Jeruzalemartisjok 2

Bijna alle planten zijn er nu uit en afgevoerd naar de kippen. Daar klop ik de grond van de kluit en verzamel de bruikbare delen zoals die witte knol op het plaatje. Uiteindelijk haalde ik er nog twee kilo bruikbare topinamboer uit.

Uit de inboedel van mijn schoonmoeder haalde ik jaren geleden een mini wasmachientje en bewaarde het in de schuur. Ooit gebruikte ik het om nieuwe krieltjes te wassen, wat wonderwel lukte. Het ding is op de elektramotor na geheel van plastic en totaal uiteen te halen. Het schoonmaak probleem waarover ik het in het vorig blog had is hiermee van de baan. De puree die we er van maakten is verrukkelijk.

>>>......................<<<

Jeruzalemartisjok

Je vergeet zo snel wanneer je iets voor het eerst in de grond stopte en hoe je er aan kwam. Ik denk dat ik de eerste knolletjes van de Helianthus tuberosus, oftewel Topinamboer, Aardpeer of Jeruzalemartisjok genoemd een jaar of tien geleden aan de rand van de moestuin plantte. De plant wordt meer dan manshoog en krijgt heel laat een kleine zonnebloem achtige bloem. Zo ver laat ik het meestal niet komen omdat de planten dan de lage middagzon tegenhouden. De knollen blijven in onze klei aan de kleine kant en zijn dan nogal grillig van vorm. Lastig schoonmaken dus, een van de redenen waarom we ze niet zo veel eten. Vandaag ben ik rigoreus gaan rooien, de helft van de wortelstokken is er uit en naar de kippen, toch haalde ik er nog ruim anderhalve kilo bruikbare knollen uit. Misschien genoeg om een puree van te maken.

(>>>>><<<<<<)

V R O U W E N

Onze rietdekker kreeg een paar dagen hulp van een collega, een nogal stuurs kijkende man tegen wie ik een opmerking maakte over een viertal vernieuwde nokvorsten. Ja, net als vrouwen zei hij, allemaal hetzelfde en na vijf jaar heb je het wel gezien. Dat is nou zo'n typische opmerking van mannen onder elkaar. Daar behoor je om te lachen en een antwoord op klaar te hebben. Ik kan er niet om lachen en mijn eventuele reactie zou hij niet begrijpen. O.a. daarom ben ik geen mannen man.
Ik weet ze slecht te beminnen, maar ik val op vrouwen, vrouwen met pit en een eigen mening, vrouwen waar je niet omheen kunt, vrouwen die aanwezig zijn omdat ze iets uitstralen. Vrouwen die iets kunnen, zingen bijvoorbeeld. Ik hield niet van de zingende zusjes de Selvera's of de zangeres zonder naam, maar wel van Barbra Streisand en Barbara. Later Tina Turner en Kate & Anna Mc Garrigle. Ook zingende zusjes maar dan beter.
Recenter kocht of kreeg ik cd's van jongere sterren met een stem die mij wat doet. Rauwe stemmen, soms manelijk of juist heel vrouwelijk sensueel. Stemmen met een groot bereik. Stemmen vaak ook van zeer manlijke vrouwen, geen vrouwen vrouwen, maar op vrouwen vallende vrouwen. K.D.Lang bijvoorbeeld of deze Martha Wainwright, de zuster van Rufus en dochter van Loudon Wainwright en Anna Mc Garrigle. Ik hoorde haar op de radio en viel voor haar stem en vertelde dat Lindsey. Promt kreeg ik de CD op mijn verjaardag met Martha in een wonderlijke houding op de canapé. Niet bloot maar wel sexy. De pose doet mij denken aan een film, een Hitchcock film misschien, maar welke?

(^^^^^^^^^^)

W E E R....T H U I S

........van even weggeweest.

Bijna vijf dagen in mijn uppie even weg, zonder een echt doel op pad met het huuske. Kris kras door Friesland, Groningen, Drenthe en de rest van Oost Nederland plus een stukje Duitsland om lekker brood mee naar huis te kunnen nemen. Het weer zat niet echt mee maar dat kon de pret niet drukken. Zelfs de achterklep kon zo nu en dan open, want koud was het niet. Ik heb deze keer ook min of meer lekker gekookt, o.a. in de uit Nieuw Zeeland meegenomen elektrische braadpan. Op zo'n reisje neem ik mij altijd voor eens lekker uit te slapen, maar dat valt niet mee! Mijn ingebouwde wekker valt niet uit te zetten, de knop in mijn hersens zit vast. Om zeven uur word ik wakker, soms lukt het daarna nog een uurtje te sudderen, maar dan is het echt voorbij. In Friesland stond ik bij mijn broer gewoon op de openbare weg, dat hebben we wel meer gedaan maar het blijft een vreemd gevoel.




De grootste en best verzorgde camperplek was in Doezum (Gr.) bij een particulier, daar betaalde ik 6.50 incl. elektra en douche. Toen ik eraan kwam stond er één klein campertje. Rond een uur of zeven arriveerde er nog een Italiaans gezin in korte broek, hun camper was van het grote formaat dat je veel ziet rijden. Zij waren al voor half acht de volgende morgen weg.


De laatste plek waar ik met nog vier andere campers (gratis) stond was op een grote parkeerplaats bij sportvelden en langs een weg. Ik dacht dus door verkeerslawaai gewekt te worden, maar dat viel gelukkig mee. Al met al een heerlijk tochtje, voor herhaling vatbaar.

>>>>>.<<<<<

EVEN WEG....

Vorig weekeinde wilden Lindsey en Vellah even lekker weg, naar Roubaix en een camping in België. Roubaix en uiteindelijk ook de camping hebben ze gehaald, maar wel met een lekkende remleiding! Lindsey ontdekte het euvel gelukkig tijdens het wachten bij een stoplicht en niet tijdens een noodstop! In plaats van zondag lekker rond te toeren moesten ze op de camping verpozen en maandag rondhangen op het erf van een 'garage' waar het euvel verholpen zou worden. Dat ging niet zoals het moet, een klusje van een uur werd er een van bijna een volle dag. De verschillende slangen die de monteur (de zoon des huizes) ging ophalen bleken niet de goede, uiteindelijk monteerde hij een te korte slang als noodoplossing (hij zou de zaak 'dépanneren', vertelde die). Op de foto de oude lekkende (pijl) en te korte nieuwe slang. De blonde nerd (hij moest achter de pc weggesleurd worden) met oliehanden drukte L. op het hart direct bij aankomst thuis alle slangen te laten vervangen omdat hij de oude maar ook zijn vervanging niet vertrouwde.

Ook de achterwielen heeft hij eraf gehaald om ook daar de (trommel)remmen te kunnen bekijken, die bleken in orde. Voor die halve dag werk (en vier uur wachten op de slagen) plus onderdelen vroeg hij het belachelijk lage bedrag van 84 euro!

Dinsdag liet ik mijn eigen garage zien wat er aan de hand was. Als je op de rempedaal drukte kon je onder de auto de druppels olie er gewoon naar beneden zien stromen! Niet meer mee rijden was hun conclusie, we bestellen meteen de goede slangen en zetten die eronder. Pas vandaag, zaterdag, heb ik de auto terug; hen was er ook tot twee maal toe verkeerd materiaal gestuurd. De auto remt weer, hoewel ik niet helemaal tevreden ben, maar het kan. Vanmiddag hebben we het HUUSKE er weer opgezet omdat ook ik er eens in mijn uppie op uit wil.

Bij het nachecken ontdekte ik dat de vuilwatertank behoorlijk lekt, niet onoverkomelijk maar wel vervelend. Voor 'mijn' weekeindje heb ik de tank even 'buiten spel' gezet, een bypass aangelegd zogezegd, maar voor onze maandtrip in september moet het opgelost zijn.

En ben er dus even niet.



###################################################################

Tettigonia viridissima

We zien ze niet zo vaak in de tuin, niet omdat ze er niet zijn, maar omdat ze door hun kleur niet goed zichtbaar zijn tussen al het andere groen. Dit exemplaar zat tussen de gladiolen en was zo'n 7cm groot. Aan het achterlijf zat een vreemde uitstulping, onduidelijk was of het een beschadiging of ei afzetting betrof. Een kans om het echt goed te bekijken kreeg ik niet, als ik te dichtbij kwam kroop het beestje naar de achterkant van het blad en op het laatst vloog het weg. Maar als het spermatofoor betreft moet het een mannetje zijn volgens deze site. Een vrouwtje heb ik niet gezien.

()()()()()()

SCHOONMAKEN en STOPPEN

Vijfenzestig is hij nu, van stoppen met werken wil hij nog niet weten, maar hij doet het wel rustig aan: 'je ziet wel hoe laat ik er morgen ben,' zei hij toen hij vandaag om vijf uur naar huis ging.
Twaalf jaar geleden maakte Frans dit dak, in z'n ééntje, van hulp wilde hij niet weten. Vorig najaar zou hij komen om het dak te schonen, maar het weer was spelbreker. Nou steekt het niet op een jaartje, vanmorgen stond hij opeens voor de deur, of hij kon beginnen was de vraag. Ik ken Frans al minstens vijfentwintig jaar, vanaf het moment dat hij de oude rietkap van ons huis kwam 'stoppen', dat oude, dunne 'gestopte' dak heeft er nog tot 1995 op gelegen, toen mocht hij het nieuwe maken en een jaar later het dak van mijn atelier. Beide daken zijn nu aan een schoonmaakbeurt toe en moeten waar nodig 'gestopt'. Stoppen is een beetje als het stoppen van een sok, daar waar het materiaal dun is geworden voeg je wat nieuw materiaal toe, waardoor de sok of het dak weer de goede dikte krijgt. Maar de laatste jaren kom ik vreemde zaken tegen zegt Frans, riet met een schimmel, riet dat wegrot, niet door het vocht maar door een schimmel. Ook op dit stuk dak waar hij vandaag begonnen is kwam hij twee van die plekken tegen; één onder het dakraam waar hij op de foto aan bezig is en later nog een stuk in de kilgoot. Nou barst zo'n rietkap onder bepaalde weersomstandigheden van de paddestoeltjes, vooral aan de natte noordkant, maar die heb ik nooit gezien op dit stuk op het zuiden. De oorzaak moet elders liggen.
Zolang Frans niet stopt met werken 'stopt' hij nog daken, want stilzitten kan hij niet.

***

S C H O E I S E L

Ik heb slechts enkele 'goede' schoenen waarvan dit rode paar het mooiste is en het lekkerst loopt. Ze zijn ontworpen door Jan Jansen en gekocht in Heusden waar zijn zuster een winkeltje heeft. Het was een kado van Lindsey waar ik erg zuinig op ben, vandaar de spanners.
Als dagelijks schoeisel gebruik ik klompen, niet de echte houten Hollandse klomp, maar zo een met een houten zool en leren bovenwerk. Daar draag ik altijd dikke sokken in anders 'zitten' ze niet lekker. Ik doe er een jaar mee. Het fijne van die dingen is dat ik ze bij binnenkomst in huis makkelijk uit kan schoppen. Binnen draag ik espadrilles of Reisemarokkaner. (Manufactum)
Bij echt warm weer trek ik een korte broek aan en kies ik voor teenslippers. Dat loopt lekker en luchtig. Het maaien en ander tuinwerk kan mij echter behoorlijk vuil maken, zeker als het zoals gisteren ook nog nat weer is. Mijn benen en tenen geven aan het eind van de dag dan ook af!

.............................................................................................


()

Dertig jaar geleden vertelden onze buren Bertha en Bertus ons dat als het 's nachts onweerde, wij ons aan moesten kleden en met de lichten aan gaan 'opzitten' tot het onweer voorbij was. Ik heb mij inderdaad wel eens aangekleed, maar ben nooit gaan 'opzitten'. Wij hadden in die jaren een nogal hoge TV antennemast naast het huis staan en ik was bang dat de bliksem via die mast de weg naar ons huis in kon vinden. Ook overlopende goten hebben mij 's nachts wel eens naar buiten gelokt en niet te vergeten de angstaanjagende geluiden die hoge bomen in zulks HONDEWEER kunnen maken. Ik ben ook wel eens tijdens noodweer in de bedstee gaan liggen die wij toen nog hadden. Afgelopen weekeinde was het weer eens raak. Onweer gaat ons voorbij of blijft 'tussen de rivieren hangen'. Het bleef hangen en maakte ons om een uur of drie wakker. We hoorden dat het dichterbij kwam en besloten de stekkers er uit te trekken. Naar buiten ben ik niet gegaan. Nog geen kilometer van ons vandaan is de bliksem ingeslagen in een boerderij die wij wel kennen. Het huis valt op door de ruim twintig identieke rieten mandjes met allemaal dezelfde plantjes van het seizoen. Op onderstaande foto zijn ze goed te zien. De bewoners hebben gedaan wat ons dertig jaar geleden door Bertha en Bertus is geleerd, ze zijn gaan 'opzitten' en hebben daarmee hun huis gered!

Warm, zwoel, drukkend en nat, typisch hondsdagenweer volgens de deskundigen. Niets nieuws, komt elk jaar voor. Laat het over je heen komen en geniet ervan.

<***>