Van de bloemetjes en de bijtjes.

Voortplanten en voedsel verzamelen, een kleurrijke bezigheid.
Voortplanten en voedsel verzamelen, een kleurrijke bezigheid.
Voortplanten en voedsel verzamelen, een kleurrijke bezigheid.


*

D E M A J O O R

Ik heb haar niet gekend maar ben haar wel meerdere keren tegen gekomen. Tien jaar woonde ik zeer dicht bij haar hoofdkwartier en middenin haar werkgebied. Ik zag haar als collectant, zangeres of mevrouw, maar altijd in uniform. Ik hou niet van uniformen, uniform gedrag of andere eenheidsworsten, maar een uniform maakt wel duidelijk voor wie of wat je staat. Aan een uniform kan je zien of je tegenover een vriend of vijand staat. (Normaal gesproken dan.) Op de Pensmarkt in Den Bosch staat vaak een man te roepen dat 'De Heer U lief heeft' en andere niet altijd even duidelijke kreten. Hij heeft geen uniform aan, hij spreekt, denk ik voor zichzelf. Veel toehoorders heeft hij nooit, maar soms blijft er iemand duidelijk onder de indruk staan. Het 'woord' is soms machtig.
De Majoor is naar haar hemel, want daar geloofde ze in. De hemel schijnt volgens sommigen vol maagden te zitten, daar kan er best nog eentje bij.

*

KARIN SEUFERT

In 2002 las ik een publicatie van galerie MARZEE in Nijmegen en zag sieraden van een vrouw die ik niet kende. Ze gebruikte materialen op een manier zoals Marion dat ook deed.
Sinds Marion's dood in 1995 ben ik bezig met het zoeken van goede bestemmingen voor haar werk, gereedschap en materialen. Veel had al een bestemming gevonden in 2002. Eén doos met 'spulletjes': edele- en onedele stenen, glas en Swarovski, kralen en half afgemaakte werken, op de markt gekochte 'frutsels' en cameeën wachtte nog op iemand die er wat mee zou kunnen.
Bij MARZEE vond ik die 'iemand'.

Toeval bestaat niet pleegt men te zeggen maar wat is het dan wel?
Marion had een sterke band met Berlin. In het jaar dat Karin S. ter wereld kwam (1966), reden wij in een oude 2cv naar Berlijn. In 1995 deed Karin eindexamen op de GRA, ik wist niet dat zij een studente van Marion was geweest. Sinds een paar jaar woont en werkt ze weer in Berlin.

Zij heeft de doos gekregen, in ruil voor een sieraad,(niet het collier) dat Lindsey uitzocht.

De donkere delen uit het collier hierboven zijn uit de doos van Marion, de witte delen van Karin. Belangrijk is het geheel, een collier, dat is Karin.
Het is prachtig geworden.

%

NAT

Soms droom ik nat,
nat geworden van m'n zweet
schrik ik dan wakker.
De film nog vers in het geheugen,
die wonderlijke mengeling van wat was, nooit was
maar misschien toch komen gaat.
Jezelf zien maar niet zo als je denkt te zijn.
Jezelf zien zoals een ander.
Jezelf zijn, wie mag dat nog?
Dromen, ja dromen mag.
ook nat.

^

E X P L O S I E F

Vorig jaar gebruikte ik een foto van de harige knop van een papaver voor het etiket van een mix die ik 'Huiswijn' noemde. Het was een mix van een te zure appel- en te zoete kweepeer wijn. Het bleek een explosief mengsel te zijn. In de fles was een spontane derde gisting ontstaan, waardoor al in december vorig jaar de eerste kurken door de kelder vlogen. Het restant van de flessen had ik in een plastic krat gezet en afgedekt door een met lijmtangen vastgezette plaat. Het vreemde is dat niet alle kurken zich klem hebben gezet tegen de plaat. De gisting vindt dus niet in alle flessen plaats! Als ik de plaat voorzichtig losmaak, moet ik razend snel de drank uit de wel spuitende fles in een glas zien te krijgen, maar dan nog stroomt er veel over de rand. Dan blijkt het etiket net zo 'explosief' te zijn, er blijft weinig van over.
Maar ook het wijntje heeft iets explosiefs, na een paar glazen van deze drank ben je tipsie voor je het weet.
En wij vinden hem nog lekker ook!

*

Al een paar jaar stoei ik met flickr, ik heb zelfs een pro account. Ik ben te vinden onder Timber Man's photos, maar sinds de overname door YAHOO! heb ik een probleem. Het overzetten van mijn Flickr- naar een nieuw YAHOO account is niet gelopen zoals het moet. Ik ben steeds GAST op mijn eigen pagina. De HELP van YAHOO/FLICKR is tot nu toe geen grote HULP gebleken. Ik kan kijken naar mijn sets op Timber Man maar niets toevoegen. Mijn nieuwe account berend peter blijft leeg, omdat ik geen twee sites wil. Als iemand een oplossing weet houdt ik mij aanbevolen.

(Ja dat jongetje in het zeilbootje ben ik.)

+

HELDEBOK Cerambyx cerdo

Toen ik hem zag zitten op ons jongste walnoten boompje wist ik niet dat het een HELDEBOK was. Daar kwam ik achter toen ik 'De wonderwereld van de insekten.'er op na sloeg.
Het is een prachtige tor, het lijfje is wel 4cm lang! De voelsprieten langer. Hij bleef rustig zitten toen ik 'm bijna raakte met de lens, alleen z'n sprieten bewogen even.

De Spaanstalige link is speciaal voor L.v.A.



*

Z A A D J E

Wij hebben een bad maar maken er zelden gebruik van. Toch zijn we geen viezerikken, we gaan elke morgen onder de douche en soms 's avonds ook nog. Wel spoelen we soms erg vuile was eerst uit in het bad. Maar het zaadje kan er ook door het open dakraam ingewaaid zijn. Meestal zie je die nooit meer terug, maar dit jonge plantje is de uitzondering op de regel. Geen idee wat het is. Als het het oppotten overleeft weten we misschien meer.

@ Koos

F R A M B O Z E N T A A R T

Het is weer tijd voor de frambozen. We hebben ze in alle maten en kleuren. Een deel gaat altijd 'op de plaat' de vriezer in voor later. Voor sap hebben ze te weinig smaak. Maar een frambozenkwarktaart zoals L. nu maakte kan ik beslist aanbevelen.

VERRUKKELIJK!

+

MARGE DRUKKERS

Een deel van de bovenverdieping van het huis van mijn grootouders in Bentveld was het atelier van mijn oom. Mijn oom maakte beelden. Ik was toen een jaar of zes, hij net van de Rijksacademie. De ruimte rook naar gips, was en gelatine. Ik vond het machtig interessant al die luchtjes en dat gepiel met materialen.
Toen ik net lekker op dreef kwam, stopte hij met het maken van beelden. Een groot aantal jaren hebben wij elkaar niet meer ontmoet.
Een paar jaar terug hebben we de draad weer opgepakt, hij bleek bezeten van lood en oud ijzer. Hij was MARGE drukker, boekdrukker uit liefhebberij. Een paar kasten vol met loden letters en van de schroothoop geredde handpersen waren zijn instrumenten om prachtige boekjes mee te maken. Een van de boekjes gaat over LEVIE SCHENKKAN, een man die hij in 1948 ontmoette. Hij heeft het in een oplage van 60 ex. gedrukt, ik kreeg no.12, er zijn er vast nog over.

Een paar dagen terug sprak ik hem weer, hij had net als ik de tentoonstelling van Moore gezien, zijn handen waren gaan jeuken.
Hij is de tachtig gepasseerd, maar maakt weer beeldjes!


Is er toch nog hoop voor mij.

**