Lust.

LUST

*

In Rotterdam staat de Kunsthal aan de rand van het Museumpark. Wij gingen er heen omdat er een unieke tentoonstelling van het werk van Henry Moore te zien is. We namen de lift naar boven. Maar die lift stopt niet bij de tentoonstelling van Moore maar wel bij LUST van Peter van Straaten. Ik had er over gelezen maar was het totaal vergeten.

The Kunsthal in Rotterdam is situated at the edge of the Museum Park. We went there because there is a unique exhibition showing on of the work of Henry Moore. We took the lift up. Except the lift doesn't stop at the Moore exhibition but at Peter van Straaten's LUST. I had read about it but then had completely forgotten about it.

Veel bezoekers liepen er niet rond, een aantal echtparen van onze leeftijd en een enkele los lopende man. De vrouwen hadden hoorbaar de meeste lol, gniffelen, hardop lachen en zo van- kijk die eens, oh...
Er hingen een aantal prachtige ingekleurde tekeningen bij, soms ook met kleurpotlood gemaakt, dat zijn we niet van Peter gewend. Ook Moore heeft prachtige tekeningen en beelden van vrouwen gemaakt, maar dan gespeend van elke vorm van erotiek.

There weren't a lot of visitors, a few married couples of our age and the odd man alone. The women were audibly tickled pink: snickering and snorting, laughing out loud, making remarks like - "look at him, oh......."
A few of the drawings were beautifully coloured in, sometimes even drawn in coloured pencil, something we're not used to from Peter. Moore made beautiful drawings and sculptures of women too, but they are totally devoid of any kind of eroticism.

De prenten van van Straaten zijn zeker erotisch, lustopwekkend soms maar altijd met een glimlach. Pornografisch zijn ze wat mij betreft niet. Ik begrijp dan ook niet echt goed waarom een criticus het heeft over porno. De grens tussen erotiek en porno is niet vaststaand, een ieder trekt zijn eigen lijn. Maar deze man legt de lat wel heel laag. Door de eeuwen heen zijn er heel wat verschuivingen geweest. In de jaren vijftig van de vorige eeuw zat het blaadje 'De Lach' in menige leesportefuille. De zeer onschuldige plaatjes daarin werden door menigeen als pornografisch betiteld. Een eeuw eerder maakte een onbekende fotograaf de Daguerreotype die onderaan staat. Als je bedenkt dat er toen met lange sluitertijden gewerkt werd en de modellen dus lang stil moesten staan, mogen wij wel spreken van een knappe prestatie van het paar, maar vooral van de man. Het verklaart ook de wonderlijke houding van de man en het krampachtig steunen van de vrouw. Een plaat gemaakt om lust op te wekken bij liefhebbers en verzamelaars, voor mij pornografie. Hij komt uit het boek 'A History of1000 Nudes Erotic Photography from 1839-1939'. Erotische foto's dus, uit een verzameling erotiek, het maakt het er voor de leek niet makkelijker op. Maar laten we eerlijk zijn, maakt het iets uit? Beide tentoonstellingen zijn zeer de moeite waard.

Peter van Straaten's prints are definitely erotic, sometimes sexually exciting but always with a smile. As far as I'm concerned they're not pornographic, so I don't understand how a critic can use the word porno. The line between eroticism and porno isn't a firm thing of course, everyone draws his or her own line, but this particular man obviously has an exceptionally low threshhold. Over the centuries there have been quite some shifts. In the fifites of the previous century, the magazine 'Lach' (Laugh) was included in many a 'leesportefeuille' (a selection of magazines and books read in turn by members of a reading circle). The very innocent pictures in it were called pornographic by some. A century earlier, an unknown photographer made the daguerrotype shown below. Taking into consideration the long shutter times in those days, meaning the models had to stand still for minutes on end, we may speak of an admirable performance by the couple, most especially by the man. That also would explain the man's queer stance and the woman's tense position. A picture made for aficionados and collectors, with the purpose of exciting lust. It was taken from the book A History of1000 Nudes Erotic Photography from 1839-1939', which means that these are 'erotic' photos, from a collection of eroticism, which doesn't make things any easier for the layperson. But let's be honest, does it matter? Both exhibitions are worth visiting.

*

Matinus caninus II / Dog Stinkhorn II

*




Het begon toch wel heel erg te stinken in de tuin. Niet dat wij daar zelf veel last van hadden (een heel eind van het huis), maar de buren wel.
Alle zichtbare delen van de zwammen heb ik weggehaald en een paar van de bolletjes doorgesneden. Het ziet er binnenin fantastisch uit!
Goed te zien is dat de slijmlaag (waarin de sporen zitten) de jonge zwam geheel omsluit. Die bruin-grijze laag groeit niet zo te zien, de zwam wel. Het bolletje of eitje bevat vocht waarin het embryo als in vruchtwater lijkt te drijven. De rode kleur is om in te bijten.

It started really stinking in the garden. That didn't bother us much (being so far from the house), but it did bother the neighbours.
I removed all visible remains of the stinkhorn and cut several of the small balls in half. They look fantastic inside!
You can clearly see how the layer of slime (containing the spores) completely surrounds the young toadstool. This greyish-brown layer apparently doesn't grow further, although the toadstool does. The ball, or egg, holds moisture in which the embryo appears to float, as in amniotic fluid. The red colour looks worth biting into.

*

Madonna

*

Stel, je zit op de bank in de kamer en het vuurtje in de open haard brandt lekker. Op het haardhout staat een kistje met aanmaakhout. Op het kistje staat in olijfgroene letters op een glanzend bronskleurige achtergrond RAPHAEL. Het was mij nooit eerder opgevallen.
Je zit op de bank met een vuurtje en de TV aan te kijken naar Freek en Ayaan Hirsi Ali komt in beeld. Een vrouw die ik nog steeds niet weet te plaatsen.
Ik weet niet waarom, maar in mijn hoofd plakte ik Ayaan direct boven het kistje. Ik pakte de camera en maakte opnames van Ayaan en het kistje. Pas na het importeren van de foto zag ik het kruis tussen haar ogen. Het deed mij denken aan haar film Submission.

Raphael was een schilder van Madonna's en andere echte of verzonnen personages. De LINK is duidelijk denk ik.

Just imagine, you're sitting on the sofa in the living room with a log fire burning. On top of the firewood stands a box of kindling wood. On the box, against a shiny bronze-coloured background in olive green letters, the word RAPHAEL. It had never struck me before.
You're sitting on the sofa with a fire burning in the grate and the TV on, watching Freek, and Ayaan Hirsi Ali appears on the screen. A woman I still cannot place.
I don't know why, but in my mind I pasted Ayaan right above the box. I got the camera and took pictures of Ayaan and the box. Only after importing the photos did I see the cross between her eyes. It reminded me of the film Submission.
Raphael was a painter of Madonnas and other real and ficitious personages. I think the LINK is obvious.

Maar waarom maakte ik hem?
But why did I take it?

Draaikonten en Glibberalen. Tricky Dicks and Slippery Eels

*
In de jaren dat het woordspelletje LINGO voor het eerst op de buis kwam keken wij (Marion en ik) er regelmatig na en speelden driftig mee. Dat er ooit in de 'politiek' vragen over gesteld zouden worden konden wij toen niet bevroeden. Wat een afgang!

Ik heb al een tijdje stemrecht en van dat recht wil ik gebruik maken, maar soms verlang ik naar een dictatuur. En niet omdat ik ook maar een dictatuur kan opnoemen waar ik achter kan staan, maar om mijzelf niet langer te hoeven kwellen met de vraag: 'Welke draaikont of glibberaal zal ik mijn stem geven'? Bovendien blijkt het totaal onzeker of mijn stem ook komt daar waar ik hem wil. Rechts, maar ook Links wringt zich in alle bochten om mij te overtuigen van hun gelijk. Als het er echt op aan komt, komt de werkelijke politicus boven drijven. Voor mij nog meer reden om te verlangen naar een sprookjesland.

In the first years of the word-game Lingo appearing on the box we (Marion and I) used to watch regularly, joining in with enthusiasm. Who could have imagined then that one day questions would be asked in parliament on that subject. What a come-down! I've had the right to vote for a while now, and I wish to exercise that right, but sometimes I long for a dictatorship. And not because I can name so much as one dictatorship I believe in, but so that I don't have to torture myself with the question: which Tricky Dick or Slippery Eel should I give my vote to? In addition, it's entirely uncertain whether my vote will end up where I intend it. Not only right-wingers, but also left-wingers squirm in all directions to convince me that they're in the right. When it comes down to the nitty gritty, the true politician lets his mask drop. All the more reason for me to yearn for a fairytale world.

Ik ben er tegen het recht in eigen hand te nemen, tegen de doodstraf, tegen een leger, maar ben realistisch genoeg om te zien dat dat idee soms niet houdbaar is. De heer Saddam was een dictator in het zadel geholpen en gehouden -zolang het ze uitkwam- door 'democratische' presidenten. De man was een boef, moordenaar maar ook een held, hij had moeten sneuvelen in het gevecht, dan hadden J.P.en zijn mede glibberalen niet met hun kont hoeven draaien. Je kan niet zeggen: "ik ben tegen de doodstraf, maar nu even niet."
Ook ik niet.

I'm against taking the law into one's own hands, against the death penalty, against an army but I'm realistic enough to see that that isn't always viable. Saddam was a dictator, helped to power and kept there - as long as it suited them - by 'democratic' presidents. The man was a criminal, a murderer but also a hero, and he should have died fighting; then J.P. and his fellow slippery eels wouldn't have had to wriggle around so much. You can't say "I'm against the death penalty, but not right now."
Nor can I.

Maar dood is dood. Dat wil zeggen als het om een mens, dier of plant gaat, er zit geen leven meer in. En zonder leven geen besef, wel zo makkelijk. Een mens straf je dus meer door levenslange eenzame opsluiting dan door de strop of kogel. Of dat humaan is is van ondergeschikt belang wat mij betreft. Ook Humanisten kunnen te ver gaan.

Ik denk dat ik mijn stem geef aan de partij die eerlijk toegeeft z'n standpunt ten opzichte van vele zaken te hebben herzien. Die openheid en eerlijkheid zie ik bij geen een andere partij terug.
Voor mij weer de SP, ik hoop niet dat het een onbezonnen daad blijkt te zijn. Het blijft zaaien en oogsten.

But dead is dead. That means - whether human being, animal or plant - that there's no longer any life in it. And without life no comprehension, it's that simple. So you punish a person more by lifelong solitary confinement than by the noose or the bullet. As far as I'm concerned, the issue of whether it's humane or not is of lesser importance. Even Humanists can go too far.
I think I'll give my vote to the party that honestly admits to having revised its position on many points. I don't see that sort of openness and honesty in any other party.
For me the SP (Socialist Party) again. I hope it doesn't turn out to be an ill-advised move. In the end, it all comes down to sowing and reaping.

*


*

Een andere onbezonnen maar vruchtbare daad was het zaaien en opkweken van veel te veel peper plantjes. Nu zitten we met bakken vol en weten niet goed wat er mee te doen. Sambal hebben we nog genoeg van twee jaar geleden en de vriezers zitten bijna vol. Het zijn hete-, milde- en zoete pepers. Wie heeft een goed idee?

Another unconsidered but fruitful deed was the sowing and rearing of far too many pepper plants. Now we have loads of the things and don't know what to do with them all. We still have sambal over from last year and the freezers are almost full. They are hot, mild and sweet peppers. Who has a good suggestion?

Lindsey.


*

Mutinus caninus / Kleine Stinkzwam / Dog Stinkhorn

Bijna elk jaar ontdekken we wel een nieuwe soort van het één of ander in de tuin. Vanmorgen kwam buurman Gerard naar me toe met de vraag of ik soms een stinkende plant had staan in een hoek van de tuin waar hij vaak langs loopt. Het is een hoek met Bamboe en een paar andere beslist niet stinkende planten, misschien een dooie kat opperde ik. Een paar uur later kwam hij opgewonden naar ons toe met een wel zeer wonderlijke maar ook onwelriekende vondst. Ik was er even niet maar Lindsey dook meteen met hem het grote paddestoelen boek in. Na enig zoeken kwamen ze uit bij de Kleine Stinkzwam (Mutinus caninus). Deze zwam begint als een bolletje, in dat bolletje begint een phallus te groeien die op een gegeven moment uit z'n omhulsel knapt. De top kleurt dan rood/oranje waar later een bruine slijmlaag op ontstaat, in die slijmlaag zitten de sporen. De reuk is beslist niet aangenaam, maar ook weer niet overheersend sterk.

Almost every year we find a new sort of something in the garden. This morning my neighbour Gerard came to ask whether I had a smelly plant in a part of the garden that borders on his steps. It's a corner where bamboo and a couple of other - decidedly unsmelly - plants grow. My suggestion: a dead cat, maybe? A couple of hours later, all excitement, he brought along his very strange and stinking discovery to show me. I was away just then but he and Lindsey looked it up in the big book of Mushrooms. After a bit of a search they found the Dog Stinkhorn (Mutinus caninus). This toadstool starts off as an egg-like fruit body, in which a phallus starts to grow. At a certain moment the egg ruptures and the stinkhorn shoots up out of it. The top turns red/orange, later covered by a brown slime which contains the spores. The smell definitely isn't pleasant, but nor is it inordinately powerful.

Hij is beslist niet eetbaar, maar heeft een zekere schoonheid. Wij hopen hem volgend jaar terug te zien maar dan wel in een eerder stadium.

It's certainly not edible, but does have a certain beauty. We hope to see it again next year, at an earlier stage in its development.

Back again!

Het lijkt er op alsof ik de oude opmaak weer terug heb, door te kiezen voor een nieuwe TEMPLATE. Ik koos voor mijn oude template 'MINIMA'. Die kreeg ik terug ZONDER de door mij gemaakte veranderingen, o.a. koptekstformaat en kleur. Maar de Blogs zijn weer in volle glorie te zien. Alleen werkt de StatCounter niet onder beta. Daar moet ik nog wat op vinden.

It looks as though by choosing a new TEMPLATE I've got the old lay-out back. I had chosen 'MINIMA' for my old template, and that was restored albeit minus my changes, e.g. heading format and colour. But the blogs are there as of old. Only the StatCounter doesn't work under beta, so I'll have to work that one out.

We nemen er een stukje taart op! Bedankt Ochrid en Jolie voor jullie hulp.

We'll have a piece of cake to celebrate! Thanks for your help, Ochrid and Jolie.

Ford 17M - Volvo 850

De eerste auto van mijn vader was een 2cv met doorlopend linnen dak.
Mijn eerste auto was natuurlijk ook een 2cv, mijn tweede een Renault 4tje.

Naturally my first car was a 2CV, my second a Renault 4.

Mijn derde een echte auto en wel een Ford 17M Stationwagon, overgenomen van vriend en collega F. Als ballast lagen er een paar blokken staal achterin. Een achterbank was er niet. In die auto, de AN-41-66 heb ik een aantal nachten doorgebracht, alleen op Campings over de grens. Ik heb er nooit in gevreeën.

My third was a real car, a Ford 17M station wagon, which I took over from friend and colleague F. A couple of blocks of steel in the back served as ballast. There was no rear seat. I spent a few nights in that car, the AN-41-66, in camping grounds over the border. I never used it for doing a number in.

Na een aantal OPEL Kadetjes en een Nissan rij ik nu in een VOLVO en wel een 850 stationcar.
Volgens een Brits onderzoek staat die wagen bovenaan de Top 10 van meest geschikte auto's om de liefde in te bedrijven. Er staat echter niet bij of ze dat vóór of achterin doen. Dat zullen we dus zelf moeten uitzoeken.

After several Opel Kadetts and a Nissan I now drive in a VOLVO, an 850 station wagon. According to a British survey this car heads the Top 10 of most suitable cars for Doing the Deed in. They don't say whether in the front or the back though, so that we'll just have to find out for ourselves.

Ford 17M met F. ergens in Europa.
Ford 17M with F., somewhere in Europe.

GEHEUGEN /MEMORY

Als klein jongetje hoorde ik vaak over ouderen zeggen: "hij/zij is de kluts kwijt" of "hij/zij is een beetje vergeetachtig" of gewoon "opa weet het niet meer." Een enkeling had het over "een kort geheugen of selectief geheugen". Maar daar begreep je als kind nog niet veel van. Totdat bij mijn opa een adertje het begaf en hij weer kind werd. PIPO de Clown was zijn favoriete programma , hij genoot daar zichtbaar van maar over 'vroeger' kon hij niets meer vertellen. Opa weet het niet meer zei oma. De TV had ze speciaal voor hem aangeschaft, om hem nog 'iets' te kunnen bieden. Ik begon toen te beseffen dat er niet veel voor nodig was om een leven totaal te veranderen.

As a young child I used to hear remarks about older people like: "s/he is confused" or "s/he is a bit forgetful" or simply "Grandpa has lost his marbles", and sometimes the term "a short memory" or "a selective memory". But as a child I didn't understand what this meant, until my grandpa had a burst vein and reverted to childhood. PIPO the Clown was his favourite programme, you could see he enjoyed it but he had forgotten about 'the old days'. Granny used to say Grandpa had 'lost it'. She bought a telly especially for him, so at least he would have 'something' . I started to realise that it didn't take much to completely change a life .

Wat ik pas veel later las was dat de afbraak al begint zodra de volwassenheid bereikt is. In het begin heb je het niet zo in de gaten of je 'wil er gewoon niet aan'. Er komt een moment dat je 'vergeetachtigheid' verweten wordt, daar valt nog mee te leven. Het wordt echt een ramp als je niet meer dan één ding tegelijk kan onthouden of wilt onthouden, maar dat laatste zie ik als smoes. Wij hebben soms de onzalige gewoonte door elkaar heen te praten of elkaar in de rede te vallen, met als gevolg dat je weer opnieuw kunt beginnen, helaas zijn wij dan vaak vergeten waar het eigenlijk om ging. En niet omdat het onderwerp van geen belang was maar omdat we het echt niet meer weten. Toch best beangstigend, we willen nog een tijdje mee.

Much later I read that breakdown already starts with adulthood. In the beginning you don't quite realise what's going on, or rather you 'don't want to'. At a certain moment you are accused of 'forgetfulness', that's something you can live with. It only becomes a problem when you can't - or don't want to - remember more than one thing at a time, but the last I regard as an excuse. Sometimes we are interrupted in our train of thought, or someone cuts in and then we have to pick it up again, but often by then we've forgotten what we wanted to say in the first place. Not because it wasn't important but because we really have forgotten. It's pretty disquieting, because we still want to be taken seriously.

Bij een Personal Computer stop je er als het fout gaat gewoon een nieuw of meer werkgeheugen in of je vervangt de 'opslag' in de vorm van een nieuwe HD. Je kan dan weliswaar wat gegevens kwijt raken, dat is jammer maar je kan doorgaan waar je gebleven was. Als dat bij mensen zou kunnen zouden wij het eeuwige leven kunnen benaderen, tenminste als de Hardware het uithoudt en dat is gelukkig niet het geval.

With a Personal Computer, if things go wrong you just put in new, or extra, work memory in the shape of a new HD. You may lose some information of course, which is a pity, but at least you can go on from where you left off. If humans could do that we'd almost have eternal life, that is if the Hardware lasts and fortunately it doesn't.

Mijn iMac heeft nu meer geheugen gekregen, ik heb het er zelf ingezet. De doos waarin het geheugen kwam is zo groot als een doos voor een DVD, het nieuwe geheugen (7X2cm) zelf is kleiner dan het oude. (7X2,5cm) De foto laat het oude 256 MB geheugen zien. Ik hoop dat door deze ingreep mijn problemen voorlopig over zijn.

My iMac now has extra memory, I installed it myself. The box the memory came in is as large as a DVD box, but the memory (7x2 cm) is smaller than the old one. The photo shows the old 256 MB memory. I hope that my problems will now be over, for the time being at least.

Bij Lindsey zijn een paar programma's opnieuw geïnstalleerd, dat heeft geholpen maar helemaal 'op orde' is het nog niet. iPhoto bevatte bestanden die daar niet thuis hoorden om maar een voorbeeld te noemen. Martijn, de zoon van Ronald is er meer dan twee uur mee bezig geweest. 'Een interessant probleem' en dat blijft het voorlopig.

On Lindsey's computer several programmes have been re-installed, which has helped but everything isn't 'hunky dory' yet. For example, in iPhoto there were some files that had no business being there. Martijn, Ronald's son, was busy for more than two hourssorting things out . It remains an 'interesting problem' .

Beta vulgaris Conditiva / bietjes/ beetroots

Bij Vreeken's Zaden zijn wel 15 soorten bieten te vinden. Wij hadden er dit jaar drie: rode platte, rode peenvormige cylindrica en een ronde gele biet.
De kleur van de laatste lijkt bijna lichtgevend. Ongeschild hebben ze nog een rode gloed, maar geschild zijn ze echt geel. Doorgesneden laten ze een gelaagdheid zien die we niet van rode bieten kennen.
De smaak verschilt niet zoveel van de rode biet, die is vooral wat zoeter en zachter - net als de textuur trouwens - maar het is een lust voor het oog. Waarom zien wij ze nooit bij de groenteboer?

At Vreeken's Seeds they have about 15 different kinds of beetroot. This year we had three: flat red, red carrot-shaped cylindrica and a round yellow beet.
The colour of the last is almost luminous. Unpeeled they still have a reddish glow, but peeled they really are yellow. On cutting they reveal a layeredness you don't see in red beetroot.
The flavour isn't a lot different from the red sort, although it is milder and sweeter, and the texture is softer, but they are a delight to behold. Why don't you ever see them in the vegetable shops?

Polygonia c-album

Op 24 juli 2004 zagen wij hem voor het eerst, de c-vlinder. Hij zat op een Eucomis in de tuin. Op 8 november van dat jaar vond ik hem dood maar helemaal gaaf in de plooien van de grand foulard op de bank in de kamer.

On 24 July 2004 we saw it for the first time, the c-butterfly, sitting on a Eucomis in the garden. On 8 November of that same year I found it dead but quite undamaged, in the folds of the throw-over on the living room sofa.

Vandaag, 2 november 2006 zag ik er van achter m'n buro een zitten op de rand van het voederhuisje voor mijn raam. Gelukkig bleef hij zo lang op het zelfde plekje dat ik de tijd had om om te lopen en plaatjes te schieten.

Today, 2 november 2006 while sitting at my desk I noticed one perched on the edge of the feeding table in front of my window. Luckily it stayed put for long enough for me to go out and take some pics.

Wachten op de zon om zodra die zich laat zien de vleugels te openen om de warmte in zich op te nemen.

Waiting for the sun, and then the moment it appears, opening its wings to absorb the warmth.

Met geopende vleugels lijkt het een hele andere vlinder. In plaats van het sombere bruin met de c aan de buitenkant zie je aan de binnenkant een warm oranje-rode kleur. Een betere kleur om warmte op te nemen misschien?

With wings opened it looks like a totally different butterfly. In contrast to that sombre brown with the c on the outside, on the inside you see a warm orange-red. A better colour for absorbing the warmth, perhaps?