KONINGINNEPAGE
(Papilio machaon)

Tijdens het uitrukken van de overvloedig uitgezaaide en weer doorgeschoten Rucola zag ik plots een pracht van een rups op de Peterselie.
Na enig gezoek kwam ik erachter dat het de rups van de Koninginnepage (Papilio machaon) is, een schitterende vlinder die wij al eerder in onze tuin waarnamen.
Eerst dacht ik dat het een rups van de Kuifvlinder (Cucullia verbasci) of de Helmkruidvlinder (Cucullia scrophulariae) was, omdat hij daar als je niet goed kijkt een beetje op lijkt.
Tijdens het fotograferen at het beestje op de rand van het blad zittend gewoon door, met de pootjes aan beide kanten van het groen.
In een grote glazen augurkenpot heb ik een peterselieplantje op grond en water gezet in de hoop dat het fris blijft en de rups daarin opgesloten. Over een paar dagen zal hij zich verpoppen en de winter in rust doorbrengen. Komend voorjaar hoop ik een verse Koninginnepage los te kunnen laten.

R A M K O E R S

Klipper (?)

Een paar dagen Vlieland doet een mens echt goed. Een kamer met balkon en uitzicht op de dijk en wadden is als genieten van een film. Vóór onze neus was een ankerplaats waar het een komen en gaan was van vele typen zeilschepen: platbodems, catamarans en 'éénmansbootjes'. De SKUA was zo'n kleintje met één man van middelbare leeftijd aan boord, hij heeft er meerdere dagen gelegen. De Klipper (?) die op hem afvaart lijkt op ramkoers te liggen, maar de schipper weet goed wat hij doet en gooit op tijd het roer om, waarna de 'gasten' het grootzeil binnen mogen halen. Op onze vertrekdag was de SKUA opeens verdwenen.

Aalscholver

Lepelaars

Tijdens onze fiets- en wandeltochten door het zeer gevarieerde landschap van Vlieland kwamen we dicht onder de dijk op het bijna drooggevallen wad een groepje foeragerende Lepelaars tegen. Voor ons was dat een complete verrassing, wij wisten niet dat ze op het wad voorkwamen.
Tussen de Basaltblokken van de dijk lag een nog gave maar dode Aalscholver, zijn kop hing in een spleet. Om te zien of die ook nog gaaf was, haalde ik de lange hals met kop en snavel naar boven. De gele plek bij de overgang van snavel naar hals blijkt normaal te zijn. Uit niets bleek waaraan de vogel gestorven kon zijn.

Direct achter het hek van het 'Hotelletje de Veerman' loopt een smal pad. Deze 'Jut en Jul' hebben we meerdere malen voorbij zien sjokken, steeds in dezelfde volgorde en kledij. Meestal kwam er rook uit de dunne. Helaas hoorden we ze niet op tijd aankomen en waren dus bijna altijd te laat voor een goede foto. Hier heeft L. ze nog net kunnen 'pakken'.

Jut en Jul

ZE ZIJN ER WEER

Bijna één kilo

Een fiks aantal weken droogte en dan regen! Goed voor de tuin en nog beter voor de paddenstoelen, ze schieten bij bosjes uit de grond. Gelukkig zijn er ook eetbare bij zoals deze bos/weidechampignons. wij hadden ze al eerder, maar nooit zoveel als nu! In grote aantallen staan ze rond de Datsja, daar waar er vorig jaar slechts een tiental te plukken was.

De tweede helft van de week in England waren we bij oude vrienden van Lindsey, ergens in de buurt van Salisbury. Mensen met een paar hectare grond en paarden. L. leerde ze begin tachtiger jaren kennen toen ze in Ierland woonde. Het album met foto's uit die tijd kwam natuurlijk op tafel, een paar van die foto's (met een drie jarige Vellah) komen niet in ons archief voor, dus maakte L. er foto's van. Op één van die foto's zit Lindsey aan een tafel waarop een krant vol te determineren paddenstoelen en met in haar hand het boek dat ze nog steeds hanteert.

De prachtige paddenstoelen die we deze week plukten brachten ons aan het twijfelen: bij aanraking of doorsnijden ontstonden er gele plekken en volgens het boek kan dat betekenen dat er dan sprake is een niet eetbare fungi. Niet dat je er meteen dood aan gaat, maar beroerd kan je er wel van worden. De eerste partij die de koekenpan inging sloeg veel te veel geel uit, die is dan ook helaas met uien en knoflook de container ingegaan.

Vandaag heeft L. een nieuwe pluk ondernomen en in de pan gestopt (bijna een kilo), ze worden nu niet geel (!?) en ruiken heerlijk. Ze gaan de diepvries in voor komende winter, dus voorlopig hoeven jullie je geen zorgen te maken als het een poosje stil is van deze kant. (Overigens blijken meerdere paddenstoelen geel te worden bij aanraking zonder schade aan te richten, we gaan de toekomst vol vertrouwen tegemoet.

T O M A T E N

Om een overvloed aan tomaten te voorkomen (we hebben nog steeds tomatensap, -saus, -ketchup in de kelder en halfgedroogde tomaten onder olie en tomatensoep in de vriezer, kocht ik dit seizoen vier verschillende planten á € 2,65 p/st. i.p.v. ze zelf te zaaien. Later kreeg L. nog een aantal tomatenstekjes (had ik nog nooit gezien) van kleine trostomaatjes van haar 'tomatenmevrouw', waar ze in het aspergeseizoen een kistje tomaten koopt voor € 5.

Bij die vier (drie dus) soorten zit een vleestomaat (volgens label trostomaat) waar nu een vrucht aanhangt met een omtrek van 34 cm! Voor de foto heb ik er een één euromunt opgelegd. Het is echt een joekel die we vandaag of morgen moeten plukken, want de (teveel aan vocht) scheuren komen er al in.

De Cherrytomaatjes zijn groter dan in de winkel en groeien in een tros zo lang als we nog nooit eerder zagen. De groene en de reeds rode vormen één tros!

We zijn benieuwd hoe ze smaken.
Weet iemand nog een andere bestemming dan die ik reeds noemde?

Vleestomaat

Cherrytomaat

Pomedoretomaat (zo staat het op het label)

Locksmith and Nurse

We wilden neef en mede scribent Niels en zijn vrouw Annie al eerder opzoeken maar het kwam er steeds niet van.
Afgelopen week hadden beide zijden van Het Kanaal een leemte in de agenda en konden wij de oversteek maken. We kozen voor de route over Duinkerken-Dover met de NORFOLKLINE, dat is twee en een half uur rijden, twee uur varen en vervolgens ruim drie uur links rijden. Dat was goed te doen ondanks de spits in England.
Ik mag zeggen dat ik/we weer bijzonder genoten van het glooiende landschap dat we zagen vanaf de Motorway's en later de kleinere tweebaans wegen.
Voor neef Niels de slotenmaker had ik een versleten slot meegenomen om met z'n tweeën lekker aan te pielen. De expert had binnen 'no-time' door wat er moest gebeuren en sloeg aan het vijlen terwijl ik mocht toekijken en met een 'oefen-slot' mocht spelen. Het slot zit ondertussen weer in de deur van mijn werkplaats en functioneert naar behoren.

Vóór ik naar England ging was er in mijn lijf een merkwaardige ontwikkeling, de plek waar één van mijn nieren was verwijderd werd steeds dikker en harder, daarover belde ik met de specialist maar die besloot te wachten met kijken tot de reguliere afspraak over drie weken.
Toen ik dag twee het slot uit de auto pakte en daarvoor de stoel naar voren klapte, 'schuurde' ik met ik met mijn linker zij langs de deurpost en opende kennelijk daarmee één van de oude wonden. Even later ontdekte ik dat mijn overhemd nat werd door wondvocht.
Annie zei meteen: "daar zit pus in" en haalde de nodige spullen en begon te knijpen.
Zij had gelijk, er kwam geel spul uit en behoorlijk wat ook. Ze heeft het goed gedaan, want ondanks dat ik nog een beetje lek is de 'gele stroom' gestopt. En nu maar hopen dat er geen infectie in komt.

Om de goede afloop te vieren hebben we een 'NIELS' open getrokken, een pilsner die neeflief in Frankrijk bij de Super U opdook.

Fantastische bouwsels

Soms schiet mijn insectenbijbel te kort en kan ik niet vinden wat ik zoek. Al bij thuiskomst van vakantie in Mei ontdekte ik een wonderlijke aanbouw aan ons huis.
Precies in het midden van de overstekende rietkap van de nieuwbouw ontwaarde ik een 'kop en schotel', maar dan op z'n kop. Helaas heb ik geen ladder die zo lang is dat ik een betere opname kan maken. Maar goed te zien is dat er eerst een 'schoteltje' aan het riet is vastgeplakt en daaraan een bol met ingang. Enige activiteit bij die ingang hebben we nooit waargenomen. Het moet het nest van een insect zijn, maar welk?

Het andere bouwsel tref ik vaker aan, maar nooit in een groep als dit. Het zat verscholen onder een oude emmer in het kleine kasje. In het stukje dat per ongeluk afbrak zijn duidelijk de larven te zien. Helaas kan ik dit metselwerk ook nergens terug vinden.
Heeft iemand een idee?

BP KNIJPT GAT DICHT

Vroeger, heel vroeger was ik trots op mijn initialen. Ik dacht dat ik - in het geheim - iets te maken had met die grote oliemaatschappij. Ik wist zelfs te vertellen dat BP voorheen een Hollandse onderneming was. Ik vond het jammer maar was ook trots, toen bleek dat het een Britse olieboorder was. Als kind hoorde ik over de B.P.M., de Bataafse Petroleum Maatschappij en was er als vanzelfsprekend vanuit gegaan dat B.P.M. het huidige BP. was geworden. Maar helemaal gek was ik niet, nu ben ik erachter dat de Bataafse is opgegaan in de SHELL, als dochter heet dat dan, opgeslokt door...
Als BOEM-DOEM generatie zijn we opgegroeid met de eventuele gevaren van kernenergie: begin er niet aan voordat je weet wat met het afval te doen. Met de winning van olie en later gas zijn we de consument geworden van nu; we kunnen er niet genoeg van krijgen. De oliemaatschappijen investeren miljarden om het zwarte goud - letterlijk - boven water te krijgen. Met de veiligheid nemen ze het niet zo nauw (volgens insiders), het gaat immers al jaren goed. Soms gaat het fout, een enkele keer goed fout! Een rampenplan voor een 'ongelukje' als het huidige bleek niet klaar te liggen en Red Adair, de legendarische oliebrandbestrijder is in 2004 gestorven. Zelden was er een 'wereldomvattend' probleem zoals nu in de Golf van Mexico. De overlast bleef beperkt tot een lokale lekkage (je zult er maar wonen), diefstal met brand als gevolg (het zal je inkomen maar zijn) en toendra's die voorgoed vervuild zijn. De miljoenen tonnen olie die uit gestrande tankers stroomden, de zee en kust vervuilend, vallen in het niet bij de huidige BP ramp.
BP denkt nu het gat dicht geknepen te hebben, maar helemaal zeker zijn ze nog niet. Het financiële gat proberen ze te dichten door onderdelen van het bedrijf te verkopen en geen dividend uit te keren aan de aandeelhouders. Over de vermeende rol van BP in de vrijlating van de Libische Lockerbie-dader zal ik maar zwijgen.

Nee, trots ben ik zeker niet meer op BP, dan maar liever Beer!

T R A N E N

Een paar dagen na mijn operatie kwam mijn ega met de goed bedoelde mededeling dat ze bezig was mensen te zoeken die mij het maai- en ander werk rond ons huis uit handen konden nemen. Ik schoot meteen vol, barstte in tranen uit en dat niet alleen tot mijn eigen verbazing. Ik kon alleen maar mompelen: "Wil je het daar alsjeblieft nu niet over hebben."
Een paar weken later kon ik - met moeite - uitleggen waarom ik zo emotioneel reageerde. Ik zou ontzettend blij moeten zijn dat een ander mij werk uit handen zou nemen, maar ik voelde het niet zo. Ik voelde het als een nederlaag. Als je gewend bent (bijna) altijd alles alleen te doen, daar zo je eigen methodes voor ontwikkelt en in de loop der jaren selectief bent gaan maaien, is het niet makkelijk dat zo maar uit handen te geven. Je beseft ineens dat je niet tot de krasse knarren, de vitale tachtigers zult gaan behoren, maar dat je het spel in een ander tempo en in een team zult moeten gaan spelen. En weer kwamen de tranen. Ik had een paar stukken dijk, waar ik redelijk eenvoudig van bovenaf en van onderuit bij kon, al eerder gemaaid en dacht: 'die strook in het midden komt later wel'. Maar het gras en onkruid bleven groeien en ik voelde dat ik het nog niet aankon. Toevallig stond er die dag een advertentie in een streekblaadje van een nieuw loonbedrijf. Ik heb Paul meteen gebeld en zaterdagmorgen stond hij voor de deur. Er zijn wat takken van de notenbomen gesneuveld en planten waar ik altijd omheen kon gaan heb ik hem 'laten meenemen', omdat het anders met zo'n grote machine niet te doen was.
Het is wennen om te zien hoe een ander jouw werk doet, maar ik heb er vrede mee en zeker geen spijt van.

De dijk ziet er nu weer goed uit, over een maand mag hij nog een keer komen. M'n tranen bewaar ik voor het volgende project.

DINKY TOYS (reactie L. op Niels' blog 'Hij doet het weer!')

Niels zijn stuk over de knappe restauratie van het Dinky Auto Service vehicle (18 juni jl.) heeft iets in mij wakker gemaakt, met gevolg deze - wat verlate - reactie. De reconstructie ziet er nu keurig uit, zeker vergeleken met het wat raadselachtige bouwpakket van 31 maart. Onduidelijk is, of deze klus voor hemzelf was of uitgevoerd voor een ander, en of de autootjes die er vervoerd worden ook van Dinky zijn of van het merk Lesney, die doorgaans een stuk kleiner zijn.
Dertig jaar geleden kreeg ik na de geboorte van mijn dochter in Amsterdam een emmertje knikkers en een doos oude speelgoedauto's als geschenk voor de kleine, voor later. Mijn buurvrouw had namelijk jarenlang bij een kinderopvang gewerkt en ging nu met pensioen. Hoezo deze dingen meegingen weet ik niet, wellicht had ze ze zelf voor de kinderen aangeschaft. Een doos vol behoorlijk afgeragde Dinky, Corgi en Lesney auto's waar zichtbaar jarenlang intensief en met veel plezier door generaties kinderen mee gespeeld was. Bijzonder geschenk! Nog steeds staan ze bij mij, veilig opgeborgen in de vitrinekast, tot de eigenaar er de ruimte voor heeft.
Van Matchbox is er o.a. een stoere cementmixer en een wals, van Lesney een bulldozer maar ook een oldtimer, Jaguar en chique sportauto (inclusief bestuurder), en dan deze zeven Dinky auto's. De merken staan eronder vermeld: zo is de groene 'logging truck' een FODEN, de kiepauto zonder laadbak een DODGE, de 'Dinky Service' takelwagentje een COMMER (bekende naam uit mijn jeugd), een AUSTIN TAXI en een JAGUAR. Het leukste is dat de raceauto "Speed of the Wind' heet. Vreemd genoeg heeft de rode auto, kennelijk een London taxi, geen naam maar alleen een nummer.
Nog steeds koester ik deze geschiedenis en heb geen behoefte ze op te laten knappen. Af en toe vul ik de collectie aan met een toevallig gevonden wrak (platgereden autootje) of door een goedkope oude barrel op een rommelmarkt op de kop te tikken.

S L A N G E T J E S

Gevangen in slangetjes, zo voelde ik mij een aantal dagen na de operatie.

Ik hoop niet dat ik mensen shockeer met deze foto's, maar alleen vertellen voldoet niet.
De eerste foto maakte L. de dag na de operatie. Eén slangetje is dan gelukkig al weggehaald, het dunne zuurstof slangetje dat in mijn linker neusgat zat. Dat kreng zat tot in m'n keel en veroorzaakte heel wat ongemak en pijn. Een andere beademingsbuis (endotracheale tube) is al direct na de ingreep verwijderd, van dat ding heb ik nog steeds keelpijn al kan ik gelukkig zeggen dat het met de dag minder wordt. Mijn stem is ook nog steeds niet de oude.
Op de bovenste foto is niet te zien dat er ook nog een viertal kleine incisies in mijn linker flank zijn gemaakt (foto van na thuiskomst). Door die kleine openingen is mijn linker nier losgemaakt heb ik begrepen en er door de grote snee in mijn lies uitgehaald. De blauwe plekken zijn inmiddels ook weggetrokken.

Het is wonderlijk mee te maken hoe snel een lichaam zich herstelt: ik kan alweer veel aan, te veel soms en dat voel ik dan onmiddellijk. Even lekker zitten of een dutje doet dan wonderen.
Ik hoop dat met deze ingreep de rotzooi uit m'n lijf is; die nier mis ik gek genoeg niet.