SCHOONMAAK / REPARATIE DAK ATELIER

Een rietkap moet bijgehouden worden. Op z'n tijd schoongemaakt en indien nodig 'gestopt'. De noordkant droogt veel langzamer dan de zuidkant waar de zon op staat. Aan de noordkant verschijnt vaak mos en in bepaalde perioden in het jaar staat het vol met mini-pasddestoeltjes. Bij ons staan er  bomen aan die natte kant waardoor er ook nog algengroei ontstaat. Die bomen ga ik deze winter 'kandelaberen', misschien wel zeer fors korter maken, zodat de takken ver van m'n dak blijven.

Als blad op riet blijft liggen in een kil of op een platter stuk boven een kapel vormt het humus en dat is weer een goede voedingsbodem voor groei. 

Op sommige rietdaken zie je dan ook wel eens een boompje groeien, ook omdat b.v. eksters hun wintervoorraad tussen het riet verstoppen. Bij het schoonmaken rolden er eikels, wal- en hazelnoten naar beneden. Bij het weer opsporen van hun wintervoorraad kunnen de vogels heel wat schade aan het dak toebrengen.

Bij het aan- en in vormkloppen van het riet gebruikt de rietdekker een 'drijfbord', meestal van 'eigen fabrikaat'. Vroeger altijd van hout gemaakt, eikenhout waarin gaten werden geboord. Het bovenste bord is eigenlijk nog van hout, maar daaromheen is een aluminium plaat 'gevouwen' waarop aluminium ringen (afgezaagde stukjes buis) met krammen zijn bevestigd. Met dit drijfbord ben ik op een van de foto's bezig het mos van het riet los te 'rollen'.
Het bord wat Frans nu gebruikt is gemaakt van een oude nylon snijplank, aaneen gelaste aluminium ringen en een houten steel. Vervorming en slijtage van de ringen treedt nu al op. Het apparaat waarmee Frans het riet op lengte snijdt is nog van zijn vader, het is vele malen gerepareerd en nog gammel, maar hij wil geen ander.

Frans is nu zeventig en gestopt met werken, maar voor oude klanten wil hij nog wel eens het dak op. Ik ken hem al meer dan dertig jaar, hij heeft ons 'oude dak' volgens eigen zeggen een paar keer 'gestopt' en -in z'n eentje- de twee nieuwe daken gemaakt. Hij leerde het vak van z'n vader, die in de winter ook nog zelf riet ging snijden en griendhout kapte. Met de dunne twijgen (tenen) van de wilgen werd het riet op het dak gebonden, de dikkere werden gebruikt om het riet op z'n plaats te houden. Tegenwoordig gaat dat met 5mm dik gegalvaniseerd gestrekt draad en rvs om te binden.

Aan alles is te zien dat Frans zich thuis voelt op het dak, hij weet precies wat hij doet en hoe ver hij kan gaan. Hij is dan ook als rietdekker door heel Europa aan het werk geweest, van zuid tot noord en een beetje in het oosten. Hij vertelde mij vorig jaar dat die traditionele, prachtig begroeide 'nokken' die wij op vakantie zagen door een Nederlandse kweker 'aan de meter' worden geleverd. 

De eigenlijk haakse hoek waaronder twee daken elkaar ontmoeten heet de 'kil', het 'rietpakket' is daar bijna dubbel dik, maar ook extra kwetsbaar omdat daar veel rotzooi (blad en vuil) blijft liggen en bij een hoosbui is het net een beek. De kil op de foto onder was dan ook behoorlijk ingesleten, op sommige plekken wel 15 cm diep. Stom genoeg ben ik vergeten daar een foto van te maken. Voor Frans was het een halve dag werk om het weer op te knappen. Ik moest hem beloven het bij te houden, d.w.z. elk jaar even met de bezem erover heen om het vuil te verwijderen. Als ik er niet goed bij kan kan ik 'stoeltjes' bij hem lenen.

Het meest groene deel van het dak mocht ik zelf schoonmaken, dat kon ik doen vanaf de ladder, een stuk veiliger voor mijn gevoel dat aapje spelen via de stoeltjes. Maar evengoed was ik daar een paar uur mee bezig met behulp van het oudste  drijfbord, mijn vingers en een bezem. Op een paar kleine gaatjes stoppen na hoefde Frans daar niets meer aan te doen.

Aan de andere kant van het dak waren de problemen groter, Frans had al eerder opgemerkt dat er waarschijnlijk schimmel in het dak zit. Een schimmel die zich pas sinds de laatste tien jaar laat zien, vroeger kwam het dus nooit voor! En geen wetenschapper die kan vertellen waar het vandaan komt, uit de lucht, de regen of zit het al in het riet voordat het op een dak komt? 
Je kunt zien waar schimmel zit omdat het riet 'opbolt' en voelen omdat het geen weerstand biedt als je er gewicht op zet. Als je het riet naar buiten trekt zit het aan elkaar gekleefd zoals op de foto hierboven en schimmel is dan duidelijk te zien.

Toen Frans bijna klaar was met zijn werk mocht ik weer helpen opruimen, al de losse troep van het dak vegen en afvoeren. Echt zeker voel ik mij daarbij niet, hoewel de stoeltjes echt niet weg kunnen glijden. Twee grote 'tanden' bijten zich vast in het dak en blijven hangen aan de dikke draad waaraan het riet gebonden wordt. Verder dan twintig centimeter kan je nooit zakken.
Volgend jaar het andere dak.

aa

MAGNOLIA KOBUS zaden

Op 26 april schreef ik vol trots over de bloemen in mijn zelf gezaaide Magnolia Kobus. Eén van die bloemen is overgegaan tot zaadvorming, het cirkeltje is bijna rond. Nog even en die prachtige, glanzend rode zaden zakken aan een slijmerig draadje naar de grond. Ik hoop dat moment ook te kunnen laten zien.

TAALVOUTJES 'WIE IS ER NU WEER JARIG' KALENDER...

De verjaardagskalender van TAALVOUTJES bestaat nu echt en ziet er fantastisch uit! 
Vrijdag waren wij voor totaal iets anders op 'Taalfoutjes Headquarters' op het moment dat de pallet met dozen vol kalenders door de drukker werd gebracht. De wachtende dozen met enveloppen en de rollen met uitgedraaide adresstikkers moesten nu ingezet worden, het echte edele handwerk kon beginnen. Gelukkig zouden de meiden die avond versterking krijgen. Als trotse ouders kregen wij een presentexemplaar, waarvan er eentje de kalender met blote musici op ons toilet gaat vervangen. Het kwartet en het boek zijn bij de drukker, rond de presentatie van het boek -toch het grootste en zwaarste onderdeel- wordt een feestje gebouwd. Wij zullen daar bij zijn.

Hou het in de gaten via de social media.

slim, dom blond koppie, hoe lang nog?

Wilders "went niet aan Arib"

Soms zou ik wapensmid willen zijn, m'n gebroken geweer weer bruikbaar kunnen maken. 

Soms zou ik lak aan mijn opvoeding willen hebben en de trekker overhalen.

Soms zou ik kapper willen zijn en de pot peroxide oneigenlijk gebruiken.

Soms zou ik rapper willen zijn en de man met taal onthoofden.

Soms ben ik blij dat ik ben wie ik ben en nooit zal wennen aan mannetjes als hij.

PAALTJE PLAATSEN...

Met ruim een maand vertraging hebben we dan vandaag eindelijk onze paal gekregen. Onze drijvende steiger heeft jaren aan twee lijnen naar het land (bomen) en één lijn naar de diepte (blok beton) gelegen. Dat was tot nu toe afdoende, maar begin deze zomer heb ik het drijvende deel vijf meter meer naar buiten getrokken. Wind, water en golven krijgen daardoor meer vat op de steiger. Een vast punt (paal) zou een oplossing zijn. Bij toeval kwam ik er achter dat er op meerdere plaatsen in de Veense put, maar ook elders in de buurt palen geslagen zouden worden. Gelukkig konden wij ons nog aansluiten bij de groep en een paal bestellen.
Rond half tien vanmorgen kwam het ponton met kraan, geduwd door een slepertje,  tot op een meter van de plek waar ik de paal wilde hebben.

Na het merken op vier meter van de top kon de twaalf meter lange pijp de bodem in. De plaats had ik gemarkeerd met een tak . Die tak zal er nog voor jaren staan, de pijp zakte er keurig overheen.

In nog geen uur was het karwei geklaard en kon het trilblok terug naar zijn rustplaats op dek. De pijp heeft een doorsnede van 21 cm en een wanddikte van 6,5 mm, die moet toch tegen een stootje kunnen.

VADER en ZOON

Als ik naar een tentoonstelling, manifestatie, show of een andere bijeenkomst met veel mensen ga, let ik meer op de mensen dan op het gebodene. Deze foto's nam ik in 2005 op een vliegshow in België, ze zijn uit een serie van 28 foto's hier te zien. Ik nam ze met de net nieuwe camera van L. Juist toen ik de smaak te pakken krijg was de batterij leeg en een reserve had ik niet. Jammer want er was nog veel meer te zien en vast te leggen.
Het was een warme Augustusdag, luchtige zomerkleding alom. Soms vraag je je af of mensen in de gaten hebben hoe ze er uit zien of hoe ze zich manifesteren.
Het is frappant te zien hoe gelijk vaders en zonen zich roeren of liever hoe de zoon de vader nadoet. De mannen op de bovenste foto heb ik een tijdje gevolgd, het zouden ook grootvader en kleinzoon kunnen zijn, ik kwam er niet achter of ze nou voor de vliegtuigen waren gekomen of gewoon voor een leuk dagje uit.
De vader met het geruite hemd was serieus met zijn mobieltje bezig, zijn zoon (?) nam in exact dezelfde houding een afwachtende pose aan.
Van het echtpaar hieronder keek hij naar de vliegtuigen en zij naar al het andere om hun heen. Ze zaten als een van de weinigen op een handdoek te genieten van de zon en het spektakel.

SCHEIKUNDE LES, MONTESSORI ULO AMSTERDAM.

Er bestaan niet zo gek veel foto's van mijn vader 'in functie' op school. Ik heb ook geen idee wie deze prent gemaakt heeft, maar hij zit wel in een album dat ik heb. Ik heb 'm al een tijdje geleden in iPhoto gezet om ooit te gebruiken. Hij is duidelijk bezig met een scheikunde les, wie de leerling is weet ik niet. Het zal op de Montessori ULO geweest zijn in Amsterdam zo ergens eind jaren zestig. Het handschrift is van mijn moeder. Ze noemt haar man meneer of meester (Mr, Mn) maar 'meester' was in het Montessorionderwijs niet gebruikelijk. 
Wat ik zo leuk vind aan de foto is het kijken van beiden: de leerling kijkt nieuwsgierig en pa of het wel goed gaat.
Zo 'priemend' als hij hier kijkt kregen wij thuis gelukkig maar zelden te zien. Maar met het onderwijzen was hij altijd bezig, gelukkig was hij geduldiger dan ik.

LIGUSTERPIJLSTAART - Sphinx ligustri

Langs de stam van één van onze essen zag ik deze rups neerdalen. Het beestje is een kleine tien centimeter lang. Het blijkt de Ligusterpijlstaart te zijn. Volgens Vlindernet een vrij vaak voorkomende vlinder. Zoals zo vaak is de kleur van de rups totaal anders dan die van de vlinder.

foto: Han Klein schiphorst

MIERENNEST

In 1986 maakte mijn broer een aantal kisten op maat voor een reizende sieradententoonstelling. Eén kist van 60x60x60cm bleek uiteindelijk niet nodig. Die kist, gevoerd met van dat harde blauwe isolatieschuim is lang onze 'koelbox' op vakantie geweest. Sinds een jaar of twintig hangt hij in het kippenhok als berging voor lege- en gevulde eierdoosjes. Een aantal weken terug kreeg ik in de gaten dat er iets aan de hand was, alsof er kleine maalmachientjes aan het werk waren, er ontstonden hoopjes blauw poeder. Bij terugkomst van ons weekje weg was het een bende geworden in de kist, alles zat onder dat spul.

Na het wegbreken van een stuk schuim krioelde het van de mieren, duizenden harde werkers hadden van het schuim een gatenkaas gemaakt. Een enorm stelsel van gangetjes en kamers gevuld met eitjes. Voor ik het wist zaten m'n armen vol met kriebelende miertjes, ik kon niet anders dan met de stofzuiger aan de gang gaan. Helaas, dat wel.
Dit soort nesten kende ik wel, maar dan in harde zand of leem lagen, in kunststof schuim  had ik het nog nooit gezien. Het lijkt mij ook niet gezond voor die beestjes.

      

TRONVILLE en BARROIS

Vorig jaar op weg naar het zuiden ontdekte ik bij toeval een prachtige camperplaats langs het Marne Rijnkanaal. Ik stond er met het Huuske alleen en langs de kade meerden drie scheepjes af. Volgens het camper boek was  het een haven, maar meer dan een kleine inham was het niet.

Ik had mij voorgenomen die prachtplek ooit aan L. te laten zien. Vorige week zijn we er naar toe gereden. De plek bleek nog mooier dan in mijn herinnering. We hebben er twee nachten gestaan.

Vorig jaar stond ik links van het pad, dit keer kozen we een wat breder stukje langs het water naast wat waarschijnlijk ooit een draaikom is geweest. Die 'draaikom' ligt nu vol met prachtige 'Dotters' waar tussen de vissen hun spel spelen.

Toen wij er aan kwamen was de plek leeg, na een uur of wat kwam er een oude, nog geklonken boot aanmeren. Achterop een Hollandse en Britse vlag. Zij hebben er ook twee nachten gelegen voor ze verder gingen naar de volgende sluis. Terwijl wij heerlijk in onze luie stoelen lagen te lezen kwam er een wonderlijk vaartuig langs, eigenlijk niet meer dan een vlot met een tent erop en een buitenboordmotor om vooruit te kunnen komen. De zijwanden van de tent waren opgerold waardoor het een heel transparant geheel was.

Langs het hele kanaal loopt een fietspad, vroeger het 'jaagpad'. Het wordt intensief gebruikt door wandelaars, fietsers en vissers. Ook wij hebben er gebruik van gemaakt om met de fiets naar Bar-Le-Duc te komen, een uurtje héén en een uurtje terug. Heerlijk, maar wel met pijn in de billen.

Niet slecht toch?