MOEDER EN DOCHTER
Deel 1

Een poging tot reconstructie, begonnen op 12/12/1994, herzien op 28/3/1995 en opnieuw nagelopen en aangepast in mei 2005.
Eind 2008 wederom bekeken en deels herschreven.

(12/12/1994)
De eerste keer dat wij elkaar in de ogen keken was op het instituut waar wij hoopten toegelaten te worden. Ze was me niet opgevallen, een kop kleiner dan ik met een artistiek bruin leren vest met gebreide mouwen en de vacht naar binnen gekeerd. Ik keek sowieso nog niet naar meisjes, wist niet wat ik er mee aan moest. "Goh, werk jij bij Marcuse? Dat is leuk mijn vriendin werkt daar ook!" Die eerste zin was verre van romantisch, mijn antwoord nog minder: "ja, en…?" Voor die avond had ik het goed verpest, wist ik veel.
We bleken in dezelfde klas te zitten, zij mij niet meer kennende en ik met vlinders in mijn buik. In de koffiepauze probeerde ik haar aandacht te trekken, m'n vlinders vlogen wel maar wisten niet goed hoe. Stinkend jaloers was ik als zij met een ander in discussie ging over zaken waar ik niets van begreep. Als zoontje van een Montessori man moest ik bewijzen dat leren iets is dat uit jezelf moet komen, zo niet, dan niet. Ik tekende, knutselde en maakte fantastische reizen in de Bosatlas. De leervakken waren aan mij niet besteed! Over de Grieken en Romeinen had ik wel gelezen, maar wie of wat in welke periode thuishoorde had niet mijn directe belangstelling, laat staan dat ik het onthield! De boekjes over Edison, Stephenson en de gebroeders Wright las ik vele malen, hun experimenten bouwde ik na. Helaas gingen vele gesprekken in de koffiekamer van het kunstinstituut over zaken die ik had laten liggen!
Ik moest mijn strategie veranderen, mijn aandacht verleggen wilde ik mijn vlinders laten fladderen. Voor het eerst ontdekte ik dat leren leuk kon zijn, zinvol ook en dat in een gebouw waar ik mij in thuis voelde en mensen die mij interesseerden. We volgden lessen in de avonduren, van zeven tot tien. De meeste studenten waren ouder dan ik en hadden al een vriend of vriendin, ze waren soms zelfs al getrouwd.

(13/12/1994)
Mijn 'koppie kleiner' had ook een vriend. Ik kwam daar op een avond achter toen ik dacht dat de tijd rijp was (als je echt contact wilt moet je haar naar huis brengen was mijn simpele gedachte), met m'n Solex in de aanslag wachtte ik haar op, op veilige afstand van de uitgang. Verdomme er staat een vent op haar te wachten, geeft een zoen en gearmd gaan ze de stad in. Verkeken is mijn kans! Ik puf de stad uit naar mijn kamertje in het ouderlijk huis. De teleurstelling houdt mij uit mijn slaap. Die vent, zo bleek later, was haar eerste echte vriendje, een paar jaar rijper, ook kunststudent en een geweldig charmeur, bovendien in het bezit van een auto. Daar kon ik met mijn Solex nooit tegenop. De avonden dat hij verstek liet gaan wilde ze wel bij mij achterop, tot aan de voordeur. "Slaap lekker, morgen zie ik je weer"; een zoen was er niet bij. Mijn vlinders wisten niet hoe ze het hadden. Ik was hopeloos verliefd begreep ik nu, maar hoe pak je zo iets aan?

(14/12/1994)
Moeders voelen zoiets meteen aan; met Sint kreeg ik een pakje, wat erin zat weet ik niet meer, de eerste regel van het gedicht wel: Marjonnetje, Marjonnetje m'n hart danst als een ballonnetje. Duidelijker kon het niet, al hadden zij elkaar geloof ik op dat moment nog niet ontmoet. Moeders zijn trots en waakzaam tegelijk, vaders worden alert als dochterlief met een vriendje thuiskomt. Mijn Bajonnetje had geen vader dus dat was geen te nemen hindernis. Wel een moeder die keihard werkte. Schitterende hoeden maakte ze die zij voor een veel te lage prijs verkocht aan klanten die het lef hadden te vragen "of er nog iets af kon". "Liefje, m'n oude is eigenlijk nog goed, maar als je nu even dit of dat, dan kan het toch weer dat mag toch niks kosten?!" Een totaal vernieuwde hoed was meestal het resultaat. De mevrouwen kwamen wel met de wagen gereden door een chauffeur.
De zoen was erin geslopen en ik mocht mee naar boven, de zware boodschappenmand meetorsend die wij samen volgens moeders lijstje op de Cuyp hadden gevuld. De prijs was meestal doorslaggevend, hoewel de man of vrouw achter de kraam ook niet onbelangrijk was. Als de aankopen gecontroleerd en opgeborgen waren gingen moeder en dochter meestal even 'langsliggen', beiden in foetushouding op de houten vloer voor de kachel. Een half uur lang was ik dan alleen met m'n Gauloises en dorst me nauwelijks te bewegen. Tijd om na te denken, te observeren en te leren.

Eerste deeltje, wordt vervolgd.

OOOOOOOO

Meisje is niet meer

Een groot poezenliefhebber ben ik nooit geweest, maar een poezenhater zoals sommigen beweerden ook weer niet. Vanuit Amsterdam namen we twee 'huis katers' mee die hier het buitenleven leerden kennen we noemden ze Igor en Iwan, één rode en één Cyperse kater. Ze kwamen uit een nest bij vrienden. Igor stierf aan een hartstilstand maar Iwan's hart wilde niet stoppen, hij werd 'vanbinnen' gesloopt en z'n pootjes wilden ook niet meer mee. Ik heb hem bij de dierenarts achter moeten laten. Allebei hebben ze een respectabele leeftijd bereikt. L. heeft in de stad ook een aantal poezen en katers gehad, één daarvan was al snel meer hier dan in Amsterdam. Zijn naan was Woelfie, hij leek een Pers maar was dat niet. Hij genoot van het buitenleven maar kon moeilijk alleen zijn leek het. Er kwamen dan ook een paar jonge dames in huis om hem te hem plezieren. Helaas gingen die te onbezonnen te werk en de één na de ander verloor het leven. Bijna tien jaar geleden haalden we Minou uit het asiel, een poes van acht jaar oud om samen met Woelfie op te trekken, maar vriendjes zijn ze nooit geworden. We noemden haar Meisje. In 2004 vond ik Woelfie dood in de tuin, tong uit de bek en vliegen rond zijn ogen, ook een hartstilstand waarschijnlijk.
En Meisje? Meisje leefde op, vroeg steeds meer om aandacht, maar ging de laatste tijd dementeren en zeer snel achteruit.
Ik ging voor 'slechts' een diagnose met haar naar de dierenkliniek en kwam zonder haar thuis. Dat deed ik ondanks mijn afstandelijkheid niet zonder een brok in mijn keel.

Vandaag lag er een kaart in de bus, voor mij net een stapje te ver, maar voor anderen een welkome blijk van 'medeleven'.

P L A Y M O B I L

Het is geschikt voor 4+ staat op de doos, dus ik mag er mee spelen!
Ik kreeg het van m'n randdochter met kerst. "Een cadeautje voor de lol, een grap, een geintje, een grote grol." Aldus de laatste regel van het gedicht.

Playmobil is van na mijn kindertijd, maar zij is er mee opgegroeid. Ze heeft dan ook een vuilniszak vol en die staat (sinds zij een eigen woning heeft) bij mij boven in het atelier. Zij heeft er zelf geen plek voor, maar wil het ook niet kwijt.
Als je geen kinderen en kleinkinderen hebt en dus nooit dit soort speelgoed koopt zoals ik, kunnen zelfs teksten en symbooltjes op de verpakking tot verbazing leiden. Zo'n 'verbodsbord' - verboden van 0-3 jaar - had ik nog nooit gezien! Laat staan de fonetische uitspraak van het woord Playmobil. En wat bedoelen ze met 'adres bewaren'? Het zullen wel weer Europese regels zijn, net als de vermelding: 'bevat kleine onderdelen die kunnen worden ingeslikt'! Ik denk dat heel veel van deze regels weer moeten worden ingeslikt en er net als in het verkeer weer meer aan onze eigen verantwoordelijkheid moet worden overgelaten; dat scherpt de geest en houdt ons helder.
En aan de fabrikant van dit spul het advies, de schaal van e.e.a. aan te passen want kinderen zijn niet dom, zeker niet als ze boven de zestig zijn!

OOOOOOO

EEN VRAAG op de valreep..

Waarom is niet de kortste dag de laatste dag van het jaar en de langste halverwege?

(+^+)

HOOG EROTISCH

CHINA 1750-1770

Als er al een scheidslijn tussen erotiek en porno is, is die m.i. flinterdun. De erotisch bedoelde voetverzorging op deze briefkaart uit het Rijksmuseum zou ik geen porno willen noemen hoewel het beeldje waarschijnlijk wel gemaakt is om de zinnen te prikkelen. Het aanraken van iemands voeten, oren, neus of armen kan voor beide partijen opwindend zijn. Toch gaan de meeste, zinnenprikkelende erotisch bedoelde afbeeldingen veel verder. Tot grote hilariteit van drommen toeristen in de rosse buurten op deze aarde. De liefde, ook betaalde liefde is zo oud als de mensheid. De lust opwekkende afbeeldingen ook. De voorstellingen van parende mensen uit de Griekse en Romeinse tijd en de latere prentkunst uit o.a. Japan, India en China worden onder het kopje erotiek gezet. Maar de foto's en filmpjes van nu met dezelfde handelingen noemen we porno!
Naar erotiek mag je kijken, zeker als het woordje kunst eraan wordt toegevoegd. Erotische kunst krijg je dan, maar pornokunst? Warhol heeft het geprobeerd, maar op te kleine schaal. Pornografie is nog steeds bij velen taboe, hoewel het beter bereikbaar is dan ooit.

Als je de Dikke van Dale erop na slaat kom je het volgende tegen: erotiek = het geheel vd liefdegevoelens seks = gegevens, verhalen, afbeeldingen over het geslachtsleven; erotiek
porno = verzamelnaam voor zinnenprikkelende lectuur, films, muziek, tekeningen enz.

De verklaring van erotiek slaat wat mij betreft de plank geheel mis, want erotiek is m.i. een onderdeel van de liefdegevoelens. Bij seks komt erotiek ineens dichtbij en bij porno mis ik de literatuur en vraag ik mij af wat muziek daar doet. Wat is porno muziek, Hip Hop?

Een beeldje uit de 20er jaren van de vorige eeuw.

Uit: DREAMS OF SPRING

erotic art in China
Ferry Bertholet.





Kunst, erotiek of porno?

(o)

S N O E K E N

Een paar weken geleden werd mijn aandacht getrokken door een visser die kennelijk met een radiografische besturing stond te spelen. Tientallen meters uit de kant voer iets dat op een landingsbootje leek. Na een babbeltje met de man bleek mij dat hij niet stond te spelen, maar aan het 'snoeken' was, grote snoek welteverstaan en die vertoeft in diep water vertelde hij. Dat bootje, de Carpcatcher BT V met kiepinrichting brengt zijn aas op de juiste plek! Er zit een dieptemeter in. Hij vist met een dode haring die hij aan de lijn bevestigt en in het kiepbakje legt, vervolgens zoekt hij met het bootje de juiste diepte op en geeft het commande: laat maar los. Het aas zakt naar de juiste diepte en het bootje keert weer om. Dan is het wachten tot de verklikkers zich laten horen.
Vanmorgen was hij er weer en kon ik foto's van het bootje maken en liet hij mij een foto zien van een snoek van 1.24m die hij twee weken terug hier ving. Terugkomend van het KLURKEN zag ik hem zenuwachtig heen en weer rennen en wenkte hij mij te komen. Voor het binnenhalen was ik net te laat, maar voor de fotosessie precies op tijd! De snoek mat 1.10m en had een goed gevulde maag, niet door de haring want die zat nog - aangevreten - aan de lijn.
Misschien dat onze Visvriend er nog meer over kan vertellen.

visvisvisvisvisvis

S W A F F E L E N

Swaffelen, wiiën, bankendomino, smirten, Breezerseks, slaaprijden, duyvendakken, gastroseksueel, horroropa, zweef-tv en hufterindex zijn werkwoorden en woorden woorden waar ik nog nooit van gehoord heb, maar die voorgedragen zijn voor de verkiezing van het Woord van het jaar 2008. SWAFFELEN is het geworden, maar Benny deed 't al jaren geleden. En wat deed Benny dan? Benny liet zijn geslachtsdeel slingeren en tikte er moedwillig mee tegen een schoolbord en microfoon! Gewoon voor de lol, niet voor de opwinding.

Halverwege de tachtiger jaren van de vorige eeuw organiseerden wij, De Culturele Kring van het Land van Heusden en Altena een tentoonstelling met schilderijen van Aat Velhoen. Aat vroeg zijn vriend, de in Amsterdam wonende en werkende komiek Jango Edwards de tentoonstelling te openen. Jango kwam op in z'n blootje met een kwast aan zijn leuter gebonden, doopte die in de verf en.......begrijp ik nu, begon er mee te SWAFFELEN! Hij swaffelde een doek vol kleurige strepen, geen Veldhoen maar een echte Jango! Johnny (The Selfkicker) van Doorn was er ook om e.e.a. aan elkaar te lullen. Het was de beste, opwindendste en leukste opening die we ooit hadden. En dat in Kasteel Dussen!

PS

Wat Jango deed was leuk en leverde wat op, wat op YouTube te zien is, is zielig!

Maar het volk heeft gekozen, ik hoop dat Het Genootschap die keuze naast zich neer legt!

O=O

K L U R K E N

KLURKEN (Ned.) is een nieuw woord, maar net niet hét woord van het jaar geworden!

KLURKEN is een nieuwe manier van lopen waarbij door het schoeisel geluid wordt gemaakt of liever gezegd een poging wordt gedaan tot componeren.
Als finale dient u over uw eigen voeten te struikelen, hetgeen de KLURK (Ned.) in deze demo niet lukte.

O=O

S M O K K E L E N

Ik ben een smokkelaar, niet dat ik 'foute boel' de grens over breng of accijns wil ontduiken, maar toch. Ik ga vaak over de mij opgelegde- of mijn eigen grens. Op zich is smokkelen niet zo erg, je doet iets waarvan anderen vinden dat dat niet mag of goed voor je is. Je kunt er aan verdienen of voelt je er beter door. Soms neem je er alleen jezelf mee in de maling. Smokkelen geeft ook spanning. Mensen die het smokkelen in z'n algemeenheid zouden afkeuren, smokkelen bijbels in naam van de Heer! Voetballers smokkelen meters en in het verleden waren er wielrenners en schaatsers die honderden meters smokkelden door bochten af te snijden. Vroeger smokkelde ik met rookwaar, twee pakjes i.p.v. één per week oproken. Tegenwoordig mag ik van mijzelf vier flesjes bier, dat wordt er wel eens ééntje meer. De vier lege flessen zet ik zichtbaar neer, de vijfde ruil ik om. Elke dag een schone onderbroek is de huisregel, maar er liggen er wel eens één of twee te weinig in de wasmand. "Heb je weer gesmokkeld" krijg ik dan te horen. Vaak ben ik die vraag voor en heb het al verteld, want ik ben een slechte smokkelaar.

Eén keer heb ik echt iets de grens over willen smokkelen maar blies de actie voortijdig af. Het ging om een pakje condooms die ik in Oost Berlijn uit een automaat trok. De automaat stond in een openbare ondergrondse toiletruimte met toezicht. De kenau in grijze stofjas die dienst deed als toiletjuffrouw zag álles, ook mijn handeling met de automaat. Ik wilde gewoon rustig een plasje doen, maar kreeg daar nauwelijks de kans voor, zodra ik de deur achter mij had dichtgetrokken schreeuwde ze dat mijn tijd om was! Weer boven op straat gekomen kreeg de angst mij goed te pakken. Ik zag STASI overal om mij heen en wist niet hoe snel van mijn 'contrabande' af te komen! Ik heb het pakje condooms nooit opengemaakt maar 'onopvallend' in een prullenbak gegooid. Pas later realiseerde ik mij dat dat juist een handeling is die in elke spionagefilm voorkomt......

C A Z A N G A

Soms mis je iets...

Vorige week nog liepen wij 'een rondje Heusden' over de wallen en kwamen langs de werf VSH , de Verenigde Scheepswerf Heusden en zagen hem op de helling liggen, strak in z'n jassie en lekker in de verf. Over een op handen zijnde feestelijke tewaterlating had ik niets gelezen. En dan een paar dagen later dit kleine zakelijke berichtje met foto alsof het er één uit een serie van duizend is. Maar dat is het niet, de eens florerende Nederlandse scheepsbouw heeft heel wat adertjes moeten laten, de één uit duizend casco's konden in het Oostblok en het Verre Oosten heel wat voordeliger worden gebouwd wat tot sluiting van werven in ons Lage Landje leidde, maar in 'speciale bouwsels' blijken wij Hollanders goed te zijn. Een sleephopperzuiger behoort tot die specialiteiten en dus worden die nu hier gebouwd, o.a. in Heusden.
Ik ben niet zo'n nationalist en heb ook niets met de scheepsbouw te maken, maar ik ben er best trots op en dat mag iedereen weten! Ik denk ook dat Cornelis Verolme in z'n graf ligt te grinneken!

^^^^^^^^^

M U S E U M L A N D

Ik ben bang dat het steeds moeilijker voor mij wordt om mee te voelen met de dames en heren van musea voor hedendaagse uitingen met betrekking tot hun keuzes. Van deze tentoonstelling had ik hoge verwachtingen, maar ben enigszins teleurgesteld thuisgekomen. Het ging er de makers om te laten zien dat er ook in de 'binnenlanden' (heartland) van de USA goede kunst gemaakt wordt.
Onze aandacht voor de tentoonstelling werd getrokken door deze foto van Alec Soth (Voor de goede orde, ik, naïveling dacht toen ik deze foto zag dat de tentoonstelling ging over een verdwaasde kunstenaar die in het barre noorden met vliegtuigjes speelde, maar dat terzijde.) De foto blijkt er één uit een kleine serie die zeer de moeite waard is. Er zijn best nog een paar aardige dingen te zien, maar het merendeel is niet aan mij besteed, ik heb het allemaal al eens gezien en dat is niet hooghartig bedoeld.

Ooit maakte ik een 8mm filmpje en losse geluidsopnamen van een vriend die dacht onder invloed van LSD fantastisch fluit te kunnen spelen, niets was minder waar. Vandaag zag ik deze 'krabbels', eronder stond iets met LSD, waarop wij dachten: gemaakt onder invloed van....daarna zagen we filmpjes waarop te zien was hoe de 'Artist' onder het rijden, en wij dachten onder invloed van..., aan het tekenen was, wij vonden dat onverantwoord totdat wij thuis zagen dat LSD staat voor Lake Shore Drive, zie de tekst hieronder.
Maar wat is nou het nieuwe, vernieuwende van dit zogeheten Multi Media Project? De houtskooltekeningen op zich hebben niets te zeggen, het blijft gekrabbel, de twee filmpjes, heen en terug, ook niet. En de combinatie van de twee? Om eerlijk te zeggen te lullig om de aandacht lang vast te houden en de tekst van de conservator in de brochure versterkt dat gevoel alleen maar. Maar wie ben ik .

Er zijn een aantal film/video presentaties te zien waarvan er eentje, "What America Needs - An Interior Expedition" best de moeite waard is, met dien verstande dat de vele door elkaar heen gesproken commentaren moeilijk te volgen zijn, maar ook dat hoort er tegenwoordig blijkbaar bij.

Gelukkig mogen we ook nog lachen om dit werk dat tot de vaste opstelling behoort!

...

(waar waren wij vandaag?)

S T A P P E N/W A L K I N G

Met een knipoog naar Stanly Brouwn, wiens werk ik waardeer maar nooit begreep.

HOOR de VLAMMEN

De heren van het gas hebben hun werkterrein verlegd, ze zitten nu bij Brakel op de weg naar slot Loevestein. Hemelsbreed is dat een kilometer of vijf van ons vandaan, maar we zien en horen de fakkels, vooral 's nachts. Gisteren zijn we er even gaan kijken en hebben wat foto's en filmpjes gemaakt. Het geraas en gebrul van de twee vlampijpen is bijna angstig om te horen.

ooo

EN DE BOER.....

Dit ogenschijnlijk normale beeld van een boer die met een vierschaar zijn land omploegt, wat met dit tegenlicht van de lage middagzon een prachtig plaatje oplevert, heeft toch iets on Hollands in zich. Het zijn namelijk niet alleen meeuwen die zich te goed doen aan al het lekkers wat de ploeg boven werkt, maar er loopt ook een ooievaar links van de trekker! De vogel stapte steeds de voor in om er als de trekker er aan kwam snel weer te verkassen. De meeuwen doen dat anders, die vliegen een rondje om als de ploeg gekeerd is er achter weer neer te dalen.
Een ooievaar in de winter was een paar jaar geleden in deze buurt ondenkbaar. Het betekent dat de jonge vogels die hier uit het ei kruipen niet allemaal naar het warmere zuiden trekken. Als ze zich zo blijven ontwikkelen hebben we er over twintig jaar naast de ganzen een probleem bij!

HIJ PLOEGDE VOORT.

E U R O P A - K A N T
O U D e n N I E U W

Als argeloze cententeller heb je het niet zo snel in de gaten, maar de door sommigen met tegenzin ontvangen Euro is aan constante veranderingen onderhevig. Niet alleen dat steeds meer landen de Euro omarmen en fraaie eigen kanten ontwerpen, maar ook de Europa-kant is er vanaf 2007 vanwege de uitbreiding van Eurolanden anders uit gaan zien! Het verschil is niet groot maar wel logisch.

Wie als eerste het verschil ziet heeft geen nieuwe bril nodig, maar wint een doos eieren, gratis af te halen.

Het was mij niet opgevallen maar door een nieuw bezoekje aan Eurodiffusie.nl , de site die de verspreiding van de Euromunten door Europa volgt kwam ik er achter. Op die site zijn meer leuke 'weetjes' te vinden maar vooral afbeeldingen van alle in omloop gebrachte Euromunten.

......................

V E R Z A M E L E N

Na de sigarettenmerken, treinkaartjes, suikerzakjes en een enkele postzegel heb ik tot de komst van de EURO niets meer verzameld. Maar de komst van de EURO, waar elk land zijn eigen 'gezicht' aan zou gaan geven bracht daar verandering in. Hoewel ik het zelf nooit gedaan heb weet ik hoe moeilijk het bedenken en maken van zo'n klein reliëf is, hoewel het moet gezegd het met de moderne technieken steeds eenvoudiger wordt. Ik was en ben nieuwsgierig naar wat de deelnemende landen er van zouden maken, in hoeverre ze de meestal zeer eigenwijze ontwerpers de vrije hand zouden geven! Vanaf het begin ben ik alle munten die mij in handen vielen stuk voor stuk gaan bekijken, de enige manier om ze te leren herkenen. In het begin dacht ik vaak een 'nieuwe' gevonden te hebben, meestal was dat niet waar, een enkele keer was het raak. Toch heb ik de meeste munten uit mijn eigen portemonnee gehaald, maar met de hulp van mijn zeer alerte randdochter die in het 'Hard Rock' werkte kon ik een paar series volmaken. Van de eerste twaalf Eurolanden heb ik alleen Finland nog steeds niet compleet, ik mis nog steeds de één, twee, vijf en vijftigcent munten. Ze hebben allemaal hetzelfde onderstaande leeuwtje. Ik kan ze kopen, maar daar is geen lol aan, zelf vinden en krijgen van vrienden geeft voldoening dus keer om die centenbakjes! (Ik betaal met gelijke munt terug!)

Een probleem is dat er steeds meer landen bijkomen, maar dat niet alleen, er worden ook 'speciale' uitgaven EUROPA ingestuurd, voor een echte verzamelaar is dat kicken voor mij is dat schrikken.
Van Vaticaanstad, San Marino, Malta, Monaco, Cyprus en Slovenië heb ik nog niets, die zijn dus meer dan welkom! Dus als jullie iets tegenkomen wat lijkt op wat hieronder staat, hou ze vast en laat het mij weten!
Wie weet waar dat toe leidt!

OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO

O

S I N T A C L A U S

TUSSEN SINT EN KERST

Ik kan mij niet herinneren of ik ooit in Sinterklaas geloofd heb, maar dat zal wel anders heb ik echt iets gemist. Wat ik mij wel herinner is het moment dat ik van dat geloof afviel, dat was op een schoolviering toen ik de schoenen van Sinterklaas herkende als die van mijn vader! De bij het feest behorende cadeaus verpakt in een surprise met gedicht bleven desondanks komen. 't Heilig avondje heb ik nooit als een religieus 'moment' ervaren maar als een volksfeest hoewel de kleding van de goede man zijn afkomst toch wel liet zien. Op 'rijpere leeftijd' ben ik twee keer zijn ZWARTE knecht geweest. Eén van de tientallen geronselde jonge mannen die bij de grote Amsterdamse intocht met pepernoten mochten strooien. In de Brood en Banketbakkersvakschool bij het Amstelstation werden we zwart geschminkt, de witte maar ook de bruine jongens want Piet is nou eenmaal zwart met rode lippen! De weken tussen Sinterklaas en Kerstmis duurden lang, zo lang dat je als kind de tijd had om er naar toe te groeien en het als twee totaal verschillende 'feesten' te ervaren. Kerstmis was een religieus gebeuren wat bij ons thuis eenvoudig werd 'gevierd'. In mijn kleuterjaren behoorde daar ook de 'Kerst dienst' bij, samen met de grootouders naar de Zandvoortse Kring 'Godsdienstig leven', een afdeling van de Nederlandse Protestanten Bond. Thuis stond een boom met echte kaarsjes en een enkele zilverkleurige versiering. De geboorte van Jezus kwam altijd wel op een of andere manier aan de orde. Een echt 'Kerst diner' kan ik mij niet herinneren wel dat de maaltijd iets 'luxer' was dan normaal. Cadeaus onder de boom hoorden er beslist niet bij. In 1962 deed ik als herder mee in een kerstspel de 'Ster van Bethlehem' van Martinus Nijhoff. Dat was meteen mijn laatste kerkgang. Toen Marion in mijn leven kwam veranderde er veel, ook Sint en Kerst. Zij en haar moeder waren gewend elkaar met Kerst cadeaus te geven en een waar kerstmaal op tafel te zetten dat is nou eenmaal een Duitse traditie. Maar zij gingen ook naar de kerstnachtviering in de Duif om hun Lutherse afkomst niet helemaal te verloochenen. De laatste jaren is Sinterklaas uit mijn huis verdwenen, het niet hebben van kinderen heeft daarmee natuurlijk ook te maken, dit jaar staat er ook voor het eerst géén kerstboom in de kamer maar een tak uit de tuin met cadeaus eronder want die zijn gebleven dankzij mijn huidige allochtone vrouw die haar tradities trouw blijft.
In de commerciële boze buitenwereld is de Sint het van de Kerstman aan het verliezen, in veel winkels is al lang voor 5 december alles voor de kerst te koop alsof Sinterklaas echt niet bestaat. Een verbod op Zwarte Piet is laf en onzinnig, het weglaten van het kruis op de mijter nog meer. Over de jurk die de beste man draagt heb ik nooit iemand gehoord, maar het op z'n knie zitten lijkt ook al taboe. Laat het kinderfeest zijn zoals het was en hou religie er buiten. (Het weglaten van alles wat met, in dit geval de Katholieke kerk te maken heeft zou door mij een aantal jaren terug met vreugde ontvangen zijn, nu echter ben ik voor behoud omdat het weglaten ingegeven wordt door angst en angst is nooit een goede leermeester.)
De Lage Landen zijn al eeuwen strijdtoneel van elkaar betwistende partijen.Vaak lag (ligt) daar een religieus conflict, het elkaar opdringen van een overtuiging aan ten grondslag. Helaas hebben we er nooit van geleerd. Laten we blij zijn met alle verschillen die een veelkleurige samenleving met zich meebrengt, we moeten elkaars feesten niet afschaffen maar juist stimuleren, een eenheidsworst als van de UNOX: -vind ik niet te pruimen- kruisbestuivingen zijn de motor van de samenleving, we kunnen er niet buiten. Maar laten we bovenal ons zelf blijven en ons eigen feest vieren op het moment en op de manier zoals wij het willen, met welke achtergrond dan ook. Laten wij ons niet laten verleiden ons met onze neus in die GODVERDOMDE religieuze stront te laten duwen. Religie is geen bindmiddel wat het zou behoren te zijn, maar een splijtbom met wisselende Sinterklazen.
Voor mij blijft Kerst een religieus feest maar dan alleen omdat ik dat ooit zo meekreeg, niet omdat ik geloof en ach of de cadeaus nou voor de kachel of onder de boom liggen is slechts een kwestie van wennen of het nou van Sinterklaas of Santa Claus komt maakt niet zoveel uit.

OOOO

YELLOW TREEHOUSE CAFE

© 2007 Pacific Environments Ltd.

Ik heb in mijn leven al heel wat boomhutten willen maken, maar het is er nooit van gekomen. Mijn hoogtevrees zal daar ook mee te maken hebben. De enige die ik maakte was een model voor Lindsey, omdat ook zij graag vanuit een hoog standpunt over de dijk zou willen kunnen kijken. Dat model gebruikt zij nu om haar sieraden rond te draperen. De leukste hutjes zijn de bouwsels die door kinderen worden gemaakt, maar de mooiste worden professioneel ontworpen en uitgevoerd. Voor mijn verjaardag kreeg ik van mijn randdochter het prachtige boek: Treehouseliving, waarin een vijftigtal boomverblijven beschreven worden. Allemaal professioneel uitgevoerd door La Cabane Perchée, een klein Frans bedrijfje dat pas acht jaar bestaat.
Vorige week kwam ik bij toeval op een blog een wel heel fraai bouwsel tegen, een rond de stam van een forse boom gedrapeerde constructie waarin heel wat figuurtjes zichtbaar waren. Na enig doorzoeken kwam ik op de site van de makers, het blijkt een Nieuw Zeelands architectenbureau te zijn, wat een toeval. De door een schelp geïnspireerde vorm blijkt een restaurant te zijn!
Op deze site is de ontwikkeling, het maken en het opbouwen van het YELLOW TREEHOUSE CAFE te zien.

000
00

Pholiota Nameko...
O o g s t t i j d !

Binnen een week zijn de Goudkopjes gegroeid tot een goed te consumeren maat. Het grootste deel hebben we voorzichtig van het groeibaaltje gesneden, kleiner gemaakt en in wat Olijfolie en boter opgebakken. Samen met een puree van aardappel en pompoen, waarnaast een frisse salade met o.a. roodlof en rucola uit de tuin en een glas Kweewijn was het heerlijk smullen!

+++

SPECULAASWONDER

Sommige dingen hebben tijd nodig om op 'hun plek' te vallen.
Neem dit zakje Koek-en Speculaaskruiden. Ik meen mij nog herinneren dat ik het uit de brievenbus haalde, maar was het totaal vergeten. Ik heb geen idee wie het verstuurde, er kwamen wel meer van die wonderlijke pakketjes met de post mee. Vreemd is dat het handschrift wel dat van Marion lijkt, maar ik denk niet dat zij zichzelf zakjes kruiden toestuurde!
Dit gele zakje heeft jarenlang een verborgen bestaan geleid totdat Lindsey het gisterenavond vond, op zoek naar iets wat wat ze nodig had voor een pruimentoetje maar niet wist of het er was. Een dag na haar verjaardag zorgt Marion voor een klein wondertje, want wees nou eerlijk, wie heeft er en hoe vaak heb je een zakje Koek- en Speculaaskruiden nodig?

...

A F F A K E L E N

In de polder achter ons dorp ligt al jaren een heuse mijnbouwlocatie. Hoewel de polder bij Veen hoort heet de locatie Andel-6. Zeker 20 jaar geleden deed de NAM seismisch bodemonderzoek in het Land van Heusden en Altena. Duizenden meters kabel met sensoren waren in het gebied uitgerold en alle eigenaren van grond waar zo'n kabel overheen liep kregen een paar tientjes. Wij ook, zij het pas twee jaar later toen wij het allang weer vergeten waren. De locatie is op een paar proefboringen na al die jaren gesloten geweest. Maar nu de grondstofprijzen stijgen worden ook de kleinere gasvelden interessant. Een paar weken terug waren er ineens weer activiteiten waar te nemen, het terrein werd schoongemaakt en er verschenen containers met wonderlijke machinerieën.
Gisterenavond kwamen wij terug uit Den Bosch en zagen al van ver af een prachtig schouwspel boven de Zwaansheuvel (zo heet de plek). We konden het niet laten even te gaan kijken. Het is een fascinerend gezicht, vlammen blijven boeien. De omgeving van de fakkel wordt nat gehouden met proeiers. Op het terrein mag wegens brandgevaar niet gerookt worden, dat doen de werknemers van Northern Petroleum Nederland dus buiten het hek. Een dag of drie zal de vlam te zien zijn, daarna gaat het gas de productielijn in.

M A R I O N H E R B S T

foto bob v/d berg

Vandaag zou ze 64 jaar geworden zijn maar is tot stof vergaan, het was m'n eerste echte liefde.

+