Als mijn moeder mij haar achternaam had mogen geven (zoals sinds 1998 in Nederland mogelijk is) dan was ik een Elffers geweest. De vraag blijft natuurlijk of zij dat had gedaan. Elffersen zijn er genoeg en een BOM moeder was zij niet. Als mijn eerste vrouw van mij een kind had gekregen, had het haar achternaam gekregen, niet omdat zij dat wilde, maar omdat wij dat wilden en niet getrouwd waren. Met Marions dood is er een einde gekomen aan haar tak van de familie. De dochter van mijn huidige vrouw heeft de naam van haar moeder; dat was een weloverwogen keuze met instemming van de vader.

Of je als kind nou de naam van de vader of moeder draagt is eigenlijk totaal onbelangrijk, het is alleen van belang voor de stamboom. Het voortdragen van de naam en eventueel de groep waar je bij wilt horen, kan een drijfveer zijn om van naam te veranderen. Als kind krijg je veel meer mee dan alleen de naam van een van je ouders om het leven in te stappen. Zóveel meer dat het niet onder één noemer te vatten is. De mate en de manier waarop dat gebeurt is mede bepalend voor het antwoord op de vraag: "Op wie lijk ik eigenlijk?"

Als ik vroeger naar mijzelf keek, zag ik altijd meer mijn moeders kant en nu zie ik steeds meer mijn vaders kant. Uiteindelijk maakt ook dat niets uit, ik ben wie ik ben en als ik een kind gehad zou hebben was ook dat weer een totaal nieuw product geworden.

Ik ben hierover begonnen omdat ik de "Familieziekte", min of meer de stamboom van de familie Elffers doorgelezen heb en daardoor iets meer te weten ben gekomen over mijn achtergrond van moeders kant. Bijvoorbeeld het spellen van de naam Elffers in een tijdsbestek van ruim driehonderd jaar.

ELFFERS
ELFERS
ELVERS
ELLEVERS
ELPHERS
ELPHERTS