Ik behoor tot het type vacantieganger voor wie een dag niets doen een bijna onmogelijke taak is. Op mijn buik of rug in de zon liggen bakken aan strand of zwembad houd ik geen minuut vol. Het liefst ga ik iemand in den vreemde helpen met timmeren of andere bouw werkzaamheden. Reizen vind ik leuk, doorreizen wel te verstaan. Toch krijg ook ik langzaam maar zeker behoefte aan wat meer niets doen. Onze eerste stop was in Corcieux, De Vogezen. Daar reden wij de volgende dag de 'Route des crêtes', een pracht van een route over vele cols. Op één plek zagen wij een stuk of tien 'Parawings', ze kwamen van de top een 100 meter boven ons en vlogen over onze hoofden een stukje omlaag totdat de termiek ze opnam en omhoog stuurden. Later volgde dan een zeer lange afdaling het dal in. Op de foto heeft een vader(?) zijn zoon op schoot, je ziet duidelijk de vier benen. Het aardige was dat we ze ook met elkaar hoorden spreken. Het lijkt mij een prachtige sport, zo vrij als een vogel in de lucht, toch moet ik er niet aan denken daar te hangen.
Doodeng!
Op de begraafplaats in Bedoin, waar Ochrid al de meest mooie plaatjes schoot, staat ook dit auto'tje op de grafsteen van een 18 jarige jongen. Het kan zijn speelgoed zijn geweest, maar ook verwijzen naar de oorzaak van zijn dood.
Wat kan verval toch mooi zijn.
Wat kan verval toch mooi zijn.
Inderdaad, dat is heel mooi verval.. Hij werd maar 18 zo te zien? En het parawing'en' lijkt me mooi -als je eenmaal vliegt dan.
BeantwoordenVerwijderenIk zou het niet durven, maar we zien die paragliders of hoe je ze wilt noemen regelmatig van de Ventoux afdwarrelen dan wel suizen. Heel kleurig, maar iemand bij een ander op schoot, heb ik hier nog niet gezien (of ik ben te kippig). Zou het een instructeur kunnen zijn?
BeantwoordenVerwijderenHet stemmetje was te iel en het lijf te klein voor een cursist, ik denk echt dat het vader en zoon was. Hoewel in Frankrijk weet je het nooit, want daar mag veel meer dan in Nederland.
BeantwoordenVerwijderen