Z O M E R P R E T

*

Het portretrecht doorsneden

De discussie over auteursrechten op het internet gaat vooralsnog over tekst, foto's komen later. Maar het 'portretrecht' bestaat al een tijdje. Een fotograaf mag een groep mensen, zoals toeschouwers bij de Sint intocht, hardlopers, voetballers of publiek in een zaal op een foto vastleggen en publiceren zonder al die mensen toestemming te vragen, maar als hij er ééntje uitpikt, een wel dan niet B.N.'er moet hij dat wel doen. En dan vaak ook 'portretrecht' betalen. De fotograaf en de bekende Nederlander worden er dan beter van. De Rechthebbende Niet Bekende Nederlander krijgt, als hij geluk heeft en traceerbaar is, één keer een grijpstuiver en bij veelvuldige herpublicatie een varkentje vol. Voor de goede orde, de foto van de Woerkums bier presenterende monnikken gemaakt door Frank Trommelen had ik zonder vooraf zijn toestemming te vragen op mijn blog gebruikt. Achteraf heb ik die toestemming gevraagd en gekregen. Je weet immers maar nooit. De twee geportretteerden op dit blog wilden best op de foto, maar niet 'en face'! Dan maar doorsneden, bewerkt dus. Komen we bij een heel ander verhaal.

*

Een zonnige, zondige zondag.

Er is een interessante discussie in weblogland aan de gang m.b.t. het auteursrecht. Het gaat om het in een privéblog gebruiken van teksten die door anderen zijn geschreven, schrijvers die dat om den brode doen. Tot voor kort kon je op een persoonlijk blog vrijelijk je gang gaan. Een artikel citeren of in z'n geheel overnemen met bronvermelding, geen haan die er na kraaide. Maar die spontane, onbezorgde en veel plezier opleverende tijd lijkt voorbij!


Deze discussie is waar ik het eigenlijk over wilde hebben, maar het is oppassen geblazen, ik denk te weten waar ik in deze sta, maar het mes snijdt aan twee kanten. Het borrelt, rispt op, maar geeft zich nog niet over. Ik kom er vroeg of laat op terug.

Ondertussen genieten we van het koude, maar mooie novemberweer.

^

D O N K E R E D A G E N

Het is half zes, buiten is het donker, binnen draait prachtige muziek. Vannacht heeft het een paar graden gevroren, in de schaduw is het nog steeds berijpt. Ik heb mij vandaag een paar keer in het zweet gewerkt, de helft van de wilgen op het landje heb ik geknot. Ik heb meer gedaan dan ik mij had voorgenomen, bijna alle afgeknipte of gezaagde takken zijn in de omheining verwerkt. Het wordt een prachtige biotoop voor voor vogels en ander kleingedierte. Normaal doe ik dit werk in januari, maar ik voorzie dat ik er dan niet aan toe kom. De poliepen in mijn blaas zijn van het type dat zich niet uitzaait maar blijken wel al tot aan/in een nier te zitten. Ik moet binnenkort dus weer onder het mes en zal waarschijnlijk met slechts één nier thuiskomen. Dat is niet onoverkomelijk, maar geen leuk idee. Ik moet mijn zinnen dus verzetten.
Hakken, zagen, knippen en vlechten helpt daarbij, morgen ga ik verder.

%

O N D E R N E M E N

Als rechtgeaarde bierdrinker had ik deze presentatie toch niet mogen missen! Nu kan ik hier niet vertellen of dit biertje ook bij mij in de smaak zou zijn gevallen. Niet dat ik een grote liefhebber of 'verzamelaar' ben van vreemde of nieuwe smaakjes, maar een EKO biertje uit de buurt had ik best willen proeven. Het bier blijkt gebrouwen bij Huisbrouwerij De Peelander in het Zeeuwse Kamperland. Het streven is er lokale producten in te verwerken, een loffelijk streven, maar of die al in deze gepresenteerde flessen zitten is mij onduidelijk. Uit het bij de foto behorende artikel blijkt dat niet.
Wat wel duidelijk is, is dat Woerkumse ondernemers zich roeren, niet stil zitten en afwachten tot het volgende Koninklijke bezoek, maar daden stellen. De gemeente roept wel dat er meer aandacht voor het toerisme moet zijn, maar doet weinig. Iemand die dat wel doet is de man die mij m'n nieuwe iMac levert, de man ook die eerder een kookstudio en een smaakmarkt opzette en nu dus een Woerkums biertje weet te presenteren. Hij doet dat niet alleen, maar is ongetwijfeld de gangmaker. Ik begrijp niet waar hij de energie vandaan haalt, hij moet een rasondernemer zijn, een eigenschap die mij totaal ontbeert.

$

SPECHTPREVENTIE

Vrienden van ons hebben een huis, waarvan de gevel voor een groot deel uit hout bestaat. Een paar jaar terug hoorden ze geregeld een soort getik of geklop op de gevel. Bij nadere inspectie ontdekten ze een gat in een plank, dat het werk van een specht leek te zijn. Later hebben ze de specht ook aan het werk gezien. Het dichten van het gat heeft niet geholpen, er moest naar zwaardere middelen worden gegrepen. Dankzij Google vonden ze een bedrijf die een oplossing kon leveren.
Dat bedrijf levert een platte, metalen specht die je ter afschrikking op de gevel kunt bevestigen. Het is echter een Zwarte specht en dat is een echte bosbewoner, hij komt zelden in de buurt van bebouwing. De boosdoener is waarschijnlijk een Grote bonte specht en die is de helft kleiner dan zijn zwarte naamgenoot! Hopelijk dat dat maatverschil voldoende is om af te schrikken!

(:)

Fête du Hareng Roi

De Fransen maken overal een feest van, zelfs de herdenking van de slachtoffers van de eerste wereldoorlog (11 nov.) sluiten ze af met een goed glas wijn.
Dit blog gaat over het Fête du Hareng Roi in Etaples, departement Nord-Pas-de-Calais.

Het weer werkte niet echt lekker mee deze novemberdagen, reden misschien waarom het feestterrein dit jaar de helft van vorig jaar besloeg. Het regende net niet, maar het was grijs en de wind was koud. Des te lekkerder waren de warme, gegrilde haringen en de gloeiend hete rode wijn.
Het is een feest ter gelegenheid van de opening van het haringseizoen. Het zal ooit een bescheiden volksfeest geweest zijn, maar zoals overal is het verworden tot een toeristische attractie, kompleet met kantklosster, knopen legger, nagel draaier, folkloristische kleding en de nodige kitsch. In 'historische' klederdracht gestoken muzikanten vrolijken het publiek op. Vroeger voeren de vissers met piepkleine zeilbootjes de zee op, slechts een paar zijn daar nog van over, maar de zee gaan ze niet meer op. Soms fungeren die bootjes als plantenbak op de rotondes van de kustweg.
In de eettent kan het publiek kiezen tussen twee gemarineerde-, gerookte- of gegrilde haringen, samen met een beker warme wijn en twee witte boterhammen voor 3 euro!
De haring wordt op houtvuur gegrild, ik geloof dat daar zelfs een competitie aan verbonden is. Wie grilt het lekkerst? We zullen het niet weten, maar de onzen waren zeker kanshebbers.

ê

PS

Het Ministerie van eten heeft een lekker bericht over Schorseneren,
(Even naar beneden scrollen.)
Te koop bij AH?




*

WINTERSTALLING

Een paar dagen terug nog stond het water zo laag dat ik enkele meters het riet in kon lopen om wilgenstokken de bodem in te duwen. Vandaag stond het zo hoog dat ik zonder veel moeite ons bootje op de trailer kon trekken , na nog geen drie meter gereden te hebben begon het behoorlijk re plenzen. Gelukkig heb ik deze zomer een afdakje gemaakt zodat ik enigszins droog het einde van de bui kon afwachten.
Net thuis met de combinatie, hoor ik terwijl ik het trekkertje op z'n plaats zet een knal, gelijk een schot! Ik schrok behoorlijk maar kon geen oorzaak vinden tot ik naar de trailer keek: één band was plat! Het zijn oude tubeless banden die al vele zomers buiten staan, totaal verdroogd. In het lekke exemplaar zit een gat waar mijn vinger door kan, dat verklaart het geluid als van een schot! Helaas lukt het mij niet de band van de velg te krijgen om een nieuwe, maar gebruikte te monteren. Ik zal daar mee naar de garage moeten.
Gelukkig gebeurde het niet op de dijk, ons bootje heeft de winterstalling gehaald!

()

Een hekel onderwerp

Deze jongens zijn net twintig, het is 1939, zes jaar voor mijn komst. De EERSTE is achter de rug de TWEEDE moet nog komen. Pa poseert met twee kornuiten links en rechts van hem voor de legerfotograaf om het thuisfront te laten zien dat ze o.k. zijn. Het leger is gemobiliseerd, op desertie staat de kogel.
Toen ik mijn vader een beetje leerde kennen, was hij fel anti-militarist, pacifist en aanhanger van de nieuwe partij PSP. Ik leerde dat een deel van mijn familie er net zo over dacht. Ik groeide op met het gebroken geweertje. Toen ik zelf opgeroepen werd om in het leger te gaan dienen wist ik wat mij te doen stond: weigeren, maar hoe doe je dat? In mijn omgeving vonden jongens het prachtig om in dienst te gaan of ze probeerden S5 te krijgen om er onderuit te komen, maar dienst weigeren? Dat deden watjes of Jehova getuigen. Ik ben uiteindelijk voor de 'commissie' verschenen, maar werd afgekeurd -oh ironie- vanwege 'platvoeten'!
Mijn vader vertelde mij, dat naarmate hij ouder werd hij het linkse/pacifistische ideaal steeds meer liet varen. Ik zelf ervaar nu hetzelfde, ik zal nog steeds niet rechts stemmen, maar ga twijfelen. Niet omdat ik denk dat m'n denkbeelden niet juist zijn, maar omdat ik besef altijd tot een minderheid te zullen behoren. Dat een leger nodig is om het land tegen indringers te beschermen is een noodzakelijk kwaad gebleken, maar om datzelfde leger op 'vredesmissie' te sturen is een gotspe. De naam 'vredesmissie' wordt misbruikt om het eigenlijke doel te verhullen, n.l. het veilig stellen van belangen welke dan ook. Nu wil een deel van de politiek het leger zijn mooiste speeltjes afnemen en meer menskracht in huren. Maar zonder die speeltjes krijg je die mensen niet.
Minder dan twintig jaar geleden nog zou ik geroepen hebben -weg met die troep, hoe eerder hoe liever-. Maar nu weet ik het even niet, net zomin als dat ik nu zou weten welke partij op mijn stem kan rekenen bij de volgende verkiezingen.

+