Back again!

Het lijkt er op alsof ik de oude opmaak weer terug heb, door te kiezen voor een nieuwe TEMPLATE. Ik koos voor mijn oude template 'MINIMA'. Die kreeg ik terug ZONDER de door mij gemaakte veranderingen, o.a. koptekstformaat en kleur. Maar de Blogs zijn weer in volle glorie te zien. Alleen werkt de StatCounter niet onder beta. Daar moet ik nog wat op vinden.

It looks as though by choosing a new TEMPLATE I've got the old lay-out back. I had chosen 'MINIMA' for my old template, and that was restored albeit minus my changes, e.g. heading format and colour. But the blogs are there as of old. Only the StatCounter doesn't work under beta, so I'll have to work that one out.

We nemen er een stukje taart op! Bedankt Ochrid en Jolie voor jullie hulp.

We'll have a piece of cake to celebrate! Thanks for your help, Ochrid and Jolie.

Ford 17M - Volvo 850

De eerste auto van mijn vader was een 2cv met doorlopend linnen dak.
Mijn eerste auto was natuurlijk ook een 2cv, mijn tweede een Renault 4tje.

Naturally my first car was a 2CV, my second a Renault 4.

Mijn derde een echte auto en wel een Ford 17M Stationwagon, overgenomen van vriend en collega F. Als ballast lagen er een paar blokken staal achterin. Een achterbank was er niet. In die auto, de AN-41-66 heb ik een aantal nachten doorgebracht, alleen op Campings over de grens. Ik heb er nooit in gevreeën.

My third was a real car, a Ford 17M station wagon, which I took over from friend and colleague F. A couple of blocks of steel in the back served as ballast. There was no rear seat. I spent a few nights in that car, the AN-41-66, in camping grounds over the border. I never used it for doing a number in.

Na een aantal OPEL Kadetjes en een Nissan rij ik nu in een VOLVO en wel een 850 stationcar.
Volgens een Brits onderzoek staat die wagen bovenaan de Top 10 van meest geschikte auto's om de liefde in te bedrijven. Er staat echter niet bij of ze dat vóór of achterin doen. Dat zullen we dus zelf moeten uitzoeken.

After several Opel Kadetts and a Nissan I now drive in a VOLVO, an 850 station wagon. According to a British survey this car heads the Top 10 of most suitable cars for Doing the Deed in. They don't say whether in the front or the back though, so that we'll just have to find out for ourselves.

Ford 17M met F. ergens in Europa.
Ford 17M with F., somewhere in Europe.

GEHEUGEN /MEMORY

Als klein jongetje hoorde ik vaak over ouderen zeggen: "hij/zij is de kluts kwijt" of "hij/zij is een beetje vergeetachtig" of gewoon "opa weet het niet meer." Een enkeling had het over "een kort geheugen of selectief geheugen". Maar daar begreep je als kind nog niet veel van. Totdat bij mijn opa een adertje het begaf en hij weer kind werd. PIPO de Clown was zijn favoriete programma , hij genoot daar zichtbaar van maar over 'vroeger' kon hij niets meer vertellen. Opa weet het niet meer zei oma. De TV had ze speciaal voor hem aangeschaft, om hem nog 'iets' te kunnen bieden. Ik begon toen te beseffen dat er niet veel voor nodig was om een leven totaal te veranderen.

As a young child I used to hear remarks about older people like: "s/he is confused" or "s/he is a bit forgetful" or simply "Grandpa has lost his marbles", and sometimes the term "a short memory" or "a selective memory". But as a child I didn't understand what this meant, until my grandpa had a burst vein and reverted to childhood. PIPO the Clown was his favourite programme, you could see he enjoyed it but he had forgotten about 'the old days'. Granny used to say Grandpa had 'lost it'. She bought a telly especially for him, so at least he would have 'something' . I started to realise that it didn't take much to completely change a life .

Wat ik pas veel later las was dat de afbraak al begint zodra de volwassenheid bereikt is. In het begin heb je het niet zo in de gaten of je 'wil er gewoon niet aan'. Er komt een moment dat je 'vergeetachtigheid' verweten wordt, daar valt nog mee te leven. Het wordt echt een ramp als je niet meer dan één ding tegelijk kan onthouden of wilt onthouden, maar dat laatste zie ik als smoes. Wij hebben soms de onzalige gewoonte door elkaar heen te praten of elkaar in de rede te vallen, met als gevolg dat je weer opnieuw kunt beginnen, helaas zijn wij dan vaak vergeten waar het eigenlijk om ging. En niet omdat het onderwerp van geen belang was maar omdat we het echt niet meer weten. Toch best beangstigend, we willen nog een tijdje mee.

Much later I read that breakdown already starts with adulthood. In the beginning you don't quite realise what's going on, or rather you 'don't want to'. At a certain moment you are accused of 'forgetfulness', that's something you can live with. It only becomes a problem when you can't - or don't want to - remember more than one thing at a time, but the last I regard as an excuse. Sometimes we are interrupted in our train of thought, or someone cuts in and then we have to pick it up again, but often by then we've forgotten what we wanted to say in the first place. Not because it wasn't important but because we really have forgotten. It's pretty disquieting, because we still want to be taken seriously.

Bij een Personal Computer stop je er als het fout gaat gewoon een nieuw of meer werkgeheugen in of je vervangt de 'opslag' in de vorm van een nieuwe HD. Je kan dan weliswaar wat gegevens kwijt raken, dat is jammer maar je kan doorgaan waar je gebleven was. Als dat bij mensen zou kunnen zouden wij het eeuwige leven kunnen benaderen, tenminste als de Hardware het uithoudt en dat is gelukkig niet het geval.

With a Personal Computer, if things go wrong you just put in new, or extra, work memory in the shape of a new HD. You may lose some information of course, which is a pity, but at least you can go on from where you left off. If humans could do that we'd almost have eternal life, that is if the Hardware lasts and fortunately it doesn't.

Mijn iMac heeft nu meer geheugen gekregen, ik heb het er zelf ingezet. De doos waarin het geheugen kwam is zo groot als een doos voor een DVD, het nieuwe geheugen (7X2cm) zelf is kleiner dan het oude. (7X2,5cm) De foto laat het oude 256 MB geheugen zien. Ik hoop dat door deze ingreep mijn problemen voorlopig over zijn.

My iMac now has extra memory, I installed it myself. The box the memory came in is as large as a DVD box, but the memory (7x2 cm) is smaller than the old one. The photo shows the old 256 MB memory. I hope that my problems will now be over, for the time being at least.

Bij Lindsey zijn een paar programma's opnieuw geïnstalleerd, dat heeft geholpen maar helemaal 'op orde' is het nog niet. iPhoto bevatte bestanden die daar niet thuis hoorden om maar een voorbeeld te noemen. Martijn, de zoon van Ronald is er meer dan twee uur mee bezig geweest. 'Een interessant probleem' en dat blijft het voorlopig.

On Lindsey's computer several programmes have been re-installed, which has helped but everything isn't 'hunky dory' yet. For example, in iPhoto there were some files that had no business being there. Martijn, Ronald's son, was busy for more than two hourssorting things out . It remains an 'interesting problem' .

Beta vulgaris Conditiva / bietjes/ beetroots

Bij Vreeken's Zaden zijn wel 15 soorten bieten te vinden. Wij hadden er dit jaar drie: rode platte, rode peenvormige cylindrica en een ronde gele biet.
De kleur van de laatste lijkt bijna lichtgevend. Ongeschild hebben ze nog een rode gloed, maar geschild zijn ze echt geel. Doorgesneden laten ze een gelaagdheid zien die we niet van rode bieten kennen.
De smaak verschilt niet zoveel van de rode biet, die is vooral wat zoeter en zachter - net als de textuur trouwens - maar het is een lust voor het oog. Waarom zien wij ze nooit bij de groenteboer?

At Vreeken's Seeds they have about 15 different kinds of beetroot. This year we had three: flat red, red carrot-shaped cylindrica and a round yellow beet.
The colour of the last is almost luminous. Unpeeled they still have a reddish glow, but peeled they really are yellow. On cutting they reveal a layeredness you don't see in red beetroot.
The flavour isn't a lot different from the red sort, although it is milder and sweeter, and the texture is softer, but they are a delight to behold. Why don't you ever see them in the vegetable shops?

Polygonia c-album

Op 24 juli 2004 zagen wij hem voor het eerst, de c-vlinder. Hij zat op een Eucomis in de tuin. Op 8 november van dat jaar vond ik hem dood maar helemaal gaaf in de plooien van de grand foulard op de bank in de kamer.

On 24 July 2004 we saw it for the first time, the c-butterfly, sitting on a Eucomis in the garden. On 8 November of that same year I found it dead but quite undamaged, in the folds of the throw-over on the living room sofa.

Vandaag, 2 november 2006 zag ik er van achter m'n buro een zitten op de rand van het voederhuisje voor mijn raam. Gelukkig bleef hij zo lang op het zelfde plekje dat ik de tijd had om om te lopen en plaatjes te schieten.

Today, 2 november 2006 while sitting at my desk I noticed one perched on the edge of the feeding table in front of my window. Luckily it stayed put for long enough for me to go out and take some pics.

Wachten op de zon om zodra die zich laat zien de vleugels te openen om de warmte in zich op te nemen.

Waiting for the sun, and then the moment it appears, opening its wings to absorb the warmth.

Met geopende vleugels lijkt het een hele andere vlinder. In plaats van het sombere bruin met de c aan de buitenkant zie je aan de binnenkant een warm oranje-rode kleur. Een betere kleur om warmte op te nemen misschien?

With wings opened it looks like a totally different butterfly. In contrast to that sombre brown with the c on the outside, on the inside you see a warm orange-red. A better colour for absorbing the warmth, perhaps?

Lieveheersbeestje / Ladybird Beetle

Zowel gisteren als vandaag in de tuin bezig geweest. De laatste (?) maaibeurt, blad ruimen, pompoenen rapen, bonen dorsen maar ook bomen kappen. Of liever gezegd: één boom met drie stammen. Hij stond ons in de weg, maar uitdunnen was ook een noodzaak. Op één van de polsdikke takken wemelde het van de vreemde wezentjes. Kleur en vorm deden mij direct aan een lieveheersbeestje denken, maar zodra de larve in beweging kwam leek het er totaal niet meer op. Maar in het boek 'De wonderwereld van de Insekten' staan ze wel degelijk als larve van het Lieveheersbeestje afgebeeld. Helaas nogal vaag van kleur; de foto's die Lindsey maakte zijn veel beter. Maar ook op deze site zijn ze te zien.

Busy in the garden both yesterday and today. Mowing for the last (?) time, clearing leaves, colecting pumpkins, threshing beans but also felling trees. Or rather: one tree with three trunks. It was getting in the way, but also a bit of thinning out was necessary. One of the armlike trunks was swarming with weird creatures. Their colour and shape immediately brought ladybirds to mind, but as soon as the grubs started moving all resemblance to ladybirds vanished. But in the book 'The Wonderful World of Insects' they are unmistakeably shown as being grubs of the ladybird. It's a pity their colour is rather watery though; Lindsey's photos are much better. But you can also find them on this site.

Zomertijd/Wintertijd = Summer time/Winter time

Er zijn van die momenten waarop mensen / dingen veranderen. De aanleiding kan klein zijn of bijna onoverkomelijk groot. Of gewoon afgesproken zoals de zomer-, en wintertijd. Een mensenleven kan soepeltjes verlopen of met horten en stoten. Soms kun je er voor kiezen, vaak ook niet dan overkomt het je of wordt het opgedrongen. Soms denk ik, als ik naar leeftijdsgenoten kijk die de maatschappelijke ladder hoog beklommen: ik ben nooit volwassen geworden, de taal die ze spreken spreek ik niet. Vaak denk ik: wat ben ik blij dat ik ben zoals ik ben en een partner heb die er net zo over denkt en mij verstaat. Dit weekeinde werd ik een paar keer aangesproken met 'pappa', het deed mij meer dan ik verwachtte, veel meer zelfs, het deed mij goed. Een kleine verandering, maar voor mij belangrijker dan de wisseling van zomer- naar wintertijd. We hadden een afspraak bij vrienden in Leiden, het leek mij leuk en goed vooraf even bij Katwijk het strand op te gaan. Mijn 'dochter' heeft sinds kort, mede door ons aandringen autorijles, een z.g. 'snelle opleiding'. Voor ze het zelf in de gaten had mocht ze theorie examen doen en slaagde meteen! BRAVO!!!! Nu de praktijk nog.

There are moments when people /things change. The occasion may be small or almost insuperably large. Or just following an agreement, like summer time and winter time. A human life may run smoothly or in jolts. Sometimes you can choose but more often it just happens to you or is thrust upon you. Sometimes, looking at contemporaries who have climbed high up the social ladder, I think: I have never grown up, I don't speak their language. More often I think: how glad I am that I am who I am and have a partner who thinks the same way, who understands me. This weekend I was called 'Dad' a few times, it affected me more than I had expected, much more even, it did me good. A small change, but for me greater than the change from summer time to winter time.
We went to visit friends in Leiden, and it seemed a fun thing and a good idea to take a walk along the beach at Katwijk first. My 'daughter' - partly at our prompting - has recently been taking driving lessons, following the so-called 'fast-track' course. Before she even had time to think twice, she took the theory test and passed in one go! Bravo!!!! And now for the practical exam.

Als je gewend bent Amsterdam op de fiets tegen alle regels in te doorkruisen en naar andere bestemmingen met trein of auto gebracht te worden, is het opletten als je zelf rijdt! Het ritje naar Katwijk was een aardige les in vooruitzien. Het stuur had ik in handen, de kaart was in handen van V. Ik denk dat ze zeer snel leert hoe daar mee om te gaan.
We hebben het strand gevonden, het was fantastisch. Drukker dan ik verwacht had, maar heerlijk om te doen.

When you're used to criss-crossing Amsterdam by bicycle, paying no heed to the rules, and to being brought to other destinations by train or car, it takes some getting used to watching out when you're the driver! The drive to Katwijk was quite a lesson in anticipation. I took care of the steering wheel, V. took care of the map, and I think she's learning fast.
We found the beach, it was fantastic. It was busier than I had expected, but an exhilarating experience.

Deze fantastische vlieg-, vlieger- en water sport is heel jong, ik had het graag willen doen. Gelukkig is alleen al het kijken ernaar een genot.

This fantastic combination of kiting, flying and watersport is still in its youth; I would have loved to do it. Luckily, even watching it is a pleasure.

In Leiden konden we verder uitwaaien, de lucht was hetzelfde, het uitzicht heel anders.

In Leiden we got more fresh air; the air was the same, the view was completely different.

De piano komt uit de Zocherstraat en heeft een nieuwe bespeelster: de dochter van de schipper.

The piano comes from the Zocherstraat and now has a new player: the boatman's daughter.

En mijn kastjes hebben een nieuwe bestemming gevonden.

And my cupboards have found a new home.

Alcedo Atthis / IJsvogel II / Kingfisher II

Ongeveer zoals op deze geleende foto zagen we hem vandaag weer op ons landje. Sterker nog, we zagen er twee! Vlak bij onze steiger die tussen het riet en wilgen ligt, vloog 'iets' op en ging een meter van ons vandaan op een tak ons aan zitten kijken. Toen we verder liepen vloog hij weg, het ijsvogeltje. Vreemd genoeg bleven wij vanuit het riet een 'gepiep' horen als van de Ijsvogel. Toen wij een minuut of tien later even doodstil tussen de bomen bleven staan kwamen ze te voorschijn. Twee stuks, waarvan er één direct naar het water doorvloog maar de andere vlak voor ons ging zitten. wat een prachtbeestjes zijn dat toch!

Today we saw him again on our bit of land, looking very much like the one on this (borrowed) photo. And what's more, we saw two of them! From beside our jetty, moored between reeds and willows, 'something' suddenly flew up, landed on a branch about a metre away and sat there regarding us. When we moved on he flew away, the kingfisher. Strangely enough, we could still hear a 'chee' in the reeds, the sound of the kingfisher. About ten minutes later, while we stood stock-still between the trees, they appeared. Two of them. One flew straight to the water but the other came to perch on a branch right in front of our noses. What truly splendid creatures they are!

Tot voor kort was er aan het laatste perceel aan het eind van het pad waaraan ook ons stukje ligt niets gedaan. Het had een steile oever, waar elke winter met hoog water, wel wat van verdween. Het was een ideale nestplaats voor Ijsvogels, bij laag water kon je dan ook zien dat er nestgangen in zaten. Een maand of twee terug heeft een graafmachine het land geëgaliseerd, en de steile oever afgegraven. Daarna is er met een vracht of acht zand een standje gecreëerd. Weg nestplaats! Ik las ergens dat Ijsvogels standvastig zijn, wij hopen dat ze bij ons een geschikte nestplaat vinden hoewel wij geen steile oever hebben. Misschien moeten wij er een maken.

Until recently, the very last plot of land at the end of the pathway adjoining our section was untouched. That one had a steep bank, which each year at high water eroded a little more. An ideal nesting spot for kingfishers, and at low tide you could see holes of nest entrances. But about two months ago a digger came to level the land and dug up the steep bank. Following that about eight loads of sand were brought to make a beach. Gone nesting hole! Somewhere I read that kingfishers don't change their nesting grounds. We hope they'll find a suitable nesting ground on our bit of land, although there's no steep bank there. Perhaps we'll have to make one.

BOLETEN ETEN / Eating boletus

Een paar jaar hebben wij te vergeefs gezocht naar eekhoorntjesbrood en andere eetbare boleten. Eergisteren hebben we een plek ontdekt waar wij ruim 600 gr goed uitziende exemplaren vonden. Een strook bos in de buurt van Esch. (!) Ze waren moeilijk te vinden tussen het herfstblad.

The last few years we went looking for boletus and other edible mushrooms with little or no success. Yesterday we discovered a spot where there were about 600 grammes of good looking specimens to be found.

Vele soorten boleten verkleuren na aanraking snel, zeker de Kastanjeboleet. Als zo'n paddestoel nog in de grond staat is het moeilijk te zien of hij aangetast is. Pas als je hem losgesneden hebt is zichtbaar aan het steeltje of er 'gaatjes' in zitten. Als je geluk hebt zitten die gaatjes, dus wormpjes alleen in de steel. Wij hadden deze keer bijzonder veel pech. Hoewel puntgaaf aan de buitenkant, bleek het grootste deel (A) geheel - dus ook de hoed - aangetast, d.w.z. veelvuldig doorboord en her en der ook lelijk verkleurd. Uiteindelijk bleek slechts een zeer klein aantal bruikbaar (B). En dit terwijl in de beschrijving staat dat juist dit soort doorgaans vrij is van ongedierte. Zelfs kleine, mooie en gave boleetjes bleken al aangetast te zijn. Heel jammer omdat drogen van zo'n kleine portie niet echt zinvol is. Deze liggen nu in de diepvries, kijken of dat goed gaat.

Many types of boletus - and this goes for the Bay boletus - discolour immediately on touch. With this mushroom, it's hard to see whether or not it's in perfect shape while it's still in the ground. When you cut it, tiny 'holes' in the stem betray the prescence of insect life. If you're lucky, these small holes (which mean worms) are only in the stem. This time we had exceptional bad luck. Although on the outside they appeared to be in mint condition, as far as the largest part of the crop went ( A) the cap, i.e. the whole mushroom, turned out to be riddled with holes and mottled. In the end, only a very small portion proved to be edible (B). Even the young, delicate and perfect looking examples were affected. A great pity, because it isn't worth drying such a small quantity. These are now in the freezer; we'll see how that goes.

TOYOTA Hiace Hi-top Campervan

Photos Andrew Bogle

De eerste keer dat ik mee ging naar Nieuw Zeeland was in 1997, alweer bijna tien jaar geleden. In drie weken uit en thuis. Heen over California, terug over Honkong, lettelijk de wereld rond. In Auckland kregen wij de Nissan Sunny van Lindsey's moeder te leen, waarmee wij (Lindsey, Vellah en ik) een paar dagen rond toerden. Het leuke was dat ik in Nederland op dat moment ook in een Sunny reed. Het vervelende was dat alles (stuur, pookje en knopjes) aan de andere kant zat, dat was best even wennen.

The first time I went to New Zealand was in 1997, almost ten years ago now. There and back in three weeks. There over California, back over Hong Kong, literally around the world. In Auckland we (Lindsey, Vellah and I) borrowed Lindsey's mother's Sunny Nissan to spend a few days touring around. The nice bit was that at that time I also drove in a Sunny Nissan in Holland. The only irritating thing was that everything (steering wheel, gear stick and knobs) was on the opposite side; that took some getting used to.

In 2004 gingen Lindsey en ik voor een wat langere periode. Ik huurde toen via Internet een Ford Telstar (Escort) stationwagon waarmee wij in drie weken het Noord- en Zuid eiland 'deden'. Ongeveer 7000 KM. Overnachten deden wij soms bij familie en vrienden, maar vaker in Motels, B&B's en Farm-Stays. Deze keer gaan wij langer maar willen minder rijden en langer op een mooi plekje blijven. Eén van die mooie plekjes is dit familiehuisje op het strand van Te Maika, je kan er alleen per boot komen. Om bij die boot te komen heb je een auto nodig.

In 2004 Lindsey and I went again, this time for a slightly longer period. Via internet I hired a Ford Telstar (Escort) station wagon, which we used to 'do' both the North and South Island in just three weeks, about 7000 km altogether. Sometimes we spent the night with family and friends, but more often in motels. B&Bs and Farmstays. This time we're going for a longer period, but hope to spend less time driving and more time staying at nice places. One of those nice spots is this family 'bach' on the beach at Te Maika, which you can only reach by boat. To get to the boat you need a car.

Die auto hebben we nu gevonden, dankzij de medewerking van Lindsey's broer Andrew: een Toyota Hiace HI-top Campervan van 1994 voorzien van alles wat we onderweg nodig hebben. Hij zal meer dan een maand ons huis zijn. We hopen er veel plezier van te hebben en hem na onze trip weer te verkopen.

And now, thanks to the help of Lindsey's brother Andrew, we've found that car: a 1994 Toyota Hiace HI-top Campervan, fitted out with everything we'll need en route. It'll be our home for over a month. We hope to enjoy our stay in it, and to resell it at the end of the trip.