Een hekel onderwerp

Deze jongens zijn net twintig, het is 1939, zes jaar voor mijn komst. De EERSTE is achter de rug de TWEEDE moet nog komen. Pa poseert met twee kornuiten links en rechts van hem voor de legerfotograaf om het thuisfront te laten zien dat ze o.k. zijn. Het leger is gemobiliseerd, op desertie staat de kogel.
Toen ik mijn vader een beetje leerde kennen, was hij fel anti-militarist, pacifist en aanhanger van de nieuwe partij PSP. Ik leerde dat een deel van mijn familie er net zo over dacht. Ik groeide op met het gebroken geweertje. Toen ik zelf opgeroepen werd om in het leger te gaan dienen wist ik wat mij te doen stond: weigeren, maar hoe doe je dat? In mijn omgeving vonden jongens het prachtig om in dienst te gaan of ze probeerden S5 te krijgen om er onderuit te komen, maar dienst weigeren? Dat deden watjes of Jehova getuigen. Ik ben uiteindelijk voor de 'commissie' verschenen, maar werd afgekeurd -oh ironie- vanwege 'platvoeten'!
Mijn vader vertelde mij, dat naarmate hij ouder werd hij het linkse/pacifistische ideaal steeds meer liet varen. Ik zelf ervaar nu hetzelfde, ik zal nog steeds niet rechts stemmen, maar ga twijfelen. Niet omdat ik denk dat m'n denkbeelden niet juist zijn, maar omdat ik besef altijd tot een minderheid te zullen behoren. Dat een leger nodig is om het land tegen indringers te beschermen is een noodzakelijk kwaad gebleken, maar om datzelfde leger op 'vredesmissie' te sturen is een gotspe. De naam 'vredesmissie' wordt misbruikt om het eigenlijke doel te verhullen, n.l. het veilig stellen van belangen welke dan ook. Nu wil een deel van de politiek het leger zijn mooiste speeltjes afnemen en meer menskracht in huren. Maar zonder die speeltjes krijg je die mensen niet.
Minder dan twintig jaar geleden nog zou ik geroepen hebben -weg met die troep, hoe eerder hoe liever-. Maar nu weet ik het even niet, net zomin als dat ik nu zou weten welke partij op mijn stem kan rekenen bij de volgende verkiezingen.

+