Het gezicht van de oorlog.

Tot mijn schande moet ik erkennen dat ik nog nooit van Martha Gellhorn had gehoord. Ik heb de Rainbow Pocket dan ook niet gekocht, maar in ons huis aangetroffen samen met een ander boek van een mij onbekende schrijver, achtergelaten door huisoppassers.
Ik ben van vlak na de laatste grote oorlog in Europa, en delen van Azië en Afrika. Daar kan ik niet rouwig om zijn, maar soms zou ik willen dat ik iets van die oorlog had meegemaakt. En dan bedoel ik niet slechts onderdrukt zijn door een bezetter, maar het ondergaan en meedoen aan gevechtshandelingen: het vechten aan het front, zoals dat heet, het schieten op en het doden van je buurman, in opdracht van een gek die zich nooit aan het front laat zien. In een hij of jij situatie blijkt de mens tot verschrikkelijke dingen in staat. Dat is geen nieuws, maar blijkt al eeuwen. Om dat werkelijk te begrijpen, moet je het lijfelijk ondergaan hebben. En de mens als intelligent wezen is niet in staat er iets van te leren.

Waar je zelden over leest zijn de grote en kleine menselijke problemen: al die soldaten moeten vervoerd worden, zij moeten eten, poepen en ook nog een onderkomen hebben en aangeschoten of dood 'verwerkt' worden.
Martha Gellhorn heeft vele fronten bezocht, haar belevenissen opgeschreven en heeft al die ellende ook nog overleefd. Van de 'Gotische linie' had ik nooit gehoord, maar toen ik erover las, toeval of niet, reden wij er doorheen. De Apennijnen waren ondanks de regen prachtig; moeilijk om je voor te stellen dat daar berg voor berg, dorp om dorp gevochten is door jongens die daar niets te zoeken hadden. Canadezen, Polen en anderen probeerden de Duitsers terug te dringen. Dat lukte uiteindelijk wel, maar ten koste van vele verliezen aan beide kanten.

Oorlog is afschuwelijk, maar 'we' lijken er niet buiten te kunnen. De lemmingen lopen de zee in en verdrinken als ze voelen met te veel te zijn, wij mensen doden elkaar om de soort voor 'overtalligheid' te behoeden. Over oorlog is veel geschreven, zeker over winnaars en verliezers, maar de duizenden mannen en vrouwen die hun leven gaven voor winst of verlies worden voor het gemak vaak vergeten.
Martha Gellhorn is voor mij na Hemingway ('For Whom the Bell Tolls') de tweede schrijver die dat wel verhaalt.

C A M P I N G G A S T

Wij wilden rustig meanderen door zonnig noord Italië, veel fietsen en vooral niet veel auto rijden. Het is anders verlopen.
Regen, het kwam bij bakken uit de hemel. vVrzopen campings en gevaarlijke plassen op de wegen waren ons deel. Van lekker slenteren door mooie steden of dorpen is niet veel gekomen. Binnen zitten en lezen (ik las 'Het gezicht van de oorlog' van Martha Gellhorn), dan toch weer verder rijden op zoek naar droog en zonnig weer. We kregen de tip naar Ceriale aan de kust te gaan, daar zou het fraaier weer zijn. Het bleek waar, we hebben er vier nachten gestaan. Daarvoor stonden we op een camping in Deiva Marina, die ons al eerder was aangeraden als uitvalbasis voor een bezoek aan de Cinque Terre, de vijf (zeer toeristische) dorpjes die door een wandelpad met elkaar verbonden zijn. Maar ook daar bleek de regen spelbreker, er was maar één kort stukje pad begaanbaar, de rest was afgesloten zo hoorden wij. Wij namen de trein (de dag ervoor met grote vertraging wegens aardverschuivingen) en liepen omhoog naar Corniglia, het enige dorpje van de vijf dat niet direct aan zee ligt, dus van landbouw leeft.
Tijdens het wachten in Deiva Marina kregen wij leuke gasten, namelijk vinken die - zeer nadrukkelijk - voer verzamelden voor hun jongen. Net zo brutaal als mussen kunnen zijn, pikten ze bijna de rijst van ons bord. Daarna hebben we ze maar een eigen bordje gegeven.

Ondanks het minder prettige weer was het lekker om er even tussenuit te zijn, maar zoals gewoonlijk ook heerlijk om weer thuis te komen.

EUVEL,WELK EUVEL?

"En, hebben jullie al wat gevonden?" vroeg ik de Mitsubishi dealer waar ik de L 200 naartoe had gebracht en m'n verhaal had verteld over de niet opgeloste start-ellende.
"Jazeker", zei de chef van de werkplaats. "Drie kapotte gloeispiralen en een afgebroken pijlstok."

"Uh...!"

Van die pijlstok wist ik, die was bij mij afgebroken, maar die zou door hetzelfde in diesel gespecialiseerde bedrijf dat naar de startproblemen zou kijken uit de motor gehaald worden.
Dat bedrijf heeft dus helemaal niet gedaan wat ze hadden moeten doen! Ik kwaad, maar mijn garage ook.
Door deze nalatigheden gaan we nu ruim tien dagen later weg dan de bedoeling was, mét het busje Start Pilot dat ik vorig jaar in Duitsland kocht en met behulp waarvan ik toen thuis kon komen.
Ik hoop het niet nodig te hebben.

Nu kunnen onze oppassers, die net als wij hebben moeten wachten, ook opgelucht in de auto stappen.

ONGEMAK & ONGEDULD

"Ga maar even een weblog maken jongen, dat zal je goed doen, dat verzet de zinnen!"

Het zal je maar gezegd worden, bijna als een 'moeten' opgelegd, maar je gehoorzaamt omdat het inderdaad de zinnen verzet en je het nog leuk vindt ook!

Na het schillen van een kilo asperges valt er voor mij in de keuken niets zinnigs meer te doen en vertrek ik met een glas rode wijn naar mijn bureau en begin met schrijven.

Het object van mijn zorgen staat nu bij een garage in Waalwijk, alwaar ze morgen de koude start gaan beproeven. Ze hebben mij bijna plechtig beloofd (?) het euvel op te lossen.

Nooit eerder heb ik een automobiel zo gemist, niet eerder heeft een auto mij zo bezig gehouden en dat alleen omdat het ons 'vakantie-middel' is! Niet zomaar inruilbaar voor een ander 'vehikel', maar aangepast voor ons 'Huuske'. Bovendien is het ook ons dagelijks vervoermiddel, we kunnen niet zonder.

Vóór het einde van deze week hopen wij alsnog op pad te kunnen en zondag ergens in het zuiden van Europa alsnog dat glas wijn te kunnen heffen op 'een heerlijke vakantie'!

IEWAT OVERMOEDIG...

We hadden nu ergens in noord Italië onder de luifel van 'ons huuske' een boek moeten lezen en van een glas wijn moeten genieten, maar we zijn nog steeds thuis. De auto start niet zoals het hoort, zelfs zo slecht dat ik er niet mee op pad durfde. Dan heb ik het over de koude start in de morgen, daarna als de motor eenmaal gelopen heeft gaat het prima. Het is de onzekerheid die ons dwarszit. Morgen ga ik er mee naar een nieuwe garage, een Mitsubishi dealer in Waalwijk in de hoop dat zij het werkelijke probleem vinden en kunnen oplossen.
Ondertussen help ik buurman Frank met het kloven van zijn oude, door zijn zoon omgehaalde walnotenboom.
Het liep minder makkelijk dan ik had gedacht, maar klein heb ik 'm gekregen!

Rond het middaguur hebben we onze fietsen opgeladen en konden we na zes keer voorgloeien op pad. Bij Zaltbommel hebben we de auto neergezet en hebben genoten van het prachtige weer.

Vóór Zaltbommel is een bedrijf dat aan glasrecyling doet, er ligt een geweldige berg 'platglas', waarschijnlijk uit de glastuinbouw afkomstig. Ik zocht al tijden naar een moment om er een foto van te maken, vandaag is dat min of gelukt. (De glinstering is soms nog heftiger.)

DIE MUIZEN TOCH...

Onder een afdakje staan al de hele winter een aantal kistjes met aanmaakhout. De kistjes staan op balkhout om niet te nat te worden. Vorige week nam ik een van de onderste op om mee naar binnen te nemen. Onder het kistje was het een waar muizenparadijs, een wintervoorraad wal- en hazelnoten, het merendeel al opgegeten. Wonderlijk is, dat er ook een klein aantal lege slakkenhuisjes tussen ligt. Onduidelijk of die slakken op de noten afkwamen of dat ze ook prooi van de muizen zijn.

Weet iemand of muizen ook slakken eten?

W I L G E N H O U T R U P S

Bij het kloven van wat weerbarstige stukken wilg kwamen prachtige boorgangen bloot te liggen van de Wilgenhoutrups (Cossus cossus). De gangen zijn 1 1/2 - 2 cm in doorsnee. Sommige delen zaten vol met houtrasp. De rups of larve was al gevlogen.
Voor zover ik weet is het de grootste inheemse boorgangen graver.

©Janny den Engelsman

Hoewel ik een enkele keer, per ongeluk wel eens grappig kan zijn, ben ik beslist geen grappenmaker. Het zit gewoon niet in mij, toch kan ik behoorlijk om iets totaal onbenulligs 'in de lach schieten', alleen een emmer koud water kan dan redding brengen. Dit mopje las ik de eerste keer veel te oppervlakkig en begreep er niets van, pas bij de tweede ronde kon ik een glimlach niet onderdrukken. Dat zegt veel over mij, m'n engels en mijn gevoel voor humor.


A Kiwi and an Aussie were sitting around talking one afternoon over a cold beer. After a while the Aussie says to the Kiwi, “If I was to sneak over to your house and sleep with your wife while you were off fishing, and she got pregnant and had a baby, would that make us related?” The Kiwi crooked his head sideways for a minute, scratched his head, and squinted his eyes thinking real hard about the question. Finally, he says, “Well, I don’t know about being related, but it would make us even.”

W A L N O T E N - O L I E

Met dank aan Wouter Klootwijk

De stukjes die Wouter Klootwijk schrijft lezen wij altijd met veel plezier. Vooral als ze gaan over een nieuw, eenvoudig slim apparaat. Dit olie-persje is weer zo iets fraais, ontwikkeld en in productie gebracht door paddestoelen-boeren adviseur Edwin Blaak. (Ook een leuke site om te bezoeken.)
Met dit PITEBA persje is olie uit vele zaden en noten te halen, waaronder walnoten. En walnoten hebben wij elk jaar in overvloed, het lijkt mij leuk en lekker daar ook eens olie uit te halen.
Ik zou kunnen proberen er zelf een te maken, maar het geniep zit in de vijzel, zo'n worm kan ik niet draaien en de prijs voor het laten maken is waarschijnlijk hoger dan van het complete persje.
Ik denk dat ik er mettertijd weer een internet bestelling van moet maken.

D O O R - R O O D

Ik merk dat ik steeds minder met meerdere dingen tegelijkertijd bezig kan zijn. Vroeger, als iets mij dwarszat liet ik het links liggen en begon wat anders. Als nu iets niet loopt zoals het moet, kan ik het niet loslaten, laat staan iets anders doen. Het blijft mij bezighouden. Op zich is dat niet erg, maar ik wordt ook kribbig of schiet zelfs uit m'n slof. Vanmorgen kwam ik tot de conclusie dat de meeste problemen waar ik kribbig van word met de computer te maken hebben.
Op die problemen heb ik geen vat, ik weet er niets van, kan er niets mee en derhalve moet ik anderen inschakelen om het probleem op te lossen.

Sinds twee jaar hebben wij een TomTom in de auto, erg handig op vakantie omdat veel camperplekken alleen maar met coördinaten worden aangegeven.

Meer dan een maand geleden (nog net binnen de garantie, zo bleek later) begon dat computertje spontaan aan te gaan! De eerste keer Lag Tomassina (zo noemen we dat ding vanwege de Vlaamse vrouwenstem die ik erin heb gezet) achter mij op de plank in mijn 'kantoortje'. Ik schrok mij rot en begreep er geen barst van. De tweede keer stond de auto in de garage op de brug en floepte ineens het scherm aan. Een derde keer vond plaats in onze eigen garage; ik deed de auto open en weer glimlachte het scherm mij tegemoet! (We hadden hem al dagen niet gebruikt.)

Om kort te gaan: dat ding beheerst nu al een paar weken mijn dagelijks bestaan. Ik wil vervanging, omdat hij na reparatie wéér spontaan aanging. Maar vervanging kan pas na twee reparaties, volgens de 'hulp' in het call-center. Gelukkig gaat de communicatie niet alleen via mailtjes, maar ook via de telefoon. En dat steeds met de man die het 'dossier' op z'n scherm kreeg. Vanmiddag heeft UPS het pakje met daarop de uitgeprinte barcode weer opgehaald om naar het 'repair center' in Den Bosch te brengen. Met zijn portable scanner kon hij zien of hij wel kreeg waar hij voor kwam. Morgen kan ik op mijn scherm zien wanneer dat spoorzoekertje weer terug komt. Ondertussen loop ik rood aan en ben tot niets anders in staat dan te wachten en te hopen dat Tom weer terugkomt MET kaarten. Anders ben ik ook daar weer uren mee zoet.