N A A M

Boerderij Hooge Nesch, ik denk niet dat we er ooit nog achterkomen of deze 'fout' door de fotograaf of drukker is gemaakt. Pa was een Hogen Esch en is in deze boerderij geboren.
Een Drents dorp kent essen, o.a. lage essen, ooster essen en hoge essen.
Een nesch zijn ze voorzover ik weet nooit genoemd, de fotograaf kwam vast niet uit de streek.
De boerderij staat er nog steeds, maar is niet meer als zodanig in gebruik dacht ik.

De boerderij nu, met dank aan A.

.

THEO BLOM
Boekenbal 1969
'Palais du Pape'

Mijn grootvader van moeders kant was behalve van postzegels geen verzamelaar. Toch kocht hij zo nu en dan een kunstwerkje van bevriende kunstenaars, maar vooral om ze te steunen. Weinig van wat hij kocht was aan de muren van het huis in Bentveld terug te vinden. Het meeste zat in grote, gemarmerde tekeningenmappen zoals bleek bij 'de grote opruiming'. Eén van de toen nog jonge kunstenaars waar hij werk van kocht was Metten Koornstra, Oma E. heeft meerdere malen verteld hoe de vork in de steel zat, zijn moeder had er mee te maken, helaas ben ik die verhalen vergeten. Het speelde net voor en in de WO II. Begin 60er jaren leerde ik Metten Koornstra zelf kennen, hij was toen de GROTE VERSIERDER van het Boekenbal en had aanstormende kunststudenten nodig om zijn ideeén uit te voeren. Hij woonde en werkte toen op de Prinsengracht in Amsterdam. Ik meen mij te herinneren dat ik voor twee boekenballen zijn assistent was. Ik kliederde met gips en verf. Hij was een strenge meester, maar ik leerde veel van hem. Mijn grootouders waren geen vreemden voor hem, maar hij sprak liever niet over die periode. Ik kon dat goed begrijpen. Op een van hem gepikt doekje maakte ik mijn eerste echte schilderingetje, ik heb het hem later opgebiecht. "jij mag schilderen' was zijn commentaar, ik heb het nooit meer gedaan. Vandaag, 7/1/'08 kom ik hem weer tegen, ik weet niet meer waarna ik op zoek was, ik zocht op Metten Koornstra en boekenbal en kwam bij MARKTPLAATS terecht. Ik had niets van 'Tennie', maar morgen wel en in tegenstelling tot mijn grootouders hang ik het wel op!

^

De indiaan

Dit is een foto van begin jaren tachtig van de vorige eeuw. De man met hoed is Goof Timmermans, 'de indiaan' genoemd, omdat hij vaak een rode zakdoek rond zijn hoofd bond. Hij woonde op het mooiste stukje grond in het dorp. Goof had altijd wat op zijn hoofd, zoals hier een strohoed, hij deed dat omdat anders zijn pruik afwaaide. Waarom hij een pruik droeg weet ik niet. Meestal kwam hij langs op een oude fiets met op de bagagedrager een krant en bijbel. Hij kon behoorlijk kletsen, maar voor je het wist haalde hij het oude boek erbij. Deze keer was hij lopend met een soort stokje in de hand dat je wel bij veehandelaren ziet. Wàt hij mijn vader vertelde weet ik niet, wel dat pa later zei: "wat een vreemde vent" en dat zei hij niet gauw.

&

O L G A

Ik moet zeggen dat de warme maaltijden in het hospitaal beslist niet slecht waren en soms zelfs voor een verrassing zorgden. Meestal was er keuze tussen zes verschillende combinaties. De lijst moest drie dagen van tevoren ingevuld worden, wàt ik invulde was ik gelijk weer vergeten. Voor 3 januari koos ik als soep iets wat ik niet kende, ook mijn buurvrouw kende Heldere Olgasoep niet. Het was een bijzonder lekker soepje met een wonderlijke smaak. Nu ik het recept gevonden heb denk ik dat de rode port de onbekende smaakmaker was. Stokbrood zat er niet bij.

+

Zuster Deodata

Mijn gewezen kamergenote, zuster Deodata 92 jaar jong, is van een uitstervend ras. Op eerste Kerstdag had zij haar heup gebroken bij een rondje door haar kamer met de rollator. Vol plezier vertelde ze mij het verhaal meerdere malen: "Ik struikelde, de rollator schoot uit mijn handen tegen een stoel, waarop stoel en rollator met veel herrie tegen de deur knalden! Mijn huisgenoten waren nog nooit zo snel bij mij binnen, een beter alarmsysteem bestaat niet!"

Op een avond voor het slapen gaan vraagt de verpleegster aan Deodata: "Moet uw bril niet af?" "Nee" zegt ze, "want dan kan ik mijn dromen niet zien".

En toen zij net als ik met slangen volgehangen was, zei zij bloedserieus tegen de verpleegster: "Ik ga een slangenboek schrijven, zodra ik thuis ben begin ik eraan".

Voor haar was ik 'mijnheer Goedegebuur', ik heb wel vier denkbeeldige diploma's van haar gekregen voor bewezen diensten. Wat betreft het verlaten van het ziekenhuis heb ik uiteindelijk gewonnen, haar ambulance was net niet op tijd, L. wel.

We hebben heel wat afgelachen, zuster Deodata en ik.

(Deodata, door of voor God gegeven, volgens haar eigen woorden.)

<>


foto L.

T A K E O N E

De dames van OPNAME hebben nog vrij morgenmiddag, dus moet ik mijzelf melden op afdeling 2b, zelf een mooi bed uitzoeken zal er niet bij zijn.
Het is een vreemde gewaarwording in een ziekenhuisbed te moeten kruipen zonder dat je het gevoel hebt iets te mankeren. Geen pijn te hebben en bijna zeker weten dat je er wel met pijn uitkomt! Het zal 7-10 dagen duren is de prognose, daarna zal ik het blog voortzetten.

@

2008

K E R S T G R O E T

&

O M L E I D I N G

Er staan wel vaker borden en hekken op de dijk. Als bewoner wen je daar snel aan en negeer je ze, een vreemdeling volgt 8. Maar als je tussen de borden woont zie je ze niet en sla je argeloos rechtsaf bij het verlaten van het erf op weg naar het dorp. En dan blijkt een graafmachine de weg te blokkeren en moet je in de achteruit, want keren gaat niet.
Die afzetting heeft er twee dagen gestaan omdat de gemeente een trap moest aanleggen voor onze buurman Frank, de buurman die een paar maanden terug een 'klap' kreeg en nu driftig aan het revalideren is. Voor gezonde burgers doet de gemeente zoiets niet, daar zorg je zelf maar voor, maar als patiënt heb je rechten, zijn er regels en is er geld voor voorzieningen. Je moet er wel van op de hoogte zijn en de weg weten te vinden. Die trap moest er komen omdat het erf en huis van onze buren geen 'stoep' heeft zoals wij die hebben, waar je met de auto naar beneden kan en vervolgens vrijwel gelijkvloers het huis in. Zo'n stoep maken ze ook, maar pas in het voorjaar.
Vooralsnog moet de 'gemeente trap' zijn nut bewijzen, vandaag komt hij thuis 'tot na de kerst'. Wij wensen hem, zijn vrouw en de kinderen een fantastische week toe en toi,toi,toi voor het nieuwe jaar.

FLY HIGH NEXT YEAR

Voor onze Nieuwjaarskaart gebruikte ik een foto uit een serie die ik eind maart op het Vliegerfestival in Berck sur Mer maakte. Ik moet zeggen dat ik niet weet of het nou een vlieger of ballon is. Ik denk het laatste! (Hoewel?) Als het een vlieger is moeten er lucht inlaten zichtbaar zijn en die zie ik niet. Maar een met gas gevulde ballon zou recht omhoog staan en heeft geen luchtanker nodig en dat heeft deze engel wel net als Pinoccio. Het zijn trouwens figuren van een meter of acht lang, daar kan de wind behoorlijk aan trekken.
Misschien weet Flip het antwoord op mijn vraag.

©

Toerist in eigen streek

Ik kan niet goed tegen toeristen, en zeker niet als ik voel dat ik er zelf een ben. Een toerist komt zelden alleen, meestal met busladingen tegelijk. Toch zijn het gewone mensen net als u en ik, maar een airbus vol gewone mensen op weg naar een tropische verrassing, is een vliegtuig vol met mensen die al voor ze op de bestemming aankomen laten horen dat ze toerist zijn, dat ze drie weken uit hun bol gaan maar vaak niet beseffen waar.
Toerist in eigen land is net zo erg, voor mij dan. Moeten beseffen dat ik toerist ben is het ergste wat mij kan overkomen.
Soms ben ik toerist tegen wil en dank en kan er nog van genieten ook, dan krijg ik mijn eigen camera in de handen gedrukt om iets vast leggen en doe ik het ook nog.
Wanneer ben je een toerist, zodra je een nieuwe, onbekende omgeving instapt? Of als je een oer Hollandse molen zoals deze digitaal vastlegt en weet dat je niet de eerste bent, of ben je toerist zoals de DIKKE laat weten slechts- iemand die voor zijn plezier reist-. Het geeft niet waar naar toe.

Ik weet het niet, u?

*