Een oud bericht van overlijden

De meeste berichten van overlijden die in onze brievenbus belanden gaan rechtstreeks naar de doos met oud papier. Dat komt omdat in ons dorp nog steeds een man met zwarte hoge hoed op lopend  bij iedereen rouwkaarten in de brievenbus stopt. De meeste van die overleden mensen hebben wij nooit ontmoet. Als rouwende familie krijg je de keuze: alleen bij familie en bekenden of bij iedereen een kaart in de bus. Ik kijk altijd naar naam, kleur en tekst voordat ik de kaart bij het oud papier doe. De meeste familienamen ken ik na dertig jaar wel, maar de persoon in kwestie meestal niet.

Standaard was een zwarte rouwrand en als laatste regel  'geen bloemen'. De twee begraafplaatsen in ons dorp zijn dan ook saaiste dodenakkers die ik ken.

Vorige week lag er opeens een kaart in de bus met een wel heel lichtgrijze rand en als laatste zin : Huppeldepup hield van bloemen. (Niet zo gek met al die bloemenboeren hier). Maar ook die kaart is voor het aanmaken van de haard gebruikt.

Van familie en vrienden bewaar ik ook niet alles, ik selecteer niet bewust, maar het overkomt de kaart. Van sommige mij dierbare vrienden en familie heb ik niets meer, snel of te snel in de prullenbak, soms heb ik daar jaren later spijt van. Andere kaarten blijven langer, tot de volgende opruimronde.

De enveloppen met kaarten die ik nu nog heb, het zijn er niet meer dan zes, staan bij elkaar op de plank.

In een emotioneel moment opende ik gisteren één van de enveloppen, het was het bericht van overlijden van een collega en vriend uit 1975. Bij de kaart zit een stukje uit het PAROOL van die dagen met als kop: 'Kunstschilder overleden in politiecel'.

Hoe vaak hebben we niet kunnen lezen dat voor 'dronkenschap' opgepakte lieden in een politiecel overleden? Johan was niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn. Natuurlijk gaat het ook wel eens fout omdat de opgepakte dronkaard echt alleen maar dronken was, en door te weinig toezicht stikt in z'n eigen braaksel. 

Johan wilde dood, hij had genoeg van het leven, een leven dat hem niet bracht wat hij er van verwachtte. Kunstzinnig niet, politiek niet en wij als vrienden konden praten als Brugman maar zijn besluit stond vast: zijn leven wilde hij  niet verder leven.

Op de bewuste dag in 1975 stuurde hij zijn vrouw naar familie in Friesland, nam een handvol pillen en zoop zich vol in de kroeg . Het resultaat staat in het stukje boven.

Het was voor niemand een verrassing, echt verdriet heb ik ook niet gezien. Respect wel, hoe moeilijk ook, voor zijn weloverwogen keuze.

Het is nu 36 jaar geleden, drie jaar langer dan de 33 jaar oud die hij wilde worden.

ZELFONTBRANDING

Het zal je maar gebeuren!

Je werkt weken lang in je eerste eigen huis, slopen en weer opbouwen. Je legt onder hoogspanning een prachtige houten vloer omdat de levering van de keuken nou eenmaal afgesproken is. Vloer en keuken zitten er in en vermoeid maar voldaan sluit je de blikken en stop je de met olie doordrongen poetsdoek in een plastic zak en gaat naar huis. Je overweegt even om met vrouw en kind een eerste nacht in de nieuwe omgeving door te brengen, maar doet dat gelukkig niet.
Bij het openen van de voordeur de volgende dag stroomt het water je tegemoet, stinkt het naar brand en is al het maagdelijke witte stuc- en schilderwerk grauw en grijs. Delen van de nog nooit gebruikte keuken zijn gesmolten of door water en rook voor altijd verpest.
Het overkwam mijn randdochter, man en kind twee weken geleden.

De schade expert was er snel bij, de oorzaak had hij nog sneller gevonden: "Je moest eens weten hoe vaak dit voorkomt" zei hij en wees op de restanten van de blikken en de poetsdoek. Zo'n door olie doordrongen doek kan door 'broei' tot zelfontbranding overgaan en een ravage doen ontstaan. Inderdaad blijkt op de nog niet gebruikte blikken olie een zin te staan die daarvoor waarschuwt. Maar de bekende driehoek die aangeeft dat er brand- of explosie gevaar is staat er niet op!

De vloer is besteld en geleverd door de 'Vloerenboerderij', die samenwerkt met de 'Vloerderij'. (Hoe verzin je zo'n naam?). Op de site van de Vloerderij staat een waarschuwing voor mogelijke zelfontbranding, op die van de Vloerenboerderij niet.
Voor de producent van de olie, maar ook voor de vloerenbedrijven is het zaak, zeker als het vaker voorkomt, een duidelijke waarschuwing op verpakking en op de site te zetten. Des te meer omdat brand, maar meer nog de rookontwikkeling die ontstaan door dit soort producten levens kunnen kosten. Slechts drie minuten rook inademen kan tot de dood leiden, las ik laatst ergens.

Wie leest de gehele tekst op een blik verf of olie, zeg eens eerlijk. Ik niet, maar als ik een waarschuwende driehoek zie, lees ik verder dan de gebruiksaanwijzing. Ze zijn niet voor niets ontworpen en voor zover ik weet verplicht.

De 'Vloerderij' 

Wat ben ik blij dat ze niet zijn blijven slapen!

Meer foto's zijn te zien op Vellah's Facebook pagina.

SILHOUETTE

Met dank aan AVS, Woudrichem, maar deze man blijkt de ontwerper te zijn.

SCHAALTJES

Ik draai me suf aan schaaltjes... om te oefenen voor later als ik groot ben en ik erachter ben gekomen wat ik met m'n draaisels wil. Het is heel leuk om te doen en verzet de zinnen, soms gaat het fout (door eigen schuld) en vliegt er hout door de ruimte. Dat lijm ik dan weer in elkaar en laat het voorlopig verder met rust. Een paar schaaltjes heb ik al weggegeven aan mensen die niet zo nauw kijken, want echt goed afwerken zal ik nooit leren. Misschien moet ik nog honderden kommetjes en schaaltjes draaien voordat ik er wat moois mee kan maken, wellicht gebeurt dat nooit. 

Ik heb een plannetje, maar dat hou ik nog even voor mij. Met 'stapelen' zal het beslist te maken hebben.

VERPAKKING

De eerste medicinale poeders die ik onder ogen kreeg zaten in een kunstig gevouwen papieren enveloppe. Van die envelopjes zaten er een gepast aantal in een anoniem van dun wit karton gemaakt apothekers doosje met daarop een met de hand beschreven etiket. Dat envelopje moest je openvouwen en de losse inhoud in een glas lauw water laten glijden. Goed roeren en opdrinken.

Sommige van die poeders zijn later tot pil gevormd, andere zijn nog steeds in poedervorm maar verpakt in een ander jasje. Een capsule van gelatine. De eerste capsules (in mijn herinnering) waren kleurloos of iets bruinig, zonder opdruk. De buisjes waarin je als patiënt die capsules kreeg hadden ook zo'n onbestemd bruin MAGGI kleurtje, meestal met een wit dekseltje. Om de capsules niet in het buisje te laten rammelen werd het opgevuld met een dotje watten. In de loop van de tijd kreeg het watje een grauwe kleur omdat er altijd wel wat poeder of gelatine loskwam.

Vanwege een vervelende ontsteking moest ik wat antibiotica bij de apotheek halen. De poeder zit verpakt in een prachtige, tweekleurige capsule met opdruk. Het plastic kokertje is wit en de capsules worden 'onderdrukt' door een 35 mm JAYVILLA, een soort binnendeksel met voorgevormde pootjes.

Of er ook aan de inhoud van het medicijn gesleuteld is weet ik niet, wat ik wel ervaar is dat ik geen probleem heb met het doorslikken van de capsule. Vroeger bleef het weleens steken of voelde ik het door m'n slokdarm zakken.

Of er nog andere vormen van medicinale poeder-verpakkingen geweest zijn weet ik niet, daarvoor heb ik gelukkig niet vaak genoeg moeten slikken, maar als iemand een aanvulling heeft, graag...

Stukje uit een artikel van Doris Grootenboer in de NRC van 17/18 september.

Bij fruit is duidelijk te zien wanneer het rijp is, het hoogtepunt van het groeiproces vlak voor het begin van het afsterven.  Daarna droogt of verrot het en laat het z'n zaad vallen. Soms heeft dat een nieuw plantje tot gevolg. Andere vormen van leven zijn er sneller bij, zij strooien hun zaad rond voordat het afsterven aanvangt. De mens doet dat ook. Gelukkig brengt niet al het zaad nieuw leven.
Sommig leven sterft direct of vrij snel na het paren zoals enkele spinnen- en Bidsprinkhaan soorten, maar ook de zalm in Alaska zoals in bovenstaand stukje uit de NRC te lezen is.
Als een gras, een Paardebloem of Kaardebol zijn zaad door de wind laat meevoeren kan het veel verderop (vaak kilometeres ver) tot grote ergenis van de tuinliefhebber ontkiemen. De zaaddozen van Kruisbladwofsmelk knappen met een luide knal open en schieten het zaad meters ver weg. Van het meeste zaad komt niets terecht, het wordt opgegeten, weggespoeld of is domweg niet kiemkrachtig. Ons Amerikaans eikenboompje heeft honderden, zo niet duizenden eikels laten vallen, maar in het voorjaar is het aantal zaailingen op twee handen te tellen. Anders was het met de populier op ons buurlandje: toen ik daar de eerste keer ging maaien dit voorjaar stonden er honderden kleine populiertjes. Eenmaal onthoofd zijn ze niet meer teruggekomen.
De mens en andere diersoorten moeten in of tegen elkaar aan kruipen om het zaad op de juiste plek te krijgen, rondsproeien heeft dan weinig zin als het om voortplanting gaat.
Ik vraag mij af of er bij mensen sprake is van rijp zijn in de zin zoals het bij fruit geldt. Voor jonge mensen is er een moment de ze 'geslachtsrijp' zijn, d.w.z. in staat tot voortplanting. Het moment dat mijn moeder mij waarschuwde omdat ik een spontane lozing had gehad zal ik nooit vergeten. Ik was rijp!  Laats las ik ergens dat een oude man trots vertelde dat hij het rook als een meisje zover was. Soms kiezen vrouwen en mannen voor een 'rijpere' partner, maar dat is een totaal andere betekenis van het woord. Als mensen oud worden, krimpen en verschrompelen ze, maar dat zou ik niet met 'rijp' willen betitelen.
Fruit is eigenlijk 'overrijp' als wij het eten, hoewel dat ook een kwestie van smaak is natuurlijk. Een net niet rijpe appel is eigenlijk niet te pruimen, terwijl een overrijpe pruim heerlijk kan zijn!
Veel mannen hebben de drang om te (re-)produceren. As hun eigen vrouw dat niet meer wil, b.v. omdat zij tevreden is met wat ze heeft, zoeken ze het elders. Meestal bij een jonger, liefst nog maagdelijk 'exemplaar'. In het westen kijken we daar vreemd tegenaan (behalve een paar rijke machtswellustelingen) maar bij sommige stammen in Afrika is het de gewoonste zaak van de wereld. Van sommige dieren is het bekend dat de vrouwen zich door meerdere mannen laten bevruchten om zo een sterk nageslacht te leveren. Nog geen eeuw geleden wilden de nazi's een sterk Germaans ras kweken. Blonde, blauwogige Germaanse paartjes zouden de meest zuivere vorm van Ariërs kunnen leveren.
Tenslotte blijken mens en dier niet zo gek ver van elkaar te staan.

OVERRIJPE VIJGEN

 

Nog nooit zaten er zoveel vijgen aan onze boom als dit vreemd verlopende seizoen. We hebben er al tientallen in allerlei toetjes, salades en zo vers gegeten. Voor het eerst kunnen we ze gewoon niet op en laten ze hangen voor de suikerminnende insecten.

Sommige overrijpe vruchten zien zwart van de vliegen, vliegjes en mieren. Een deskundige insectoloog zoals de helaas veel te jong omgekomen Max Reneman van de Insektensekte en het Deskundologisch Laboratorium zou zonder moeite een tiental soorten op kunnen noemen. Hij en de andere Deskundigen zouden fantastische namen geven aan de wirwar van vliesgevleugelden.

Wij kijken ernaar en laten ze genieten, er blijft genoeg voor ons over.

Even weg...

We zijn een maand verder, een jaar ouder en terug van even weggeweest. M'n verjaardag vond plaats in Denemarken, het cadeau (zie 30 juni) bleef thuis en zal daar ook blijven. Het streefbedrag is niet gehaald, een hoger bod dan de door de sista geboden € 100 is er niet gekomen. We houden het dus zelf en maken € 500 over aan de stichting.
Stof tot nadenken.

TREKKERTREKJE...

Zo nu en dan haal ik 'm van stal, mijn 3 cylinder MITSUBISHI trekkertje. Ik denk dat het een jaar geleden is dat ik 'm voor het laatst gebruikte, maar na het oppeppen van de accu snorde hij weer als vanoudst!
Onze 'stoep' (op/afrit naar de dijk) is ruim vijftig meter lang, daar was in dertig jaar tijd een behoorlijke 'rug' in ontstaan met meer dan twintig centimeter hoogte verschil. Grote auto's, met een brede wielbasis hebben daar geen last van, maar ons C1'tje raakte de rug met de bodemplaat en werd door de rug gestuurd wat niet altijd even prettig was.

In juni hebben we groot werk laten verrichten omdat de (nieuwe) buurman alleen over onze grond toegang tot zijn perceel had. Met behulp van tonnen grond en puin is die toegang verschoven en hebben wij nu meer grond om te draaien en te parkeren en ligt de erfgrens waar die moet zijn.
Omdat het kraantje zo nu en dan weinig te doen had omdat het moest wachten op een volgende lading grond of puin, heeft hij de 'rug' uit ons pad getrokken zodat het hoogteverschil verdween.

Het overgebleven groen in de rug heb ik 'doodgespoten', de restanten daarvan heb ik met een soort eg, gemaakt van een betonstaalnetje en met behulp van het trekkertje losgemaakt en een paar dagen later bijeengeharkt en afgevoerd.
De zitting van het trekkertje (het metalen kuipje) was al een tijdje aan het inscheuren, ik had er al eens wat rvs op gepopt, maar nu dreigde ik er werkelijk doorheen te gaan. De rugsteun van de zitting heb je echt nodig om niet achterwaarts van het ding af te vallen.
Deze keer heb ik  de reparatie wat serieuzer aangepakt, met twee lijmklemmen en wat gehamer heb ik de zitting weer in vorm kunnen fixeren. Met een restantje overjarige epoxyhars en dito harder (meer dan vijftien jaar oud) en een lapje roving (geweven glasmat) in twee lagen lijkt het karwij geklaard. De hars is bijna uitgehard, maar nog niet voldoende om de lijmklemmen los te draaien. Ik heb geen haast dus laat ik het nog een nachtje staan.
Als de hars hard is zal ik aan de onderkant nog een versteviging aanbrengen. Daarna hoop ik zonder angstgevoel m'n driecylinder paard weer te kunnen bestijgen.

Toch wel weer een leuk klusje.

RIETVELD SOCIETY

Bijna de helft van mijn leven heb ik met de Rietveld Academie te maken gehad als student en docent van de avondschool. Als student heb ik er een fantastische tijd gehad, als docent kijk ik met gemengde gevoelens terug. Ruim vijftien jaar geleden hebben 'collega's' mij aan de kant geschoven op een moment en manier waar de honden geen brood van lusten. De toenmalige directie heeft mij gelukkig financieel  niet in de steek gelaten, maar de 'boze droom' komt mij nog regelmatig plagen en dat is zacht uitgedrukt.

Van een bevriende collega, die wat recenter met pensioen is gegaan kreeg ik een mailtje doorgestuurd van een opgericht "Alumninetwerk: The Rietveld Society". Nou moet ik zeggen dat ik alleen al van de naam de kriebels kreeg en het bericht terstond in de prullenmand deponeerde. Bovendien begreep ik het woord 'alumni' wel maar kende het niet want Latijn heb ik nooit gehad. Ik vond het nogal hoog gegrepen oftewel patserig studentikoos.

Gelukkig kun je in deze digitale tijd een weggegooid mailtje ook weer tevoorschijn toveren, dat heb ik een aantal dagen daarna dan ook gedaan. Positief gestemd en met een roze bril op ben ik daarna aan het vragenformulier begonnen omdat ik vond dat het toch een goed doel dient. Ik heb zeker niet op alle vragen een antwoord gegeven en soms zelfs niet willen geven. Toch mocht ik door naar de volgende ronde.

Als beloning en als nieuw lid van The Rietveld Society kreeg ik de Society Knoop toegestuurd, een echte knoop met opdruk. In het Engels, want dat is ook op de Kunst Academie voertaal geworden.

Hieronder de tekst van het mailtje.

Beste collega's,

Wij zijn erg trots op onze Rietveld alumni en daarom zouden we graag willen weten hoe het alle alumni na het afstuderen is vergaan. We willen onze alumni dan ook van harte uitnodigen om lid te worden van ons nieuwe
Alumninetwerk: The Rietveld Society. Via dit netwerk hopen we met de alumni in contact te blijven en, nog belangrijker, bieden we onze alumni een platform om contact te houden met oude bekenden en andere alumni van de Rietveld.

Bovendien hopen we zo meer te weten te komen over de loopbaanontwikkeling van de Rietveld alumni binnen en buiten de wereld van kunst en vormgeving. Met dat doel werken we samen met de Universiteit van Amsterdam om informatie te verzamelen over de specifieke loopbaan- en artistieke ontwikkeling van de Rietveld alumni. Met deze kennis over de carrières van haar alumni kan de Rietveld Academie haar programma zo goed mogelijk blijven afstemmen op het voortdurend veranderende culturele klimaat. Gezien het actuele debat in Nederland is dat belangrijker dan ooit.

The Rietveld Society biedt ook een platform om de communicatie en uitwisselingsmogelijkheden tussen alle leden van het internationale Alumninetwerk te verbeteren.
Via The Rietveld Society kunnen bijvoorbeeld (gast)docenten voor de academie worden geworven, interessante groepsprojecten en -tentoonstellingen worden georganiseerd binnen en buiten Nederland, en andere samenwerkingsvormen en initiatieven worden opgezet.


Velen van onze collega's zijn zelf ook afgestudeerd aan deze academie en we zien ernaar uit om hen ook te mogen verwelkomen bij The Rietveld Society. Als nieuw lid ontvang je de speciale Rietveld Society Knoop (zie afbeelding), naar een exclusief ontwerp van Nina Paim en Remy Alban Valton, studenten grafisch ontwerp aan de Rietveld Academie. Indien je Rietveld alumnus bent, maar nog niet de Alumni Vragenlijst ontvangen hebt, stuur dan een email naar: public@rietveldacademie.nl en vermeldt daarin je volledige naam, geboortedatum en datum van afstuderen. Je krijgt de Alumni Vragenlijst dan zo spoedig mogelijk toegemaild.