'ZON' GEDROOGDE TOMAATJES

Ons kasje puilt weer uit van de tomaten en komkommers ondanks dat ik echt weer minder dan vorig jaar gezet heb! Er staan vijf soorten tomaten. Van buurman Gerard kreeg ik twee geënte plantjes, dat hadden wij bij tomaten nog nooit gezien. Verder zaaide ik weer Yellow Pear, Tijgertomaat, Pomodoro Roma en Micro Tom, een soort cocktailtomaatje. Die laatste was voor tomatenzaad peperduur: 2,95 voor tien zaden! Van die tien zaden kreeg ik acht onmogelijke plantjes met een opbrengst van nog geen pond knikkergrote balletjes. De smaak is goed maar verder niet voor herhaling vatbaar.
De twee geënte planten van buurman Gerard begonnen juist te groeien toen wij er even niet waren, van dieven is dus niet veel gekomen, ik heb ze hun gang maar laten gaan. Van die twee planten met vleestomaten heb ik eergisteren vijf kilo geplukt om een ketchup van te maken. Ik volgde een recept dat ik al eerder met succes gebruikte, maar deze keer werd de inhoud van de pan veel te zoet en was de smaak van tomaat totaal verdwenen. Gelukkig kon L. er met haar smaakervaring toch nog iets acceptabels van maken. We besloten de helft van de inhoud van de pan in flessen te doen en de andere helft aan te vullen met nog meer tomaten. Uiteindelijk hebben we er nog een vijf kilo aan toegevoegd en hebben nu een prima tomatensaus.

Ondertussen was L. begonnen met het plukken van rijpe Tijgertomaten om die te laten drogen. Deze vrucht is daar uitermate geschikt voor omdat ze bijna allemaal dezelfde maat hebben en bijna geen afval opleveren. Voor het indrogen snijdt L. ze doormidden en rangschikt zij ze bij gebrek aan langdurige zonneschijn op een bakplaat, bestrooit ze met peper, zout en gedroogde basilicum of munt, besprenkelt ze met olijfolie en stopt ze in de oven. Omdat dat uren duurt, doet zij dat meestal in de 'daluren' die we volgens ons energiecontract nog steeds hebben.

Over een dag of twee ga ik van de 'Yellow Pears' een gele tomatensap maken, voor de Roma's hebben we nog geen bestemming.

B I R N B A U M T E I C H

Op pad met ons huuske wisselen we het staan op camperplaatsen en campings af. Op sommige camperplaatsen mag je gratis overnachten maar zijn er totaal geen voorzieningen. Soms hebben we daar wel behoefte aan als we willen douchen of 220 V nodig hebben. Er komen steeds meer overnachtingsplekken die die voorzieningen ook hebben. De prijzen liggen dan tussen de 6 en 12 euro per nacht. In het voor- en na seizoen betalen we met een ACSI kaart 11, 13 of 15 euro op een camping (in heel europa), nu betaalden we tussen de 16 en 22 euro.
Op deze camping van Ferienpark Birnbaumteich, in de buurt van Neudorf betaalden wij 20,50 + 1,00 p/p/ voor de douche. Het was een groot terrein met veel vaste plaatsen waartussen en -naast, veldjes voor tenten en passanten zoals wij.
Wat je hier veel ziet, maar ook op andere campings in Europa is dat caravans (sta- en reiscaravans) die zomer en winter op dezelfde plaats blijven staan een 'dak' krijgen. Meestal is dat in de vorm van een extra zeil ter bescherming van de caravan, maar ook ter isolatie.
Op deze plek in de voormalige DDR waren een aantal eigenaren wel heel erg ver gegaan met het beschermen van hun caravan! Op de foto hierboven staat een gloednieuw exemplaar volledig 'ingepakt'. Hij kon er ook niet meer uit, aan alle kanten stond hij ingebouwd. Je vraagt je af waarom iemand een caravan koopt en er vervolgens een huis omheen bouwt. Het zal wel met regeltjes te maken hebben, maar een dwaas gezicht is het wel.

Tegenover ons op het veldje waar wij waren gaan staan stond deze kleine caravan met luifel, waaronder een jonge man in sportbroek zat met voor zich op tafel een laptop en in z'n hand een telefoontje. Hij heeft er uren zo gezeten, zo nu en dan hoorde je een stem. Hij leek te chatten of een spel te spelen. Maar volgens L. kon hij ook gewoon aan het werk zijn. Rond etenstijd verdween hij met laptop en telefoon naar binnen om een half uur later zijn plaats aan het tafeltje weer in te nemen. Hij was alleen, een ander gezicht dan het zijne hebben we niet gezien. De crossmotor bleef onaangeroerd staan. Gezien de lengte van het gras rond de caravan staat die er al langer, maar niet al maanden, anders zou het gras al verdord zijn. Naast ons en naast die caravan op de foto stonden ook - ogenschijnlijk 'verlaten' - caravans. Tot vrijdagavond (wij kwamen donderdag), toen er ineens bewoners verschenen en de jonge man niet meer alleen bleek te zijn. Wij bleken te staan tussen vier caravans van familie of vrienden die daar in de weekeinden vertoefden! Gelukkig hebben we goed kunnen slapen, maar de volgende dag zijn we toch maar gauw verder gegaan.

V E R W E K I N G

Hoe lang mag/moet een elektrische tandenborstel meegaan?

Deze BRAUN D15525 kochten wij ruim zeven jaar geleden. Op onze trip naar de Harz wilde hij ineens niet meer opgeladen worden. Gelukkig hadden we ook nog een simpele handborstel om ons gebit te verzorgen. Al maanden geleden vond ik dat het grijze rubber (voor een betere grip) wat plakkerig werd. Wat ik niet in de gaten had was dat het ook sleet. Het witte plastic dat op de foto boven door het grijs heen komt is zichtbaar geworden door slijtage! Op de foto hieronder heb ik aan de andere kant wat zitten pulken en op de bovenste foto is het rubber (waaronder de aan/uit knop) spontaan losgekomen en met de duim wat verder bewerkt. Het voelt nu aan als kauwgom. Ik vraag mij af wat voor soort kunsstof de fabrikant heeft gebruikt. Sommige plastics kunnen niet tegen agressieve stoffen maar die gebruiken wij niet tijdens het poetsen. Of zou het de tandpasta kunnen zijn?
In dat geval is het een zeer ongelukkige materiaalkeuze van de fabrikant.

Kent iemand dit verschijnsel?

Met dank aan de VPRO gids.

NIET ECHT VEEL MAAR WEL LEKKER

In de supermarkt kom je ze in de peul niet tegen, wel gedroogd of in blik.
Ik bedoel kapucijners, een bewaarerwt uit vervlogen jaren. Vers, dus groen zijn ze te gebruiken als doppertjes. Dat hebben we al een aantal keren gedaan. De laatsten hebben we laten drogen aan de plant en vanmiddag zonder moeite uit de peul gehaald. Veel is het niet, maar genoeg om een paar keer bij een maaltijd te gebruiken. Vroeger tuinierde ik op grotere schaal met als gevolg potten vol bonen en erwten in de kelder waar we nooit doorheen kwamen. Dit handje vol zal het voorjaar niet halen. Buurman Gerard heeft een kas vol komkommers en vele prachtige courgettes maar eet ze zelf niet! Hij geeft ze weg, maar zelfs dan gaat het grootste deel de kliko in! Hij brengt wat naar onze kippen maar verkopen aan de dijk zoals wij doen ziet hij niet zitten.

!?!?
!?!
!.

!

RODE STREEP OP DE KAART

Meer dan vijftig jaar geleden nam mijn vader mij mee op vakantie, een fietsvakantie wel te verstaan. Hij had een oerdegelijke (?) Hollandse herenfiets en ik ging mee op een samenraapsel van fietsonderdelen, met houten blokken op de pendalen waar ik net bij kon. Beide fietsen hadden een terugtraprem. We hadden canvas-fietstassen waarin een PRIMUS, een grijze paardendeken en een tentje. Ik meen mij te herinneren dat mijn moeder van twee oude lakens een soort slaapzak had genaaid. Onze tocht eindigde door overvloedige regenval op een camping in de buurt van GOSLAR. Daarna gingen we met de trein terug naar Arnhem, waar wij woonden. Ik ben nooit meer in de Harz teruggeweest, op een vluchtig bezoek aan Goslar na. Vorige week ben ik teruggegaan, we gingen op weg richting BERLIN om een aantal tuinen te bezoeken die in 'Onze Eigen Tuin' beschreven staan. Na de vierde tuin hadden we er genoeg van en besloten we de Harz in te gaan; ik wilde wel zien wat er van mijn herinneringen nog over was. Wat ik toen waarschijnlijk niet wist en ik mij nu pas realiseer is dat de Harz in de DDR lag, op Goslar na dan. Al die vrolijke familie-uitjes naar de Harz kwamen niet verder dan Goslar en een klein gebied daarom heen!
Nu reden we door een prachtig landschap dat deed denken aan de Ardennen en passeerden dorpjes waarbij het voormalige Oosten nog steeds te proeven was. In de vrij grote stad NORDHAUSEN was die ervaring heel sterk. De ringweg om de stad was in redelijke staat, maar als je die verliet kwam je in een doolhof van nimmer onderhouden wegen en parkeerplaatsen waar je met angst in het hart doorheen reed of de auto achterliet. Naar boven lopend richting Altstadt, in de verwachting iets van een winkelcentrum te vinden, kwamen we op een soort bovenmaatse grauw uitziende Allee zoals ik die van Ost-Berlin ken, met in het midden een trambaan. We zagen winkels met etalages die in vijfentwintig jaar niet ververst leken te zijn. De triestheid straalde ervan af. Naast een spandoek dat hier slechts 'Tien minuten voor God' vroeg (het equivalent van 'Een uur voor God' in de Kalverstraat) was zowaar een terrasje (tevens de enige plek waar wij toeristen zagen) waar we een pilsje konden drinken. De prijs was nog van voor de 'Wende'.

De doorgaande wegen waren goed, met of zonder Europese subsidie aagepast aan onze westerse maatstaven, maar zodra je daarvan afweek was het hobbelen en hopen dat de wagen het zou houden. De weg op de foto hieronder is nog goed te noemen, op de slechtere was fotograferen onmogelijk.

En dan sta je opeens in het voormalig Oostblok op een plek voor Campers of - zoals ze die in Duitsland noemen - Wohnmobilen en straalt de luxe er vanaf! Geen armetierige, uitgewoonde zelfgebouwde kampeerauto's zoals je die een aantal jaren terug nog zag, maar luxe bakbeesten waarbij ons Huuske in het niet valt!

Het echtpaar dat met dit exemplaar rondreist had een soort 'tableau' met beestje, plantje en bootje gemaakt (en vergeet de vuurtoren, de zeeman en vooral de ingebouwde spotjes niet) om vooral 'thuis' maar niet te vergeten. Zo'n plek is goed voor één nacht, dan moet je wegwezen tenzij je houdt van oeverloos geouwehoer, slechtzittende 'vakantiekleding', te dikke bruine buiken en die alom aanwezige 'kuttenlikkertjes' die je voor zevenen al met hun gekef wakker maken.

Voor wie nooit de verklemmende sfeer van Oost Duitsland heeft meegemaakt, maar het alsnog aan den lijve wil voelen is Nordhausen een optie. Verbaas je vooral niet over wat je niet ziet, maar realiseer je dat zeker twee generaties opgroeiden in wat je wel ziet!

^^^
^^
^

W A A R O M ?

Over een dag of tien knalt iemand uit de pot,valt flauw of pleegt zelfmoord. Wat moet je met 27,5 miljoen euro? Eén miljoen is al te veel om op te eten, laat staan 27,5! Ik moet toegeven dat ik best hoop die winnaar te zijn, het zou een paar problemen oplossen, maar zal ook weer onrust geven. Ik doe al meer dan twintig jaar mee met dit soort loterijen en win wel eens een paar tientjes, maar winst heb ik nog nooit gemaakt! Maar die grote klapper: je weet maar nooit! Sinds een half jaar probeer ik via internet mijn automatische deelname te beëindigen, maar dat valt niet mee! Je kunt nergens op de site van de Staatsloterij kenbaar maken dat je de overeenkomst wilt beëindigen! Alleen de nu toch wel achterhaalde 'rode kaart' (intrekking machtiging) schijnt te werken. Daarvoor moet je naar het loket van de bank of het postkantoor, maar die hebben wij niet meer bij ons in de buurt, wel 'service punten', maar die schatjes achter de balie zijn van na de 'rode kaart' en weten niet waarover je het hebt (!?)
Een poosje terug werd aan de deelnemers van de loterij gevraagd wat voor veranderingen zij mogelijk doorgevoerd zouden willen zien. Eén van de antwoorden die je aan kon kruisen was: minder grote prijzen voor meer mensen. Uit de media heb ik begrepen dat dat de wens van velen was. Vooralsnog negeert de Staatloterij die wens van velen en gaat gewoon door met die absurd hoge prijzenpot. Het is de hebzucht, de onbegrensde graaicultuur waar we allemaal aan meedoen die de organisatoren van de loterijen doet besluiten ons dat stuk vetspek voor te houden. Maar waarom stellen ze ons dan die vraag, doen ze alsof we iets te zeggen hebben? Sinds kort trekt de notaris alleen maar uit de verkochte loten, laat ik nu altijd gedacht hebben dat dat altijd al gebeurde, het is toch een STAATSLOTERIJ? 'De staat' moet ons voorbeeld zijn, op de staat moet je kunnen vertrouwen. Niets is minder waar. De staat dat zijn wij zelf al is dat voor velen moeilijk te geloven. De staat is de straat met zijn mooie en minder mooie kanten.

€€€
€€
€

V I J F E U R O C E N T M A L T A

Soms kan ik als een kind zo blij zijn, een paar euro voor een product uit de tuin doet mijn hart al sneller kloppen, maar als er bij de muntjes in de brievenbus er eentje zit die ik nog niet heb is de dag helemaal goed! Vandaag gooide iemand voor een bakje pruimen a 1 euro een hele reeks muntjes in onze kluis en tussen die muntjes zat er één die ik nog niet had: een vijf euro cent uit Malta!
En dat op de dag dat we in het Brabants Dagblad kunnen lezen dat de huis-verkoop van eieren, groenten en fruit vooralsnog in deze provincie niet aangepakt zullen worden! Dubbele pret dus!
En voor de oplettende ambtenaar: we hebben vandaag de vijftig euro gehaald! En dat na net een week verkoop van onze pruimen, niet van een bogerd vol, maar van één boompje dat ik zelf dertig jaar geleden in de grond zette!
Vijftig euro is nog geen 10 euro per dag, binnen twee dagen is de boom leeg en gaan we snoeien. Volgend jaar zal de oogst nihil zijn, omdat fruitbomen om het jaar vrucht geven.
Ik hoop dat de oplettende ambtenaar ook dat ziet.

OOO
OO
O

T r o u b l e s h o o t i n g

Gisteren belde mijn randdochter, ze had een technisch-probleem waar ze niet uitkwam. De stortbak van haar Water Closet (wie gebruikt dat woord nog) wilde niet meer vollopen. Het probleem speelde al langer, maar openbaarde zich in volle omvang na een week afwezigheid. Zij maakte de aan- en afvoerleidingen los en haalde de bak van de muur, demonteerde de inhoud en constateerde dat e.e.a. nogal vuil was. De losgehaalde onderdelen legde ze een uurtje in een ontkalkend middel en zowaar kwam er daarna wat meer - maar niet genoeg - water door. Dat was het moment om mij te bellen en aan de hand van een achttal foto's mij te laten zien waar het om ging. Haar vraag was, waar ze zo'n onderdeel zou kunnen kopen. Mijn antwoord was dat die onderdelen waarschijnlijk niet te koop zijn en zo ja dat het voordeliger zou zijn een nieuwe stortbak te kopen. Maar ook dat ze kon proberen de oude onderdelen nog beter schoon te maken door ze een nacht in de ontkalker te zetten. Vanmorgen belde ze mij voldaan op: ze had de boel weer in elkaar gezet en kunnen zien en horen dat de stortbak zich binnen twee minuten weer vulde! Dat had ze nog nooit in dat huis meegemaakt. Zij blij, ik ook blij dat ze het voor elkaar gekregen had.
Haar volgende vraag:
"Mijn koudwaterkraan van de douche moet ik heel sterk dichtdraaien, anders blijft hij druppen. Het zal wel met het leertje te maken hebben maar hoe kom ik daar bij?" Wat voor kraan heb je vroeg ik (ik was het echt vergeten), anders weet ik niet wat ik je moet zeggen. "Stuur me even een foto, dan weet ik waar je het over hebt." En die foto, met de iPhone gemaakt tijdens ons gesprek, kwam zo binnen. Drie jaar terug nog een fenomeen, nu als was het de gewoonste zaak van de wereld. "Wip het rood/blauw plastic uit de knop en je zult een schroef zien", kon ik aan de hand van de foto zeggen. "Tja, dat moet je nu maar net weten Blij dat ik een randpappa heb die mij dat kan vertellen". Ik ben blij met een dochter die niet te beroerd is het probleem zelf vasthoudend op te sporen en vervolgens op te losseen; dat heeft ze van haar pappie en randpappie! Een meid om trots op te zijn!.

U I E N O O G S T

Soms vragen wij ons af waarom we het doen, totdat wij een eigen verse ui gebruiken dan weten wij het weer.
Elke zaterdag tot 12 uur verkoopt de grote aardappel/uien handel in Aalburg aan particulieren. Daar koop je nu voor 2 euro vijf kilo aardappelen en voor een kilo rode uien betaal je één euro. Bij de super kost een netje met drie rode uien één euro en vijfendertig cent. Ik stopte in het vroege voorjaar voor nog geen 5 euro plant-uitjes en sjalotten in de grond en heb de oogst -goed voor een jaar- vandaag te drogen gehangen. In de kelder ligt nog een restant van vorig jaar, ze lopen nog niet eens uit.
Een behoorlijk aantal jaren terug was ik bij een grote uien-boer (hij noemde zich agrarisch ondernemer) die mij vertelde dat zijn tientallen tonnen uien in de geklimatiseerde schuren bleven liggen totdat de prijs voor hem rendabel was. Zijn uien lagen er dan soms tot de volgende oogst, als ze dan nog niet verkocht waren gingen ze de deur uit als veevoer en had hij een slecht jaar! De ui die je in de winkel koopt is dus zelden 'vers' net als zoveel andere zogenaamde 'verse waar'.
Daarom telen we ze maar zelf al kost dat soms meer ......

<:>

'Leuker kunnen we het niet maken'

'Leuker kunnen we het niet maken', een slogan die de belastingdienst al een poosje gebruikt. 'Maar moeilijker wel' zou er achter mogen komen te staan!
Ook wij verkopen aan huis eieren, en alles aan groentes die we teveel hebben en in het najaar de noten van onze vijf bomen. Wij doen dat omdat wij het niet kunnen aanzien dat die moeizaam geteelde producten verrotten. Ook verkoop ik wel eens een nestkastje of tuinmeubel gemaakt van afvalhout. Van de opbrengst koop ik voer, zaad en gereedschap. Bram Bostelaar verkoopt zijn eieren voor 1,25 euro, wij vragen en krijgen 2 euro per doos en zelfs dan moet de opbrengst van de groenten bij het 'kippenpotje' om de kippen 'selfsupporting' te maken. Een jaar of wat geleden heb ik voor de lol eens bijgehouden wat er zoal in mijn potjes kwam, het was een goed jaar, maar de duizend euro die de woordvoerster bij het Ministerie van Financiën noemt in het artikel haalde ik bij lange na niet. Ik deed en doe het voor de lol en wil het graag zo houden.
Het is diep treurig, de wereld verkeert in een diepe recessie, de grote boosdoeners krijgen miljarden (door belastingbetalers opgebrachte ) steun en gaan dan vaak alsnog failliet en de 'Dienst' bedenkt een plan om de 'huisverkoper' zogenaamd te helpen. Ik geloof er geen barst van, Janneke moet zelf maar eens de cijfertjes loslaten en het buitengebied in om te ontdekken waar het werkelijk om gaat.

€&€