V e r m e n t o n

BOURGOGNE II

Mijn doden leven in mijn hoofd, soms ben ik ze even kwijt, maar dat is niet erg.
Een plek als deze doet mij herinneren, daar heb ik geen herdenking voor nodig. Een plek als dit doet mij beseffen dat stilstaan goed is als het maar niet te lang duurt. Leven is vreugde en verdriet, maar vooral voortgang en zonder dat is er slechts stilstand en dat schiet echt niet op.

De weg van de dodenakker naar de camping voert lang het oude stationnetje tot ver over het spoor. Het station lijkt ook dood. De deuren zitten op slot, je kan niet meer dóór het gebouw naar het perron maar er wel omheen, de hekken zijn gesloopt.In de hal groeien planten en nestelen duiven en lijken ontheemden zo nu en dan door te dringen gezien de hoopjes kranten, peuken en lege blikjes.
Het bord met aankomst- en vertrektijden is van ver voor de euro, de klok mist zijn wijzers, de tijd staat stil.

De rails krult niet op, maar zal zeker eindig zijn. Goederentreinen doen het staal niet glimmen maar horen doen we ze wel.

4 mei 2008



>.<