E e n v e r h a a l.

Vorige week las ik in een bericht naar aanleiding van de trieste uitslag van de in 'ons vrije landje' gehouden Europese verkiezingen dat JP het Hazenpad kiest als de door de winnaar gepropageerde 'zuivering' ooit plaats zou vinden. Vrijheid van godsdienst is hem het verlaten van have en goed waard, zo liet hij optekenen. Ik moet zeggen dat ik het één van zijn beste uitspraken vind die ik ooit van hem las.
Helaas is deze ex hoogleraar christelijk sociaal denken zo zeer besmet met het politieke gesjoemel dat hij de hand van een ander gelovig mens, de Dalai Lama niet eens durft te schudden, bang om een groot ongelovig regime tegen zich in het harnas te jagen.
Wat een lafheid en gemiste kans om GW van repliek te dienen.
Ook ik denk regelmatig te willen vluchten naar een plek op deze aarde waar 'normen en waarden' als vanzelfsprekend aanwezig zijn, maar ik ben realistisch genoeg te beseffen dat die er niet of nauwelijks zijn. Bovendien ben ik waarschijnlijk 'verleerd' er mee om te gaan.
Ik zal mijn tegengas elders moeten geven, het stemlokaal voldoet niet meer.

*
Ik heb geen idee waarom, of eigenlijk toch wel, maar tijdens onze vakantie dwaalden mijn gedachten steeds af, ik zag de mooiste landschappen maar mijn hoofd was vaak elders. In mijn brein ontspon zich een verhaal dat mij sindsdien niet meer loslaat. Ongeveer op de plek waar Lindsey mij vereeuwigde had ik de titel. Fragmenten duiken op maar verdwijnen weer even snel, het lijkt wel een droom die in de mist verdwijnt.
Ik hoop dat het mij lukt er iets van te maken, als dat zo is zullen de lezers van dit blog het als eerste weten.

DE DAG VAN DE BOUW 2009

Soms doen er zich mogelijkheden voor om op plekken te komen waar je normaal niet mag of kan komen. Vandaag was zo'n moment, onder de kop 'De dag van de bouw' waren een aantal grote bouwprojecten voor één keer open voor het publiek. Bij ons in de buurt waren dat de nieuwbouw van het Jeroen Bosch Ziekenhuis (een complex groter dan het AMC) en de ombouw van de A2 rond Den Bosch. Wij kozen voor de A2 omdat je het ziekenhuis al dan niet als patiënt altijd nog binnen kunt, hoewel je dan waarschijnlijk niet meer overal mag komen.
Maar lopen over een fly-over of het wegdek van de A2 doe je onder normale omstandigheden nooit meer, laat staan foto's maken van details die interessant kunnen zijn. Wat mij verbaasde was dat ook zeer jonge kinderen met helm op en hesje om mee mochten lopen over het niet altijd even veilige terrein.

Dit stukje 'kunstwerk' op de voorgrond, waar het verkeer richting Eindhoven onderdoor raasde bleef onbereikbaar, maar daarachter ligt een stuk waar we wel op mogen. Als je goed kijkt zie je een aantal mensen met oranje hesjes een trap afdalen. Dat stuk 'fly-over' zien wij straks, maar eerst het gedeelte dat er onderdoor gaat. Het verkeer dat over ruim een jaar vanuit de richting Nijmegen/Oss vloeiend de A2 op kan draaien richting Vught/Eindhoven/Tilburg doet dat door deze 'tunnelbak'. Wegdek en wanden staan er voor het grootste deel al, maar met het 'dak' waar het verkeer op de A2 straks overheen moet zijn ze nog druk doende. Leuk om te zien is dat het vogel-motief dat overal in de geluidsschermen te zien is ook in de onderdoorgangen terugkomt. Simpel is dat niet omdat de schermen pre-fab zijn en de wanden hier ter plekke gestort worden. Behalve het patroon moet alles dus op maat afgewerkt worden. Het steigerwerk op de foto hieronder ondersteunt de bekisting van het 'dak' en daarmee het wegdek van de toekomstige doorgaande -binnenste- banen van de A2.

De volgende foto laat dezelfde situatie zien maar dan van boven. De paralelbanen maken al gebruik van een stukje 'nieuw dak'.

De extreem dunne/smalle kolommen die de fly-overs dragen worden ter plekke gemaakt, daarop wordt een T-profiel gestort waarin later de geprefabriceerde liggers komen te rusten. Die liggers zijn recht, om een bocht te maken worden ze onder een hoek gelegd. De zichtbare vloeiende ronding wordt met 'passtukken' verkregen.

Voor we de eerdergenoemde trap afdalen zie je dit; het verkeer raast door en vraagt zich af wat al die mensen in die oranje hesjes doen. Een enkele chauffeur reageerde met de toeter, waaronder die van de trailer van de SLIGRO; een oplettende man, maar je moet er niet aan denken dat hij door de middenbermbeveiliging heen zou razen en zo'n groepje plat zou walsen!

Bovenop de fly-over was er nog een ander gevaar: de wind! Van één van de bezoekers woei de helm af; je moet er niet aan denken dat die over de reling gaat, dan komt 'ie als een baksteen door de voorruit!

St-Vaast Normandië

Dit is nou zo'n plek waar ik met moeite vandaan te slepen ben. Een kleine werf direct aan het water, waar de voorraad hout zo voor het grijpen ligt. Prachtige stukken voornamelijk (denk ik) Frans-eiken in alle diktes en krommingen voor spanten en delen van de te repareren vissersboten. Helaas denk ik dat er ook hier in de nabije toekomst een hek omheen zal komen. Dat hout is letterlijk het kapitaal van de werf.

Heel bijzonder aan het scheepje waar ze mee bezig waren was dat er een aluminium 'kont' aan was gezet! Voor de rest was de romp van hout. Dat achterstuk moet elders gemaakt zijn want deze werkplaats was uitsluitend voor houtbewerking ingericht.

In die werkplaats waren twee man bezig plankdelen voor de romp op dikte en maat te schaven, om ze daarna buiten met vereende krachten op hun plaats te krijgen.
Eigenlijk had ik wel willen zien hoe dat aluminium deel aan de oude houten romp bevestigd was en hoe ze dat waterdicht hebben gekregen. Helaas ben ik daarvoor niet communicatief genoeg ingesteld.

THE DAY BEFORE

Rechts van de streep neonlicht van het restaurant waar we een heerlijke 'Fruits de mer' aten is de camping, ergens tussen die bomen stonden wij. Dit is het strand van de sulky, de bloterikken en de parapenters, maar ook van de vader die in het zand lijnen trok om met zijn zoons een balspel te spelen.

B L O T E R I K K E N

Ik hou niet zo van die plekken waar mensen - leve de vrijheid- massaal uit de kleren gaan, zoals nudistenoorden als campings en stranden waar vrouwen en mannen -die gekleed nooit een bal aanraken- ineens gaan vollyballen alsof dat hun alledaagse bezigheid is. Maar soms is het amusant onverwacht op zo'n groepje te stuiten. Alles waar maar enigszins beweging in kan zitten trilt, schudt, danst of klappert dat het een lieve lust is. Fraai om aan te zien is het meestal niet.
Naast de 'Camping des Chevrets' tussen Cancale en St.Malo was een groepje 'parapenters' druk doende de lucht in te komen en daar langdurig te blijven. Gewapend met mijn kijkertje ging ik op zoek naar de startplaats. Eén man bleef steeds maar op één punt in de lucht hangen. Je kon hem bijna aanraken. Hij maakte gebruik van de thermiek op de grens tussen strand en duin. Toen ik dichterbij kwam bleek hij ook precies boven een stel vollyballende bloterikken te hangen. De boven langs de duinrand lopende families verdeelden hun aandacht tussen beide groepen sportievelingen.
De start en landing van de schermvliegers verloopt niet altijd volgens plan zoals de plaatjes laten zien en vaak is het lang wachten op het juiste windje.
Ik kan er uren naar kijken, zelf de lucht in gaan durf ik niet.

J O N G G E L E E R D...

Fransen zijn fanatieke zeilers - weer of geen weer - de zee gaan ze op. Ze leren het jong. In de druilregen bij Omonville-la-Rouge (Normandië) zagen we deze manier van te water gaan. Twee maal acht bootjes lagen zeilklaar op het steile grindstrand, wat we niet gezien hadden was dat ze aan elkaar gekoppeld zaten. Per bootje stapten twee, goed ingepakte zeer jeugdige zeilers in. Twee instructeurs in een snelle rubberboot pakten een lijn op en trokken de ketting bootjes één voor één het water in en voeren er mee naar de luwe kant van de baai. Daar werden ze losgekoppeld en moesten de zeilers in spé de geleerde theorie omzetten in het echte werk. Mooi om te zien was dat enkele kinderen het kennelijk in de vingers hadden, hun zeilen bolden snel terwijl anderen minuten lang lagen te dobberen en door de instructeurs op gang geholpen moesten worden.
Later hebben we meer van dit soort lessituaties gezien, bij nog slechter weer.

S U L K Y

Het mooie van vroeg of laat vakantie kunnen nemen is dat de grote drukte er nog niet is of al voorbij. Een strand als dit ligt over een maand vol zonaanbidders, nu lopen wij er in regenjas en zien deze man met zijn paard meerdere malen aan ons voorbijkomen. Het geluid van het paard in draf ging het plaatje vooraf. De tweede keer was ik snel genoeg om deze opname te maken. Later passeerden wij een auto met paardentrailer, de sulky achterop gebonden. De man had er kennelijk heel wat voor over om op dit mooie, nog stille stukje strand zijn paard te laten draven.

GEZOUTEN BOTER

Al jaren gebruiken wij in goudkleurig papier verpakte rollen gezouten boter van 'Van der Pol en zonen', een bedrijf dat sinds 1885 in ons buurdorp gehuisvest is.
In Frankrijk heb ik nog nooit een rol boter gezien, maar wel vele soorten en merken gezouten boter. Wij prefereren de pakjes met grote kristallen zeezout, waaruit als je er met een mes wat boter afschraapt het water in je gezicht spat. De verpakking van deze boter had veel stippels en weinig tekst, de weerspiegeling in het mes leverde een leuke foto op. Voor ons een leuke herinnering aan een heerlijke reis.

Z E E K R A A L

Veel is het niet, maar lekker was het wel.

Ergens langs de Normandische kust zagen wij een moeder en zoon bij laag tij steeds bukken om iets te plukken. L. kon haar nieuwsgierigheid niet onderdrukken en ging vragen wat ze zochten, het bleek Zeekraal te zijn. Die mensen vertelden dat je alleen de malse jonge lichtgroene stukken moest plukken, eigenlijk snijden om niet de hele plant met wortel en al uit te rukken. Wij hadden geen emmertje of iets dergelijks om ze in te doen, dus propte L. haar zakken vol met de oogst die wij binnen haalden. Uiteindelijk bleek het niet erg veel te zijn maar genoeg om samen met de in de buurt van Mont Saint-Michel gekochte oesters een heerlijk voorgerecht te vormen.

Zee-egel / Echinus esculentus

Als kind was ik bere-trots als ik op het strand zo'n wonderlijk hard maar breekbaar ei vond, het was een gouden vondst die ik grondig bestudeerde en zorgvuldig opborg in mijn schatkist. Van mijn vader leerde ik dat het het skelet van een zee-egel was. Aan het eten van schaaldieren en andere wonderlijke zoutwaterbewoners was ik toen nog lang niet toe.
Mosselen zijn in ons waterrijke landje sinds ze bij de frietboer in een deegjasje verkocht worden gemeengoed geworden, maar voor de eveneens hier veelvuldig gekweekte oesters hoef je ook niet iedereeen wakker te maken.
De Hollandse viskraam heeft een zeer beperkt aanbod, niet omdat hij niet meer kan aanbieden, maar omdat de Hollander niet vreet wat hij niet kent. Op markten in steden waar veel 'buitenlanders' wonen is het aanbod ineens verrassend veel groter.

Op de tweede dag van onze uitstap zagen we bij deze visstal iets wat wij niet eerder zagen: Zee-egels! We besloten ze te gaan proeven en lieten er vier klaarmaken. De vrouw van de stal pakte een nagelschaartje en knipte ze open. Het mooie skeletje van het strand verminkt om de inhoud te kunnen verorberen.

Meer dan een lepeltje heb je niet nodig, je eet ze rauw, dus levend net als oesters en andere schaaldieren. Ze smaken naar wat je maar wilt, mij deden ze me denken aan 'pulpo en su tinto', inktvis in zijn eigen zwarte nat, dat wij vorig jaar in Spanje kochten. Maar het was meer dan dat, het had een eigen, niet te definieren smaak. Wij vonden het lekker, lekkerder dan de scheermessen die we een week later aten.