Apollolaan / Amsterdam Zuid

Op en rond de Apollolaan in Amsterdam staan dit jaar weer beelden in het kader van ArtZuid. Grote beelden meestal van brons, kunststof, hout en diverse metalen. Er staat b.v. een mooie grote krijger van Tajiri in cortèn staal en vijf minuten per uur komt een kolos uit de vorige eeuw van Tinguely in beweging. Aan het begin hangt een vliegtoestel van Joost Conijn, het lijkt of dat toestel de rest van de tentoonstelling achter zich aan trekt. (Het is overigens niet het vliegtuigje waarmee hij naar Afrika vloog.) Met deze maakte hij korte sprongetjes in Marocco. 

Voor mij is zo'n presentatie altijd gedeeld geluk en vraag ik mij af of het de reis waard was. Meestal is het zo dat slechts een paar werken voldoening geven. Soms zijn dat oude bekenden, een enkele keer een nieuwlichter. Van de bijna zestig werken die te zien zijn moet ik helaas zeggen dat de 'oudjes' mij het meest kunnen bekoren en van de nieuwkomers heb ik de meeste affiniteit met de mensen die met vorm bezig zijn. De 'verhalenvertellers' kunnen mij gestolen worden. Zo staat er ergens een lekkende acryl vitrinekast met gekleurde plasticine frummels. Ik denk, maar weet het niet zeker dat dat het werk "Portrets" van Wataru Nakamura is. Ik begrijp niet waarom het er staat. Om de hoek, in de Minervalaan staat een werk dat mij zeer aanspreekt. Het is van iemand waar ik nog nooit van gehoord had, Riyas Komu. Het werk heet: "My Father's balcony". Het is van hout gemaakt en je mag het beklimmen.

Ik zou eindeloos door kunnen gaan over de beelden, sculptuur of geconstueerde maaksels, maar de plek kent meer geschiedenis en emotie. "Het gebouw waar Lennon op keek is eindelijk weer te huur", zag ik staan. Het staat tegenover het Hilton waar Herman ruim tien jaar terug zijn dood te gemoed sprong. Het is ook het gebouw waar ik als uitzendkracht voor een verhuizer de laatste meubeltjes naar buiten sjouwde. Het is meer dan veertig jaar geleden, maar de niettang die ik toen ergens in een hoekje vond, heb ik nog steeds.

Lennon, Brood en een niettang, daar kan geen beeld tegenop!

KUNST en EROTIEK

Er zijn twee veel bezochte blogs op dit adres te vinden: De Belgische beeldend kunstenaar Panamarenko en LUST van Peter van Straaten. De zoekers naar Panamerenko zijn zonder uitzondering Belgen, waarschijnlijk scholieren die een werkstuk over de kunstenaar moeten maken. De zoekers die bij LUST uitkomen zijn liefhebbers van erotiek of van Peter van Straaten, soms van beiden. Waar bij Panamarenko de erotiek nauwelijks aanwezig is, is het werk van Peter zonder de meer of minder verhulde erotiek niet voor te stellen. Maar de vorige week overleden Shinkichi Tajiri was een kunstenaar waarvan maar weinig mensen weten dat hij de erotiek in velerlei vormen in zijn beelden, film, foto's en collages verwerkte. Door zijn gehele oeuvre is de erotiek als rode draad terug te vinden, vaak opwindender dan menig porno filmpje.
Erotiek en Kunst, mijn leven is ondenkbaar zonder!

÷÷÷÷÷÷

85 jaar TAJIRI

Helden heb ik niet, maar voorbeelden wel.
Ik heb veel van hem geleerd.
Bedankt Shinkichi.

≥

*

Mijn eerste kennismaking met het werk van Tajiri was in het park Sonsbeek in Arnhem. Het moet de tentoonstelling van 1966 geweest, de eerste Sonsbeek beeldententoonstelling die ik zag, waarin ik zijn werk als voor mij het meest aansprekend ervoer van wat er te zien was. Ik weet nog dat ik een paar keer opnieuw ging kijken. Wat er stond was het linker beeld op de derde foto, gemaakt van op dat moment voor mij onbekende nieuwe materialen. Aluminium en Perspex.

My first encounter with Tajiri's work was in Park Sonsbeek in Arnhem. It must have been the 1966 exhibition, the first Sonsbeek exhibition I saw, where I experienced his work as the most appealing there. I know that I went to see it a couple more times. The left sculpture on the third photo was shown there, made from new materials unknown to me at that time: aluminium and perspex.

Maar Tajiri begon het maken van beelden op de manier waarop ook Henry Moore dat deed, een draagconstructie met daarop gips. (Om daarna in brons te laten gieten.) Alleen gebruikte hij geen hout zoals Moore maar betonijzer. Later liet hij het gips weg en maakte gelaste beelden van staal of koper.
Tajiri geboren in de VS in 1923, kind van Japanse ouders, maakte zijn eerste beelden in de VS . Na de WO II ging hij naar Parijs en vervolgens naar Nederland waar hij nog steeds woont.

But Tajiri started making sculptures the same way as Moore, a carrying-construction covered in plaster (to be cast in bronze later). Only he didn't use wood as Moore did, but reinforcement rods. Later he stopped using plaster and made sculptures from welded steel or copper.
Tajiri, born in 1923 of Japanese parents in the U.S.A., made his first sculptures in the States. After World War ll he went to Paris and then to the Netherlands, where he still lives.

Een van de redenen waarom ik deze man zo waardeer is zijn veelzijdigheid. Hij is een duizendpoot genoemd en terecht. Hij maakt niet alleen beelden, maar ook foto's en films, ontwerpt behang en maakt prachtige boeken.
Veel van zijn werk ben ik in de loop van de jaren tegengekomen, de tentoonstelling in Nijmegen was een goede afronding. De meeste van zijn erotische foto's en films had ik nog nooit gezien. Ook hier weer erotiek met een glimlach, ik hou er van.

One of the reasons I have such admiration for this man is his versatility. It has been said that he can do anything he puts his hand to, and rightly so. He not only makes sculptures, but also photos and films, he designs wallpaper and makes beautiful books.
Over the years I've come across much of his work, and the exhibition in Nijmegen rounded it all off well. I had never seen most of his erotic photgraphs and films. Here too, eroticism with a smile, I like it.

*

Shinkichi Tajiri