M A R I O N H E R B S T

foto bob v/d berg

Vandaag zou ze 64 jaar geworden zijn maar is tot stof vergaan, het was m'n eerste echte liefde.

+

INDIVIDUEEL TREKKER 1959

Mijn eerste rondje Nederland op de fiets ging langs ooms en tantes waarmee mijn moeder telefonisch of per brief afspraken had gemaakt. Het was geen bijster groot rondje, vanuit Arnhem naar het Gooi daarna Velzen en over Rotterdam weer terug. Ik maakte de tocht samen met een schoolvriendje, een soort Dik Trom. Met hem heb ik voor het eerst de 'liefde' bedreven, van mannenliefde hadden wij nog nooit gehoord. Dat kwam zo: in Huizen mochten we van 'tante' gaan zwemmen in het IJsselmeer; voordat je bij het water kwam moest je door het riet en in dat riet werd door jongens en meiden 'gerotzooid'! Dat wilden wij ook wel eens proberen en bij gebrek aan de andere sexe moesten wij ons behelpen. Dat lukte van geen kant, maar ik kan mij herinneren dat we behoorlijk 'gegierd' hebben! Ik vermoed dat deze jongen het na thuiskomst aan z'n ouders heeft verteld, we mochten nooit meer samen spelen!

In 1959 was ik oud genoeg (14) om aan mijn tweede rondje te beginnen, we woonden ondertussen in Amsterdam en daar was in de Prof. Tulpstraat het hoofdkwartier van de Nederlandse Jeugdherberg Centrale waar ik mij als 'individueel trekker' in liet schrijven. Met die kaart op zak ben ik op de fiets gestapt en ben Nederland gaan verkennen, via het oosten naar het noorden en via het westen weer terug. Volgens de stempels op m'n kaart heb ik er nog geen week over gedaan. Ik zal veel gezien hebben onderweg maar veel gesproken zeker niet. Ik kan mij herinneren dat ik in één van de herbergen onder het afwassen aangesproken werd door een meisje en niet wist hoe te reageren. Ik vond het spannend maar doodeng. Ik heb nog steeds moeite met socialiseren. De laatste stempels zijn van 1961 en 1962 maar van die uitstapjes weet ik mij niets te herinneren.
In de jaren tachtig ben ik ook een keer alleen op pad gegaan, maar nu met de auto. Ik zou minstens een maand wegblijven had ik mijzelf en Marion beloofd, maar na een week was ik al weer thuis na een rit door Frankrijk en Duitsland, praktisch zonder één woord gesproken te hebben. Ruim tien jaar later flikte ik dat nog een keer, dwars door Frankrijk zonder ooit iemand aan te spreken. Mijn laatste weekje alleen op pad dit jaar heb ik het wat beter gedaan, ik heb mijn mond zo nu en dan open gedaan. Eigenlijk beviel dat best, al zint mij het kouten nog steeds niet.

De Jeugdherbergen bestaan niet meer, ze zijn omgevormd tot hostels met de in mijn oren vreselijke klinkende naam Stayokay. Jeugherbergouders zijn directeur geworden van een hostel met niet alleen jongeren meer als gast. Plakplaatjes om in je lidmaatschapskaart te plakken zullen er ook niet meer zijn, je koopt nu een Stayokay card waarmee je korting op de overnachtingen krijgt en de slaapzalen zijn verbouwd tot hotelkamertjes met stapelbedden die simpel in een tweepersoonsbed te veranderen zijn.
De kans op een flirt tijdens het piepers jassen of de afwas lijkt mij ook verleden tijd.

GOUDKOPJES EN OESTERZWAMMEN
het begint er op te lijken!

Op 2 november schreef ik over de net aangeschafte baaltjes waaruit paddenstoelen moesten gaan groeien. De Shii-Take en Koningsoesterzwammen lieten zich al snel zien, maar de Goudkopjes (daar had Casa Foresta al voor gewaarschuwd) lieten wat langer op zich wachten. Nu, bijna een maand later begint het wat te worden, mooie goudglimmende kopjes, je zou er zo in willen bijten, maar op deze site is te zien dat ze nog verder moeten groeien voor ze oogstbaar zijn! Bovendien is daar te lezen dat ze kankerremmend zouden zijn maar dat wist ik niet. Misschien een voorgevoel?

Pholiota Nameko/Goudkopje

Xingnaogu/Koningsoesterzwam

Op 2 november liet ik het bovenste plaatje zien en vroeg ik me af of het wel de goede soort was die ik had gekregen, de onderste foto van hetzelfde baaltje laat zien dat het wel degelijk Oesterzwammen zijn geworden. De eerste grote exemplaren hebben we vandaag gesneden, morgen komen daar nog een paar Shii-Takes bij en gaan we smullen.

Het is echt leuk om te doen, een aanrader voor mensen die van (verse) paddenstoelen houden. Het enige wat je nodig hebt is een niet te warme ruimte (10-15 graden) en een plantenspuit om het baaltje 2x per dag te besproeien, een scherp mesje en geduld. Voor de kosten hoef je het niet te laten, het genot van het volgen van het proces is onbetaalbaar.

Ik denk dat ik volgend jaar maar een groeibaaltje Zuidelijke leemhoed, Pioppino en de Shimeji, Witte Beukenzwam bestel bij Casa Foresta.

X I N G B A O G U
oftewel
KONINGSOESTERZWAM

Een genot om te zien groeien!


+

copyright © Peter van Straaten.

Het vrijelijk mogen genieten van sex is niet iedereen gegund. Ook het observeren ervan niet. Het tekenen en schilderen van 'seksen' is al zo oud als de mensheid al is het werkwoord seksen m.i. van de laatste tijd. Buiten het bed hebben vooral mannen de grootste praatjes maar erin verloopt het vrijen niet altijd naar behoren. Ze zijn vaak te traag of juist te snel, ik weet er alles van. In de Zeurkalender van Peter van Straaten kom je steeds vaker van die voor iedereen herkenbare momenten tegen. In de door hemzelf erotisch genoemde prenten gaat hij nog veel verder, maar altijd kan je er om lachen. Een deel van de situaties zal hij zelf ervaren hebben, anderen zullen bedacht of van 'horen zeggen' zijn. Bovenal zijn het prachtige tekeningen met schitterende teksten waar iedereen vrijerlijk van mag genieten.

(O)

WASSENDE MAAN

In 1971 verschenen in Nederland in het kader van Sonsbeek buiten de perken de eerste grote, door kunstenaars bedachte 'ingrepen in het landschap'. Robert Morris maakte bij Velsen het Observatorium, dat in 1977 in Flevoland opnieuw is opgebouwd en Robert Smithson maakte zelfs twee werken: de Broken Circle en de Spiral Hill in Emmen. Vanaf de top van de Spiral Hill had je volledig zicht op de Broken Circle. Richard Long creërde op Schiermonnikoog een Celtic Sign. Het waren voor die jaren spraakmakende projecten.
Een paar Nederlandse beeldende kunstenaars ging verder in de door de Amerikanen en Brit ingeslagen weg. De Gorkummer Marinus Boezem bedacht in het kader van zijn reeks 'Kathedralen' het project 'De Groene Kathedraal', waaraan in 1987 in Almere is begonnen.

Een paar jaar geleden werd in het kader 'ruimte voor de rivier' de schop gezet in de Biesbosch; ik schreef daar al eerder over. Er is heel veel werk - maar vooral grond - verzet in het gebied. Er zijn verdiepingen, maar ook verhogingen aangebracht en tenslotte is de dijk naar de Merwede doorgestoken.
Voor zover ik weet is er één kunstenaar bij het project betrokken, Paul de Kort. Ik las in dit kader al eerder over hem, hij maakte een Labyrint waarin de hoogte van de waterstand af te lezen is. Vanmorgen stond er een klein berichtje in het BD, dat "De wassende maan vol loopt". We zijn er vanmiddag even gaan kijken en ik moet zeggen dat het een prachtig gezicht is, zeker voor stedelingen de moeite waard eens te gaan kijken bij hoog water.

Wat mij opvalt bij de hier genoemde kunstenaars (behalve Boezem) is het gebruik van de cirkel. Richard en de twee Robbert's, maar ook Paul nemen de cirkel als uitgangspunt. Is dat een 'logisch gevolg van' of 'een gebrek aan'? Richard spant wat dat betreft voor mij de kroon. Kijk maar eens op zijn site onder de knop 'Exhibitions'. Elk zichzelf respecterend museum heeft wel een kransje van hem liggen. (Elke steen een nummer en elk nummer z'n plaats in de cirkel precies volgens de tekening van de kunstenaar en waag het niet de witte handschoenen thuis te laten!)

Nee, dan dit model van het labyrint van Paul. Het ziet er uit als uit steen gehakt maar is in beton gegoten. Jammer. Hij is dan ook geen Morris, Boezem, Long of Smithson (welke Nederlander kent ze?) maar een mij onbekende grootheid wiens werk alleen bij een tweede '53 ten onder zal gaan.

K u b u s s t o e l FM60
RADBOUD VAN BEEKUM 1980

In 1980 of '81 kochten wij onze eerste echte (dure) meubelen bij Piet Hoefsloot in Arnhem. Het was een strakke bank van GELDERLAND en twee even kubistische stoelen waarvan wij vonden dat ze goed bij de bank pasten. De door de katten totaal ver-ruïneerde zwart lederen bank is tien jaar terug al naar de 'stort' gebracht. Het bleek een door meneer Jan des Bouvrie ontworpen kubistiche bank met de prosarische naam: 6340. Voor de stoelen hebben we een keer nieuw canvas zittingen laten maken omdat het originele totaal 'doorgezeten' was. Helaas zaten we met het nieuwe canvas ook al snel met de billen op het staal. Later is de stoel in leer, maar ook met hout uitgevoerd heb ik begrepen, ik hoop dat die beter zitten!

Die twee kubusstoelen staan al langer dan veertien jaar bij mij in de werkplaats op zolder in de weg, ik wil ze kwijt! Maar om ze nu zomaar 'aan de dijk te zetten' gaat mij te ver. Toen wij ze kochten werd ons verteld wie de ontwerper was maar zijn naam waren we al snel vergeten. Het blijkt Radboud van Beekum te zijn, niet een ontwerper waar je elke dag van hoort. Soms schiet een ontwerper zijn doel voorbij, zoals Radboud met de FM60, een pracht stoel om naar te kijken, maar gerieflijk zitten doet hij niet. Op tweedehands 'Design' sites doet de gave stoel met lederen zitting zo'n € 200, op Markplaats een stuk minder. Onze exemplaren heb ik nu als 'opknappers' te koop gezet, voor elk bod boven de € 20 mogen ze weg.

Terwijl ik met dit verhaaltje bezig ben belt een geïnteresseerde, hij lijkt zeer serieus en mag de stoelen halen.

Nietwaar Wilco?

...

PIANO DOET STOF OPWAAIEN

Hij staat daar prima zei de pianostemmer (en -verhuizer) een week geleden, maar er moet wel een stofhoes omheen. Zo'n hoes is te koop maar kost wel een paar honderd euro en die hebben we even niet. "Ik maak er zelf wel een" riep Lindsey en kwam al snel met een grote lap op de proppen die ze jaren geleden kocht om iets voor haar dochter te maken. Ze maakte een maatschets, pakte de meer dan dertig jaar oude naaimachine en ging aan de slag. Laat de lap nou precies groot genoeg zijn en het klosje garen net toereikend! De gebruiksaanwijzing van de Japanse Super de Luxe ACIMA hoefde niet geraadpleegd, maar het is leuk om te zien dat er toen nog maar drie vestigingen van de Magazijn de Bijenkorf waren. De hoes past perfect en zal jaren meekunnen.

...

Wat kan een film toch leuk, om te genieten zijn! Wat kan ouder worden een plezier geven als je er op een goede manier mee omgaat. Young @Heart is een 'must' voor al die mensen die lopen te zeveren over het ouder worden, mensen zoals ik.
Voor de mensen die niet weten waar de film over gaat een korte uitleg.
De docu-film gaat over een Amerikaans koor waarin mensen van tussen de 72 en 92 jaar Pop, Punk en zelfs Heavy metal teksten ten berde brengen. Hoewel ze er volgens eigen zeggen zo nu en dan niets van begrijpen zingen ze vol overgave. Het loopt niet altijd even gesmeerd, de één heeft aan een half uurtje genoeg om de teksten uit het hoofd te kennen de ander presteert het om op de uitvoering die éne zin nog steeds niet met de juiste woorden te kunnen declameren. Maar lol hebben ze en het publiek geniet mee, in de concertzaal en de bioscoop.
Natuurlijk gaan er ook koorleden dood, je ziet ze bijna sterven, maar zoals het oudste koorlid van 92 zei: 'treur niet als ik er niet meer ben, ga door, ik kijk wel vanaf de regenboog toe en blijf genieten'.
Ze zit nu op die boog en luistert en geniet.

PHOTO PAUL SHOUL

Soms zou ik weer een kind willen zijn, een kind van deze tijd om te kunnen bouwen en spelen met 'spullen' waar wij vroeger niet eens van droomden omdat ze niet bestonden. Natuurlijk had ik Meccano en later Lego, maar het leukste is iets te kunnen bouwen waar je in of op kunt zitten. Deze trike bijvoorbeeld van de firma Berg Toys kwam ik bij toeval tegen, ik kende Berg van de robuuste stalen, skelters die je veel op het platteland ziet. Een skelter die 'meegroeit' en vele aanbouwmogelijkheden kent. Maar de MOOV had ik nog nooit gezien! Je koopt een doos met houten, stalen en kunststof onderdelen waarmee je zonder gereedschap niet alleen de trike maar ook nog drie andere voorbeelden kunt bouwen. Natuurlijk mag je zelf ook improviseren, wat veel leuker is. Als ik zie waarmee Meccano en Lego nu bezig zijn, ben ik blij dat er een MOOV bestaat, een vrij simpel, maar goed doordacht ontwerp met veel hout.
Soms had ik ook vader willen zijn of een grootvader met een kleinzoon, dan had ik mee kunnen bouwen of misschien wel zelf zo'n bouwdoos kunnen ontwerpen.

1954

'Afscheid'

Ik was negen jaar oud toen deze foto werd gemaakt, mijn ouders staan erop samen met de broer van mijn vader en zijn vrouw vlak voor hun vertrek naar Californië. Er moet nog een vijfde persoon aanwezig zijn geweest om de sluiter in te drukken of het is een camera met timer geweest, hoewel ik mij niet kan voorstellen dat één van de aanwezigen daarover beschikte. Het afscheid kan ik mij niet herinneren, wel de 'platte buis', de familie in gips, de litho, de groene wijnkan, het raffia lampenkapje, de Keulse pot met mais, het niet klimmende klimplantje, het koperen schaaltje, de 'moderne'kopjes, de boekenkast met de 'Winkler Prins' en de stoelen. Ik denk niet dat het een doorsnee 50er jaren interieur is geweest, daarvoor staan er te veel persoonlijke dingen in. Maar het 'gemoedelijk' rond de kachel zitten is kenmerkend voor die jaren. Het is op de foto niet te zien, maar de kachel had een breed onderstuk waar je lekker de voeten op kon warmen. Mijn vader heeft daarop zijn linkervoet gezet, ook mijn moeder verdenk ik ervan haar voeten op dat warme gedeelte te hebben gezien de hoogte van haar handen. Als de kachel toen warmte gaf zouden zij ongetwijfeld hun gasten die plek hebben gegeven, althans dat hoop ik. De kleding die het gezelschap draagt is niet echt winters, maar ook niet zomers. Misschien was de kachel gewoon het middelpunt van de kamer, de plek waar je gaat zitten. De twee broers en onze moeder leven niet meer, de woonkamer bestaat niet meer , het huis is gesloopt, maar het blijft een prachtig 'kiekje 'waar ik met plezier naar kijk.

>>>@<<<