. Ook zingende zusjes maar dan beter.
Recenter kocht of kreeg ik cd's van jongere sterren met een stem die mij wat doet. Rauwe stemmen, soms manelijk of juist heel vrouwelijk sensueel. Stemmen met een groot bereik. Stemmen vaak ook van zeer manlijke vrouwen, geen vrouwen vrouwen, maar op vrouwen vallende vrouwen. K.D.Lang bijvoorbeeld of deze Martha Wainwright, de zuster van Rufus en dochter van Loudon Wainwright en Anna Mc Garrigle. Ik hoorde haar op de radio en viel voor haar stem en vertelde dat Lindsey. Promt kreeg ik de CD op mijn verjaardag met Martha in een wonderlijke houding op de canapé. Niet bloot maar wel sexy. De pose doet mij denken aan een film, een Hitchcock film misschien, maar welke?

(^^^^^^^^^^)

W E E R....T H U I S

........van even weggeweest.

Bijna vijf dagen in mijn uppie even weg, zonder een echt doel op pad met het huuske. Kris kras door Friesland, Groningen, Drenthe en de rest van Oost Nederland plus een stukje Duitsland om lekker brood mee naar huis te kunnen nemen. Het weer zat niet echt mee maar dat kon de pret niet drukken. Zelfs de achterklep kon zo nu en dan open, want koud was het niet. Ik heb deze keer ook min of meer lekker gekookt, o.a. in de uit Nieuw Zeeland meegenomen elektrische braadpan. Op zo'n reisje neem ik mij altijd voor eens lekker uit te slapen, maar dat valt niet mee! Mijn ingebouwde wekker valt niet uit te zetten, de knop in mijn hersens zit vast. Om zeven uur word ik wakker, soms lukt het daarna nog een uurtje te sudderen, maar dan is het echt voorbij. In Friesland stond ik bij mijn broer gewoon op de openbare weg, dat hebben we wel meer gedaan maar het blijft een vreemd gevoel.




De grootste en best verzorgde camperplek was in Doezum (Gr.) bij een particulier, daar betaalde ik 6.50 incl. elektra en douche. Toen ik eraan kwam stond er één klein campertje. Rond een uur of zeven arriveerde er nog een Italiaans gezin in korte broek, hun camper was van het grote formaat dat je veel ziet rijden. Zij waren al voor half acht de volgende morgen weg.


De laatste plek waar ik met nog vier andere campers (gratis) stond was op een grote parkeerplaats bij sportvelden en langs een weg. Ik dacht dus door verkeerslawaai gewekt te worden, maar dat viel gelukkig mee. Al met al een heerlijk tochtje, voor herhaling vatbaar.

>>>>>.<<<<<