19 juni 2005

Vandaag is het 4 juni, de zomer is begonnen. Bijna twee weken geleden kochten wij een nieuwe b.b.motor, een wat stillere 4pk 4 takt dan deze 5pk 2 takt . Pas gisteren heb ik 'm eraan gehangen en vandaag hebben we een rondje gevaren. Het was net te doen met een trui aan. Over twee weken is het 19 juni, de datum waarop wij vorig jaar in korte broek onder een parasol beschutting zochten op ons bootje en echt gingen zwemmen tussen de koeien. In twee weken kan veel veranderen, niet alleen in de politiek maar ook het weer. Even geen Rita of andere storende factoren, maar gewoon een lekker zonnetje, in huis en daar buiten.

TUINTROON

Deze tuintroon is m'n laatste timmerwerkje. Een stoel om lekker in weg te mijmeren.
Hij staat sinds gisteren aan de dijk en trekt al de nodige belangstelling.
Als het maandag mooi weer is en er veel volk langskomt raak ik hem misschien al kwijt.

Met Pinksteren is het 'koeiemelken' in Veen, de laatste jaren betekende dat brievenbussen opblazen en auto's in de fik steken of andere 'lol' trappen.

Ik haal m'n spulletjes naar binnen, je weet maar nooit.

Snijbietomelet.

Na de sla is snijbiet de eerste bladgroente uit de tuin dit jaar. Met wat ui en een pepertje in de wok is het de aanzet voor een verrukkelijke omelet. Zes eitjes geklopt, wat peper en zout er bij en smullen maar. Zo simpel dat ik het zelf had moeten maken. Heerlijk.

CREMATIE BALI

BLOGGER doet niet helemaal wat ik wil, ik krijg de foto's niet in de juiste volgorde, excuus.
In mei 1995 was ik met vrienden op Bali. Die boek uitgevende vrienden en fotograaf waren daar al tig keer geweest omdat ze bezig waren met meerdere boeken over traditionele en nieuwe kunst op Bali. Door hun contacten kwamen wij op plekken waar de gewone toerist niet komt. Deze crematie kwamen we toevallig tegen, Putti onze chauffeur vroeg of wij het wilden meemaken, de familie had geen bezwaar. Men vertelde ons dat het ging om de crematie van een 44jarige vrouw die een besmettelijke ziekte had en daarom 'snel' gecremeert moest worden.
Op de 2e foto is te zien hoe het lijk, vanaf het dorp gedragen door familie, het veld op wordt gebracht. De driepoot links op de foto is een hijs installatie met een vat benzine.
De derde foto laat zien hoe de vrouw op de gereedstaande brandstapel wordt gelegd.
Dan gaat het vat benzine omhoog (om druk op te bouwen denk ik)en gaat de fik erin.
De familie en andere dorpelingen hebben drank en voedsel meegebracht, ze kijken nauwelijks naar de verbranding maar nemen de laatste roddels door.
Twee jongens blijven bij het vuur en porren het zo nu en dan op. Zo'n totaal open verbranding drukt je met de neus op de feiten. Het doek waarin het lijk is gewikkeld is zo verbrand, dan zie je de contouren van het lichaam, hoor je de plofjes van het kokende lichaamsvocht en ervaart de laatste samentrekkiningen van de spieren als een afscheidsgroet.
Op de laatste twee foto's is goed te zien dat die twee jongens hun vak verstaan, met een stok schuiven ze de laatste resten in het vuur, zodat de familie niet te klagen heeft.
Dan begint het feest pas echt.
Deze plaatjes maakte ik met een geleend analoog cameraatje, onze fotograaf had een betere.

't WERK bezoekt

Het WERK was vandaag aan het einde van de werkdag op werkbezoek bij een goede vriendin en oud leerling op het Europees Keramisch Werk Centrumte Den Bosch alwaar zij een eindpresentatie hield van haar werk onstaan in de twee maanden die zij daar werkte. Die tijd is veel te kort om als niet keramist de mogelijkheden van het materiaal te doorgronden. Maar RIAN's werk was zeer de moeite waard, niet alleen de sieraden, nu eens in keramiek en niet in hout, maar zeker ook de wat grotere stukken vragen om aandacht.
(WERKbezoek zei ik toch?)

OVERWERK T

HET WERK IS OVERWERKT en MOET GERESET WORDEN.

TIMBERWORK & SHIITAKE

Vanmorgen snel even met de zitmaaier in de weer geweest voordat de druilregen weer toesloeg. Lindsey met regenjas aan in de weer 'van alles elders te zetten.' En heel veel rukken aan woekeraars die we ooit kochten.
Daarna vier bankjes afgemaakt en nieuwe in elkaar gezet. Dit alles in de hoop op beter weer zodat ik weer aan de dijk kan verkopen. In oktober hoop ik 'los' te zijn, (Prachtig toch zo'n kreet.) om weer opnieuw te kunnen produceren.
Gisteren hebben we de Shiitakes in een roerbakschotel verwerkt, prachtige stevige paddo's, zo koop je ze zelden in de winkel. Vandaag heb ik een dubbele portie van het stammetje gehaald, slechts een enkele was door een slak aangetast, de slak heb ik gevonden en aan de kippen gegeven. Zijn we beiden blij.

SHIITAKE

Een paar jaar geleden kocht ik in wageningen een viertal geprepareerde stammetjes
en twee zakjes beschimmelde duvels. Sindsdien staan een tiental stammetjes op schaduw plekjes in de tuin en wacht ik op Shiitake en Oesterzwam. Van beide soorten hebben we wel eens geoogst, maar veel was het niet.
Ondanks mijn bijna dagelijkse inspectie was het Lindsey die gisteren ineens een stam vol Shiitake vond. Werkelijk prachtexemplaren! Vanavond gaan de eersten de pan in.
We zijn benieuwd hoe lang we kunnen blijven oogsten.

FOTOBOEK

Druilweer vandaag, een perfecte dag om plaatjes in te plakken. Je ziet er altijd tegen op, maar eenmaal bezig is het best leuk. Wat het moeilijk maakt is dat wij deze keer te maken hebben met analoge en digitale plaatjes. Vorig jaar bezochten wij de Baltische Staten, Estland, Letland en Litouwen en reden terug door Polen. Van Vellah kregen wij een kleine digitale camera te leen, naast mijn analoge IXUS.
Achteraf hebben we er toch spijt van dat we de SONY DSC-717 thuis hebben gelaten. Die camera heeft toch veel meer mogelijkheden, maar we waren bang 'm kwijt te raken, tenslotte is dat de'werkcamera' van Lindsey's bedrijfje, de PS.
Het was een fantastische reis, voor ons beiden onbekend terrein en nieuwe talen. De mooiste momenten vergeet of durf je niet vast te leggen. Een probleem waar we pas later achter kwamen was dat vele (oudere) mensen ons aanzagen voor duitsers, jaren lang de onderdrukkers. In Litouwen was dat nog het beste te zien, het bord 'Genocide Situ' kom je regelmatig tegen. Eerst begrepen we het niet echt goed omdat we zo weinig van de geschiedenis weten, omdat het gebied zo lang voor ons westerlingen afgesloten was. Als je naar zo'n plek toe gaat ontdek je de ernst van onderdrukking en bezetting; duitsers, russen, duitsers en weer russen. En elke keer weer moesten burgers het ontgelden.
Maar de Staten komen boven, Letland heeft de meeste moeite, Estland gaat heel snel en Litouwen lijkt het verst maar wordt belemmerd door z'n eigen burocratie.
Het was goed er geweest te zijn voordat de totale 'verwestelijking' toegeslagen heeft.
Misschien in een later stadium meer over deze trip.

RABOplaat

Het begin is er of liever gezegd de afsluiting.
De RABOtak zelf is nog lang niet klaar, maar de tekstplaat wel.
Een messing plaat ter grootte van een A4, met zeer beknopt
de geschiedenis van het pand en waarom de tak daar ooit is gekomen.